and supported as they were by the general feeling of the necessity of reform, they found no difficulty in asserting their entire supremacy, and even in confirming it by new encroachments on the rights of the bishops. These efforts for reform began under Leo IX.,3 and were from the first so directed by HILDEBRAND, the soul of this, as well as the succeeding reigns, as not only to secure the independence of the Pope, but even to exalt him above all earthly sovereigns.5 During

manus pecunia, ducti avaritia venderent, ita ut vix aliquanti invenirentur, qui non hujus simoniacæ pestis contagione fœdati - existerent. Itaque cum vulgus clericorum per viam effrænatæ licentiæ, nemine prohibente, graderetur: cœperunt ipsi Presbyteri ac Diacones (qui tradita sibi sacramenta Dominica mundo corde castoque corpore tractare debebant) Laicorum more uxores ducere, susceptosque filios hæredes testamento relinquere: nonnulli etiam Episcoporum, verecundia omni contemta, cum uxoribus domo simul in una habitare et hæc pessima et execranda consuetudo intra urbem maxime pullulabat, unde olim religionis norma ab ipso Apostolo Petro ejusque successoribus ubique diffusa processerat. In Glaber Radulph. V. 5, Henry II. thus reproaches the bishops: Omnes quippe gradus ecclesiastici a maximo Pontifice usque ad Ostiarium opprimuntur per suæ damnationis pretium, ac juxta vocem Dominicam in cunctis grassatur spiritale latrociniGlaber adds: non solum in Gallicanis Episcopis hæc pessima pullulaverat nequitia, verum etiam multo amplius totam occupaverat Italiam: omnia quippe ministeria Ecclesiastica ita eo tempore habebantur venalia, quasi in foro secularia mercimonia.

um.

3 Desiderius, 1. c. : Leo — qui, quemadmodum scriptum est, cœpit invocare nomen Domini - A quo omnia Ecclesiastica studia renovata ac restaurata: novaque lux mundo visa est exoriri. Vita Leonis IX. by his former archdeacon in Toul, Wibertus in two books, in the Act. SS. ad d. 19 Apr. and in Muratorii Rer. Ital. Scriptt. T. III. P. I. p. 278: and by Bruno, bishop of Segni about 1100, in Murator. 1. c. T. III. P. II. p. 346.

4 Wibert. in vit. Leonis IX. lib. II. c. 2: Leo IX. was chosen at a Diet in Worms, and consented at length to accept the dignity, ea conditione, si audiret, totius Cleri ac Romani populi communem esse sine dubio consensum. He then journeyed back to Toul, and thence to Rome, pedes longinquo itinere nudis plantis incedit- adstanti Clero et Populo Romano imperialem de se electionem - brevi sermunculo promulgat, eorum voluntatem, qualiscunque erga se sit, pandere expostulat. Dicit electionem Cleri et Populi canonicali auctoritate aliorum dispositionem præire: affirmat se gratanti animo in patriam rediturum, nisi fiat electio ejus communi omnium laude. ·Bruno in vita Leonis IX. makes him say this immediately on his election; adding, however, the following, which he very probably had heard from Hildebrand himself: Illis autem diebus erat ibi Monachus quidam Romanus, Ildebrandus nomine, nobilis indolis adolescens, clari ingenii, sanctæque religionis. Iverat autem illuc, tum discendi gratia, tum etiam ut in aliquo religioso loco sub b. Benedicti regula militaret. Hunc igitur b. Episcopus vocavit ad se, cujus propositum, voluntatem et religionem mox ut cognovit, rogavit eum, ut simul cum eo Romam rediret. Cui ille, "non facio" inquit. Respondit Episcopus: "Quare non?" At ille: "Quia non secundum canonicam institutionem, sed per secularem et regiam potestatem Romanam Ecclesiam arripere vadis." Ille autem, ut erat natura simplex atque mitissimus, patienter ei satisfecit, reddita de omnibus, sicut ille voluerat, ratione. - Et tunc Episcopus Romam veniens prædictum Monachum secum adduxit, multum in hoc ipso b. Petro Apostolo serviens, quod illum hominem secum reducebat, cujus consilio et sapientia Romana Ecclesia aliquando regenda et gubernanda erat. Otto Frisingensis VI. c. 33, makes the convent of Clugny the scene of this conversation; though probably he is mistaken. See Mabillon Ann. Bened. Lib. LVIII. no. 113.

Now appeared the forged Act of Investiture of Constantine (which, in the Pseudo-Isidoriana, is inserted as supplementary. See Blascus in Gallandii sylloge ed. Mogont. T. II. p. 13) in Leonis IX. Epist. ad Michael. Const. Patriarch. A. D. 1054, c. 13 et 14 (Mansi XIX. p. 643). Constantine is made to say: s. Romanam ecclesiam decrevimus veneranter honorare, et amplius quam nostrum

the life of Henry III. the popes did no more than to combat those two great evils of the time, with an earnestness and freedom never before known;-Leo IX., at various Synods held for the purpose, and Victor

6

imperium terrenumque thronum, sedem sacratissimam b. Petri gloriose exaltare: tribuentes ei potestatem et gloriæ dignitatem, atque vigorem et honorificentiam imperialem. He therefore bestows on him the palatium Lateranense and all the Imperial Insignia. Unde ut pontificalis apex non vilescat, sed magis quam imperii dignitas et gloria et potentia decoretur, ecce tam palatium nostrum, ut prælatum est, quam Romanam urbem, et omnes Italia seu occidentalium regionum provincias, loca et civitates, sæpe fato beatissimo Pontifici et patri nostro Sylvestro, universali Papæ, contradentes atque relinquentes, etc. Unde congruum prospeximus, nostrum imperium et regni potestatem orientalibus transferri ac transmutari regionibus, et in Byzantiæ provincia optimo loco nomini nostro civitatem ædificari, et nostrum illic constitui imperium, quoniam ubi principatus sacerdotum et Christianæ religionis caput ab imperatore cælesti constitutum est, justum non est, ut illic terrenus imperator habeat potestatem.

Concerning the first council at Rome A. D. 1049, see Wibert II. c. 4: Simoniacam hæresim damnavit et in eodem concilio quosdam deposuit Episcopos, quos prædicta hæresis nævo suæ nequitiæ maculaverat: and Petrus Damiani opusc. VI. c. 35 (Baronius ad ann. 1049, no. 8): Cum omnes Simoniacorum ordinationes synodalis vigoris autoritate cassasset, protinus a Romanorum sacerdotum multitudine magnæ seditionis tumultus exortus est: ita ut non solum ab ipsis, sed a plerisque diceretur episcopis, omnes pene basilicas sacerdotalibus officiis destitutas, et præcipue missarum solemnia, ad subversionem Christianæ religionis et desperationem omnium circumquaque fidelium, funditus omittenda. Quid plura? Post longa sane disceptationum hinc inde volumina tandem suggestum est, reverendæ memoriæ nuper ejusdem sedis episcopum Clementem decrevisse: ut qui. cumque a Simoniaco consecratus esset, in ipso ordinationis tempore non ignorans, simoniacum esse cui se obtulerit promovendum, XL nunc dierum pœnitentiam ageret, et sic in accepti ordinis officio ministraret. Quam nimirum sententiam protinus venerabilis Leo ratam percensuit, etc. (Berengarius informs us that Leo afterwards wavered between this and simple reordination, as demanded by Humbert. Lessings. Bereng. Turon. in the vermischten Schriften Th. 13. S. 121, 125). In 1049 he held councils for the same purpose at Rheims and Mainz, 1050 at Bercelli and Sipontum, 1051 at Rome, 1052 at Mantua. The most complete account extant is of the Concil. Rhemense (prim. ed. Baron. in Append. Tomi XI. ad ann. 1049 in Mansi XIX. p. 727): When the Pope came to France for the purpose of holding it, certain of the nobility, also of the bishops and abbots, went to the king and regi suggerunt, regni sui decus annihilari, si in eo Romani pontificis autoritatem dominari permitteret; vel si eidem, ut decreverat, occurrens præsentiæ suæ favorem ad cogendum concilium exhiberet. Addunt etiam, quod nullus antecessorum ejus id reperiatur aliquando concessisse, ut ob similem causam in Franciæ urbes ingressus pateret alicui Papæ. The Pope refusing to defer the council, the king summoned his bishops to accompany the army to quell certain insurrections, and hence only nineteen bishops presented themselves in Rheims. The object of the council was to treat (Mansi XIX. p. 737) de multis illicitis, quæ contra canonum instituta in Gallicis finibus exercebantur, i. e. de simoniaca hæresi, etc. Post hæc ad episcopos sermone converso commonuit illos sub anathemate apostolicæ auctoritatis, ut si quis eorum ad sacros ordines per simoniacam hæresim pervenisset, vel præmio quemlibet ad eandem dignitatem promovisset, publica confessione patefaceret. - Finally edictum est sub anathemate auctoritatis apostolicæ, ut si quis assidentium quempiam universalis ecclesiæ primatem, præter Romanæ Sedis antistitem esse assereret, ibidem publica satisfactione patefaceret. Cumque ad hæc universi reticerent, lectis sententiis super hac re olim promulgatis ab orthodoxis patribus, declaratum est, quod solus Romanæ sedis pontifex, universalis ecclesiæ primas esset et Apostolicus. After having deposed several of the bishops for simony, habitus est sermo de episcopis, qui invitati ad synodum venire noluerant. pœna damnati sunt excommunicationis, cum omnibus illis, qui ipsius Papæ formidantes adventum, hac de re profecti erant in expeditionem Regis. Excommunicatus est etiam S. Jacobi Archiepiscopus Galliciensis, quia contra fas sibi vendicaret culmen Apostolici nominis.

II.,7 by his legates.8 But after Henry's death (A. D. 1056), Nicholas II.9 excluded all possibility of imperial interference in the choice of the popes, by committing it entirely to the college of Cardinals (A. D. 1059),10 whilst, at the same time, he gained the Norman Robert Guis

7 Concerning his election, see Leo Ostiens. in Chron. Casinensi II. c. 89: Defuncto præterea s. memoriæ P. Leone Hildebrandus, tunc Romanæ ecclesiæ Subdiaconus, ad Imperatorem a Romanis transmissus est, ut, quoniam in Romana Ecclesia persona ad tantum officium idonea reperiri non poterat, de partibus illis, quem ipse, tamen vice Cleri Populique Romani, in Pontificem Romanum elegisset, adduceret. Quod cum Imperator assensus fuisset, et Gebhardum Aistettensem Episcopum Hildebrandus ex industria et consilio Romanorum expetivisset, tristis super hoc valde Imperator effectus est: nimis enim illum carum habebat. Et cum eundem sibi omnimodis necessarium Imperator assereret, et alium atque alium huic officio magis idoneum judicaret; Hildebrando tamen, ut alterum reciperet, persuaderi nullatenus potuit. Erat enim idem Episcopus, super id quod prudentia multa callebat, post Imperatorem potentior ac ditior cunctis in Regno. Hunc ergo Hildebrandus, invito licet Imperatore, invito etiam eodem ipso Episcopo, Romam secum adduxit, eique Victoris nomen imponens, Romanum Papam cunctorum assensu constituit; cum jam ferme a transitu P. Leonis annus elaberetur. Qui, quoniam eidem prædecessori suo, ut supra diximus (cap. 84) impedimento maximo fuerat (undoubtedly the chief ground of Hildebrand's selection), quotiens a circumpositis molestiam aliquam patiebatur, dicere solitus erat: "Merito hæc patior." etc.

-

8 Hildebrand held the Synod of Tours A. D. 1054 as the legate of Leo IX., then the Synod of Lyons 1055 as the legate of Victor; other legates were those at Licieux 1055, and Toulouse 1056.

Concerning his election, see Leo Ostiens. in Chron. Casin. II. c. 100: Stephen IX. had ordered before his death, ut, si antequam Hildebrandus - ab Imperatrice, ad quam - mittebatur, rediret, se obire contingeret, nullus omnino eligere Papam præsumeret, sed usque ad illius reditum Apostolica Sedes intacta vacaret, ejus demum consilio ordinanda (this account is from Petr. Damiani Ep. in Baronius ad ann. 1058, no. 12). c. 101: The other party, with the count of Tusculum at its head, immediately elected Benedict X. Petrus Damiani - una cum Cardinalibus cœpit obsistere, reclamare ac anathematizare; sed omnes hi tandem per diversa coacti sunt latibula fugere. III. c. 13: Cum Hildebrandus reversus ab Imperatrice-invasam a pessimis hominibus ecclesiam comperisset, Florentiæ substitit, suisque litteris super hoc Romanorum meliores conveniens, eorumque ad omnia consensum recepicns, mox annitente Gotfrido Duce, Girardum Florentinum Episcopum in Romanum Papam elegit, simulque cum ipso et Duce Romam mense jam Januario venit, ubi præfatus electus a Romano Clero et populo Apostolica Sede inthronizatus et Nicolai nomen indeptus est. According to Lambert v. Aschaffenburg ad ann. 1059, Nicholas had been nominated by the empress, and the cunning Hildebrand availed himself of this pretext. Benedict was obliged to submit at once.

10 Decretum de electione Rom. Pontificis, passed at a Roman Synod in April, 1059, in Gratian P. I. Dist. XXIII. c. 1 (different reading in Chronicon Farfense in Murator. Rer. Ital. Scriptt. T. II. P. II. p. 645): - Decernimus atque statuimus, ut obeunte hujus Romanæ universalis ecclesiæ Pontifice inprimis Cardinales Episcopi diligentissime simul de electione tractantes mox ipsi Clericos Cardinales adhibeant, sicque reliquus clerus et populus ad consensum novæ electionis accedat: nimirum præcaventes, ne venalitatis morbus aliqua occasione subrepat. Et ideo religiosissimi viri præduces sint in promovenda Pontificis electione, reliqui autem sequaces. Certus vero atque legitimus electionis ordo perpenditur, si perspectis diversorum patrum regulis s. gestis etiam illa b. Leonis prædecessoris nostri sententia recolatur: "Nulla," inquit, "ratio sinit, ut inter episcopos habeantur, qui nec a clericis sunt electi, nec a plebibus expetiti, nec a comprovincialibus episcopis cum Metropolitani judicio consecrati." Quia vero sedes Apostolica cunctis in orbe terrarum præfertur ecclesiis, atque ideo supra se Metropolitanum habere non potest: Cardinales Episcopi procul dubio Metropolitani vice funguntur,

card, who had established himself in the south of Italy, at once a vassal and a protector. The new mode of election was indeed disputed at the succession of Alexander II., the emperor setting up the

qui videlicet electum Episcopum ad Apostolici culminis apicem provehant. Eligatur autem de ipsius ecclesiæ gremio, si reperitur idoneus; vel si de ipsa non invenitur, ex alia assumatur: salvo debito honore et reverentia dilecti filii nostri Henrici, qui impræsentiarum Rex habetur, et futurus Imperator Deo concedente speratur; sicut jam sibi concessimus, et successoribus illius, qui ab Apostolica Sede personaliter hoc jus impetraverint. Quodsi pravorum atque iniquorum hominum ita perversitas invaluerit, ut pura, sincera atque gratuita fieri in urbe non possit electio: Cardinales Episcopi cum religiosis clericis, catholicisque laicis, licet paucis, jus potestatis obtineant eligere Apostolicæ Sedis pontificem, ubi congruere viderint. Plane postquam electio fuerit facta, si bellica tempestas, vel qualiscumque hominum conatus, malignitatis studio restiterit, ut is qui electus est in Apostolica Sede juxta consuetudinem inthronizari non valeat: electus tamen, sicut verus Papa obtineat auctoritatem regendi Romanam ecclesiam, et disponendi omnes facultates illius. Quod b. Gregorium ante suam consecrationem fecisse cognovimus. Quod si quis contra hoc nostrum decretum, synodali sententia promulgatum, per seditionem vel præsumtionem quolibet ingenio electus, aut etiam ordinatus s. inthronizatus fuerit: auctoritate divina et SS. Apostolorum Petri et Pauli perpetuo anathemate cum suis auctoribus, fautoribus et sequacibus a limine sanctæ Dei ecclesiæ separatus, abjiciatur sicut Antichristus, invasor, etc. - Cardinal Deusdedit, as early as A. D. 1090, was led by the mention of the emperor to maintain that this constitution had been corrupted by the party of Guibert (the rival of Clement III.), (Baron. ad ann. 1059, no. 31). Anselmus Lucc. contra Guibertum Antipap. lib. II. (in Canis. lectt. ant. ed. Basnage T. III. P. I. p. 333) has recourse to another expedient: patet præfatum decretum nullius momenti esse, nec umquam aliquid virium habuisse. Et hæc dicens non præjudico beatæ memoriæ Papa Nicolao, nec quidquam ejus honori derogo. - Homo quippe fuit, eique, ut contra fas ageret, surripi potuit. - Clericus Cardinalis or incardinatus (expressions, which first occur in the writings of Gregory the Great) is Clericus primarius certo cœtui addictus, Titularis, as opposed to the commends, vicars and assistant clergy. Used in all churches (remarkable, however, Leonis IX. Ep. I. ad Michael. Patr. Const. c. 32, in Mansi XIX. p. 653: Unde clerici summæ sedis cardinales dicuntur; cardini utique illi, quo cætera moventur, vicinius adhærentes), and continued in Ravenna till done away by Pius V. A. D. 1568. Comp. especially Thomassini vet. et nov. Ecclesiæ discipl. P. I. lib. II. cap. 113-116. J. F. Buddens de origine Cardinalitiæ dignitatis. Jenæ. 1693. 12. Muratori Antiquitt. Ital. med. ævi T. V. p. 156.

"The two oaths in Baronius ad ann. 1059, no. 70 and 71, more complete in Borgia's breve Istoria del Doininio temporale, etc. Append. nr. III. p. 23: First oath Ego Robertus Dei gratia et s. Petri Dux Apuliæ et Calabria, et utroque subveniente futurus Siciliæ, ad confirmationem traditionis et ad recognitionem fidelitatis de omni terra, quam ego proprie sub dominio meo teneo, et quam adhuc ulli Ultramontanorum unquam concessi, ut teneat: promitto me annualiter pro unoquoque jugo boum pensionem, scilicet XII denarios Papiensis monetæ persoluturum b. Petro, etc. Second oath Ego Robertus, etc. ab hac hora et deinceps ero fidelis s. Romanæ Ecclesiæ, et tibi Domino meo Nicolao Papæ. In consilio vel in facto, unde vitam aut membrum perdas, aut captus sis mala captione, non ero. Consilium, quod mihi credideris, et contradices, ne illud manifestem, non manifestabo ad tuum damnum, me sciente. S. Romanæ Ecclesiæ ubique adjutor ero ad tenendum et ad acquirendum regalia s. Petri ejusque possessiones, pro meo posse, contra omnes homines; et adjuvabo te, ut secure et honorifice teneas Papatum Romanum, terramque s. Petri, et principatum : nec invadere, nec acquirere quæram, nec etiam deprædari præsumam absque tua tuorumque successorum - certa licentia. Omnes quoque ecclesias, quæ in inea persistunt dominatione, cum earum possessionibus dimittam in tua potestate. Et defensor ero illarum ad fidelitatem s. Romanæ ecclesiæ. Et si tu, vel tui successores ante me ex hac vita migraveritis, secundum quod monitus fuero a melioribus Cardinalibus, Clericis Romanis et Laicis, adjuvabo ut Papa eligatur et ordinetur ad honorem s. Petri.

VOL. II.

12

anti-pope Honorius II., but ineffectually.12 After the death of Alexander (A. D. 1073), Hildebrand himself at length assumed the papal dignity, and, under the name of Gregory VII., began the great struggle with the imperial power for the mastery.13

12 Leo Ostiensis in chron. Casin. III. c. 21: Defuncto apud Florentiam Apostolico cum maxima seditio inter Romanos cœpisset de ordinando Pontifice exoriri: Hildebrandus Archidiaconus cum Cardinalibus nobilibusque Romanis consilio habito, ne dissensio convalesceret, Anselmum tandem Lucensem Episcopum post III circiter menses in Romanum Pontificem eligunt, eumque Alexandrum vocari decernunt. Quod cum ad aures Imperatricis ejusque filii pervenisset, indignatione nimia ducti, quod hæc sine illorum consensu et auctoritate gesta fuissent, et ipsi nihilominus Cadolaum Parmensem Episcopum ultra montes-in Papam eligi faciunt, eumque Romam cum valida manu militum et pecunia multa transmittunt. The danger was over, however, after Hanno, archbishop of Cologne (A. D. 1062) had got the young emperor into his hands. He declared in favor of Alexander at the Synod of Osbor (probably Augsburg), for which Petr. Damiani wrote the disceptatio synodalis inter Regis Advocatum et Romanæ ecclesiæ defensorem (in Baron. ann. 1062, no. 22 seq. Mansi XIX. p. 1001), a good exposition of the relations and differing views of the day.

13 How completely every thing was subject to Hildebrand's influence already, is seen from Petr. Damiani († 1072) epigrams de Papa et Hildebrando (in Baronius ann. 1061):

And:

Papam rite colo, sed te prostratus adoro :

Tu facis hunc dominum, te facit ipse Deum.
Vivere vis Romæ, clara depromnito voce:
Plus domino Papæ quam Domno pareo Papæ.

Comp. Ejusd. Epist. II. 8, ad Hildebrandum: tuis cœptis tuisque conatibus semper obtemperare contendi, et in omnibus tuis certaminibus atque victoriis ego me non commilitonem sive pedissequum, sed quasi fulmen injeci. Quod enim certamen unquam cœpisti, ubi protinus ego non essem et litigator et judex? Ubi scilicet non aliam auctoritatem Canonum, nisi solum tuæ voluntatis sequebar arbitrium, et mera tua voluntas mihi Canonum erat auctoritas. Nec unquam judicavi, quod visum est mihi, sed quod placuit tibi. Peter's complaints against Hildebrand refer to the refusal of the latter to allow him to lay down his bishoprick of Ostia, and retire into the desert. Thus, for instance, the passage Ep. I. 16 (in Baron. ann. 1061, no. 37): Sed adhuc fortasse blandus ille tyrannus, qui mihi Neroniana semper pietate condoluit, qui me colaphisando demulsit, qui me certe aquilino (ut ita loquar) ungue palpavit, hanc querulus erumpet in vocem: Ecce latibulum petit, et sub colore pœnitentiæ Romam subterfugere quærit, accessum lucrari machinatur de inobedientia, et otium cæteris in bella ruentibus. Sed ego sancto Sataną meo respondeo, quod filii Ruben et Gad Moysi ductori suo respondisse dicuntur: Nos, inquiunt, armati et accincti pergemus ad prælium ante filios Israel, donec introducamus in loca sua, etc. (Num. xxxii. 17). Hoc itaque modo comitaturus quidem vos arma corripio, sed vobis, duce Christo, post bella victoribus, mox recedo.