Abbildungen der Seite
PDF
EPUB

'obnixo mugitu et ferino fremitu.' Ovid. 1. v. Met. 627. 'luposque frementes.' Non temere ausim fervidis mutare; modo constet in Mss. esse. Passim enim omnia, quæ vehementis sime aguntur, dici fervere notum est. Unde et nonnunquam Oratoris voci fervor adscribitur: ut vel ex Lexicis videre est. Mox que post dissonis, omissum est in Ed. Vicentina. Oud. Latratibus, &c. miscent omnia] Ex his Lucretii: Et cum jam latrant, et vocibus omnia complent.' Pric. Latrantibus ferundis] Ita emendo, Latratibus fervidis: fervido enim et vehemen'i latratu utitur canis sagax, post inventam feram. Beroald.

Nec ulla capra] Capa Pith. caprea Guelf. D'Orv. Reg. Fux. Oxon. Inc. Ed. Junt. post. Verissime. Non hic quærebantur capra, quæ sunt mites alyes et compascuæ pecudes, Geiten. Sed caprea, ζόρκες, δόρκες seu δόρκα. des, vel capræ feræ, Rhebokken, Steengeiten, (Æn. XII. 414.) seu silvestres Solin. p. 24. quales feras, aliasque dente vel cornu non armatas, hic investigabant. Vide Serv. ad Æn. iv. 152. His vero confundendis non tantum sæpe errarunt librarii, sed et peccarunt viri doctissimi, ut latius ostendi ad Sueton. Tiber. c. 45. Hircum vetulum capris naturam ligurrire.' Capreolorum matrem male etiam Burm. vocat capram pro caprea, ad Virg. Ecl. 11. 40. Delrius erravit quoque iu Solini c. 11. capreæ pro capræ substituens. Capreas cum subus feris (ut leg. esse docet quoque Sangerm, Cod.) conjungit quoque cum aliis Colum. 1. IX. init. ubi vide. Oud.

[ocr errors]

Pavens damula] Elianus vII. 19. de Animal. Notéreрá τws dокеî трóßатov καὶ ὄνος ἄτολμα δὲ, νεβροὶ καὶ πρόκες. Artemidorus in Oneirocriticis: Kal τὰ δειλὰ καὶ δρομικὰ καὶ ἀνελεύθερα, δειλοὺς ἢ δραπέτας παριστῶσιν· ὡς ἔλαφος, Aayas, &c. Pric.

PAG. 155 Aper immanis] Confer Oppianum de Venatione l. 1. vs. 364. et Hesiodum de Scuto Herculis (vs.

386.) Ovid. 1. vIII. Metamorph. Fab. 8. Elmenh.

Invisitatus] Invitatus Guelf. Oxon. munitatus Par. sed invisitatus, ut correxit Colv. recte sequentibus (si excipias Ed. Vulc. sec.) reliquis, exaratur in ceteris Mss. et jam conspicitur in Ed. Junt. post. Innume. ris locis hoc restituerunt viri eruditi. Consule præter alios Salm. ad Flor. 1. I. c. 18. Gron. et Drak. ad Liv. 1. v. 35. xxvII. 39. Gell. l. v. c. 14. Omniumque ferarum invisitata erat aut forma aut ferocia.' Noster etiam pluribus locis compositum id participium adhibet, ut in Flor. N. 10. ‘ forma invisitata.' N. 18. 'pueritia invisitatus: ubi idem error in Edd. quibusdam. Plura vide ad Sueton. Aug. c. 43. 'si quando quid invisitatum, dignumque cognitu esset:' ubi tamen simul videbis, aliquoties ea emendatione temere abusos fuisse Criticos. Assurgit Fux. Oud.

Erurgit] Εκθορε φολάδος κοίλης με Babrias apud Suidam locutus. Pric.

Pilis inhorrentibus corio squalidus] In Palat. est simplex horrentibus, ut sæpe. Adi N. Heins. ad Ovid. lib. VIII. Met. 285. 'Sanguine et igne micant oculi: riget ardoa cervix, Et setæ densis similes hastilibus horrent.' Sed et compositum haud infrequentius est, et hic ob adjectum Substantivum necessarium. Verum majus latet ulcus in corio, quod non differt a præcedente cute. Clare vero patet, ab Appuleio pro ejus more singula apri membra describi, quibus horrendus adpareat. In his sunt ejus pilosæ villosææque aures: unde lubens amplector ingeniosam N. Heinsii conjecturam auri, ad Ovid. lib. xI. Met. vs. 176. Auctor de se asino lib. 111. p. 59. Cutis tenella duratur in corium, &c. &c. Sic et aures inmodicis horripilant auctibus. Scrip tum fuerat ori pro auri; vel præ. so. lita Tv au et o permutatione, vel quia librarius auri vocem de metallo sumens ita correxerat; at alius vi

[ocr errors]

dens sequi frementis oris, inde corio fabricavit. Oud, Pilis, &c. squalidus] Lib. xi. ‘Squalens pilus defuit. Α. Gellius XI. 6. 'Quicquid nimis incul. catum obsitumque aliqua re erat, et incuteret visentibus facie (id est, specie) • horrorem : id squalere dice.

batur.' Pric.

Setis, &c. hispidus] Sidonius Carm. XXIII. 'Formam impouit apri, caputque setis Et tergum asperat: hispidisque malis Leve incurvat ebur.' Ammianus Marcellinus lib. XXIV. "Cervicibus jubatis leones, armisque hispidos apros.' Idem.

=

[ocr errors]
[ocr errors]

Dentibus attritu sonaci spumans] Errat Elmenh. tradens in illis Mss. [vid. VV. LL.] et Edd. Rom. esse dentium, et idcirco ita edens. Sic exaratur in Bert. Sed in istis, ut et ceteris Mss. et Edd. dentibus eodem modo, ut subditur, oculis adspectu minaci flammeus.' At recte revocavit idem T spumeus, quod male Colv. e Ms. Lips. spumens, cui accedit D'Orv. Palat. Guelf. mutavit in spumans, licet dix. erit Virgil. lib. 1. Æn. 324. ' Aut spu mantis apri cursum clamore prementem;' et Auson. Epist. Iv. 28. Aut spumantis apri cursum clamoribus urgues,' Verum æque Latina vox, ejusdemque sensus est spumeus, præ alia hic adhibita Appuleio, ut genio suo indulgeret, et ὁμοιοτελευτὰ congereret, spumeus,' 'flammeus,' ' fulmineus,' quem ejus esse morem nimium et hinc vitiosum, patet innumeris locis. Colvium tamen secuti sunt Vulcan. Wow. ac Pric. quem de attritu dentium hic vide, et Burm. ad Ovid. lib. VII. Met. 369. dentibus in querno stipite tritis.' Oud. Setis insurgentibus spinæ hispidus, dentibus attritu sonaci spumeus, oculis aspectu minaci flammeus] Hæc tria in apri ferocientis descriptione etiam alii junxerunt. In vet. Anthologia: Kal τὰς αὐχενίους πεφρικότα, θηγὸν ὀδόντα Βρυχῶντα, γλήναις φρικτὸν ἱέντα σέλας· 'Appq xeiλea mávra dedevμéva. Philo

[ocr errors]

stratus Icon. 1. 'Opŵ dè aùtdU KAI THU χαίτην φρίττοντα, καὶ πῦρ ἐμβλέποντα, καὶ οἱ ὀδόντες αὐτοῦ ἐφ' ἡμᾶς πατάγουσιν. Ante omnes in Scuto Herculis Hesiodus: Θήγει δέ τε λευκὸν ὀδόντα Δοχμωθείς, ἀφρὸς δὲ περὶ στόμα μαστι χόωντι Λείβεται ὄσσε δέ οἱ πυρὶ λαμπετόωντι ἔΐκτην· Ὀρθὰς δ ̓ ἐν λοφίῃ φρίσσει Tpixas. Pric. Attritu, &c.] Sidonius ubi suprá : 'Hirtam dorsa feram, repanda tela Attritu assiduo cacuminantem:' adde paulo post notanda, ad ea,' Dentium compulsu,' &c. Attritu autem, arboris vel saxi intellige: utroque enim pro libitu sicas dentium acuunt ut libri xvm. Præfatione nos Plinius docet. Idem.

[ocr errors][merged small][ocr errors]

Fulmineo rapidos dum rotat ore canes.' Ausonius: "Stringere fulmineo venabula cominus hosti.' Idem.

Canum pr. qui c. c. v. g. h. i. j. consectas int.] Quæ verissime dant Flor. Pith. Guelf. Reg. D'Orv. Inc. &c. et Ed. Junt. post. uti et e Palat. reposuit tacite Wow. &c. Vide supra. Miror, Vett. editores potuisse edere qui; dum exhibent simul consectas, pro quo contra in D'Orv. etiam est consectos, non recte probatum ab Er. Puteano. Pravo autem judicio prætulit Floridus rò confectas, quod est in Cod. Inc. et solis Scriverii editionibus, forsan e typothetæ errore, licet ita quoque ad Ovidii d. 1. citet Heinsins. Secare proprium est apro

[blocks in formation]

ait dissipari canes apri dentibus. Ibidem etiam interfecit citat Heinsius; quod non opus est, licet sequatur transabiit. Nibil crebrius in historica relatione, quam ista temporis variatio. Mox 'pepercit, sed amputat:' ubi itidem variatur. Oud. Canum procaciores, quæ cominus contulerant vestigium] Ovid. Halieut. Canum quibus est audacia præceps.' Seneca Epist. LXXVI. 'In cane sagacitas' (virtus)' prima est, si investigare debet feras: cursus, si consequi: audacia, si mordere et invadere.' Pric.

Genis hac illac jactatis, &c. interficit] Ovidius simili argumento: Ille ruit, spargitque canes, ut quisque furenti Obstat.' Idem.

[ocr errors]

post ipsum tensa, sed ad canes, quæ-
eum invaserant, proterrere conatæ.
Sed iis consectis et dissipatis, primos
illos impetus non retorsit, ut mox
sequitur, terga dans, sed 'reduxit'
retro iens et referens pedem, ut se
colligat, simulque 'retiola tenuia,*
nec apris, sed imbellibus capreis et
damis tensa calcans, et pondere cor⚫
poris prosternens, transabiit facilli-
me. 'Reducere' ergo impetus est
retrahere eos inhibendo et retrorsum
legendo vestigia. Consule omnino
N. Heinsii notam ad Ovidii lib. v1.
Metam. 107. 'timidasque reducere
plantas.' Sic reducere anhelitus
contrarium emittendo' Solino p. 33.
et' aciem,'' cornua' sæpe Frontino.
Vide lib. II. c. 3. § 5. 7. Lucan. lib.
III. 659. Postquam inhibent remi
puppes, et rostra reducunt:' ut poë-
tice magis legendum est ex optimis
Mss. non remis, aut recedunt. Nec, si
remi legamus, necesse est recedunt
servari, quia si remis actio datur, ea
etiam rostris dari debet. Perperam
sic ratiocinatur Celeb. Burmannus.
Rostra enim non possunt moveri nisi
remigando sive per remos.
igitur reducunt ea, non ipsa recedunt.
In Pith. Guelf. pr. est quæ. Oud.
Qua primos impetus reduxerat, trans-
abiit] Hegesippus v. 27. Feræ ipsæ,
cum se circumvallatas armatis vide-
rint, majore in eos impetu ruunt, ut
vi sibi iter aperiant.' Quid autem
hic impetus reduxerat? legendum di-
rexerat puto: sic vII. ' In eam furio-
sos direxerit impetus:' et ix.
• Ca-
nem rabidam, &c. per posticam im.
petu miro se direxisse:' et passim
uti amat dirigendi voce: lib. II. “Di-

Remi

Calcata retiola] Plautus Rudente: 'Nam nunc et operam ludos faciam et retiam.' Ceterum hic locus notari potest ad lib. xxii. D. de Instruct. vel instrum. leg. ubi retia apraria inter venationis instrumenta. Ergo apri retibus olim etiam capti, quod non nemo negat. Colv. Adi Vlitium d. 1. Gratii, sed et Comment. ad Horatii O. 1. 'Seu rupit teretes Marsus aper plagas.' At hic non apro, sed mitibus feris erant expansa retia. Oud. Dein, calcata retiola, &c.] Seneca lib. 1. de Clementia: Feras lineis et pinnis conclusas continet: easdem a tergo eques telis incessat: tentabunt fugam per ipsa quæ fugerant, proculcabuntque formidinem.' Pollux v. 10. Tàs épíus diaкófelev av, καὶ τὰς στάλικας ἀνατρέψειεν. et quia τῶν ἀρκύων meminimus, corrigamus Hesychii locum: 'Apkúraтa, (inquit) οἱ τόποι ἔνθα αἱ ἄρκυες πήγνυνται. legendum åρкvordσia. Pollux v. 4. 'Origitur præliaris acies.' vi. 'Dirigit δὲ τόπος ἐν ᾧ (αἱ ἄρκυες) ἵστανται, ἀρκυστάσιον. Ρric.

[ocr errors]

Qua primos impetus reduxerat] Pricæus direxerat recte. Flor. Sic certe

sæpe loquitur Auctor. Verum hic locum habere nequit. Non enim aper primos inpetus direxerat ad retia

citatum gressum: et x. 'Domum juvenis, &c. se direxit scava rivalitas.' Pric.

Nos, &c. pavore deterriti] Nos pavidi trepidare metu.' Æn. II. Idem. :

Inermes atque inmuniti] Palat. im minuti. Flor. attoniti. Elmenh. Ul

timum alicui placere posset, nisi præcessisset pavore deterriti. Nihil igitur muta, et inermes ad manum, inmunitos ad corpus refer cum Prico. Qualia ovvovúμws seu σvvekdoXuws prolata amat Auctor. Vide ad lib. 111. p. 56. 'nudi intectique sine veste et stragulis:' ad lib. v. p. 93. 'scrupulose curioseque:' ad lib. VII. 136. spretis atque contemtis.' Guelf. sec. inminuti. Oud. Inermes atque immuniti] Inermes ad manus refer, immuniti ad corpora. Pric.

[ocr errors]

Tegumentis frondis et arboribus] Et dant Lips. Guelf. Par. et Edd. Vulc. Wow. Pric..sed vel servant Mss. ceteri et Edd. reliquæ. Quod non opus est, ut interpreteris cum Pric. per et. Abscondiderunt se tegumentis frondium, fruticum, et sentium, vellatuerunt post ipsos arborum ibi stantium truncos. Respondent enim hæc præcedentibus p. 154. apud frondosum tumulum, ramorumque densis tegmi nibus umbrosum.' Cum eodem tamen Pric. malim frondeis, quod adjectivum apud Virg. Ovid. Plin. Claud. aliosque occurrit. Sic alibi corrupte funeris pro funereis, Veneris pro Venereis, et similia. In Oxon. tegamentis. Oud.

[ocr errors]

Abscondimur] Sic quidem primus edidit Vulcan. Ed. sec. A. 1600. quod confirmant Mss. Flor. D'Orv. ac Par. Quare retineo. Sed Reg. Fux. Pal. Pith. Lips. seu Coll. Voss. et priores Edd. dant abscondimus. Quod capit Voss. per casus ellipsin lib. 111. de Anal. pag. 8. At potest huc retrahi accusativus: Et nos quidem cuncti, &c. abscondimus: sicut Auctor sæpius ait 'latenter se abscondere.' In Oxon. Guelf. pr. est adscendimus, quasi in arborum ramis se celaturi. Sed recte Pric. ait, non male, si Latinitas constaret.' Atqui non constat; nec adscendere convenit prioribus frondeis tegumentis, nec seq. celeritati equos inscendendi. Idem. Tegumentis frondis et arboribus latenter abscondimur]

Πάπτηνεν δ' ἕκαστος ὅπη φύγοι αἰπὸν λe@pov. pro frondis malim frondeis scribi. Servius ad Eneid. 1. Frondosus locus est qui frondes habet: frondeum, totum est de frondibus." In Oxon. melius, vel (id est, et) arboribus: et post, ascendimus: non male, si Latinitas constaret. Tacitus Annal. 1. Turpi fuga in summa arborum nisi, ramisque se occultantes :' at recta est lectio vulgata, nam et vi. et infra hoc libro 'latenter se abscondere' dixit. Pric.

[ocr errors]

Captiose compellut] Insidiose, frandulenter. Onomast. vetus: Captio, ὑπαγωγή. Idem.

Cassa formidine] Lucretius: 'Sollicitamque geris cassa formidine mentem.' Idem alibi: 'Cassa formidine torpes.' Idem.

Humilitati servorum istorum] Oxon. Fux. Guelf. pr. humilitati. D'Orvill. humilitate. Merito Pric. castigat eum, (Vlitium ad Grat. Cyn. vs. 85.) qui hic reponere ineptissime tentabat cervorum, quasi hic cervos fugientes ostenderet. Servi adsunt, ut dominos in venatione adjuvent, et instrumenta venatoria gestent. Qualis erat ipse, qui hæc referebat, et adfuerat,' unus e famulis Charites.' Eumdem tamen errorem nuper erravit quasi e suo ingenio ita emendans doctus vir in Fer. Davent. p. 227. Oud. Humilitati servorum istorum] Sic supra lib. vII. ' humilem et servilem vitam :' iterum ac sæpius dico, Appuleio magis proprie vix quenquam loqui: apud Senecam Phædra: Matris superbum est nomen, et nimium potens, Nostros humilius nomen affectus decet: Me vel sororem Hippolite, vel famulam voca : sic Luc. 1. 48. δούλης ταπείνωσις. Philip. 2. 7. μopov dobλov λaßáv. et post, sequente versiculo, avròv étαTelvwoe. Servos hic, eos intellige, qui in venatu Dominis operas exhibebant: ejusmodi recept. sentent. IH. 6. Paulus meminit. Ammianus lib. XXVIII. Si agros visuri processerint

[ocr errors]
[merged small][ocr errors]

Mediis manibus amittimus] De hac loquendi forma ad pag. 121. lib. vi. diximus. Pric.

Quin ocius indipiscimur] Fallit Elmenh. [Vid. VV. LL.] In Palat. enim non legitur quin eum ocius, sed tantum quin eum a m. sec. dum a pr. m. fuerat ejus, fons scil. corruptionis hujus loci. Hinc tamen deceptus Scriv. edidit, q. eum ocius. Habent Tò eum quoque Guelferb. pr. Oxon. D'Orv. Inc. sed cur potius eum quam aprum dixisset Thrasyllus? Is vero şine casu celeriter clamavit, indipisci mur scil. prædam, quam præmiserat. Quare præstat solum ocius, frequenter ab Appuleio adhibitum, sicut ociter, supra etiam corruptum.. Oud.

Et cape venabulum, et ego sumo lunceam] Si sana hæc est lectio, intelligendum erit solita ellipsi verbum dixit, ac distinguendum, et, Cape ven. et, Ego s. 1. Quam vellem tamen, Mss. aliqui addicerent elegantissimæ conjecturæ N. Heinsii ad Ovid. lib. III. Am. El. 11. 11. I, cape ven. En! ego sumo 1. Sæpissime illas inveniri corruptelas illic, plurimisque apud poëtas locis evicit, præter Passeratium ad Propert. lib. 11. 22. 22. I etiam restituendum est Calpurnio e Ms. Ecl. iv. 24. 'I, potius glandes rubicundaque collige corna.' Vide Burm. in Add. de vocula en in et cor-, rupta. Consule jam supra dicta ad lib. 11. pag. 31. et alibi. Idem. Quin equos inscendimus? quin ocyus indipiscimur? et cape venabulum, et ego lanceam sumo] Aristoteles in equi Apologo : Ἠρώτα τὸν ἄνθρωπον, εἰ δύναιτο μετ ̓ αὐτοῦ κολάσαι τὸν ἔλαφον· ὁ δὲ

ἔφησεν· Ἐὰν λάβῃ χαλινὸν, καὶ αὐτὸς ἀναβῇ ἐπ' αὐτὸν, ἔχων ἀκοντία. Οxon. quin eum indipiscimur? Pric. Quin equos inscendimus] Collatinus apud Livium 1. ad Tarquinium : 'Quin, si vigor juventæ inest, conscendimus equos?' Idem. Lanceum] Quam supra lib. I. lanceam venatoriam appellat. Idem.

ne:

Nec tantillum morati, &c.] Lib. 1x. 'Nec quidquam moratus,' &c. Idem. Nec tamen illa genuini vigoris oblita, retorquet impetum] Cicero pro Milo'Hoc et ratio doctis, et necessitas barbaris, et mos gentibus, et feris Natura ipsa præscripsit, ut omnem semper vim, quacunque ope possent, a corpore, a capite, a vita sua propulsent.' Plinius de bestiis loquens : 'Si vis inferatur, nulla est cui non sit anima injuriæ impatiens: et prompta, si noceas, ad se defendendum alacritas. Sentit enim vim quidque suam, qua possit abuti :' ut rectissime Lucretius: Impetum retorquere,' est 'fugere:' contrarium illius quod præcessit, impetum dirigere.'

Et incendio feritatis ardescens] At legi jubet Pric. sed cur non potius ipsam quorundam Codd. sequitur manum sed, quod cum Lips. dant Fux. Guelf. pr. D'Orv. Palat. Oxon. Temere vero Wower. ex solo Bertin. contra ceteros Mss. et Edd. ut et Scriv. receperunt ferocitatis, licet juvent loca p. 163. Lupos nimia ferocitate sævientes.' pag. 164. 'Canes præter genuinam ferocitatem, tumultu s. exasperati.' Sed non minns proba est feritas, et quidem de fera ipsa. Conf. Pric. Cic. lib. 111. de Off. c. 6. feritas belluæ.' Superiore pag. 'Si quid in capreis feritatis est.' Lib. X. ait quoque Auctor: ad instar barbaricæ feritatis.' Oud. Et incendio ferocitatis ardescens] Incendebatur (b. e. augebatur) irritatione ista naturalis ferocitas ejus. In Oxon. Ms. et veteribus editt. (etsi in sensu discrimen nullum rectius feritatis. Se

[ocr errors]
« ZurückWeiter »