IV. 95.] Meeting assigned at Ninus' Tomb. 39

ex aequo captis ardebant mentibus ambo:

conscius omnis abest; nutu signisque loquuntur.

25

Quoque magis tegitur, tectus magis aestuat ignis. fissus erat tenui rima, quam duxerat olim

cum fieret, paries domui communis utrique. id vitium nulli per saecula longa notatumquid non sentit amor? — primi vidistis, amantes, et vocis fecistis iter; tutaeque per illud murmure blanditiae minimo transire solebant. saepe, ubi constiterant, hinc Thisbe, Pyramus illinc, inque vices fuerat captatus anhelitus oris, 'Invide' dicebant' paries, quid amantibus obstas? quantum erat, ut sineres toto nos corpore jungi, aut hoc si nimium, vel ad oscula danda pateres !

+

+

nec sumus ingrati; tibi nos debere fatemur,
+.
quod datus est verbis ad amicas transitus aures.'
talia diversa nequiquam sede locuti,

65

70

75

sub noctem dixere vale, partique dedere oscula quisque suae non pervenientia contra.

80

Postera nocturnos aurora removerat ignes,

solque pruinosas radiis siccaverat herbas :

ad solitum coïere locum. Tum murmure parvo multa prius questi, statuunt ut nocte silenti fallere custodes foribusque excedere temptent,

85

cumque domo exierint, urbis quoque tecta relinquant ; neve sit errandum lato spatiantibus arvo,

conveniant ad busta Nini, lateantque sub umbra arboris arbor ibi niveis uberrima pomis

:

ardua morus erat, gelido conterminą fonti.

Pacta placent; et lux, tarde discedere visa, praecipitatur aquis, et aquis nox surgit ab îsdem. callida per tenebras versato cardine Thisbe egreditur fallitque suos, adopertaque vultum

pervenit ad tumulum, dictaque sub arbore sedit.

90

95

audacem faciebat amor. Venit
Venit ecce recenti
caede leaena boum spumantes oblita rictus,
depositura sitim vicini fontis in unda.

+

quam procul ad lunae radios Babylonia Thisbe vidit, et obscurum trepido pede fugit in antrum, dumque fugit, tergo velamina lapsa reliquit.

104161

ut lea saeva sitim multa compescuit unda, dum redit in silvas, inventos forte sine ipsa ore cruentato tenues laniavit amictus.

Serius egressus, vestigia vidit in alto

20-7

pulvere certa ferae, totoque expalluit ore

Pyramus. Ut vero vestem quoque sanguine tinctam repperit, Una duos' inquit nox perdet amantes:

94

6

e quibus illa fuit longa dignissima vita,

100

nostra nocens anima est: ego te, miseranda, peremi,
in loca plena metus qui jussi nocte venires,
nec prior huc veni. Nostrum divellite corpus,

et scelerata fero consumite viscera morsu,
O quicumque sub hac habitatis rupe, leones.

105

sed timidi est optare necem.'-Velamina Thisbes 115 tollit, et ad pactae secum fert arboris umbfam.

utque dedit notae lacrimas, dedit oscula vesti,

Accipe nunc, inquit 'nostri quoque sanguinis haustus !'. quoque erat accinctus, demisit in ilia ferrum;

58

nec mora, ferventi moriens e vulnere traxit.

.6.7

1041

585

Ut jacuit resupinus humo, cruor emicat alte : non aliter, quam cum vitiato fistula plumbo scinditur, et tenui stridente foramine longas ejaculatur aquas, atque ictibus aëra rumpit, arborei fetus aspergine caedis in atram vertuntur faciem, madefactaque sanguine radix puniceo tinguit pendentia mora colore.

-13-23.3

95

Ecce metu nondum posito, ne fallat amantem,

+

illa redit, juvenemque oculis animoque requirit,

120

125

IV. 163.] Death of both the Lovers.

quantaque vitarit narrare pericula gestit.
utque locum, et visa cognoscit in arbore formam,
sic facit incertam pomi color: haeret, an haec sit.
dum dubitat, tremebunda videt pulsare cruentum
membra solum, retroque pedem tulit, oraque buxo
pallidiora gerens, exhorruit aequoris instar,

.106

133

120

quod tremit, exigua cum summum stringitur aura. Sed postquam remorata suos cognovit amores, percutit indignos claro plangore lacertos,

FO-178.7

104

12-236

et laniata comas, amplexaque corpus amatum,
vulnera supplevit lacrimis, fletumque cruori
19-147.
miscuit, et gelidis in vultibus oscula figens,
'Pyrame !' clamavit 'quis te mihi casus ademit?
Pyrame, responde: tua te carissima Thisbe
nominat: exaudi, vultusque attolle jacentes!'

Ad nomen Thisbes oculos jam morte gravatos
Pyramus erexit, visaque recondidit illa ;

quae postquam vestemque suam cognovit, et ense vidit ebur vacuum, Tua te manus' inquit amorque perdidit, infelix. Est et mihi fortis in unum

hoc manus, est et amor; dabit hic in vulnera vires.
persequar exstinctum, letique miserrima dicar
causa comesque tui; quique a me morte revelli
heu sola poteras, poteris nec morte revelli.
hoc tamen amborum verbis estote rogati,
O multum miseri, meus illiusque parentes,
ut quos certus amor, quos hora novissima junxit,
componi tumulo non invideatis eodem.

128

at tu, quae ramis arbor miserabile corpus nunc tegis unius, mox es tectura duorum,

signa tene caedis, pullosque et luctibus aptos -125

semper habe fetus, gemini monumenta cruoris.'

Dixit, et aptato pectus mucrone sub imum

∙16-375.

incubuit ferro, quod adhuc a caede tepebat.

41

130

135

140

145

155

160

1125

vota tamen tetigere deos, tetigere parentes: nam color in pomo est, ubi permaturuit, ater; quodque rogis superest, una requiescit in urna.

165

VI. PERSEUS AND ANDROMEDA.

[Book IV.-615-803.]

[A second sister tells of Leucothoë, an eastern princess, beloved by the sun-god, who is by him changed after her burial into the herb frankincense; and of Clytie, who, pining with hopeless love of the same divinity, becomes a sun-flower (IV. 167-270). The third sister, Leuconoë, tells the fable of the fountain-nymph Salmacis, to whose waters was given the power to unman whosoever might bathe in them (271-388). But the three sisters, who had despised the rites of Bacchus, are themselves converted into bats (389415). Ino also, daughter of Cadmus and nurse of Bacchus, having affronted Juno, is with her husband Athamas maddened by a Fury, despatched from Tartarus; so that, while he slays their eldest son, taking him for a wild beast, Ino casts herself with Melicerta into the sea, becoming the sea divinity Leucothea, and her companions are changed to stones and birds (416-562). Cadmus and his wife Hermione, in great age, having witnessed these sorrows of their house, are at length converted into serpents, consoled only by the glories of their grandson Bacchus (563-614).]

Perseus, returning from the slaying of Medusa, is refused hospitality by the Titan Atlas, whom by the Gorgon's head he converts into a mountain (615-662). Flying over Æthiopia, he discovers the princess Andromeda, daughter of Cepheus and Cassiopeia, fastened to a cliff to be devoured by a sea-monster, which he attacks and slays, and so wins Andromeda for his bride (663-739). The marvellous effect of Medusa's head, which changes leaves and twigs to coral; and the tale told at Perseus' wedding feast, of Medusa, daughter of Phorcus, whose golden locks were by the wrath of Minerva changed to serpents.

VIPEREI referens spolium memorabile monstri 4.45.164-m

40-123

aëra carpëbat tenerum stridentibus alis; cumque super Libycas victor penderet arenas, Gorgonei capitis guttae cecidere cruentae, quas humus exceptas varios animavit in angues: unde frequens illa est infestaque terra colubris. Inde per immensum ventis discordibus actus nunc huc, nunc illuc, exemplo nubis aquosae fertur, et ex alto seductas aethere longe despectat terras, totumque supervolat orbem. ter gelidas Arctos, ter Cancri bracchia vidit: saepe sub occasus, saepe est ablatus in ortus. jamque cadente die, veritus se credere nocti, constitit Hesperio, regnis Atlantis, in orbe; exiguamque petit requiem, dum Lucifer ignes

620

625

evocet Aurorae, currus Aurora diurnos.

630

Hic hominum cunctos ingenti corpore praestans H.322. Iapetionides Atlas fuit. Ultima tellus

A.79.164-b.

35=72+

rege sub hoc et pontus erat, qui Solis anhelis
aequora subdit equis, et fessos excipit axes.
mille greges illi, totidemque armenta per herbas
errabant; et humum vicinia nulla premebant.
arboreae frondes auro radiante virentes,

41-158

39-89 P.P.

ex auro ramos, ex auro poma tegebant.

‹ Hospes,' ait Perseus illi, seu gloria tångit te generis magni, generis mihi Juppiter auctor ; sive es mirator rerum, mirabere nostras:

13-253

615

635

640

H.327-1.

hospitium requiemque peto.' Memor ille vetustae 45.163sortis erat; Themis hanc dederat Parnasia sortem :

'Tempus, Atla, veniet, tua quo spoliabitur auro

P.P

arbor, et hunc praedae titulum Jove natus habebit.'

id metuens, solidis pomaria clauserat Atlas

moenibus, et vasto dederat servanda draconi, arcebatque suis externos finibus omnes.