434. Καὶ δόξαν ἐσθλὴν ἐν βροτοῖς καρπίζεται. Για Μ. cum MSS. 4. rejecto nquista, quod habet Lasc. Ald. Stob. et X. I. Atqui quiera. est unice verum: nam xagita non nisi apud Thucydidem et Theopompum reperias ; Tragici usurpant vel καρποῦσθαι vel κομίζεσα B. Cf. Prometh. 876. et Ed. T. 580. Habet quidem schylus Tα in S. C. Th. 601. sed versum pro spurio lineis uncinatis circumdedit Porsonus; rectius inter 589 et 590. interposuisset leviter correctum "Ατης άρουραν θάνατος εὖ καρπιζέτω. Nam Καρπίζουσι Hesychius exponit uxagra o et Euripides Bacch. 406. confirmat. Unde legi quoque debet in Pers. 823. Ὕβρις γὰρ ἐξανθοῦσ ̓ ἐκάρπισε σταχὺν Ατης, ὅθεν παγκλαυτὸν ἐξαμᾷ θέρος.

443. Our äga λus. Ita M. e conjectura Valckenaerii leviter mutata. Vulgo oix äga y'où d. Monet quidem M. crases illas räga (i. e. ται ἄρα) τἂν (i. e. et τοὶ ἀν) spe librarios corrumpere. Hoc perspecto corrige, ut id obiter notemus, S. C. Th. 580. H tag' är egyer ny boîσI προσφιλές vice Η τοῖον ἔργον καί· quæ jure Porsonus obelo damnavit. 459. κοὐ φεύγουσιν ἐκποδὼν θεούς. Feliciter Markl. θεοί.

461. xeñvizi intois: Hanc occasionem nactus M. impugnare valt Dawesii regulam, quæ statuit brevem vocalem ad finem præeuntis vocis a litera sequentem inchoante semper esse productam. Et motus locis, quæ Gaisfordus ad Hephæst. p. 219. congessit, veriorem esse regulam censet M. quam Censor Anglus (Quarterly Rev. Vol. v. p. 225.) post Jacobum Tate ad Collectanea Græca Majora ed. Dalzel. promulgavit, quod syllaba finalis scilicet in iis tantum locis producatur, in quibus ictus metricus vim suam TEXTarixйv habeat. At nullibi apud Tragicos ictus metricus syllabam brevem longam efficit, et omnia loca quæ Gaisfordus aliique congesserunt, aut dudum emendantur, aut emendatu sunt facillima. Verum de his alio fortasse tempore disceptabitur,

470. Οὐδὲ στέγην -angißáσriav. Haud male M. edidit oud v sed majus adhuc latet vitium quod facile medebimur, si Codices Itali hic nullam lucem præbeant.

479. Αλλ' εἰ — ἔχεις - κάρτα γ' εὖ πράξειας ἄν. Ita M. cum MSS. contra VV. DD. quorum auctoritas in hac re potior est, yous propter resias scribentium. Citat quidem M. ex Hecub. 782. εἰ μὲν ὅσια σοὶ παθεῖν δοκῶ Στέργοιμ' ἂν, et infr. 483. ἄνδρες ἐξεύροιεν αν, Εἰ дей -Eugcouv. Sed non intelligere videtur M. quid sit in v. εὑρήσομεν. incommodi. Nimirum objicitur, non quia in altero sententiæ membro & cum indicativo conjunctum in altero aut sequitur a cum optativo junctum aut præcedit, sed quia exus tempus non incertum æque ac πράξειας ἂν significat. In Hecuba at suam vim vere indefinitam habet: nam reddi debet εἰ δοκῶ παθεῖν (quasi scriptum εἰ δοκήσω παθεῖν) Anglice If I shall appear to have justly suffered, I will submit: similiter in v. 482,3. tempus aliquod incertum significatur in avges ἐξεύροιεν ἂν et εἰ μὴ εὑρήσομεν: quæ voces sonant Anglice Men shall discover whether we will not find. Horum uterque locus distat ab oratione Nutricis εἰ - ἔχεις - εὖ πράξειας ἂν if —Ev Teαgelas av if you enjoy-you will have done well: nam sensus manifesto postulat if you have enjoyedyou will have done well: i. e. Græce eixos ęážeras är.

αν.

493. as Taxos diariov. Ita MSS. omnes: quos sequitur M. conjectura tamen Porsoni, quam ab amico ejus accepit, commemorata,

scilicet διοπτέον. Nobis quidem Aldinum διοιστέον veræ lectionis vestigia videtur conservare.

505. Καὶ μή σε πρὸς θεῶν. Ita M. ex emendatione Porsoni, cujus notula MSta in Addendis sic exhibetur. « Aristoph. Vesp. 1441. (1450.) pro γε lege σε ut recte Schol. et Suid. ν. Ζηλώ : γε et σε sæpe permutantur, ut Med. 870. ubi pro εἰκός γ' recte ex MSS. edidit Brunck. εἰκός σ'. Emenda obiter Hippol. 508. Καὶ μή ΣΕ πρὸς θεῶν: cf. Valck. ad Phœn. 1659. Markl. ad Suppl. 277 et ad Iph. Α. 1233. Brunck. ad Med. 326. et Apoll. Rhod. 11. 985. (adde Alcest. 1119.) # pro y' in eadem fabula 118. ex MS. reposuit Musgr.”

515. Δεῖ δ ̓ ἐξ ἐκείνου δή τι τοῦ ποθουμένου Σημεῖον ἢ λόγον τιν ἢ πέπλων ἀπὸ Λαβεῖν ξυνάψαι τ ̓ ἐκ δυοῖν μίαν χάριν. Ita M. edidit, et Reiskii conjecturam, si quæ alia, certissimam, nullo cum judicio rejecit. Corri. gebat quidem Reiskius Σημεῖον ἢ πλόκον τιν ἢ πέπλων λάκος, et partim feliciter corrigebat, partim secus: feliciter, quod λόγον in πλόκον, perperam, quod ἀπὸ in λάκος mutaverit. Hoc sensit et Brunckius, qui, πλόκον adsumto, ἀπὸ non deturbavit. Et profecto πλόκον quam vocem Hesychius exponit per πλόκαμον, voluit quoque Marklandus citans Luciani locum δεήσει δέ τι αὐτοῦ τοῦ ἄνδρος είναι οἷον ἱμάτια ἢ κρηπίδας ή ΟΛΙΓΑΣ ΤΩΝ ΤΡΙΧΩΝ : quorum postrema verba ad πλόκων τιν alludere fortasse videntur : verum utcunque de hoc statuas, noli tamen dubitare quin ἱμάτια ἢ κρηπῖδας mutari debeant in ἱματίου κράσε πεδα propter verba Theocriti similia in simili re Τοῦτ ̓ ἀπὸ τᾶς χλαίνας τὸ κράσπεδον. Atqui Euripidis locus, ne sic quidem perpurgatus, aliam medicinam efflagitat. Quid velim mox indicabo. Interim verba Scholiaste apponere libet, a quibus maxime corruptis licet editor noster vulgatam tueri conatus sit, ex iis tamen Euripideam scripturam ipse M. uti spero, revocatam confitebitur. En locum. Δεῖ, φησὶν, αὐτῇ Φαρμάξει σημεῖον ἐκ τοῦ Ἱππολύτου τι λαβεῖν ἢ λόγου μνημόνευμα ή κράσπεδον ἀπόσπασμα· καὶ τῷ μὲν λόγῳ αὐτοῦ τὸν λόγον τῆς Φαίδρας συνάψαντας ἐπάδειν τὸ δὲ ἀπόσπασμα κ. τ. λ. Verum ipse nihil video quomodo Phædra potuerit λόγον τινὰ Hippolyti λαβεῖν καὶ συνάψαι τῷ λόγῳ αὐτῆς. Nec facile quis dixerit unde Scholiastes suum μνηνόμευμα hauserit, nisi prius viderit σημεῖον in μνημεῖον esse mutandum; eodem errore quo legitur σημεία vice μνημεῖα a Stobæo Tit. vi. p. 86. citante Æschylum in S. C. Th. 49. Μνημεῖον igitur et πλόκον in textum admissis, lege in Scholiis Δεῖ, φησὶν, ἐν τῇ φαρμάξει μνημεῖον ἐκ τοῦ Ἱππολύτου τι λαβεῖν ἢ πλόκου ἢ κράσπεδου ἀπόσπασμα· καὶ τῷ μὲν πλόκῳ αὐτοῦ τὸν πλόκον τῆς Φαίδρας συνάψασαν ἐπάδεῖν κ. τ. λ. Quod ad μνημείον (Anglice a remem brance) hic usurpatum, confer ob vocem Iph. A. 1240. Τοῦτ ̓ ἔχω σέθεν μνημεῖον et ob sententiam Aristoph. Plut. 992. Ἵνα, τοὐμὸν ἱμάτιον φορῶν, μεμνητό μου.

527. Ἔρως ὁ κατ' ὀμμάτων : Negat Valck. & pro os esse Atticorum : affirmat Monk. in eo tamen leviter errans, quod Euripideis senariis hunc morem intrudere voluit. Ε duobus locis, quæ protulit M. fabula, judice Porsono, corruptissimæ, scilicet Baccharum 712. 468. prior in MSto. emendate legitur, posteriorem ipse M. sua emendatione corrumpit. Ald. exhibet οὐκ ἀλλ ̓ ὃς Σεμέλην ἐνθάδ' ἔζευξεν γάμοις. Τu lege Σεμέλην ὃς ἔζευξ ̓ ἐνθάδ ̓ οὐ καλοῖς γάμοις. De usu loquendi of καλοῖς pro κακοῖς adi Monkium ad v. 196. et cf. Hom. Ιλ. Ζ. 326. Οι μὲν καλὰ χόλον τόνδ ̓ ἔνθεο θυμῷ. Eadem formula Sophocli restituta locum quendam egregie potest emendare.

537. "Ερως ὁ Διὸς παῖς, σε Negat Valckenaerius alibi apud veteres Græcos Jovem dictum esse patrem Cupidinis: sed "Eews • Aids Tais in suo Hippolyti exemplari certe legerat Eumathius de Ismen. Amor. Ix. p. 342. et X. p. 393. Nec minori jure as Aids vocatur Amor quam mais Avns in fragmento Antigone Euripidea (vid. Valck. Diatr. p. 154. c.) quippe Dione mater fuisse Veneris perhibetur.” Hæc M. Atqui Eumathii auctoritas vix tanti habenda est, ut contra receptum Euripidi usum quidquam definiat. Etenim scriptor iste, quem et Eustathium vocant, codices habere potuit non antiquos nec diligenter exaratos. Et quod ad alteram Monki objectionem spectat, ea pro levi haberi debet, quippe Venus, æque ac mater ejus, A.ám sæpe nominatur. Hoc monuit et Valck. cujus conjecturam ixiyos vice dios bene M. rejecit, non quia vulgata lectio est sana, sed quia ipsa conjectura talo nititur infirmo. Non Euripideo mori convenit aigos παις pro παιδάριον usurpatum: nec sensui hujus loci vox ὀλίγος maximè accommodatur. Chorus etenim hic loquitur de Cupidinis potentia, non statu corporeo. Pro ΟΔΙΟΣ igitur dudum emendatur ΟΛΟΟΣ: nisi quis prætulerit ΔΟΛΙΟΣ ut αἰμύλος Ερως in Sophocle et Platone teste Lex. MS. Sangerm. apud Brunck. Lex. Soph. V. Cyrill. Lex. ΜS. Αἰμύλος, δόλιος.

549. Οίκων Ζεύξασ ̓ ἀπειρεσίαν δρομάδα τάν. Hæc corruptissima emendare voluit M. legendo ἀπ ̓ Ευρυτίων vel Εὐρυτιδων δρομάδα : ut Euguria esset scriptum pro Evgvrsio (vid. Soph. Trach. 260 et 1221.) eodem modo ac Βάκχιος pro Βακχείος. " Sed verisimilior est Blomfieldi emendatio Cuas a' siguria hoc est remigio. Hercules enim vastatą Echalia Iolam ad Trachina deportandam navibus commisit." Hæc M. At in Sophoclea fabula nihil reperias quod huic suspicioni faveat.

558. Συνείποιτ' ἂν ὁ Κύπρις οἷον ἕρπει. Ita M. Vulgo Συνείποιτ ̓ ἂν οἷον ὁ Κύπρις ἕρπει: Hoc metrum non patitur, nec lingua scripturam Monki. Ne Græcum quidem est olov gs. Id sensit, opinor, et Valck. ideoque du Scaligeri conjecturam comprobavit : sed cui non displicet & ? lege hic ἂν οἵα Κύπρις έρπει, et in antistropho κάνυμφον.

567. Audny Twy śowder Exμáow. Ita M. perperam Valckenaerii judicium secutus, qui as pata e MS. E. edere debuit. Nihil ad rem facit locus quem adhibuit M. In 868. da subjunctivi modi pendet de Pigs. Hic ixuála per se ponitur, contra linguæ Græcæ usum.

571. et sqq. Versus, quos Chorus in hac scena cecinit, melius disponi possunt, Heathio facem præferente. Verum ea res non hujus temporis est.

604. Μηδαμῶς μ' ἐξεργάσει. "Hesychius, nostrum versum fortasse spectans, exponit egyáru per diapages, ubi notandum est servasse eum Atticam terminationem ." Hæc M. Sed proculdubio conniventibus oculis Hesychium inspexit: ibi manifesto legitur Εξεργάσει, διαφθείρει, at Kusterus vult διαφθερείς, sed prastat Εξεργάση, διαφθείρη, cum Alberto: quomodo et in Euripide olim lectum perperam mutavit M. qui rectius mutasset in us ad versus initium. Cf. Philoct. 1337. #gos Dewy μn μndaμws μetys Béños. Teste quidem Valck. habet X. II. in v. præcedenti neoroions zeigα: cum duplici negandi particula: verum ibi præstat o un goroics. His tandem scriptis, video nunc Hesychium non esse inspectum a M., Valckenaerium, cæco cæcum sequente, et ejus verba, pro more suo, exscribente, in gratiam scilicet lectorum, quibus copia libri Valckenaerii non conceditur.

618. et sqq. Hic locus a Codicibus, quorum ope plurimum indiget, fortasse sanabitur: quod si non evenerit, ad conjecturas confugiendum erit. Interim silere præstat.

622. ßor daμáty ixtvoμey. Ita M. edidit conjecturam speciosam quidem, utpote ductam e verbis Scholiasta τὴν Θυσίαν ὑπὲς κακοῦ διδοEv, sed revera falsam, utpote de mendosa scriptura buriav pendentem. Etenim. scripsit Schol. Tovriav, ut ab eâ voce exponeretur öλßov δωμάτων.

638. To yog zavoũgyov μãλλov ivtinTe Kurgis. Cum MSS. 4. edere debuit M. nazougyor. Ipsa etenim Venus probe dici potest, ut dicitur in v. 1398. Tavougyos, utpote Dea, sed mulieres non eandem potestatem sortiuntur, utpote mortales, quibus Tò xaxougyor Dea wangyos concedit.

643. Ad h. v. disputat M. de syntaxi ra, ws, oлws, Pea cum indicativi temporibus præteritis conjungendi: et, inter alia hujus constructionis exempla citata, Hippolyti prioris fragment. Ix. emendatum exhibet a Porsono in Notula MSta. qui voluit Νῦν δ ̓ εὐτρέχοισι στόμασι τἀληθέστατα Κλέπτουσιν : conferri jubens γλῶσσαν εὔτροχον, in Bacch. 268. et Plutarch. Vit. Pericl. 1. p. 155. C Verum hæc Porsoni conjectura cedat necesse est nostræ ab Hesychio haustæ. In Lexico optimo legitur Εὐθρόοισιν, ενήχοις, quæ gl. apprime cum στόμα: convenit, nec longe distat ΕΥΘΡΟΟΙΣΙ ab ΕΥΡΟΟΙΣΙ quod præbet Clemens propius ad veram lectionem quam Stobæus εὐρύθμοισι.

668. ἢ λόγον Σφαλεῖσαι κάθαμμα λύειν λόγου. Ita M. non male λύειν eruit e xúc et λus, nec male vocem óyos repetitam defendit Quoniam autem MSS. 2. dant λoyous, legere possumus, Móyors Σφαλεῖσαι, κάθαμμα λύειν λόγου.

678,9. Hos duo versus perite admodum Nutrici tribuit Reiskius: ut manifesto patet ex initio orationis Phædræ ad Nutricem conversa. 682. Πρόῤῥιζον ἐκτρίψειεν οὐτάσας πυρί. At locutio οὐτάσας πυρὶ, licet apud scriptores probatos reperiretur, (quod non puro) hic frigida foret, præeunte phrasi fortissima Пeppo Terv lege igitur ἐκτρίψει αϊστώσας πυρί. et cf. Prometh. 240. αϊστώ ας γένος, 689. Κεραυνὸν ὃς πᾶν ἐξαϊστώσει γένος. Hesych. Αϊστώσας, διαχέας καὶ τήξας Σοφοκλῆς Ριζοτόμοις. Κόρον ἱστώσας πυρί. Ita MS. An legendum Kῆρον οἷ αϊστώσας πυρί.

721. Evonμos o. Exemplum hujusce formulæ apud Ammon. p. 76. Sophoclis Palamedi vindicat MS. Regius teste Kiddio, Critical. Review.

725. Ad h. v. notam MStam Porsoni dedit M. "In Danae 16. vulgo Ὃς τῆσδε γ' ἄρξει θατέρας πολλῆς χθονός χατέρας recte Heathius probante Valckenaerio ad Hipp. 728. Sed neuter vidit y' inmutandum. Vid. Hec. 365. Thy "ExTogós ti xȧTigwv Toλλãy xáow. Eurip. Electr. 434. Ὁ πλούσιός τε χὼ πένης ἴσον φέρει.”

Hactenus de locis extra Choricos disceptatur. In commentariis, alio tempore vulgandis, de versibus Melicis anquiretur: ubi, nisi multum fallamur, nova et vera proferemus.

INQUIRY

into the Causes of the Diversity of Human Character in various Ages, Nations, and Individuals.

66

By the Late PROFESSOR SCOTT, of King's College, Aberdeen.'

NO. I.

"2

THE science of man," says Helvetius, “taken in its utmost extent, is immense: its study is long and painful. Man is a model exposed to the view of various artists: each has contemplated him under certain aspects; none comprehended him as a whole.' Το develope the various hidden springs of human conduct, to unfold the laws of human thought, and to trace to their source those errors, prejudices, or peculiar bents of mind, which fix a particular stamp upon the human character, is indeed an undertaking of much difficulty, as it will likewise be allowed to be of very great importance. Man has been a subject of inquiry to the speculative, from the remotest periods of antiquity to the present day. The sages of Babylonia, of Persia, and of India, entertained a variety of opinions concerning the human soul, its original production, its peculiar substance, and the changes of condition to which it may be liable. The same subject engaged much of the attention of the various philosophical schools of Greece. Pythagoras, Plato, Aristotle, Zeno, had each their peculiar doctrines concerning the essence of the human soul, its various attributes, origin, and future destination. The philosophers of modern times have not been less eager in their inquiries into this subject, perhaps the most interesting of all to man. Metaphysical speculations were the favorite employment of the dark ages. On the revival of letters, divested of their scholastic absurdity, they continued to engage attention of the most enlightened philosophers; and in these later ages they have many ardent votaries among the learned and ingenious; notwithstanding the numerous attractions which physical science, in its present highly improved state, can boast.

the

It is, however, humbling to reflect, that notwithstanding the succession of ages, during which man has been an object of study; notwithstanding the eagerness with which his faculties and energies have been explored, and the ingenuity which has been employed in scrutinising his nature-man remains yet little better than a riddle!

If we consult that school of philosophy which derives itself from Aristippus and Epicurus among the ancients, and which has been so strenuously supported by Hobbes, Mandeville, Hume, Helvetius, and a host of his countrymen among the moderns, we shall be told that

p. 191.

For a Biographical sketch of the Professor, See No. V. p. 79. also No. VII. 2 La science de l'homme, prise dans toute son étendue, est immense : son étude longue et pénible. L'homme est un modèle exposé à la vue des différens artistes chacun en considère quelques faces, aucun n'en a fait le tour. (De L'homme, ch. 1.)