Sosia, so from Axainuos, Axaonusia. Horace. Portis Alexan-drea suppler. Suidas. ̓Ακαδημία. ἐκλήθη ἀπὸ τοῦ καθιερώσαντος αὐτὴν ̓Ακαδήμου. καὶ οὐδετέρως ̓Ακαδήμειον. Etymol. Μ. p. 44. 7. ̓Ακαδήμιον. γυμνάσιον.

B.

OBSERVATION ON A PASSAGE IN JUVENAL.

TO THE EDITOR OF THE CLASSICAL JOURNAL.

THE conjectural emendation of the crux criticorum Juv. 1. v. 155-7, in your last Number, is ingenious, and creditable to the proposer. But in my opinion there is no occasion for any alteration. Deducis' is put for deduces, and naturally follows lucebis. We have an instance of the same word, used in the same future sense, in Horace's Art of Poetry, v. 129.

Rectiùs Iliacum carmen deducis in actus,
Quàm si proferres ignota indictaque primus.
Publica materies privati juris erit, &c.

T

RECTORE.

MIRUM tibi videri possit, amice lector, me, post viginti celebria doctorum virorum nomina, recognoscendis Luciani scriptis manum admovisse, inquit Benedictus. Si veritus est Benedictus ne consilium suum, temporibus istis, mirum videretur, quomodo rationem meam, cùm post bonum illum virum Faber, Grævius, Jensius, Honor to bom did Idirob on ad (8ɔ ɔredi vlame

3qobs bluvde 9: authority, and received in

Gronovii, Solanus, Hemsterhusius, Gesnerus, Reitzius, ut alios taceam, in Luciani scripta corrigenda studium operamque contulerint, lectori vel amico probabo? Hoc solum equidem dicam, non quod de Cicerone dixit Gruterus, nullo auctore hodiernam in diem uti nos vitiosiore, verum in omnibus Luciani editionibus restare etiam nunc plurima emendationis, multa explanationis, egentia. Si vel in paucis e talibus locis constituendis, interpretandis, aliquid effecisse Græce doctis visus fuero, suscepti laboris minime pœnitebit.

Sciendum est, paginarum numeros, unicuique emendationi præfixos, ex editione Reitzii, anno 1743 excusa, nisi ubi nominatim appellatur editio) desumtos esse.

PROMETHEUS ES IN VERBIS. p. 16. Α. edit. Salmur. : ἐκεῖνος (Προμηθεὺς) οὐκ ὄντων ἀνθρώπων, τέως ἐννοήσας αὐτοὺς ἀνέπλασε. Jac. Gronovius τέως ἐννοήσας reddit Hactenus commentus. MELIUS NON TANGERE quam ita interpretari. τέως, cum præcedentibus jungendum, eodem sensu usurpatur quo in Timone, (p. 73. ed. Salmur.) ἀντὶ τοῦ ΤΕΩΣ Πυῤῥίου, ἢ Δρόμωνος, ή Τιβίου, Μεγακλῆς, Μεγάβυζος, * Πρώταρχος μετονομασθείς. in Prometheo, p. 113. ed. Salmur.) ἐκ πηλοῦ ζῶα πεποίηκα, καὶ τὸ ΤΕΩΣ ἀκίνητον εἰς κίνησιν ἤγαγον. in Dial. Marin. IX. (p. 203. ed. Salmur.) ακρατὴς ἐγένετο τῶν κεράτων του κριοῦ, ὧν ΤΕΩΣ ἀπείληπτο, καὶ κατέπεσεν ἐς τὸ πέλαγος. in libello De Sacrificiis (p. 350. ed. Salm.) ώ βέλτιστε Απολλον, ἐγὼ μέν σου τὸν νεων, ΤΕΩΣ ἀστεφάνωτον ὄντα, πολλάκις ἐστεφάνωσα. Pravam distinctionem, quæ planissima sententia nitorem obfuscabat, mutavi, ait Hemsterhusius : quid sibi velit, nescio ; nisi suspicor virum illum egregium subdistinctionem post rews posuisse, operas vero neglexisse.

Paulo post, in eadem pag. pro άξιος ἄν μοι δοκῶ ὑπὸ ἑκκαίδεκα γυπῶν κείρεσθαι, Brunck. ad Aristoph. Αν. v. 355. legit ἄξιος ἄν μοι δοκοίην—

κ. τ. λ.

Prometh. es in verb. p. 16. E. ed. Salm. Πτολεμαῖος οὖν ὁ ΛάγουMelius puto Πτολεμαῖος ΓΟΥΝ ὁ Λάγου κ. τ. λ. Nectit hæc particula exemplum quod fidem faciat πολὺ ἀμορφότερα εἶναι τὰ μετὰ τοῦ ξένου τὸ ἄμορφον πεπονθότα.

Prom. es in v. p. 31. Legendum τί οὖν ; οὐχὶ καὶ ἔμπαλιν γένοιτ' ἂν εὔμορφον τι ἐκ δυοῖν τοῖν ἀρίστοιν ξυντεθὲν, ὥσπερ ἐξ οἴνου καὶ μέλιτος τὸ ξυναμφότερον ἥδιστον; Quod sensisse videtur interpres.

NIGRINUS. p. 43. Luciano, Nigrinum, philosophum nobilissimum, quem Romæ audierat, sermonesque ejus, maximis efferenti laudibus, respondet amicus quidam, ἐγὼ δὲ βουλοίμην ἄν, εἰ οἷον τε, αὐτῶν ἀκοῦσαι τῶν λόγων. οὐδὲ γὰρ οὐδὲ καταφρονεῖν αὐτῶν οἶμαι θέμις· ἄλλως τε εἰ καὶ φίλος, καὶ περὶ τὰ ὅμοια ἐσπουδακώς, ὁ βουλόμενος ακούειν εἴη. Lectionem hanc, multo ineptissimam, tentat Hemsterhusius legendo ovde yaş οὐδὲ καταφρονεῖν ἄν του οἶμαι θέμις. Miror criticum illum, ἑκατὸν σταδί οισιν ἄριστον, non vidisse qua voce, vel potius litera, menda lateret ;

αὐτῶν sanum esse, καταφρονεῖν corruptum. In locum hujusce verbi substituo ΚΑΤΑΦΘΟΝΕΙΝ. οὐδὲ γὰρ οὐδὲ καταφθονεῖν αὐτῶν, οἶμαι, θέμις· ἄλλως τε εἰ καὶ φίλος, καὶ περὶ τὰ ὅμοια ἐσπουδακῶς, ὁ βουλόμενος ἀκούειν εἴη. καταφθονεῖν αὐτῶν est Illos sermones maligne denegare. Compositum hoc utrum in lexicis reperiatur, an non, nihil magnopere laboro; expertus quam multa lexicographi omittere soleant.

Porro, (p. 49.) cum Luciauus, θρυπτόμενος, moras nectat, familiarisque voluntati morem gerere cunctetur, in ironiam istam incurrit, ὡς εὖ γε, νὴ τὸν Ἑρμῆν, καὶ κατὰ τὸν τῶν ῥητόρων νόμον, πεπροοιμίασταί σοι. ἔοικας γοῦν κακεῖνα προσθήσειν, ὡς δι ̓ ὀλίγον τε ὑμῖν ἡ συνουσία ἐγές νετο, καὶ ὡς οὐδ ̓ αὐτὸς ἥκεις πρὸς τὸν λόγον παρεσκευασμένος, καὶ ὡς ἄμεινον εἶχεν αὐτοῦ ταῦτα λέγοντος ἀκούειν, σὺ γὰρ ὀλίγα, καὶ ὅσα οἷόν τε ην, τυγχάνεις τη μνήμη συγκεκομισμένος. Rectius forsitan legatur, ὡς δι ̓ ὀλίγον τε ΗΜΙΝ ἡ συνουσία ἐγένετο, κ. τ. λ.—δι ̓ ὀλίγου est ἐξαίφνης. Nos subito convenisse; ita ut tibi, deprehenso, sine meditatione sit dicendum.

Nigrinus. p. 58. ἔνεστι δὲ καὶ φιλοσοφίαν θαυμάσαι, παραθεωροῦντα τὴν τοσαύτην ἄνοιαν· καὶ τῶν τῆς τύχης ἀγαθῶν καταφρονεῖν, ὁρῶντα, ὥσπερ ἐν σκηνῇ καὶ πολυπροσώπῳ δράματι, τὸν μὲν ἐξ οἰκέτου δεσπότην προϊόντα, τὸν δ ̓ ἀντὶ πλουσίου πένητα, τὸν δὲ σατράπην ἐκ πένητος, ή βασιλέα τὸν δὲ φίλον τούτου, τὸν δὲ ἐχθρὸν, τὸν δὲ φυγάδα. Quoniam non simpliciter de personis in hoc theatro vitæ humanæ agitur, sed de crebra illarum personarum mutatione, of chance and CHANGE in human life, vitiosa esse ista τὸν δὲ φίλον τούτου, τὸν δὲ ἐχθρὸν, τὸν δὲ φυγάδα, mihi videtur, legendumque ΤΩΝ δὲ ΦΙΛΩΝ τούτου (βασιλέως scilicet) τὸν ΜΕΝ ἐχθρὸν, τὸν δὲ φυγάδα.

Nigrinus. pag. 60. πολὺ δὲ τούτων οἱ προσιόντες αὐτοὶ, καὶ θεραπεύοντες, γελοιότεροι,-Mallem οἱ προσιόντες ΑΥΤΟΙΣ.

Nigrinus. p. 61. ἐγὼ μέν τοι γε πολὺ τῶν κολακευομένων ἐξωλεστές μους τοὺς κόλακας ὑπείληφα, καὶ σχεδὸν αὐτοῖς ἐκείνους καθίστασθαι τῆς ὑπερηφανίας αἰτίους.

Emendandum καὶ σχεδὸν αὐτοῖς ΕΚΕΙΝΟΙΣ καθίστασθαι τῆς ὑπερη φανίας αιτίους.

Nigrinus. p. 76. προϊόντας γὰρ τῶν πλουσίων scilicet) τινὰς τῶν οἰκετῶν δεῖ βοᾷν, καὶ παραγγέλλειν προορᾶσθαι τοῖν ποδοῖν, ἣν ὑψηλόν τι ἢ κοῖλον μέλλωσιν ὑποβαίνειν. καὶ ὑπομιμνήσκειν αὐτοὺς, τὸ καινότατον, ότι βαδίζουσι.. Non dubito, quin substituendum sit ΥΠΕΡΒΑΙΝΕΙΝ. Nigrinus. p. 78. οὐ γὰρ ἐξεπιπολῆς, οὐδ ̓ ὡς ἔτυχεν, ἡμῶν ὁ λόγος (Νιγρίνου videlicet) καθίκετο· βαθεῖα δὲ καὶ καίριος ἡ πληγὴ ἐγένετο. καὶ μάλα εὐστόχως ἐνεχθεὶς ὁ λόγος αὐτὴν, εἰ οἷόν τε εἰπεῖν, διέκοψε τὴν ψυχήν. εἰ γάρ τι δεῖ καμὲ ἤδη φιλοσόφων προσάψασθαι λόγων, ὧδε περὶ τούτων ὑπείληφα. δοκεί μοι ἀνδρὸς εὐφυοῦς ψυχὴ μάλα σκοπῷ τινι ἁπαλῷ ἑοικέναι· τοξόται δὲ πολλοὶ μὲν ἀνὰ τὸν βίον, καί μεστοὶ τὰς φαρέτρας ποικίλων τε καί παντοδαπῶν λόγων, οὐ μὴν πάντες εὔστοχα τοξεύουσιν. ἀλλ ̓ οἱ μὲν αὐτῶν, σφόδρα τὰς νευρὰς ἐπιτείναντες, εὐτονώτερον τοῦ δέοντος ἀφιᾶσι· καὶ ἅπτονται μὲν καὶ οὗτοι τῆς ὁδοῦ, τὰ δὲ βέλη αὐτῶν οὐ μένει ἐν τῷ σκοπῷ, ἀλλ', ὑπὸ τῆς σφοδρότητος διελθόντα καὶ παροδεύσαντα, κεχηνυῖαν μόνον τῷ τραύματι τὴν ψυχὴν ἀπέλιπεν. ἄλλοι δὲ πάλιν τούτοις απεναντίας· ὑπὸ γὰρ ἀσθενείας τε καὶ ἀτονίας οὐδὲ ἀφικνεῖται

τὰ βέλη αὐτοῖς ἄχρι πρὸς τὸν σκοπὸν, ἀλλ ̓, ἐκλυθέντα, καταπίπτει πολλάκις ἐκ μέσης τῆς ὁδοῦ ἢν δέ ποτε καὶ ἀφίκηται, ἄκρον μὲν ἐπιλίγ δην ἅπτεται, βαθεῖαν δὲ οὐκ ἐργάζεται πληγήν οὐ γὰρ ἀπ' ἰσχυρᾶς ἐμβολῆς απεστέλλετο. ὅστις δε ἀγαθὸς τοξότης, καὶ τούτῳ ὅμοιος, πρῶτον μὲν ἀκριβῶς ὄψεται τὸν σκοπὸν, εἰ μὴ σφόδρα μαλακὸς, εἰ μὴ στεῤῥότερος τοῦ βέλους· γίγνονται γὰρ δὴ καὶ ἀτρωτοι σκοποί. ἐπειδὰν δὲ ταῦτα ἴδη, τηνικαῦτα χρίσας τὸ βέλος, οὔτε ἰα, καθάπερ τὰ Σκυθῶν χρίεται, οὔτε ἐπῷ, καθάπερ τὰ Κρήτων, ἀλλ' ηρέμα δηκτικῶν τε καὶ γλυκεῖ φαρμάκων τοῦτο χρίσας, ἀτεχνῶς ἐτόξευσε. τὸ δε, ἐνεχθὲν εὖ μάλα εὐτόνως, καὶ διακόψαν ἄχρι τοῦ διελθεῖν, μένει τε, καὶ πολὺ τοῦ φαρμάκου ἀφίησιν. ὃ δὴ, σκιδνάμενον, ὅλην ἐν κύκλῳ τὴν ψυχὴν περιέρχεται. τοῦτό τοι καὶ ἥδονται καὶ δακρύουσι μεταξὺ ἀκούοντες· ὅπερ καὶ αὐτὸς ἔπασχον κ. τ. λ. Male καὶ τούτῳ ὅμοιος Lat. vertitur atque huic nostro similis. Comparantur inter se sagittarii et philosophi. proinde καὶ τούτῳ ὅμοιος est philosophusque eloquens huic bono sagittario similis.

Nigrinus. p. 80. Emendandum οὕτω ΔΗ καὶ φιλοσόφων ἀκούοντες οὐ πάντες ἔνθεοι καὶ τραυματίαι απίασιν, ἀλλ ̓ οἷς ὑπῆν τι ἐν τῇ φύσει φιλοσοφία συγγενές.

Nigrinus. p. 81. τὸ τοῦ ἄρα Τηλέφου ανάγκη ποιεῖν. Me quidem non admodum offendit hæc, quam Stephanus vocat, articuli trajectio, inquit Hemsterhusius. Si quem nunc offendat, legat, ΤΟΥΤΟ ἄρα, τὸ Τηλέφου, ἀνάγκη ποιεῖν.

Judicium Vocalium p. 88. ὅ γε πρῶτος ἡμῖν τοῖς γράμμασι) τοὺς νόμους τούτους διατυπώσας, εἴτε Κάδμος ὁ νησιώτης, εἴτε Παλαμήδης ὁ Ναυπλίου, οὐ τῇ τάξει μόνον, καθ ̓ ἣν αἱ προεδρεῖαι βεβαιοῦνται, διώρισαν τὶ πρῶτον ἔσται, ἢ δεύτερον, ἀλλὰ καὶ ποιότητας ἃς ἕκαστον ἡμῶν ἔχει, καὶ δυνάμεις, συνεῖδον. καὶ ὑμῖν μὲν, ὦ δικασταί, (i. e. ὦ φωνήεντα) τὴν μείζω δεδώκασι τιμὴν, ὅτι καθ ̓ αὐτὰ δύνασθε φθέγγεσθαι ἡμιφώνοις δὲ τὴν ἐφεξῆς, ὅτι προσθήκης εἰς τὸ ἀκουσθῆναι δεῖται· πασῶν δὲ ἐσχάτην ἐνόμισαν ἔχειν μοῖραν ἔνια τῶν πάντων, οἷς οὐδὲ φωνὴ πρόσεστι καθ' αυτά. Emendatio, quam prolaturus sum, nemini, nisi fallor, non placebit: πασῶν δὲ ἐσχάτην ἐνόμισαν ἔχειν μοῖραν ΕΝΕΑ (MUTAS) τῶν πάντων οἷς οὐδὲ φωνὴ πρόσεστι καθ ̓ αὐτά.

Illorum, qu statim sequuntur, sensum non perspexerunt interpretes. Tou Tau et Vocalium agendi rationes invicem opponuntur.

Timon. p. 106. καὶ κατ' ὀλίγον Κρόνον σε, ὦ θεῶν γενναιότατε, ἀπο φαίνουσι, παρωσάμενοι τῆς τιμῆς. Scribendum forsitan ΑΠΟΦΑΝ

ΟΥΣΙ.

Timon. p. 114. ὑπὸ γυπῶν τοσούτων, (παρασίτων scilicet) ὁ κακοδαί μων, κειρόμενος τὸ ἦπας, φίλους εἶναι αὐτοὺς καὶ ἑταίρους μετο ὑπ ̓ εὐνοίας πρὸς αὐτόν, χαίροντας τῇ βορᾷ. Distinguendum puto φίλους εἶναι αὐτοὺς καὶ ἑταίρους ᾤετο, ὑπ' ευνοίας πρὸς αὐτὸν χαίροντας τῇ βορα. Hæc ultima ironice dicta sunt.

Timon. p. 133. Heres diviti, inquit Plutus, ἤτοι συγγενής τις, ἢ κύλαξ, ή καταπύγων οἰκέτης, ἐκ παιδικῶν τίμιος, ὑπεξυρημένος ἔτι τὴν γνάθον, ἀντὶ ποικίλων, καὶ παντοδαπῶν ἡδονῶν, ὡς ἤδη ἔξωρος ὢν ὑπηρέ τησεν αὐτῷ, μέγα τὸ μίσθωμα ὁ γενναῖος ἀπολαβών. Repurgandum ὑπεξυρημένος ΗΔΗ τὴν γνάθαν. ἔξωρος fere idem est quod ὑπεξυρημένος ἤδη τὴν γνάθον, vid. Dial. Mort. IX. circa finem; ubi loquitur Polystratus, annos natus octo et nonaginta.-Amores (tom. 11. p. 426. lip.

24, 25.) Gallus extremus-Xenoph. Anab. 2, 6, 15-Juv. 11. 60, 61.

Χ. 208.

Timon. p. 148. Plutum insectatur Timon, laudatque Paupertatem, istis verbis: πάλαι μυρίων κακῶν μοι αἴτιος οὗτος κατέστη, κολαξί τε παραδοὺς, καὶ ἐπιβούλους ἐπαγαγών, καὶ μῖσος ἐπεγείρας, καὶ ἡδυπαθείς καταφθείρας, καὶ ἐπίφθονον ἀποφήνας. τέλος δὲς ἄρνω καταλιπών οὕτως ἀπίστως καὶ προδοτικῶς. ἡ βελτίστη δὲ πενία, πόνοις με τοῖς ἀνδρικωτάτοις καταγυμνάσασα, καὶ μετ ̓ ἀληθείας καὶ παῤῥησίας προσομιλοῦσα, τα τε ἀναγκαῖα κάμνοντι παρεῖχε, καὶ τῶν πολλῶν ἐκείνων καταφρονεῖν ἐπαίδευεν, ἐξ αὐτοῦ ἐμοῦ τὰς ἐλπίδας ἀπαρτήσασά μοι τοῦ βίου, καὶ δείξασα ὅστις ἦν ὁ πλοῦτος ὁ ἐμὸς, ὃν οὔτε κόλαξ θωπεύων, οὔτε συκοφάντης φοβῶν, οὐ δῆμος παροξυνθείς, οὐκ ἐκκλησιαστὴς ψηφοφορήσας, οὐ τύραννος ἐπι βουλεύσας, ἀφελέσθαι δύναιτ' ἄν. Scribendum mihi videtur, καὶ δείξασα ὅστις ἦν ὁ πλοῦτος ὁ ΕΤΥΜΟΣ, ὃν οὔτε κόλαξ θωπεύων, οὔτε κ. τ. λ.

Timon. p. 152. Plutus, ut Thesauro effosso inanretur Timon, hunc ad strenue fodiendum hortatur, Thesaurum ad obsequendum Timoni: σε φημι, θησαυρὲ χρυσοῦ, ὑπάκουσον Τίμωνι τουτων, καὶ παρασχε σεαυτὸν ἀνελέσθαι. σκάπτε, ὦ Τίμων, βαθείας καταφέρων, ἐγὼ δὲ ὑμῖν ὑποστή σομαι. Hane locum belle curat Jensius (Lect. Luc. pag. 56.) qui, Plutum cum Thesauro ejus confundi ratus, ὑποστήσομαι vertit Vobis suppositus ero. Si quæpiam est confusio, non a Luciano profecta est, sed a librariis, cum pro ΕΠΙΣΤΗΣΟΜΑΙ Adero, Juxta stabo, scriberent υποστήσομαι.

Timon. p. 154. αὐτὸς δὲ ἤδη πᾶσαν πριάμενος τὴν ἐσχατιάν, πυργίον οἰκοδομησάμενος ὑπὲρ τοῦ θησαυροῦ, μόνῳ ἐμοὶ ἱκανὸν ἐνδιαιτᾶσθαι, τὸν αὐτὸν καὶ τάφον ἀποθανών ἕξειν μοι δοκῶ. Forsitan ΤΟ ΑΥΤΟ καὶ τάφον πυργίον scilicet.

Timon. p. 156. πλουτείτω δὲ Τίμων μόνος, καὶ ὑπεροράτω ἁπάντων, καὶ τρυφάτω μόνος καθ ̓ ἑαυτὸν, κολακείας καὶ ἐπαίνων φορτικῶν ἀπηλ λαγμένος, καὶ θεοῖς θυέτω, καὶ εὐωχείτω μόνος, ἑαυτῷ γείτων καὶ ὅμορος, ἐκσείων τῶν ἄλλων. καὶ ἅπαξ ἑαυτὸν δεξιώσασθαι δεδόχθω, ήν δέη ἀποθανεῖν, ἢ αὐτῷ στέφανον ἐπενεγκεῖν. Talia sunt Timonis, ex paupere jam divitis, instituta. Quod aliis post mortem a necessariis fieri solebat, id Timon, ne quid commercii cum homine ullo habeat, sibi ipse, morte imminente, facere decernit, ut capiti suo coronam imponat. Aristoph. Ecclesiaz. 537. ᾤχου καταλιποῦσ ̓ ὡσπερεὶ προκείμενον, Μόνον οὐ ΣΤΕΦΑΝΩΣΑΣ, οὐδ ̓ ἐπιθεῖσα λήκυθον. videnda Potteri Archæol. Gr. lib. Iv. cap. iii. p. 183. Legendum igitur, καὶ ἅπαξ ἑαυτὸν δεξιώσασθαι δεδόχθω, ΕΠΑΝ ΔΕ δέῃ ἀποθανεῖν, ἙΑΥΤΩι στέ φανον ἐπενεγκεῖν.

Timon. p. 171, οὗτος, ὁ τὸ σχῆμα εὐσταλὴς καὶ κόσμιος τὸ βάδισμα, καὶ σωφρονικὸς τὴν ἀναβολὴν, έωθεν μυρία ὅσα περὶ ἀρετῆς διεξιῶν, καὶ τῶν ἡδονῇ χαιρόντων κατηγορῶν, καὶ τὸ ὀλιγαρκὲς ἐπαινών, ἐπειδὴ λουσάμενος ἀφίκοιτο ἐπὶ τὸ δεῖπνον, καὶ ὁ παῖς μεγάλην τὴν κύλικα ὀρέξειεν αὐτῷ, τῷ ζωροτέρῳ δὲ χαίρει μάλιστα) καθάπερ τὸ Λήθης ὕδωρ ἐκπιων, ἐναντιώτατα ἐπιδείκνυται τοῖς ἑωθινοῖς ἐκείνοις λόγοις, προαρ πάζων, ὥσπερ ἱκτῖνος, τὰ ὄψα, καὶ τὸν πλησίον παραγκωνιζόμενος, καλύτης τὸ γένειον ἀνάπλεως, κυνηδὸν ἐμφορούμενος, ἐπικεκυφώς, καθάπερ ἐν ταῖς λοπάσι τὴν ἀρετὴν ευρήσειν προσδοκῶν, ἀκριβῶς τὰ τρύβλια το λιχανῷ ἀποσμήχων, ὡς μηδὲ ὀλίγον τοῦ μυττωτού καταλίποι μεμψί VOL. VI. Nο. ΧΙ.

I