THE BUCOLICS, GEORGICS, AND AENEID OF VERGIL Based on Ribbeck's Text Lines in italics are considered of doubtful authority; those also BIBLIOTHE NOV 1881 RIVINGTON LEIANA WATERLOO PLACE, LONDON 297.g д 146 BUCOLICA Ecloga I. MELIBOEUS. TITYRUS. M. TITYRE, tu patulae recubans sub tegmine fagi silvestrem tenui musam meditaris avena ; nos patriae fines et dulcia linquimus arva. Nos patriam fugimus; tu, Tityre, lentus in umbra formosam resonare doces Amaryllida silvas. 7. O Meliboee, deus nobis haec otia fecit. Namque erit ille mihi semper deus, illius aram saepe tener nostris ab ovilibus imbuet agnus. Ille meas errare boves, ut cernis, et ipsum ludere quae vellem calamo permisit agresti. 5 ΙΟ M. Non equidem invideo, miror magis: undique totis usque adeo turbatur agris. En ipse capellas protenus aeger ago: hanc etiam vix, Tityre, duco. Hic inter densas corylos modo namque gemellos spem gregis, a, silice in nuda connixa reliquit. 15 Saepe malum hoc nobis, si mens non laeva fuisset, de caelo tactas memini praedicere quercus. B [Saepe sinistra cava praedixit ab ilice cornix.] Sed tamen iste deus qui sit da, Tityre, nobis. 19 T. Urbem quam dicunt Romam, Meliboee, putavi stultus ego huic nostrae similem, quo saepe solemus pastores ovium teneros depellere fetus. Sic canibus catulos similes, sic matribus haedos noram, sic parvis componere magna solebam. Verum haec tantum alias inter caput extulit urbes, quantum lenta solent inter viburna cupressi. 26 M. Et quae tanta fuit Romam tibi causa videndi? T. Libertas, quae sera tamen respexit inertem, candidior postquam tondenti barba cadebat, respexit tamen et longo post tempore venit, postquam nos Amaryllis habet, Galatea reliquit. Namque, fatebor enim, dum me Galatea tenebat, nec spes libertatis erat nec cura peculi. Quamvis multa meis exiret victima septis, pinguis et ingratae premeretur caseus urbi, non unquam gravis aere domum mihi dextra redibat. 30 35 M. Mirabar quid maesta deos, Amarylli, vocares; cui pendere sua patereris in arbore poma: Tityrus hinc aberat. Ipsae te, Tityre, pinus, ipsi te fontes, ipsa haec arbusta vocabant. 40 T. Quid facerem? neque servitio me exire licebat nec tam praesentes alibi cognoscere divos. Hic illum vidi iuvenem, Meliboee, quotannis bis senos cui nostra dies altaria fumant. Hic mihi responsum primus dedit ille petenti : 45 'Pascite ut ante boves, pueri : submittite tauros.' M. Fortunate senex, ergo tua rura manebunt, et tibi magna satis. Quamvis lapis omnia nudus limosoque palus obducat pascua iunco, non insueta graves tentabunt pabula fetas, nec mala vicini pecoris contagia laedent. Fortunate senex, hic inter flumina nota et fontes sacros frigus captabis opacum. Hinc tibi, quae semper, vicino ab limite sepes Hyblaeis apibus florem depasta salicti saepe levi somnum suadebit inire susurro: hinc alta sub rupe canet frondator ad auras; nec tamen interea raucae tua cura palumbes nec gemere aëria cessabit turtur ab ulmo. 50 55 T. Ante leves ergo pascentur in aequore cervi, 60 et freta destituent nudos in litore pisces; ante pererratis amborum finibus exul aut Ararim Parthus bibet aut Germania Tigrim, quam nostro illius labatur pectore vultus. 65 M. At nos hinc alii sitientes ibimus Afros, pars Scythiam et rapidum cretae veniemus Oaxen et penitus toto divisos orbe Britannos. En umquam patrios longo post tempore fines, pauperis et tuguri congestum cespite culmen post aliquot mea regna videns mirabor aristas? 70 Impius haec tam culta novalia miles habebit, barbarus has segetes: en quo discordia cives produxit miseros, his nos consevimus agros! Insere nunc, Meliboee, piros: pone ordine vites. Ite meae felix quondam pecus ite capellae. Non ego vos posthac viridi proiectus in antro dumosa pendere procul de rupe videbo ; carmina nulla canam; non me pascente, capellae, 75 |