Ita Gaisfordius, ex MSS. A.B. Vulgo deest del. Sine causa Hermannus: καὶ τοῖς μεγάλοισιν κακοῖσι γέγηθεν ὁ κόσμος. Debuit et γέγηθ'. Idem perperam notavit: Sic habet Gaisfordius p. 320. Namque eadem ad verbum ibi comparent, quæ postea in Stobao suo Gaisfordius dedit.

او

ποίημ' Morel. et Hertel. ή μηχανικών τι ποίημ ̓ ἢ Advers. T. II. p. 359.

BURN.

6

* Leg. ποίημ',

* πεπόηκεν Trincav. probante Burneio.

Dobræus

in secunda sede."

* Ita etiam Hermannus et Burneius. Libri ἀνελε.

66

8 δὲ pro ὅτι MS. B. apud Gaisfordium. ὅτε Dobræus l. c. quod et ipse conjeceram. Cf. ad Hermesianact. n. 60. Leg. κώνει ὅτε -vel del. ὅτι.”

BURN.

• Ita Trincav. et Hermann. Vulgo πολύποδα. Vide supra ad Mnesimachi Fragm. II. n. 32. « Numerosius, sed non necesse, (vide Herm. Doctr. Metr. p. 444, etc.) πουλύποδα φα- γων ὠμὸν ὁ | Δια ογένης τέθνηκε.” DOBR. “ Leg. πουλ. φ. ὁ Δ. τ. ὠμόν.” BURN.

10 6 γράφοντί τι Hermann.” GAISFORD. Fortasse legendum, commate post τέθνηκεν posito: Αἰσχύλῳ γράφοντ ̓ ἠδ ̓ ἐ. χ· De ἐπιπίπτω vide Luzac. Exercc. Acad. p. 120.

11

12

13

“Leg. Σ. στ. ρ. φ. πν. τ.” BURN.

Θρᾴκην Hermann.

ἔτρωγον MSS. Α. Β. apud Gaisfordium, Hermann. et Burn. Libri ἔτραγον. Vide Addend. ad Hermesianact. p. 129.

14 Calci hujus Fragmenti apud Hertelium hæret senarius Menandreus, plane ἀπροσδιόνυσος: τυφλόν γε καὶ δύστηνον ἀνθρώπου βίος. Vide ad Appendicis Fragm. XXI. n. 1. Hertelii alucina

tionem, vel potius dolum malum, satis fideliter perpetuavit Cumberlandius in versione.

Σ

4

STRATO.
S

2

Σφίγγ ̓ ἄρρεν, οὐ μάγειρον, εἰς τὴν οἰκίαν
εἴληφ ̓ ἁπλῶς γὰρ οὐδὲ ἓν μὲ τοὺς θεοὺς
ὅσ ̓ ἂν λέγῃ συνίημι καινὰ ῥήματα

πεπορισμένος πάρεστιν. ὡς εἰσῆλθε γὰρ,
εὐθύς μ' ἐπηρώτησε προσβλέψας μέγας,
Πόσους κέκληκας μέροπας ἐπὶ δεῖπνον ; λέγε.
Εγώ κέκληκα μέροπας ἐπὶ δεῖπνον; Χολᾷς.
Τοὺς δὲ μέροπας τούτους με γιγνώσκειν δοκεῖς;
οὐδεὶς πάρεσται. τοῦτο γὰρ νὴ τὸν Δία
ἔστι κατάλοιπον, μέροπας ἐπὶ δεῖπνον καλεῖν.
Οὐδ ̓ ἄρα πάρεσται δαιτυμὼν οὐδεὶς ὅλως;
Οὐκ, οἴομαί γε, Δαιτυμών. ἐλογιζόμην,
ἥξει Φιλῖνος, Μοσχίων, Νικήρατος",
ὁ δεῖν, ὁ δεῖνα· κατ ̓ ὄνομ ̓ ἀνελογιζόμην,

Ο

οὐκ ἦν ἐν αὐτοῖς οὐδὲ εἰς μοι Δαιτυμών.
Οὐδεὶς πάρεσται, φημί. Τί λέγεις ; οὐδὲ εἰς ;—
σφόδρ' ἠγανάκτησ', ὥσπερ ἠδικημένος,
εἰ μὴ κέκληκα Δαιτυμόνα. Σκαιὸν πάνυ
οὐδ ̓ ἄρα θύεις ἐρυσίχθον”; Οὐκ, ἔφην εγώ.
Βοῦν δ' εὐρυμέτωπον; Οὐ θύω βοῦν, ἄθλιε.
Μῆλα θυσιάζεις ἆρα; Μὰ Δί ̓, ἐγὼ μὲν οὐ
οὐδέτερον αὐτῶν, προβάτιον δ'. *

Οὐκοῦν, ἔφη, τὰ μῆλα πρόβατ ̓. Οὐ μανθάνω
* 10 τούτων οὐδὲν, οὐδὲ βούλομαι.

*

ἀγροικότερός εἰμ'· ὥσθ ̓ ἁπλῶς μοι διαλέγου.
Ομηρον οὐκ οἶδας λέγοντα; Καὶ μάλα
ἐξῆν ὃ βούλοιτ ̓, ὦ μάγειρ ̓, αὐτῷ λέγειν.
ἀλλὰ τί πρὸς ἡμᾶς τοῦτο, πρὸς τῆς Ἑστίας;
Κατ' ἐκεῖνον ἤδη πρόσεχε καὶ τὰ λοιπά μοι.
Ομηρικῶς γὰρ διανοεῖ μ'
Οὕτω λαλεῖν 12 εἴωθα.

οὕτω παρ ̓ ἔμοιγ ̓ ὤν.

ἀπολλύναι ;

Μή τοίνυν λάλει
̓Αλλὰ διὰ τὰς τέτταρας

δραχμὰς ἀποβάλω, φησὶ, τὴν προαίρεσιν;
τὰς οὐλοχύτας φέρε δεῦρο. Τοῦτο δ ̓ ἐστὶ τί;
Κριθαί. Τί οὖν, ἀπόπληκτε, περιπλοκάς λέγεις 15;
Πηγὸς πάρεστι ; Πηγός; οὐχὶ λευκὰ σὺν

16

20

ἐρεῖς σαφέστερόν θ' ὃ βούλει μοι λέγειν ;
Ατασθαλός γ' εἶ, πρέσβυ· φησίν. ἅλας φέρε.
τοῦτ ̓ ἔστι πηγός. ἀλλὰ δεῖξον χέρνιβα.
παρῆν. ἔθυεν, ἔλεγεν ἄλλα ῥήματα
τοιαῦθ ̓ ἃ μὲ τὴν Γῆν 19 οὐδὲ εἰς ἤκουσεν ἂν,
μίστυλλα, μοίρας, δίπτυχ ̓, ὀβελοὺς, ὥστε με
τῶν τοῦ Φιλητᾶ” λαμβάνοντα βιβλίων
σκοπεῖν ἕκαστα τί δύναται τῶν ῥημάτων.
πλὴν ἱκέτευον αὐτὸν ἤθη μεταβαλεῖν,
ἀνθρωπίνως λαλεῖν τε. τὸν δ ̓ οὐκ ἂν ταχὺ
ἔπεισεν ἡ Πειθὼ μὲ τὴν Γῆν οἶδ' ὅτι.

26

23

ΦΟΙΝΙΚΙΔΗ..

Apud ATHEN. IX. p. 382. B.-—383. B.

40

45

1 « V. 13. et quarti initium ex Philemone affertur XIV. p. 659. b." DINDORF. Est Philemonis Incert. Fabb. Fragm. XL. b. p. 411. Meinek. "Quod masculam Sphinga se conduxisse dicit, cuicunque hæc verba tribuit Philemon, ex eo nolim colligere cum Winkelm. Præf. ad Descript. Musei Stosch. p. 17. et Histor. Art. II. 2. 16. mixto sexu Sphinga poetæ obversatam esse, quamquam idem statuisse videtur Valcken. ad Herod. II. p. 189. Imo eam ob causam ἄρρενα Σφίγγα se conduxisse nuncupat, quia coquus erat non coqua. Contra Alexis ap. Athen. X. p. 441. D. mulierem nil nisi ænigmata ructantem γραῦν Σφίγγα dixit, non γέροντα. Cfr. Lessingius Opp. Vol. X. p. 239. et Valcken. ad Herod. p. 189." MEINEK. Σφίγγ ̓ ἄῤῥεν, οὐ μάγειρον. Hanc formulam illustrat Dobræus Advers. T. I. Ρ. 343. Menander apud Athen. IV. p. 166. A. citante Dobræo: Κτήσιππος, οὐκ ἄνθρωπος. Eurip. Med. 1339. λέαιναν, οὐ γυναῖκα, τῆς Τυρσηνίδος | Σκύλλης ἔχουσαν ἀγριωτέραν φύσιν. Æsch. Eumen. 48. οὗτοι γυναῖκας, ἀλλὰ Γοργόνας λέγω. Terent. Hec. II.

1. 17. Quæ me omnino lapidem, non hominem putas. Id. Andr. I. 3. 13. Nam inceptio est amentium, haud amantium. Cic. Fragm. apud Serv. ad Virg. Æn. VIII. 139. Quæ te belluam ex utero, non hominem fudit.

* Morelius, sequente Hertelio: οὐδὲν οὐ μὰ τοὺς θεοὺς. Μox ὧνπερ λέγει Athen. p. 659. quod in ὧν ἂν λέγῃ mutavit Dindorfius.

3 Alluditur forsan ad Philoxenum, poetam dithyrambicum, quem sive ex animo, seu κατ' ειρωνείαν, laudat Antiphanes Athen.

XIV. p. 643. D. Ε. πολύ γ' ἐστὶ πάντων τῶν ποιητῶν διάφορος | Φιλόξενος. τὰ πρῶτα μὲν γὰρ ὀνόμασιν | ἰδίοισι καὶ καινοῖσι χρῆται πανταχοῦ. | ἔπειτα τὰ μέλη μεταβολαῖς καὶ χρώμασιν | ὡς εὖ κέκραται. θεὸς ἐν ἀνθρώποισιν ἦν ἐκεῖνος, εἰδὼς τὴν ἀληθῶς μουσικήν. | οἱ νῦν δὲ κισσοπληκτὰ καὶ κρηναῖα καὶ | ἀνθεσιπότατα μέλεα μελέοις ὀνόμασι | ποιοῦσιν ἐμπλέκοντες ἀλλότρια μέλη. Confer et Antiphanem Athen. X. p. 449. B.—D.

4

γὰρ ἐστὶν Athen. p. 659. Vide infra n. 16. supra ad Antiphanis Fragm. XIII. n. 1. Gnome μονόστιχος Menand. Meinek. p. 329. ὅπου βία πάρεστιν, οὐδὲν ἰσχύει νόμος. Ad quam sic notat Meinekius: "nisi rov ad præcedentem aut vópos ad sequentem versum pertinuit, scrib. βίας παρούσης, aut βία 'στιν.” Ex quibus liquet, pænultimam verbi ioxów pro brevi syllaba accipi posse Meinekium existimasse. Quæ tamen semper producta legitur. Soph. Αj. 1409. παῖ, σὺ δὲ πατρός γ ̓, ὅσον ἰσχύεις, | φιλότητι θιγών, κ. τ. λ. Buttmannus conjicit: ὅπου βία πάρ', οὐδ. ι. ν. Equidem conjeceram : ὅπου βία γὰρ, οὐδ. ἰ. ν. Sed unice verum est βίας παρούσης, cui pro glossemate superscripta sunt ista ὅπου βία πάρεστιν, in vere lectionis locum postmodum intrusa. Neque aliter R. Steph. ΓΝΩΜ. ΜΟΝΟΣΤ. Ρ. 15. Hertel. p. 92. H. Steph. Com. Gr. Sent. p. 340. Grot. Exc. p. 937.

5

* Angl. looking big; with an air of importance. Simonides apud Poll. II. 65. ἢ τυφλὸς, ἤ τις σκνιπὸς, ἢ μέγα βλέπων.

6 “ Pro edita scriptura γιγνώσκειν, habet γινώσκειν MS. A. qua de scriptura vide Valcken. ad Phoeniss. 1396. et Brunck. ad Aristoph. Ran. 52.” SCHWEIGHEUSER. Vide supra ad Alexidis Fragm. XVII.

n. 4.

7 Certissima est Bentleii emendatio, in Ter. Andr. I. 1. 59. seq. sic legentis: Phædrum aut Cliniam aut | Niceratum dicebant; nam hi tres tum simul | amabant. Vulgo: Phædrum aut Cliniam | dicebant, aut Niceratum; nam, &c. quasi τὸ Niceratum pro ionico a minore venditari possit. Pseudo-Philemon apud Clem. Alex. Strom. V. p. 258. 30. Sylb. et Theodoret. T. IV. p. 854. Hal. οἴει σὺ τοὺς θανόντας, ὦ Νικήρατε, κ. τ. λ. Qui vero Stratoni hic memoratur in convivarum numero Niceratus, Niciæ pater fuit, teste Athen. VI. p. 272. C. Niceratum, Niciæ filium, meminit Demosth. c. Mid. 26. Philinum autem credibile est Nicostrati patrem fuisse, collato eodem ibid.

8

"Ille vero indignari cœpit, et suam injuriam interpretari, quod nullum vocassem ad canam daiymonem.” CASAUBON.

• Vertit Dalecampius: Num vero Erysichthonem immolas? Idem ad ἐρυσίχθον notat: "Ovidio Thessalus vir, contemptor Cereris: hic, bovis epitheton, ὅτι χθόνα ἐρύει, quoniam terram versat." Inde terrisulcum vertit Grotius. Quanam autem ratione (collatis vocabulis ἐρυσάρματος, ἐρυσίθριξ, ἐρυσίπτολις, &c.) hæc epitheti significatio elici possit, equidem non video. Vertit Morelius, et post eum Hertelius: Nec ergo Erysichthoni? ut sit dativus pro ἐρυσίχθονι. Unde Cumberlandius: What offering mak'st thou | to Erysichthon? Respexit Comicus Hom. Οd. Γ. 5. τοὶ δ ̓ ἐπὶ θινὶ θαλάσσης ἱερὰ ῥέζον | ταύρους παμμέλανας ἐνόσιχθονι κυανοχαίτῃ, ut in proximo versu Il. Κ. 292. Οd. Γ. 382. σοὶ δ ̓ αὖ ἐγὼ ῥέξω βοῦν ἤνιν, εὐρυμέτωπον. Nempe luditur in Homerico illo, ῥέζον ταύρους ἐνοσίχθονι. Nam, cum recte per se diceretur, οὐδ ̓ ἄρα θύεις ἐνοσίχθον'; nec ergo mactas terra quassatori? interrogat coquus, παρ' υπόνοιαν, et ridicula nec sana sententia, οὐδ ̓ ἄρα θύεις ἐρυσίχθον'; Scilicet epitheton Homericum, pro docta sua ignorantia, pejoravit, vel potius secus immutavit, inque victimam prave detorsit, mas iste Sphinx, qui θύειν ἐρυσίχθονα, subaudito ταῦρον, pro puro puto Hom merico venditatum ivit, fere atque εὐρυσθενεῖ καρταίποδ ̓ αὐρύειν γεαόχῳ dure, sed accurate, dixit Pind. Οl. XIII. 113. Idem Græculus voce píσTUλλa tanquam accusativo plurali uti fingitur infra ν. 42. (quod in μίστυλλε, sale nullo, mutatum voluit Casaubonus, adstipulante Grotio) ut nil mirum sit hero suo vel Phileta Glossariis opus fuisse, quibus ænigmatista istius difficiliora evolverentur. Vide n. 21.

10 In Aldina omnino sic impressum est: προβάτιον δ' οὐκοῦν ἔφη | τὰ μῆλα πρόβατ ̓ οὐ μανθάνω | τούτων οὐδὲν οὐδὲ βούλομαι Αγροικότερος εἰμὶ κ. τ. λ. Morelius, sequente Hertelio: προβάτιον δ'. Οὐκοῦν ἔφη | τὰ μῆλα πρόβατ ̓; οὐ μανθάνω, οὐδὲ βούλομαι, | αγρο κ. τ. λ. Grotius, fere cum Casaubono: προβάτιον δ'. οὐκοῦν, ἔφη, ἔστιν τὰ μῆλα πρόβατ ̓; ἔφην, οὐ μανθάνω | ἔγωγε τούτων κ. τ. λ. " Indicavi lacunam. Fortasse excidit ἔφην ἐγώ.” DINDORF. Suppleo, τὰ μῆλα πρόβατα μανθάνεις ; Β. οὐ μανθάνω. De μανθ. Gaisf. ad Suppl. p. 185. Tum forsan eywye cum Casaub." DOBR.

11

σε

Diphilus Athen. VI. p. 223. B. Λητούς Διός τε τοξόδαμνε παρθένε, | ὡς οἱ τραγῳδοί φασιν, οἷς ἐξουσία | ἔστιν λέγειν ἅπαντα καὶ ποιεῖν μόνοις. Martial. Epigr. ΙΧ. 12. Dicunt Earinon tamen poetæ, | sed Græci, quibus est nihil negatum, | et quos "Apes, "Apes decet sonare; nobis non licet esse tam disertis. Mox quærit Dobræus an legendum sit τα λοιπά μοι· | Ομηρικὸς γάρ. Β. διανοεῖ.