* Menander apud Stob. Τ. 107. 3. ὦ μεταβολαῖς χαίρουσα παντοίαις τύχη, | σόν ἐστ ̓ ὄνειδος τοῦθ ̓, ὅταν τις ὢν ἀνὴρ | δίκαιος ἀδίκοις περιπέσῃ συμπτώμασιν. ubi, pro οὗτος, (Grot. οὕτως) quod vulgo legebatur, τις ὢν MS. B. apud Gaisford. et Porsonus. Ita etiam legendum esse suspicatus est H. Stephanus; quod fugit Gaisfordium. Frustra Meinekius: ὅταν οὗτος ὢν ἀνὴρ.

XIV'

Οταν εἰδέναι θέλῃς σεαυτὸν ὅστις εἶ,
ἔμβλεψον εἰς τὰ μνήμαθ', ὡς ὁδοιπορεῖς.
ἐνταῦθ ̓ ἔνεστιν ὀστέα καὶ κούφη κόνις
ἀνδρῶν βασιλέων καὶ τυράννων καὶ σοφῶν,
καὶ μέγα φρονούντων ἐπὶ γένει καὶ χρήμασιν,
αὐτῶν τε δόξῃ, καπὶ κάλλει σωμάτων.
καὶ οὐδὲν αὐτῶν τῶνδ ̓ ἐπήρκεσεν χρόνος.
κοινὸν τὸν ᾅδην ἔσχον οἱ πάντες βροτοί.

11

πρὸς ταῦθ ̓ ὁρῶν γίνωσκε σαυτὸν ὅστις εἶ

12

Apud AUCT. Compar. Menand. et Philem. p. 361.

5

* Ex recensione Meinekiana. Apud Auct. Compar. Menand. et Philem. inscribitur περὶ Θανάτου. Vix, puto, Menandreum est.

3 « Ita pro σαυτὸν Heins. et Grot. Exc. p. 761.” ΜΕΙΝΕΚ.Rarius dicitur εἰδέναι σεαυτὸν, sed γιγνώσκειν σ. potius, quod habes in v. ult. nec prioris locutionis exempla, apud poetas saltem, facile reperies. Xen. Mem. Socr. IV. 2. 26. ékeîvo dè où pavepòv, ëpn, öti διὰ μὲν τὸ εἰδέναι ἑαυτοὺς πλεῖστα ἀγαθὰ πάσχουσιν οἱ ἄνθρωποι, διὰ δὲ τὸ ἐψεῦσθαι ἑαυτῶν, πλεῖστα κακά; οἱ μὲν γὰρ εἰδότες ἑαυ τοὺς κ. τ. λ. Præcesserant hæcce: καὶ ὁ Σωκράτης, εἰπέ μοι, ἔφη, ὦ Εὐθύδημε, εἰς Δελφοὺς ἤδη πώποτε ἀφίκου; καὶ δίς γε νή Δία, ἔφη. κατέμαθες οὖν πρὸς τῷ ναῷ που γεγραμμένον, τὸ Γνῶθι σαυτόν; ἔγωγε. πότερον οὖν οὐδέν σοι τοῦ γράμματος ἐμέλησεν, ἢ προσέσχες τε καὶ ἐπεχείρησας σαυτὸν ἐπισκοπεῖν, ὅστις εἴης ; μα Δί' οὐ δήτα, ἔφη. καὶ γὰρ δὴ πάνυ τοῦτό γε ᾤμην εἰδέναι· σχολῇ γὰρ ἂν ἄλλο τι ᾔδειν, εἴγε μηδ' ἐμαυτὸν ἐγίγνωσκον. Εx quibus Xenophontis locis totius versus origo petenda esse videtur. Cf. supra Fragm. XI.

• Philistion apud Auct. Compar. Menand. et Philem. p. 362. (Grot. Exc. p. 781.) εἴ ποτέ τις ἡμῶν εἰς τὸν ἄγρον ἐξιων, | μνήματα παρελθὼν καὶ τάφους ανθρωπίνους, κ. τ. λ. Ad formulam ἐμβλέπειν εἴς τι, conferri possunt sequentia. Menander apud Stob. Τ. 96. 20. ὅταν γὰρ εἰς τρυφῶντα καὶ σχολὴν ἄγειν | δυνάμενον ἐμβλέψῃ. Demosth. in Phorm. p. 913. 3. Reisk. οὐ γὰρ ὅμοιόν ἐστιν, ὦ ἄνδρες ̓Αθηναῖοι, εἰς τὰ ὑμέτερα πρόσωπα ἐμβλέποντα τὰ ψευδῆ μαρτυρεῖν. Eurip. Ion. 744. ἐς ὅμματ ̓ εἴνου φωτὸς ἐσβλέψαι γλυκύ. Sic vulgo legitur; sed recte Plutarchus ac Stobæus εμβλέψαι, probante Musgravio. Diversa est ratio locutionis κεἰς κέρας παρεμβλέπων Hel. 1573. collato Elmsleio ad Bacch. 742. Matth. VI. 26. ἐμβλέψατε εἰς τὰ πετεινὰ τοῦ οὐρανοῦ. Act. Apost. I. 11. τί ἑστήκατε ἐμβλέποντες εἰς τὸν οὐρανόν ; Suid. et Etymol. Mag.) in Ἔρημον ἐμβλέπειν: οἷον ὅταν εἰς ἐρημίαν ἢ πέλαγος μέγα καὶ ἀχανὲς ἐμβλέπωμεν.

4 « Locus vix sanus. Certe insolens significatio particula ως, quando, dum. De sepulcris juxta publicas vias exstructis Clericus laudat Jac. Guther. de Jure Man. II. 33.” ΜΕΙΝΕΚ.

5 « Maris p. 284. ὀστοῦν Αττικώς. ὀστέον, Ἑλληνικῶς. ubi Menandri loco usus est Piersonus. Porson. Adv. p. 291. ἔνεστ ̓ ὀστᾶ τε καὶ κούφη κα Fort. recte." MEINEK. Immo rectissime, si modo genuinum sit hoc Fragmentum; et Menandri loco non usus est Piersonus, sed abusus, quod ait Porsonus 1. 1. Menand. apud Athen. IV. p. 146. F. καὶ τὴν χολὴν ὀστᾶ τ' ἄβρωτα τοῖς θεοῖς. Εurip. Suppl. 951. ὀστᾶ προσάξεσθ'. ὦ ταλαίπωροι βροτοί. Et 1125. ὀστᾶ φέρεται. λάβετ ̓, ἀμφίπολοι. Photius: Οστολογεῖν: ὀστᾶ συλλέγειν. Ad totius loci sententiam conferendus est Scottius Marmion, Introd. to Canto first : Here, where the end of earthly things | lays heroes, patriots, bards, and kings; | where stiff the hand, and still the tongue, &c. Shirleius: The glories of our birth and state | are shadows, not substantial things; | there is no armour against fate, | Death lays his icy hand on kings; | sceptre and crown | must tumble down, | and in the dust be laid | with the poor crooked scythe and spade. History of Prince Arthur P. III. c. 175. See also the noble Queen Guenever, which some time sat in her chair adorned with gold, pearls, and precious stones, now lie full low in obscure foss and pit, covered with clods of earth and clay.

6

ἀνδρων βασιλέων, καὶ τυράννων, καὶ σοφῶν. regum, et tyrannorum, et philosophorum. Eurip. Suppl. 446. ἀνὴρ δὲ βασιλεὺς ἐχθρὸν ἡγεῖται τόδε, | καὶ τοὺς ἀρίστους, οὓς ἂν ἤγηται φρονεῖν, | κτείνει, δεν δοικῶς τῆς τυραννίδος πέρι. Philemon apud Stob. Τ. 62. 8. ἐμοῦ γάρ

ἐστι κύριος μὲν εἰς ἀνήρ· | τούτων (τούτου conjicit Meinek.) δὲ καὶ σοῦ μυρίων τ ̓ ἄλλων νόμος, ᾗ ἑτέρων τύραννος, τῶν τυραννούντων φόβος. | δοῦλοι βασιλέων εἰσὶν, ὁ βασιλεὺς θεῶν, ¦ ὁ θεὸς ἀνάγκης. Eurip. Iph. Αul. 647. πόλλ ̓ ἀνδρὶ βασιλεῖ καὶ στρατηλάτῃ μέλει. Id. Med. 698. ἀνδρῶν τυράννων κήδος ἠράσθη λαβεῖν. Quibus in locis vocabula βασιλεὺς ac τύραννος alterum alteri æquiparare satis liquet. Cf. Damm. Lex. Homer. in Ἔχετος. Et profecto minus Atticum illud βασιλέων καὶ τυράννων esse censuissem, ni obstare videretur Demosth. Phil. II. 4. βασιλεὺς γὰρ καὶ τύραννος ἅπας ἐχθρὸς ἐλευ θερίᾳ καὶ νόμοις ἐναντίος. Nihil enim moror illud Stobæi Τ. 48. 47. ἐμοὶ μὲν, ἔφη Σόλων, δοκεῖ μάλιστ ̓ ἂν ἔνδοξος γενέσθαι καὶ βασιλεὺς καὶ τύραννος, εἰ δημοκρατίαν ἐκ μοναρχίας κατασκευάσειε τοῖς πολί Ceterum mihi de hujus Fragmenti auctoritate ac fide dubitanti, et hunc senarium Tatio nostro (literis Mercurio publico commissis) εἰς δεῖγμα propinanti, ita scribit Vir egregius, “ a cujus consiliis præceptisque, tanquam a fonte, quicquid sum, me fluxisse profiteor:" the language of this line looks to me very strange.

ταις.

* Ælian. Var. Hist. III. 28. ὁρῶν ὁ Σωκράτης τὸν ̓Αλκιβιάδην τετυφωμένον ἐπὶ τῷ πλούτῳ, καὶ μέγα φρονοῦντα ἐπὶ τῇ περιουσίᾳ καὶ τοῖς ἄγροις,

κ. τ. λ.

8 4 καπὶ κάλλει σωμάτων.

Ita scripsi pro καὶ κάλλει τῶν σ. Male Grot, τῷ τε κάλλει σ. Pejus etiam Heinsius καὶ καλῷ τῶν σ Debebat certe τῷ τε καλῷ τ. σ. Verba κάλλος σωμάτων inepte Gatak. ad Anton. I. 26. et III. 3. de servorum pulcritudine interpretatur." MEINEK. Grotium sequitur Walpolius. Ad loci sententiam confer Shakspear. Sonnets XCI. Some glory in their birth, some in their skill, \ some in their wealth, some in their body's force, \ some in their garments, &c.

* « Fort. ἀλλ ̓ οὐδὲ ἓν τούτων ἐπήρκεσεν χρόνον, at nihil horum vim temporis ab iis coercuit. Kai et axλa permutantur etiam aliis locis, ut Xenoph. Econ. XVII. 4.” ΜΕΙΝΕΚ. « αλλ' Porsonus pro καὶ.” WALPOL. Walpolii libello ægre se caruisse profitetur Meinekius in Præf. ad Menand. et Philem. Ρ. V. Mox valde ineptum mihi videtur esse istud αὐτῶν τῶνδε, et injuria emphaticum. Simplex τῶνδε, vel τούτων, poscit loci sententia. Tum ἐπήρκεσεν, coercuit, vel potius arcuit, Angl. warded off vel parried off, epicum est, ni fallor, neque hic defendi potest. Hom. Il. Β. 873. οὐδέ τί Fοι τόγ' επήρκεσε λυγρὸν ὄλεθρον. Quod dedit Meinekius χρόνον, Grotii emendatio est. Ita etiam Walpolius. Conferri potest Lucret. V. 307.

seq. Denique non lapides quoque vinci cernis ab ævo? | Non ruere avolsos silices a montibus altis, | nec validas ævi vires perferre, &c.

10 Recte vertit Rutgersius: communis est Dis omnibus mortalibus, ut hic sit aoristi usus, de quo vide infra ad Appendicis Fragm. XXVII. n. 5. Quanquam suspicor id voluisse suspecti Fragmenti auctorem, ut sensus ad hunc modum exprimeretur: hi omnes mortales (sc. reges, tyranni, philosophi, &c.) communem mortem obierunt. Quam tamen expositionem verba Græca non admittunt. Præ oculis habuisse videtur scriptor Incerti Epigr. Anth. Gr. III. p. 306. Brod. εἰς κοινὸν ἅδην πάντες ἥξουσιν βροτοί. Cf. Eurip. Erecthei Fragm. XVI. 33. p. 82. Dindorf. καὶ μὴν θανόντες γ ̓ ἐν μάχῃ πολλῶν μέτα | τύμβον τε κοινὸν ἔλαχον εὐκλείαν τ ̓ ἴσην. Soph. Αj. 1193. τὸν πολύκοινον "Αιδαν.

Cf. Appendicis Fragm. XXVII. 6, 7. Μοχ γίγνωσκε Walpolius. 1 Zeno apud Stob. Τ. 14. 4. ἔλεγχε σαυτὸν ὅστις εἶ, μὴ πρὸς χάριν | ἄκου, ἀφαιροῦ δὲ κολάκων παῤῥησίαν. Vide et Xenophontis locum allatum in n. 3.

PHILEMΟΝ.

I'.

Ανὴρ δίκαιός ἐστιν, οὐχ ὁ μὴ ἰδικῶν,
ἀλλ ̓ ὅστις ἀδικεῖν δυνάμενος, μὴ βούλεται.
οὐδ ̓ ὃς τὰ μικρὰ λαμβάνειν ἀπέσχετο,
ἀλλ ̓ ὃς τὰ μέγαλα καρτερεῖ μὴ λαμβάνων,
ἔχειν δυνάμενος καὶ κρατεῖν ἀζημίως.
οὐδ ̓ ὅς γε ταῦτα πάντα διατηρεῖ μόνον,
ἀλλ ̓ ὅστις ἄδολον γνησίαν τ ̓ ἔχων φύσιν,
εἶναι δίκαιος, κοὐ δοκεῖν εἶναι θέλει.

Apud STOв. T. 9. 22.

1 « Duo priores versus, Philemonis nomine adscripto, habet etiam Anton. Mel. XL. p. 61. et Aldina Sylloge Gnom. monosticharum. Philisco locum tribuit Grotius, qui etiam ad præce

dentes versus, quos reliquæ Stobæi editiones Philemonis Palameda tribuunt, Philisci nomen apposuit; qua in re non codicis auctoritatem sed suum ipsius judicium sequutum esse Grotium ex iis intelligitur, quæ scripsit vir summus p. 564. Equidem ut præcedens fragmentum Tragico poetæ tribuendum esse lubens concedo, ita his quidem versibus nihil inesse video, quod a Comico poeta dici non potuerit." MEINEK. Correxit se Grotius in annott. MSS, apud Gaisfordium, loco utroque Philemoni retributo.

120

2 μn 'dikov etiam Schowius, notante Meinekio. Vulgo: μn adik@v De crasi, vel potius aphæresi, un 'dikov consulendus est Thiersch. Gr. Gr. §. CCXLIII. 27. Ad loci sententiam, confert H. Stephanus Xen. Cyrop. V. 2. 9. πολλοὺς μὲν οἴομαι εἶναι ἀνθρώπους, οἳ οὔτε ἀσεβεῖν ἂν θέλοιεν, οὔτε ἀδικεῖν, οὔτε ἂν ψεύδοιντο ἑκόντες εἶναι· διὰ δὲ τὸ μηδένα αὐτοῖς ἠθεληκέναι προέσθαι μήτε χρήματα πολλὰ, μήτε τυραννίδα, μήτε τείχη έρυμνα, μήτε τέκνα ἀξιέραστα, ἀποθνήσκουσι πρότερον πρὶν δῆλοι γενέσθαι οἷοι ἦσαν. Confer Plaut. Stich. I. 2. 60. Facillime spectatur mulier, quæ ingenio est bono. | PA. Cum malefaciundi est potestas, quæ ne faciat, id temperat. Auson. de Biante Prieneo: Quod prudentis opus? quum possit, nolle nocere. stulti proprium? non posse et velle nocere?

Quid

3 où Bouleta mendose habet Anton. Meliss. et Aldina Sylloge, prout exstat apud R. Steph. TNÝM. MONO】T. p. 8. Ita etiam MSS. A. B. m. sec. apud Gaisfordium. μn ßoúλetai verte: nonvult. Xen. Hell. III. 2. 19. citante Matthiæo Gr. Gr. 608. d. évóμioav αὐτὸν μὴ βούλεσθαι μᾶλλον ἢ μὴ δύνασθαι.

"Gesnerus TéoxeTo. Idem in marg. aréoxero, quod dedere etiam Grot. H. Steph. Com. Gr. p. 372. Brunck. P. Gn. p. 194. et ex codd. Schowius." MEINEK. άméoxeтo Hertel. notans in margine: “ al. ὑπέσχετο.” Ita etiam MS. A. ex em. et B. m. s. apud Gaisfordium. améσxeто verte: abstinet. Vide infra ad Diphili Fragm. n. 4.

'yp. diaτnpeî póvws A. in marg. et sic B. m. sec. Gesnerus conjecit διατηρούμενος. Grotius dedit διατηρεῖ μόνον, qui et hoc enotaverat quasi ex A. Perperam: codex præbet μóvws, tali compendii forma, qualem habet finalis syllaba vocis duoλoyouμévws in Bastii Comment. Pal. Tab. V. n. 8." GAISFORD. Vulgo: diabnpμevos. diaτnpeî póvov, ante Grotium, legendum monuit H. Stephanus Com. Gr. Sent. p. 374. hoc notato: "pro dianpuuevos, quod aperte διαθηρώμενος, mendosum est, legendum censeo diaтnpei póvov: atque adeo lectionem hanc in mea interpretatione sequor." diaτnpeî póvov etiam