Abbildungen der Seite
PDF
EPUB

Raro per clivos haud secius ordine vidi Canescentem oleam: longum post tempus amicti Vite virent tumuli; patriamque revisere gaudens Bacchus in assuetis tenerum caput exerit arvis 60 Vix tandem, infidoque audet se credere cœlo.

A FAREWELL TO FLORENCE.

[See Mason's Memoirs, vol. ii. p. 157.]

**Он Fæsulæ amœna

Frigoribus juga, nec nimiùm spirantibus auris!
Alma quibus Tusci Pallas decus Apennini
Esse dedit, glaucâque suâ canescere sylvâ!
Non ego vos posthàc Arni de valle videbo
Porticibus circum, et candenti cincta coronâ
Villarum longè nitido consurgere dorso, [sus
Antiquamve Edem, et veteres præferre Cupres-
Mirabor, tectisque super pendentia tecta.

and Virg. Georg. i. 427. The position of "que" is wrong. See note to Burm. Ovid. Metam. xiv. 30; but also consult Class. Journal. No. xxii. p. 22.

V. 58. "Foetum canentis olivæ," Ov. Met. vi. 81.

V. 60. "Jam modò coeruleo nitidum caput exsere ponto," Ov. Met. xiii. 838. And Fast. i. 458.

V. 61. "Pennis ausus se credere cœlo," Virg. Æn. vi. 15. V. 1 In Sil. Ital. Pun. viii. 478, the second syllable of this word is short: "Fæsula, et antiquus Romanis moenibus horror." Polybius also (lib. ii. cap. 9,) writes Paícola. In other authors, as Appian. Civ. Bell. ii. c. 2. Dion. xxxvii. it

IMITATION OF AN ITALIAN SONNET

OF SIGNIOR ABBATE BUONDELMONTE.

[See Mason's Memoirs, vol. ii. p. 158.]

SPESSO Amor sotto la forma
D'amistà ride, e s'asconde:
Poi si mischia, e si confonde
Con lo sdegno, e col rancor.
In Pietade ei si trasforma;
Par trastullo, e par dispetto;
Mà nel suo diverso aspetto
Sempr' egli, è l' istesso Amor.

LUSIT amicitiæ interdum velatus amictu,
Et bene compositâ veste fefellit Amor.

is written loovλai, which appears to be the more ancient orthography. See Cluver. Ital. Antiq. vol. i. p. 509.

V. 5. "Non ego vos posthac, viridi projectus in antro, Dumosâ pendere procul de rupe videbo." Virg. Ecl. i. 76. V. 7. "Conspicitur nitidis fundata pecunia villis," Hor. Ep. i. xv. 46. "Superni villa candens Tusculi," Epod. i. 29. Candida qua geminas ostendunt culmina turres," Propert. Eleg. iii. xvi. 3. "Nitidos lares," Martial. Ep. i. 71. 2.

[ocr errors]

V. 8. "Præferimus manibus vittas," Æn. vii. 237.
V. 9. "Talia despectant longo per cœrula tractu
Pendentes saxis instanti culmine, ville."

Ausonii Mosell. ver. 283.

And, "Culmina villarum pendentibus edita ripis." v. 20.
V. 1. "Intrat amicitiæ nomine, tectus Amor."

Ovid. Ar. Am. i. 720.

"Ut mihi prætextæ pudor exvelatus amictu."

Propert. iii. xxiii. 3.

V. 2. "At me compositâ pace fefellit amor," Propert. El.

ii. ii. 6. "Cum bene compositis," Manil. iv. 58.

1

Mox iræ assumpsit cultus, faciemque minantem, Inque odium versus, versus et in lacrymas: Ludentem fuge, nec lacrymanti, aut crede furenti; Idem est dissimili semper in ore Deus.

6

ALCAIC ODE,*

WRITTEN IN THE ALBUM OF THE GRANDE CHARTREUSE, IN DAUPHINY, AUGUST 1741.

[See Mason's Memoirs, vol. ii. p. 160, and W. S. Landori Poemata, p. 195. An imitation of this ode appeared by Mr. Seward in Europ. Mag. 1791, and it is translated in E. Cartwright's Poems, 1803, p. 91.]

Он Tu, severi Religio loci,
Quocunque gaudes nomine (non leve

Nativa nam certè fluenta

Numen habet, veteresque sylvas;

V. 5. So Moschus, Idyll. i. 25:

Κἢν ποτ' ἴδης κλαίοντα, φυλάσσει μη σε πλανήση.
Κὴν γελάα, τὸ νιν ἕλκε, καὶ ἢν ἐθέλῃ σὲ φιλᾶσαι
Φεῦγε.

This little poem has been translated into English verse by Mr. Walpole; see his works, vol. iv. p. 454; and also by the author of "The Pleasures of Memory:" see Rogers's Poems, p. 165.

* In Heron's [Pinkerton] "Letters of Literature," p. 299, is a translation of this ode; and, after that, a most extraordinary assertion, which I wish the author of that book had not given me an opportunity of producing: as, to say no worse, it is erroneous in every instance. "This exquisite ode," says he, "is by no means in the Alcaic measure, which Mr. Gray seems to

Præsentiorem et conspicimus Deum
Per invias rupes, fera per juga,
Clivosque præruptos, sonantes

Inter aquas, nemorumque noctem;
Quàm si repostus sub trabe citreâ
Fulgeret auro, et Phidiacâ manu)
Salve vocanti ritè, fesso et

Da placidam juveni quietem.

[ocr errors][merged small]

have intended it for. The Alcaic measure, as used by Horace, consists of six feet, or twelve syllables, in the two first lines; three feet and a half, or seven syllables, in the third; and four feet, or eight syllables, in the fourth. Truly, Master Holofernes, the epithets are sweetly varied, like a scholar at the least.'" (Love's Labour's Lost.) And yet I am afraid that this ingenious commentator has not experienced how true is the admonition given by the Moorish grammarian:

"Quid sit litera, quid duæ,
Junctæ quid sibi syllabæ.
Dumos inter, et aspera
Scruposis sequimur vadis.
Fronte exile negotium
Et dignum pueris putes.
Aggressis labor arduus

Nec tractibile pondus est."

Terent. Maur. Præf. 6. ed. Brissæo.

V. 2. "Neque enim leve nomen Amatæ," Æn. vii. 581. V. Cas. Sarb. Carm. p. 216. ed. Barbou.

V. 6. This verse would be reckoned faulty, from the absence of the cæsura in its right place. See the note to the "Carmen ad Favonium," ver. 30.

V. 8. "Veteris sub nocte cupressi," Val. Flac. i. 774. "Nox propria luco est," Seneca Thyestes, ver. 678.

"Each tree whose thick and spreading growth hath made Rather a night between the boughs than shade.

Davenant. v. Dryden. Misc. vi. 318.

V. 9. "Ponit marmoream sub trabe citrea."

Hor. Od. iv. i. 20.

V. 10. "Phidiacà manu," Martial. vi. 73. x. 89.
V. 11. "Mihi cumque salve

Rite vocanti." Hor. Od. i. xxxii. 15.

Quod si invidendis sedibus, et frui
Fortuna sacrâ lege silentii

Vetat volentem, me resorbens

In medios violenta fluctus :
Saltem remoto des, Pater, angulo
Horas senectæ ducere liberas;
Tutumque vulgari tumultu
Surripias, hominumque curis.

PART OF AN HEROIC EPISTLE

FROM SOPHONISBA TO MASINISSA.

15

20

[See Mason's Memoirs, vol. iii. p. 46, "I thank him (Mason) for one, thinking, as I do, many of the lines fully equal to Ovid's." MS. note of Bennett, Bishop of Cloyne.]

EGREGIUM accipio promissi Munus amoris,
Inque manu mortem, jam fruitura, fero:
Atque utinam citius mandasses, luce vel unâ;
Transieram Stygios non inhonesta lacus.
Victoris nec passa toros, nova nupta, mariti,
Nec fueram fastus, Roma superba, tuos.

5

V. 14. "Utrumque sacro digna silentio." Hor. Od. ii. xiii. 29. "Resorbens," Hor. Od. ii. vii. 15.

V. 4. "Quamvis ista mihi mors est inhonesta futura,

Mors inhonesta quidem." Propert. El. ii. vii. 89.

V. 5. "Virgineo nullum corpore passa virum," Ovid. Fast. v. 146. Virg. Georg. iii. 60.

« ZurückWeiter »