Abbildungen der Seite
PDF
EPUB

30

Non erit hic nobis infitiandus amor.

Sunt mihi pro magno felicia carmina censu,
Et multae per me nomen habere volunt.
Novi aliquam, quae se circumferat esse Corinnam.
Ut fiat, quid non illa dedisse velit?

Sed neque diversi ripa labuntur eadem

Frigidus Eurotas populiferque Padus:
Nec nisi tu nostris cantabitur ulla libellis.
Ingenio causas tu dabis una meo.

10

ELEGIA XVIII.

Carmen ad iratum dum tu perducis Achillen
Primaque iuratis induis arma viris:

Nos, Macer, ignava Veneris cessamus in umbra;
Et tener ausuros grandia frangit Amor.

5 Saepe meae dixi: Tandem discede, puellae:
In gremio sedit protinus illa meo.

Saepe, Pudet, dixi. lacrimis vix illa retentis, Me miseram! iam te, dixit, amare pudet? Implicuitque suos circum mea colla lacertos; Et, quae me perdunt, oscula mille dedit. Vincor, et ingenium sumtis revocatur ab armis; Resque domi gestas et mea bella cano. Sceptra tamen sumsi; versuque tragoedia nostro Crevit; et huic operi quamlibet aptus eram. 15 Risit Amor pallamque meam pictosque cothurnos Sceptraque privata tam cito sumta manu. Hinc quoque me dominae numen deduxit iniquae; Deque cothurnato vate triumphat Amor.

20

Quod licet, aut artes teneri profitemur Amoris
Hei mihi, praeceptis urgeor ipse meis!
Aut, quod Penelopes verbis reddatur Ulixi,
Scribimus; aut lacrimas, Phylli relicta, tuas:

Diese Liebe uns wird nicht zu verheimlichen sein.
Großes Vermögen mir steht zu Gebet in gelungenen Liedern,
Viele der Mädchen durch mich wünschen gepriesen zu sein.
Mir ist Eine bekannt, die aus sich giebt für Gorinna.

Daß sie es würde, wie viel würde sie geben darum !
Doch der Parveln erzeugende Po und der kalte Eurotas

Fließen, entgegengeseßt, nicht in demselbigen Bett: So will Keine, als dich, ich in meinen Blättern besingen ; Meinem Geiste genug giebst du des Stoffes allein.

30

Achtzehnter Erguß.

Während zum Zorne Achills du fortführst deine Gefänge
Und die allerste Wehr an den Verbündeten legst,

Feiere ich, mein Macer, im Schooß der müßigen Liebe;
Hches Beginnenden macht Amor, der weichliche, schlaff.

Oft schen hab' ich gesagt zur Geliebten: So gehe doch endlich; 5
Aber auf meinem Schooß ist sie gefessen sogleich.

Oft erklär' ich: Ich schäme mich ja; kaum Thränen bezwingend, Spricht sie: Ich Arme! so schämst du dich zu lieben mich schon?

Und um den Hals mir schlingt sie ihre Arme; und Küsse,

Die zum Verderben mir sind, giebt sie zu Tausenden mir. Ueberwunden entsagt der Geist den ergriffenen Waffen; Thaten, zu Hause gethan, sing' ich und eigenen Krieg. Scepter ergriff ich jedoch; es entsproß die Tragödie meiner

Dichtung, und diesem Werk war ich gewachsen gar wohl.
Amer lacht' eb meines Talars und des bunten Geschühes

Und des Scepters, geführt trefflich von niedriger Hand.
Davon auch zog das Bedeuten mich ab der erzürnten Gebiet'rin :
Siehe des Trauerspiels Dichter von Amor beñegt!

Was ich noch darf, ich lehre die Kunst des zärtlichen Amor
Meiner Lehren nur bin leider ein Cyfer ich selbst —;
Schreibe, was dem Ulyß von Penélope werde behändigt,

Oder die Thränen von dir, Phyllis, verlassene Braut;

10

15

20

Quod Paris et Macareus, et quod male gratus Iason, Hippolytique parens Hippolytusque legant: 25 Quodque tenens strictum Dido miserabilis ensem Dicat, et Aeoliae Lesbis amica lyrae. Quam celer e toto rediit meus orbe Sabinus, Scriptaque diversis rettulit ille locis! Candida Penelope signum cognovit Ulixis; Legit ab Hippolyto scripta noverca suo. Iam pius Aeneas miserae rescripsit Elissae;

30

Quodque legat Phyllis, si modo vivit, habet.
Tristis ad Hypsipylen ab Iasone litera venit;
Det votam Phoebo Lesbis amata lyram.

35 Nec tibi, qua tutum vati, Macer, arma canenti,
Aureus in medio marte tacetur Amor.

40

Et Paris est illic et adultera nobile crimen,
Et comes extincto Laodamia viro.

Si bene te novi, non bella libentius istis
Dicis, et a vestris in mea castra redis.

10

ELEGIA XIX.

Si tibi non opus est servata, stulte, puella:
At mihi fac serves, quo magis ipse velim.
Quod licet, ingratum est: quod non licet, acrius urit.
Ferreus est, si quis, quod sinit alter, amat.

5 Speremus pariter, pariter metuamus amantes;
Et faciat voto rara repulsa locum.

Quo mihi fortunam, quae numquam fallere curet?
Nil ego, quod nullo tempore laedat, amo.
Viderat hoc in me vitium versuta Corinna;
Quaque capi possem, callida norat opem.
Ah, quoties sani capitis mentita dolores,

Cunctantem tardo iussit abire pede!

Ah, quoties finxit culpam, quantumque licebat

Was des Hippolytus Vater, der undankbare Jáson,

Lesen Hippolytus selbst, Paris und Mácareus foll;

Was, das gezogene Schwert in der Hand, die jammernde Dido
Sagt, und Äolischen Lieds Freundin, die Lesbierin.
Wie ist schnell doch gekehrt von der ganzen Welt mein Sabinus,
Hat Antworten zurück hieher und dorther gebracht!
Siehe, die keusche Penelope hat das Siegel Ulyssens,
Die Stiefmutter erkannt ihres Hippolytus Schrift,
Wieder der armen Elissa geschrieben der treue Åneas.

Phyllis auch, lebt sie nur noch, findet zu lesen für sich.
An Hypsipyle kommt ein Trauerbrief von Jason ;

Sappho weihe ihr Spiel Phōbus, wie ihm sie gelobt.
Du auch, Macer, vergißt, wo frei es dem Sänger der Waffen
Stehet, immitten des Kriegs Amor, den goldenen, nicht.
Paris ist und die Buhlerin dort, das berühmte Verbrechen;
Laedamia ist dort, folgend dem todten Gemahl.

Kenn' ich dich recht, so singst du die Kriege nicht lieber als Solches,
Kehrst auch aus deinem Gebiet wieder in meines zurück.

25

30

35

40

Neunzehnter Erguß.

Wenn es nicht Noth dir thut, du Thor, zu bewachen dein Weibchen,
Thu es für mich, daß mehr lüstern noch werde ich selbst.
Reizles ist das Erlaubte; Verbotnes entzündet nur stärker :
Hölzern ist der, der liebt, was ihm ein Anderer läßt.
Heffen wollen zugleich, zugleich wir Liebenden fürchten;
Und der Gewährung Plaß mache zu Zeiten ein Korb.
Bozu soll mir ein Glück, das nimmer zu trügen sich kümmert?
Was niemals mich verleßt, flößet mir Liebe nicht ein.
Diese Schwäche an mir nahm wahr die verschmißte Corinna,
Und das Mittel verstand schlau sie, den Vogel zu fahn.
Ha, wie erleg Kopfschmerzen sie oft bei voller Gesundheit
Und ließ langsamen Schritts wieder den Zögernden gehn!
Ha, wie erdichtete oft fie Schuld und gab sich, so weit es

5

10

Insonti, speciem praebuit esse nocens ! 15 Sic ubi vexarat tepidosque refoverat ignes, Rursus erat votis comis et apta meis.

20

Quas mihi blanditias, quam dulcia verba parabat!
Oscula, di magni, qualia quotque dabat!
Tu quoque, quae nostros rapuisti nuper ocellos,
Saepe time insidias, saepe rogata nega;

Et sine me, ante tuos proiectum in limine postes,
Longa pruinosa frigora nocte pati.

Sic mihi durat amor, longosque adolescit in usus:
Hoc iuvat; haec animi sunt alimenta mei.
25 Pinguis amor nimiumque patens in taedia nobis
Vertitur et stomacho, dulcis ut esca, nocet.
Si numquam Danaen habuisset aenea turris:
Non esset Danae de Jove facta parens.
Dum servat Iuno sinuatam cornibus Io:
Facta est, quam fuerat, gratior illa Jovi.
Quod licet et facile est, quisquis cupit, arbore frondes
Carpat et e magno flumine potet aquam.

30

Si

qua volet regnare diu, deludat amantem.
Hei mihi, ne monitis torquear ipse meis!

35 Quidlibet eveniat, nocet indulgentia nobis.
Quod sequitur, fugio: quod fugit, ipse sequor.
At tu formosae nimium secure puellae,

40

Incipe iam prima claudere nocte domum.
Incipe, quis toties furtim tua limina pulset,
Quaerere; quid latrent nocte silente canes;
Quo ferat et referat sollers ancilla tabellas
Cur toties vacuo secubet ipsa toro.
Mordeat ista tuas aliquando cura medullas

Detque locum nostris materiamque dolis.

45 Ille potest vacuo furari litore arenas,

Uxorem stulti si quis amare potest.
Iamque ego praemoneo: nisi tu servare puellam
Incipis, incipiet desinere esse mea.
Multa diuque tuli: speravi saepe futurum,

« ZurückWeiter »