30 Non erit hic nobis infitiandus amor. Sunt mihi pro magno felicia carmina censu, Sed neque diversi ripa labuntur eadem Frigidus Eurotas populiferque Padus: 10 ELEGIA XVIII. Carmen ad iratum dum tu perducis Achillen Nos, Macer, ignava Veneris cessamus in umbra; 5 Saepe meae dixi: Tandem discede, puellae: Saepe, Pudet, dixi. lacrimis vix illa retentis, Me miseram! iam te, dixit, amare pudet? Implicuitque suos circum mea colla lacertos; Et, quae me perdunt, oscula mille dedit. Vincor, et ingenium sumtis revocatur ab armis; Resque domi gestas et mea bella cano. Sceptra tamen sumsi; versuque tragoedia nostro Crevit; et huic operi quamlibet aptus eram. 15 Risit Amor pallamque meam pictosque cothurnos Sceptraque privata tam cito sumta manu. Hinc quoque me dominae numen deduxit iniquae; Deque cothurnato vate triumphat Amor. 20 Quod licet, aut artes teneri profitemur Amoris Diese Liebe uns wird nicht zu verheimlichen sein. Daß sie es würde, wie viel würde sie geben darum ! Fließen, entgegengeseßt, nicht in demselbigen Bett: So will Keine, als dich, ich in meinen Blättern besingen ; Meinem Geiste genug giebst du des Stoffes allein. 30 Achtzehnter Erguß. Während zum Zorne Achills du fortführst deine Gefänge Feiere ich, mein Macer, im Schooß der müßigen Liebe; Oft schen hab' ich gesagt zur Geliebten: So gehe doch endlich; 5 Oft erklär' ich: Ich schäme mich ja; kaum Thränen bezwingend, Spricht sie: Ich Arme! so schämst du dich zu lieben mich schon? Und um den Hals mir schlingt sie ihre Arme; und Küsse, Die zum Verderben mir sind, giebt sie zu Tausenden mir. Ueberwunden entsagt der Geist den ergriffenen Waffen; Thaten, zu Hause gethan, sing' ich und eigenen Krieg. Scepter ergriff ich jedoch; es entsproß die Tragödie meiner Dichtung, und diesem Werk war ich gewachsen gar wohl. Und des Scepters, geführt trefflich von niedriger Hand. Was ich noch darf, ich lehre die Kunst des zärtlichen Amor Oder die Thränen von dir, Phyllis, verlassene Braut; 10 15 20 Quod Paris et Macareus, et quod male gratus Iason, Hippolytique parens Hippolytusque legant: 25 Quodque tenens strictum Dido miserabilis ensem Dicat, et Aeoliae Lesbis amica lyrae. Quam celer e toto rediit meus orbe Sabinus, Scriptaque diversis rettulit ille locis! Candida Penelope signum cognovit Ulixis; Legit ab Hippolyto scripta noverca suo. Iam pius Aeneas miserae rescripsit Elissae; 30 Quodque legat Phyllis, si modo vivit, habet. 35 Nec tibi, qua tutum vati, Macer, arma canenti, 40 Et Paris est illic et adultera nobile crimen, Si bene te novi, non bella libentius istis 10 ELEGIA XIX. Si tibi non opus est servata, stulte, puella: 5 Speremus pariter, pariter metuamus amantes; Quo mihi fortunam, quae numquam fallere curet? Cunctantem tardo iussit abire pede! Ah, quoties finxit culpam, quantumque licebat Was des Hippolytus Vater, der undankbare Jáson, Lesen Hippolytus selbst, Paris und Mácareus foll; Was, das gezogene Schwert in der Hand, die jammernde Dido Phyllis auch, lebt sie nur noch, findet zu lesen für sich. Sappho weihe ihr Spiel Phōbus, wie ihm sie gelobt. Kenn' ich dich recht, so singst du die Kriege nicht lieber als Solches, 25 30 35 40 Neunzehnter Erguß. Wenn es nicht Noth dir thut, du Thor, zu bewachen dein Weibchen, 5 10 Insonti, speciem praebuit esse nocens ! 15 Sic ubi vexarat tepidosque refoverat ignes, Rursus erat votis comis et apta meis. 20 Quas mihi blanditias, quam dulcia verba parabat! Et sine me, ante tuos proiectum in limine postes, Sic mihi durat amor, longosque adolescit in usus: 30 Si qua volet regnare diu, deludat amantem. 35 Quidlibet eveniat, nocet indulgentia nobis. 40 Incipe iam prima claudere nocte domum. Detque locum nostris materiamque dolis. 45 Ille potest vacuo furari litore arenas, Uxorem stulti si quis amare potest. |