Abbildungen der Seite
PDF
EPUB

Sponte; sed audaces cogimur esse metu.
Me miserum, quantis increscunt æquora ventis,
Erutaque ex imis fervet arena vadis!
Monte nec inferior prore puppique recurvæ
Insilit, & pictos verberat unda Deos.
Pinea texta sonant; pulsi stridore rudentes;
Aggemit & nostris ipsa carina malis.
Navita confessus gelido pallore timorem,
Iam sequitur victam, non regit arte ratem.
Utque parum validus non proficientia rector
Cervicis rigidæ fræna remittit equo:
Sic non quo voluit, sed quod rapit impetus undæ,
Aurigan video vela dedisse rati.

Quod nisi mutatas emisserit Æolus auras;
In loca iam nobis non adeunda ferar.
Nam procul Illyricis læva de parte relictis,
Interdicta mihi cernitur Italia.

Desinat in veritas quæso contendere terras,
Et mecum magno pareat aura Deo.
Dum loquor, & cupio pariter, timeoque revelli,
Increpuit quantis viribus unda latus!
Parcite cærulei vos, parcite numina Ponti,
Infestumque mihi sit satis esse lovem.
Vos animam sævæ fessam subducite morti
Si modo qui periit, non periisse potest.

Metu, Estaba el Poeta espuesto á, ma-
yores penas síno hacia el 'em-
barco.

Fervet. Hace remolinos.
Vadis. Bajíos.

Deos. En la popa habia como un re-
licario donde estaban las estatuas
de los Dioses tutelares, y de quie-
nes el navio tomaba el nombre.
Pinea. El maderage de la nave.

Sonunt. Rechinan.

[ocr errors]

Fræna remitit. Da rienda, suelta la brida.

Auriga. El piloto.

olus. Rey de los vientos. Mutatas. Contrarios. LocItalia.

Illyricis. Pueblos de la Esclavonia, que mira hacia Italia por la parte del Septentrion.

Deo. Cesar.

lovem. Augusto Cesar.

Rudentes. Los cables y maromas del Subducite. Sacad de las garras.

navio.

Carina. La nave.

Rector. El ginete.

Periit. Muere con muerte civil el des terrado, quien no goza los fueros de Ciudadano.

DE PONTO.

ELEGIA II. AD MAXIMUM.

Maxime, qui tanti mensuram nominis imples,
Et geminas animi nobilitate genus;

Qui nasci ut posses, quamvis cecidere trecenti,
Non omnes Fabios abstulit una dies;
Forsitan hæc à quo mittatur epistola, quæras,
Quique loquar tecum, certior esse velis?
Heu mi! quid faciat? vereor, ne nomine lecto,
Durus, & aversa cetera mente legas.
Viderit hæc siquis; tibi me scripsisse fateri
Audebo, & propriis ingemuisse malis.
Viderit; audebo tibi me scripsisse fateri,
Atque modum culpæ notificare meæ.
Qui, cum me dignum pœna graviore fuisse
Confitear, possum vix graviora pati,
Hostibus in mediis interque pericula versor:
Tanquam cum patria pax sit ademta mihi.
Qui mortis savo geminent ut vulnere causas
Omnia vipereo spicula felle linunt.
His eques instructus perterrita monia lustrat,
More lupi clausas circumeuntis oves.
At semel intentus nervo levis arcus equino
Vincula semper habens irresoluta manet.
Tecta rigent fixis veluti vallata sagittis,
Portaque vix firma summovet arma sera,
Adde loci faciem, nec fronde nec arbore tecti,

Eleg. II.

Arg. Le pide se interese con el Cesar para que le mude á otro destierro menos incómodo

Qui tanti. En quien cuadra bien el

nombre con las obras

Una dies. Habla de aquel dia en que sobre el rio Crementa fueron muer tos 306 Fabios, habiendo quedado solo uno de toda su familia, del cual descendia este amigo de Ovidio. Vide lib. 2. Fast.

Quique locuar. Esto es; Et quis ego şim

qui loquar tecum.

[ocr errors]

Durus & aversa cetera mente. Con ánimo desabrido y enfadoso. Instructus. Armado.

Tecta rigent, &c. Ponen horror las casas, que estan como coronadas de saetas que tiran los enemigos y quedan clavadas en los tejados. Portaque vix firma &c. Y la puerta de la ciudad bien cerrada apenas puede librarnos de las armas del enemigo. Adde loci faciem. Añade á esto las vistas de esta tierra.

Et quod iners hiemi continuatur hiems.
Hic me pugnantem cum frigore, cumque sagittis
Cumque meo fato, quarta fatigat hiems.

Fine carent lacrymæ, nisi cum stupor obstitit illis
Et similis morti pectora torpor habet.
Felicem Nioben, quamvis tot funerat vidit,
. Quæ posuit sensum saxea facta mali!
Vos quoque felices, quarum clamantia fratrem
Cortice velavit populos ora novo.

Ille ego sum, lignum qui non immutor in ullum:
Ille ego sum, frustra qui lapis esse velim.
Ipsa Medusa oculis veniat licet obvia nostris,
Amittet vires ipsa Medusa suas.

[ocr errors]

Vivimus, ut nunquam sensu creamus amaro ;
Et gravior longa fit mea poena mora.
Sic inconsumtum Tityi, semperque renascens
Non perit, ut possit sæpe perire, iecur.
At puto, cum requies medicinaque publica curæ
Somnus adest, solitis nox venit orba malis:
Somnia me terrent veros imitantia casus,
Et vigilant sensus in mea damna mei.
Aut ego Sarmaticas videor vitare sagittas,
Aut dare captivas ad fera vincla manus.
Aut ubi decipior melioris imagine somni
Adspicio patriæ tecta relicta meæ.

[ocr errors]

Et modo vobiscum, quos sum veneratus, amici,
Et modo cun cara coniuge multa loquor.
Sic, ubi percepta est brevis & non vera voluptas,
Peior ab admonitu fit status iste boni,

Et quod iners biemi, &c. Y el que un invierno prolijo se alcanza á otro. Nisi cum. Sino cuando el pasmo las detiene.

Et similis morti, &c. Y cuando se apodera de mi corazon un entorpeci¬ miento semejante al de la muerte. Niobem. Tuvo Niobe siete hijos y siete hijas, los cuales todos vió muertos delante de sus ojos, en castigo de haber hecho burla de la Diosa Latona tachándola de estéril. Posuit sensum mali, Perdió el sentido á todos los males.

Vos quoque. Las tres hermanas de

Faeton, llamadas Faetusa, Lampe-
tusa y Lampecie, que de puro llorar
la muerte de su hermano se convir
tieron en álamos.

Medusa. Convertia en piedra á los
hombres con solo mirarlos.
Tityi. Este por haber injuriado á La-
tona fue arrojado al infierno, donde
un buytre le despedaza continua-
mente las entrañas sin acabar ja-
mas de consumirlas.

At puto. Pero sin duda. Ironía.
Ab admonitu boni. Con la memoria del
bien que perdí.

Sive dies igitur caput hoc miserabile cernit,
Sive pruinose nociis aguntur equi;
Sic mea perpetuis liquefiunt pectora curis,
Ignibus admotis ut nova cera solet.

Sæpe precor mortem, mortem quoque deprecor idem;
Ne mea Sarmaticum contegat ossa solum.
Cum subit, Augusti quæ sit clementia, credo,
Mollia naufragiis littora posse dari.

Cum video, quam sint mea fata tenacia, frangor,
Spesque levis magno victa timore cadit.
Nec tamen ulterius quidquam sperove precorve,
Quam male mutato posse carere loco."
Aut hoc, aut nihil est, pro me tentare modeste
Gratia quod salvo vestra pudore queat.

ELEGIA III. AD MAXIMUM.

Suscipe Romanæ facundia, Maxime, linguæ

Difficilis causæ mite patrocinium,

Est mala; (confiteor) sed te bona fiet agente:
Lenia pro misera fac modo verba fuga.
Nescit enim Cæsar, quamvis Deus omnia norit,
Ultimus hic qua sit conditione locus.
Magna tenent illud numen molimina rerum:
Hæc est cælesti pectore cura minor
Nec vacat, in qua sint positi. regione Tomita,
Quærere; finitimo vix loca nota Getæ.

Aut quid Sauromatæ faciant, quid lazyges acres,
Cultaque Orasteæ Taurica terra Deæ.

Quæque aliæ gentes, ubi frigore constitit Ister,
Dura meam celeri terga per annis equo.
Maxima pars hominum nec te, pulcerrima, curant,
Roma, nec Ausonii militis arma timent.

[merged small][ocr errors][merged small][merged small]

Dant illis animos arcus, plenæque pharetræ;
Quamque liber longis cursibus aptus equus:
Quodque sitim didieere diu tolerare famemque,
Quodque sequens nullas hostis habebit aquas.
Ira Dei mitis non me misisset in istam,

Si satis hæc illi nota fuisset humus;

Nec me, nec quemquam Romanum gaudet ab hoste,
Meque minus vitam cui dedit ipse, premi.
Noluit ut poterat, minimo me perdere nutu.

Nihil opus est ullis in mea fata Getis.

Sed neque, cur morerer, quidquam mihi comperit actum;
Nec minus infestus, quam fuit, esse potest.
Tunc quoque nil fecit, nisi quod facere ipse coëgi,
Pene etiam merito parcior ira meo.

Di facient igitur, quorum mitissimus ipse est,
Alma nihil maius Cæsare terra ferat.
Utque diu sub eo sit publica sarcina rerum;
Perque manus huius tradita gentis eat.

At tu tam placido, quam nos quoque sensimus illum
Iudice pro lacrymis ora resolve meis.

Non petito ut bene sit, sed uti male tutius; utque
Exsilium sævo distet ab hoste meum.

[ocr errors]

Quamque dedere mihi præsentia numina vitam,
Non adimat stricto squalidus ense Getes.
Denique, si moriar, subeam pacatius arvum
Ossa nec à Seytica nostra premantur humo.
Nec male compositos, ut scilicet exsule dignum est,
Bistonii cineres ungula pulset equi.

Et ne, si superest aliquid post funera sensus,
Terreat hic manes Sarmatis umbra meos.
Cæsaris hæc animum poterant audita movere,

Quamque libet. Por mas largas que Præsentia numina. Los Dioses favora➡

[blocks in formation]

bles y propicios Es muy frecuent en Ovidio el dar al Cesar y á los de su familia el nombre de Dioses Bistonii. Los Bistones confinan con los Getas.

Sarmaris umbra. El alma de algun Sar mata: sarmatis és nominativo de sarmatis, idis, cosa de sarmacia, que comprendla lo que hoy la mamos la Polonia y la Tartaria,

M

« ZurückWeiter »