(ait ille) sape acuuntur in anapaestico. Vide Gaisford. ad Hephaest. p. 239. Nihil autem hoc in loco novandum est. Confer Porson. Supplem. Præf. ad Hec. p. XVII. Alexis apud Athen. VI. p. 237. C. citante Porsono: νοεῖς τό τε γένος καὶ τὸ πρᾶγμα ; Β. καὶ μάλα.

2

Antiphanes apud Stob. Τ. 108. 28. ἀνδρὸς διαφέρει τοῦτ ̓ ἀνήρ· ὁ μὲν κακῶς | πράττων, τὸ λυποῦν ἤγαγ ̓ εἰς παράστασιν· | ὁ δ ̓ ἐμφρόνως δεξάμενος, ἤνεγκεν καλῶς. ubi Dobræus mavult περίστασιν, i. e. luctum fovendo in calamitatem incidit.

DIPHILUS.

Νόμιμον τοῦτ ̓ ἐστὶ βέλτιστ ̓ ἐνθάδε
Κορινθίοισιν, ἄν τιν ὀψωνοῦντ ̓ ἀεὶ
λαμπρῶς ὁρῶμεν, τοῦτον ἀνακρίνειν πόθεν
ζῇ καὶ τί ποιῶν· κἂν μὲν οὐσίαν ἔχῃ
ἧς αἱ πρόσοδοι λύουσι ταναλώματα,
ἐᾶν ἀπολαύειν τοῦτον ἤδη τὸν βίον.
ἐὰν δ ̓ ὑπὲρ τὴν οὐσίαν δαπανῶν τύχῃ,
ἀπεῖπον αὐτῷ τοῦτο μὴ ποιεῖν ἔτι.

3

ὃς ἂν δὲ μὴ πείθητ ̓ ἐπέβαλον ζημίαν.
ἐὰν δὲ μηδ' ὁτιοῦν ἔχων ζῇ πολυτελῶς,
τῷ δημίῳ παρέδωκαν αὐτόν. Β. Ηράκλεις.
Α. οὐκ ἐνδέχεται γὰρ ζῆν ἀνεῦ κακοῦ τινος
τοῦτον. συνίης 5; ἀλλ ̓ ἀναγκαίως ἔχει
ἢ λωποδυτεῖν τὰς νύκτας ἢ τοιχωρυχεῖν,

6

1

τῶν ποιούντων ταῦτα κοινωνεῖν τισιν,
ἢ συκοφαντεῖν κατ ̓ ἀγορὰν, ἢ μαρτυρεῖν
ψευδῆ. τὸ τοιοῦτον ἐκκαθαίρομεν γένος.
Β. ὀρθῶς γε νὴ Δί ̓. ἀλλὰ δὴ τί τοῦτ ̓ ἐμοί;
Α. ὁρῶμεν ὀψωνοῦνθ ̓ ἑκάστης ἡμέρας

οὐχὶ μετρίως βέλτιστέ σ', ἀλλ ̓ ὑπερηφάνως.

8

οὐκ ἔστιν ἰχθυηρὸν“ ὑπὸ σοῦ μεταλαβεῖν.

5

10

15

20

9

συνῆχας ἡμῶν εἰς τὰ λάχανα τὴν πόλιν

περὶ τῶν σελίνων μαχόμεθ ̓ ὥσπερ Ισθμίοις 10.
λαγώς τις εἰσελήλυθ' ", εὐθὺς ἁρπακας.
πέρδικα δ ̓ ἢ κίχλην γε νή Δί ̓ οὐκ ἔτι
ἔστιν δι ̓ ὑμᾶς οὐδὲ πετομένην ἰδεῖν.

12

τὸν ξενικὸν οἶνον ἐπιτετίμηκας πολύ 13.

ΕΜΠΟΡΩ.

Apud ATHEN. VI. p. 227. E.-228. B.

25

1 Hoc Fragmentum in Aldina ad hunc modum inducitur: Δίφιλος δ' ἐν ἐμπόρῳ καὶ νόμον εἶναι φησὶ παρὰ κορινθίοις τινὰ Τοιοῦτο νόμιμον ἐστὶ βέλτιστ ̓ ἐνθάδε. Et sic se habet v. 1. apud Casaubonum. « Pro eo, quod edebatur, Τοιοῦτο νόμιμόν ἐστι, βέλτιστ', ἐνθάδε, in membr. A. sic scribitur, τοιοῦτον νόμιμον τοῦτ ̓ ἐστιν βέλτιστ ̓ ἐνθάδε. Ex quo par erat intelligi, in eum modum, quo a nobis factum, constitui debuisse primum versum, vocem τοιοῦτον autem ad νόμον τινα fuisse referendam.” SCHWEIGHÆUSER. Ad βέλτιστε, vide Hermann. ad Viger. p. 717. Mox vulgo legitur: Κορινθίοις,

ἵν ̓, ἐάν τιν κ. τ. λ. pro quo Κορινθίοισιν, ἐάν τ. Casaubonus. Recte autem av Dindorfius. Vide supra ad Phœnicidæ Fragm. n. 5. In cod. Epit. sic scriptum: Ότι Κορινθίοις νόμιμον ἦν, φασὶ Δίφιλος, ἵν ̓ ἐάν τιν ̓ ὀψωνοῦντ ̓ ἀεὶ λαμπρῶς ὁρῶμεν, τοῦτον ἀνακρίνωμεν πόθεν ζῇ,

κ. τ. λ.

* « Rariorem constructionem verbi ἀπολαύειν cum accusativo casu, supra notavimus ad V. 220. e. Dictionem autem illam, ἀπολαύειν τὸν βίον, non tam cum Dalecampio intellexeram frui vitæ luxu, quemadmodum vernaculo sermone dicimus, jouir de la vie; das Leben geniessen: sed, suis facultatibus uti prout ipsi visum fuerit; quam sententiam commode illis verbis Grotius expressit, suo arbitratu facere impendia.” SCHWEIGHEUSER. τοῦτον τὸν βίον verte Anglice: the course of life he pursues. Cf. infra Appendicis Fragm. XXV. 2. Male autem Hertelius τοῦ βίου, τοῦτον vocabulo ad helluonem istum relato. Aristoph. Plut. 236. αγαθὸν γὰρ ἀπέλαυσ οὐδὲν αὐτοῦ πώποτε. Theophrast. de Causis Plant. III. 3. citante H. Stephano: ἵνα ἀπολαύῃ (sc. τα δένδρα) τὴν προσαύξησιν καὶ τὴν τροφήν. ubi απολάβῃ frustra, ut opinor, scriptum voluit Schweighæuserus, quanquam probe scio v et ß in MSS. sæpius confusa esse. Cf. Appendicis nostræ ad Hermesianact. p. 107. Ad απολαύω cum accusativo, vide Matthiæi Gr. Gr. 361.

3 "TiOnTαι MS. A. unde commodius TiOnT' formari possit." SCHWEIGHÆUSER. Soph. Elect. 938. éav de poi πion, | Tηs vūν паpούσης πημονῆς λύσεις βάρος. In Ed. R. 1414. πίθεσθε edidit Elmsleius, ubi Teί0e00e libri omnes. Vide Blomfield. ad Esch. Prom. V. 282. Hermann. ad Soph. Elect. 1003. Mox notat Schweighæuserus: "Pro 7 dní, id est, lictori, vel carnifici, suo arbitratu T dikai posuit Epitomator; quasi justitia diceret, quemadmodum Gallice dicimus, livrer un malfaiteur à la justice."

4 ἀπεῖπον—ἐπέβαλον παρέδωκαν. De hoc usu aoristi vide infra ad Appendicis Fragm. XXVII. n. 6. Cf. supra Eupolidis Fragm. II. 16.

"more

5 Ita recte Ald. et Casaub. Male Schweighauserus σvvieîs ; Attico, tamquam a verbo ovview," ut ipsi placet. Et sic etiam MSS. A. et P. itemque Walpolius. Sed vide Porson. ad Eurip. Orest. 141. qui ibi scribit: "Nec me fugit Brunckium pluribus in locis Sophoclis et Aristophanis Tideîs, ¿vvieîs, et similes barbarismos aut reliquisse aut intulisse." (Cavillatur, non argumentatur, Matthiæus Gr. Gr. 205.) Aristoph. Plut. 45. eît où ¿uvíns tηv éπívolav ToÛ θεοῦ, κ. τ. λ. ovvíns; autem apud Diphilum vertas licet Angl. do you take? Ad formam præpositionis, vv recentiores comicos raro aut fortasse nunquam admisisse, observavit Walpolius p. 116. Quod notandum. Vide Valcken. ad Eurip. Phoen. 539.

"Nihil caussæ erat, cur TS VUKTO's corrigendum suspicaretur Taylorus, in Indice ad Lysiam, p. 928. ed. Reisk. Percommode et accusativus casus positus est, et pluralis numerus.” SCHWEIGHÆUSER. VUKTOS, absque articulo, bonus ille Hertelius, in margine sic notans: “ al. τας νύκτας.” Nempe pænultimam in λωποδυτεῖν pro longa habendam esse putavit. Accusativum defendit Dobræus Advers. T. II. p. 98. Pherecrates apud Athen. III. p. 75. B. кálevde Ta's μeonpßpías. ubi perperam Dindorfius, post Schweighæuserum, τῆς μεσ. Quem locum attulit Dobræus 1. c. Sic supra Menandri Fragm. IX. 3. où σtével | tas vúktas. Plura vide apud Musgravium ad Eurip. Hipp. 1131. Elmsleium ad Bacch. 722. Shakspear. The Twelfth Night I. 3. Sir Toby, you must come in earlier anights: your cousin my lady takes great exceptions at your ill hours. ubi edd. recentiores o'nights exhibent, in analogiam, ut opinor, peccantes, cum rectius per a scribatur, perinde atque in vocabulo nowadays. Ita Jonson. Cynthia's Revels II. 1. He loves to have a fencer, a pedant, and a musician seen in his lodging amornings. Porro, in Shakspearii loco, exceptions to recentius editum est, cum ante, ut

mihi quidem videtur, recte legeretur exceptions at. Cf. First Part of King Henry VI. IV. 1. And he first took exceptions at this badge. 7 Cf. supra Phoenicidæ Fragm. 3.

8 66 ?

ιχθυάριον correxit Grotius. At inusitatum prorsus istud vocabulum. ἰχθύδιον Græcis est diminutivum τοῦ ἰχθύος. [Vide Meinek. ad Menand. p. 160. Matthiæi Gr. Gr. 102. J. B.] Neque vero ulla novatione erat opus. Subintellige T, ut sexcenties apud poetas præsertim: eritque perapte dictum οὐκ ἔστιν ἰχθυηρόν τι &c. nihil ad piscem pertinens, nihil quod vel piscem oleat.” SCHWEIGHÆUSER. Aristoph. Plut. 813. τοὺς δὲ πινακίσκους τοὺς σαπροὺς, τοὺς ἰχθυηροὺς, ἀργυροῦς πάρεσθ' ὁρᾷν. Idem in Telmissensium Fragmento apud Poll. X. 82. πινακίσκον ἄπυρον ἰχθυηρόν. Quæ loca contulit Schweighæuserus: in cujus tamen hujus loci interpretatione nequeo acquiescere. Ad ιχθυηρὸν, intelligendum videtur σκεύ os, vel ἀγγεῖον, vel πινάκιον, vel simile quid. Confer Bosii Ellips. Gr. p. 13. 439. et Poll. 1. c. Nempe quasi in substantivum cessit epitheton. Plene Aristophanes, quod vidimus, πινακίσκους ἰχθυηρους, et πινακίσκον ἰχθυηρόν. Plene similiter Cratinus apud Athen. XI. p. 494. C, καὶ τἄλλα πάντ ̓ ἀγγεῖα τὰ περὶ τὸν πότον, | κοὐδ ̓ ὀξύβαφον οἰνηρὸν ἔτι κεκτήσεται. Plene etiam μελιτήριον ἄγγος Aristophanes in Tagenistis apud Poll. X. 93. Ita Brunck. sed unice verum videtur μελιτηρὸν ἀγγεῖον, prout impressum est in Pollucis ed. Bas. 1536. Athenæus XI. p. 475. D. Νίκανδρος δ ̓ ὁ Κολοφώ νιος ἐν ταῖς Γλώσσαις ποιμενικὸν ἀγγεῖον μελιτηρὸν τὴν κελέβην εἶναι. Fuerit autem ιχθυηρὸν i. q. πινακίσκος ἰχθυηρὸς Aristophanicum, catinus, sive scutella, in qua pisces vel elixantur, vel apponuntur. Quanquam vel facilius suppleri potest τέμαχος, ut θύννεια θερμα καταφαγών, subintellecto τεμάχη, dixit Aristoph. Εq. 354. Cf. Schol. ad Nub. 338. ἐπὶ ἰχθύων τὸ τέμαχος καὶ ἐπὶ πλακοῦντος, ἐπὶ δὲ κρέων οὐκέτι. Similiter ναστος, γαμήλιος, ἐπίπαστον, substantive usurpantur, cum plene dicatur ναστὸς πλακοῦς, γαμήλιος πλακοῦς, ἐπίπαστον πλακουντάριον. Cf. supra Pherecratis Fragm. III. 5. et IV. 3. Hesychius: Γαμήλιος. ὁ εἰς τοὺς γάμους πεσσόμενος πλακούς. Corrigendus est Hesychii locus corruptissimus: Ιχθυόνερες. ιχθυαγωγοί. ubi minus recte de piscatoribus, qui pisces hamo ducunt, recte autem de servis, qui pisces advehunt, cogitavit Albertius. MS. Schow. Ιχθυόνερ, i. Legendum videtur: Ιχθυηροί. ἰχθυαγωγοί. Sic οἰνηρὸς θεράπων dixit Anacreon apud Poll. VI. 23.

9

συνήκας Ald. et Casaub. συνῆκάς τι MS. A. συνῆκας τί MSS. Β. Ρ. ξυνήκας Walpol. quod tamen in συνήκας remutatum voluit in

Monito p. 116. συνήχας est ex conjectura Schweighæuseri. Hoc esset a συνάγω ; illud a συνίημι. Versum sic convertit Grotius : Ita civitas compulsa ad vitam olitoriam est. Unde, de συνήχας putasse Grotium, quivis merito suspicabitur. Atqui ne olera quidem sumtus et voracitatem istius hominis effugisse, satis et abunde manifestum est ex versu sequenti, περὶ τῶν σελίνων μαχόμεθ' ὥσπερ Ισθμίοις. Quæ sane, si civibus ad victum olitorium confugiendi adhuc fuisset potestas, vix et ne vix quidem dici potuissent. Nec profecto placet verbi ovváyw usus, quo valeat compello, concludo, redigo, quamvis eo sensu frequentatum sit Polybio, (id quod monuit Schweighaeuserus) qui εἰς τοῦτο συνήγοντο, eo redigebantur, συναγόμενοι ὑπὸ τοῦ λιμοῦ, fame victi, et alia consimilia habet. Vide et Athen. V. p. 197. D. ibique Schweighæuserum. Equidem συνήκας unice verum esse censeo. Adumbravit Diphilus Homericum illud ξυνέηκε μάχεσθαι, forma Ionica, uti par erat, in Atti cam immutata, servata autem verbi antiqua significatione. Ad rem est illud Menandri apud Stob. Τ. 107. 2. οικτρότατόν ἐστι πεῖραν ἐπὶ γήραος οὐδῷ | ἀδίκου τύχης δίκαιος εἰληφως τρόπος. ubi γήρως ὁδῷ (γῆρας ὁδοῦ corrupte MSS. Α. Β. apud Gaisford.) optime Scaliger et Grotius, sequente Meinekio. Quam Homerici ἐπὶ γήραος οὐδῷ adumbrationem exhibet etiam Lycurg. c. Leocrat. 11. auctore Suida, uti monuit Meinekius ad Menand. p. 234. Est autem συνῆκας i. q. συνέβαλες, συνέπλεξας πρὸς ἔριν, collato Eustathio ad locum Homericum, Angl. you have embroiled, you have set by the ears. Verte igitur: populares nostros in certamen cum olitoribus conjecisti. Namque recte observavit Schweighaeuserus, τὰ λάχανα hic non tam ipsa olera, quam forum olitorium dici. Suidas: Aaχάνοις. τοῖς λαχανοπώλαις. Similiter Alexis Athen. III. p. 104. D. τοῖς ἰχθυοπώλαις ἐστὶν ἐψηφισμένον, | ὡς φασι, χαλκήν Καλλιμέδοντος εἰκόνα | στῆσαι Παναθηναίοισιν ἐν τοῖς ἰχθύσιν. ubi notat Casaubonus: “ Verto, in foro piscatorio.” Vide et Schweighæuser. ad l. Aristoph. Ran. 1066. κἂν ταῦτα λέγειν ἐξαπατήσῃ, παρὰ τοὺς ἰχθὺς ἀνέκυψεν. ubi notat Schol. Παρὰ τοὺς ἰχθύς. παρὰ τὰ ἰχθυοπώλια. τὸ δὲ τοιοῦτον Αττικόν. Εὔπολις Περιῆλθεν εἰς τὰ σκόροδα καὶ τὰ κρόμμυα. Id. Vesp. 789. ἐλθὼν διεκερμάτιζεν ἐν τοῖς ἰχθύσιν. Vide Pierson. ad Mor. p. 351. seq. Totum autem Diphili locum optime illustrabit Alexis apud Athen. VIII. p. 338. D. Ε. πρότερον μὲν εἰ πνεύσειε βορρᾶς ἢ νότος | ἐν τῇ θαλάττῃ λαμπρὸς, ἰχθὺς οὐκ ἐνῆν οὐδενὶ φαγεῖν. νυνὶ δὲ πρὸς τοῖς πνεύμασι | τούτοις Φάυλλος προσγέγονε χειμῶν τρίτος. | ἐπαν γὰρ ἐκνεφίας καταιγίσας τύχῃ | εἰς τὴν ἀγορὰν, τοὔψον πριάμενος οἴχεται | φέρων ἅπαν τὸ ληφθέν· ὥστε