ACTUS TERTIUS.

SICHEI UMBRA.*

Teilure scissa per vias saxo asperas
Moestum Sichæus Tartaro gressum extuli,
Atram sinistra præferens tædam novis
Thalamis Elisa conjugis quondam meæ.
Nam quæ sub imas fama mihi terras venit!
Amore Teucri furere Didonem hospitis!
In media recipi regna peregrinum! loco
Viri esse! quo me, quo meas lachrymas feram?
Si jam Sichæus excidit penitus tibi,
Si jam secundos expetis, Dldo, toros,
Nullosne Libya quos ames gignit duces?
Misero beata, perfido nubes pia?
Regina perfuga, Troico Tyria viro?
Genus omne Phrygium fecit invisum Paris;
Hic rapuit, iste deseret vagus hospitem.
Absiste, Dido; rara in hospitibus fides,
Erratque ut ipsi; prodidit patriam suam,
Prodet alienam; conjugem quanto magis?
Secum penates avehat, Latium petat.
At tu, Megæra, pectus hoc furiis age,
Perure. Satis est: caveat Æneas malum.
Quin intus abeo: stabo et arcebo nefas.
[Exit in regiam.

Tempestas Junonia.

NYMPHARUM PLANCTUS. (Nympha canant in scena.)

Eheu, querulos fundite planctus!
Terite infestis pectora palmis;

Eheu, dicite Tyriis omen

Venit acerbum!

Heu, hymenæos, heu, male junctos!
Heu, connubium quale nec ævum
Vidit priscum nullaque nascens
Hora videbit!
Non cessabit nemorum questus:
Nos quoque Nymphæ fletum dabimus;
Atque ex imis mœsta cavernis
Ingemet Echo.

CUPIDO VERUS. (Exeat e nemore.) Bene est, abunde est, exitum nacti sumus, Matris repertum fraudibus, partum meis. Amavit; etiam amore bacchata est, novo

Suckers Umbra] I may notice here, that in the Didone of Dolce (first printed in 1547) one of the personages is L'Ombra di Sicheo.

Flagravit igne; nec levi pretio stetit
Tenuisse Iülum genibus et gremio levem.
Insuave retuli suavium dulci osculo;
Cum lusit illa ludicro, lusi dolo:
Bibit? recepi; aspexit? et vultum intuli;
Vocavit? aderam; mulsit? implevi sinum;
Vafer fefelli simplicem astutus piam:
Et jam reliqui perditam, quamvis putet
Abiisse curam penitus. En, conjux Jovis
Genetrixque nostra, manibus ad speciem datis,
Pepigere fœdus! nuptiis dicunt diem;
In nemora mittunt; imbribus cælum rotant;
Et hanc cavernam nuptiis statuunt locum:
Mox ducet extra conjugem sponsus suam.
Sed nos in urbem magnus etiamnum labor
Accersit; aliquis semper in Tyriis amat.

Redeunt a venatione.

MERCURIUS SOLUS. (Calitus delapsus.)

Facunda proles maximi superum Jovis
Matrisque Maiæ, nuntius velox deûm,
Corusca summi templa deserui ætheris.
Quis hic locus? quæ zona? quas terras premo?
Utrumve votum visa decipiunt meum ?
An ista Libya est? ista Carthago nova?
Ni fallor, ipsa est, urbis agnosco notas;
Didonis hoc est regiæ limen domus.
Hic delinitus ductor Æneas Phrygum
Moratur; ille causa veniendi fuit.

Nec vile quisquam munus hoc nostrum putet,

Quod huc et illuc pervolem nutu Jovis :
Sancte colendum est numen in terris meum;
Legatione cælitum fungi grave est,
Nec nisi valenti munus ingenio datur.

Seu petere terram, seu fretum supra placet
Volare, rapido flamine alarum vehor.
Tum quanta virgæ, quam potens virtus meæ !
Hac pallidi animas evoco Ditis domo,
Hac pariter alias mitto ad infernam Styga;
Induco somnos, rursus hac somnos fugo,
Et pressa morte lumina resigno gravi;
Hac fretus æquor transeo ventos agens,
Nubesque moti turbidas trano ætheris.

Sed, ecce, quisnam regia gressum extulit, Ipse est Achati junctus Eneas suo,

MERCURIUS AD ENEAM.

Carthaginis tu moenia excelsa locas, Urbemque nunc uxorius pulchram extruis,

Rerum tuarum oblite regnique immemor?
Hominum deumque rector et mundi arbiter,
Qui numine polos torquet et terras suo,
Celeres per auras ipse me jussit tibi
Mandata ferre: quid struis? qua spe teris
Libycis in oris otia et terris tibi

Fato negatis? quo tuæ spectant moræ ?
Si nulla rerum fama tantarum movet,
Nec ipse proprium laude moliris super
Tua laborem, subeat Ascanius tibi,
Et spes Iüli respice hæredis tui,
Cui jam Latini regna debentur soli:
Arcesne Latias invides nato pater?
Non alma talem te mihi dixit Venus,
Nec vindicavit ideo bis Graiûm dolis;
Sed qui frementem regeret Italiam fore,
A sanguine alto proderet Teucri genus,
Orbique jura victor et leges daret.
Legationis summa nostræ est, naviga.

ENEAS, ACHATES.

En. Horrore quatior totus, et mentem pavor
Concussit ingens, nox oculos subit,
Facilemque verbis denegat lingua exitum :
Sed quid profari, quid loqui, Æneas, potes?
Aut unde fas est? huc et huc animus mihi
Variusque rapitur, qualis Euripus solet
Fluere et refluere septies uno die.
Tanto deorum attonitus imperio juvat
Abire, et istas deserere terras fuga :
Sed te furentem quo mihi affatu licet
Ambire, Dido? quem mihi vultum induam?
Quæ prima sumam verba? quæ causa est
satis?

Incertus animi versor in varias vices; Sic ut carinam media sulcantem freta Hac rector, illac unda transversum rapit. Restitue fluctus, Juno, jam Libycos mihi; Levior in illis ira prælusit tua Quicunque sævo maria transitis deo, Amate fluctus; credite experto mihi. Ach. Maguanime Troûm ductor et captæ unicum Patriæ levamen, comprime affectus precor, Teque obsequentem nuntio præbe Jovis : Minus eligendum est cum duo occurrunt mala.

En. Sic est, Achates: at quis hic judex erit?
Ach. Jove imperante te tamen judex latet?
En. At hospitalis Jupiter prohibet fugam.
Ach. Iter institutum cur fugam turpem vocas?
En. Sic prædicabit fama. Ach. Sed falsa et
levis.

En. Tamen est timenda levior. Ach. At superi magis.

En. At cara Dido est. Ach. Veniat in mentem tibi Ascanius. venit.

En. Etiam magna Carthago

Ach. Num terra fatis debita Italia est minor? En. Via longa pelago. Ach. Jupiter monstrat

viam.

En. At sæva Juno. Ach. Materia laudis tuæ. En. At cuncta Elisa debeo, classem, meos,

Vitamque Iüli. Ach. Quas decet grates

age.

En. Omnis habeatur gratia, ingratum arguet. Ach. Promerita perdit qui satis grato exprobrat. En. Amat. Ach. Sequetur forsan. En. Insanit. Ach. Fuge.

En. At obsecrabit per fidem misero datam,

Per hospitia, per lacrymas, per dexteram, Per omne quicquid dulce mihi secum fuit. Ach. Tu pariter obsecra per Ascanii caput,

Per dira superum monita, per fatis tibi Promissa Latii regna, per gentes novas. Obsiste lacrymis, jamque te intractabilem Durumque præbe fortis, auresque obstrue, Vocesque miseras perfer, obdura, excute; Ut alta quercus quam simul facto impetu Boreæ valentes hinc et hinc flatibus Eruere certant, hæret hæc scopulis tamen, Quantumque ad auras vertice erigitur suo Radice tantum extenditur in imam Styga. En. Satis est, Achates; vincat imperium Jovis. Et te, deorum sancte, quisquis eras, sequor: O placidus adsis quæso, cursumque adjuves, Et astra cælo dextra placato feras! Ach. At Mnesthea Cloanthumque rectores jube Ut arma taciti colligant, classem instruant, Ex urbe socios ad suas cogant rates, Novique causam fronte consilii tegant. Interea tu, dum nesciat Dido furens, Tantosque amores non putet rumpi suos, Aditum experire quæque fandi tempora Idonea, rebus quis modus dexter tuis. En. Te cura, Achates, classis armandæ manet. Hominesque deosque testor et sanctam fidem,

Me, Elisa, terris cedere invitam tuis !

CHORUS.

O quam velox est Fama malum Celeri versans mobilitate! Primo semper parva timore, Postea sese tollit in auras,

Graditurque solo, mox caput inter

Nubila condit.

Odiis illam stimulata deûm
Coco, ut perhibent, Enceladoque
Tulit extremam Terra sororem,
Pedibus celerem levibusque alis;
Monstrum horrendum, cui quot plumæ
Corpore, tot sunt oculi subter,
Tot sunt linguæ, totidemque sonant
Ora, tot avidas subrigit aures.
Noctu cæli medio pervolat,
Nec declinat lumina somno;
Custos summi culmina tecti
Turresve altas tenet interdiu.
Garrula magnas territat urbes,
Nuntia ficti, nuntia veri.
Hæc multiplici voce replevit
Populos gaudens, infecta simul
Et facta canens; scilicet hospitem
Venisse novum sanguine Teucro,
Cui se Dido dignetur viro
Jungere, nunc se luxis* hiemem
Ducere totam, regni immemores:
Hæc dea passim fœda per urbes
Libycas hominum fundit in ora.

EPILOGUS.

Jam nacta tandem est exitum Dido suum;
Utinam expetitum; quem tamen potuit tulit;
Et scriptam et actam tempus excuset breve.
Nunc quisque reputet quid sibi hinc referat
boni.

luxis] Here Gager seems to have forgotten that "luxus" is a noun of the 4th declension.-Qy. "dignatur" in the preceding line?

Venus inimico credere antiquo vetat :
Ut faveat hostis, cogitat semper dolos;
Ut Juno Teucris sit bona, insidias struit.
Fidemque opemque regium est miseris dare;
Hospitia claram magna nobilitant domum.
Beneficio quicunque destrictus manet
Capite minuitur, esse liber desinit;
Sit gratus usque licet, at ingrate audiet.
Junonia male expressa tempestas monet
Habenda quæ sit Prometheis posthac fides,
Nec posse quemquam fulmen imitari Jovis.
Decet obsequentes esse præmonitis deûm ;
Omnisque nimia est, sit licet brevior, mora.
Molles moveri fæminæ lacrymis solent;
Sed fortis aures obstruere debet suas.
Promerita si majora detineant bona,
Quæcunque fuerint, neminem vinctum tenent.
Vis magna amoris: fæminas gravior solet
Corripere flamma; levior accendit viros.

Sed vita paucas nostra Didones tulit:
Prudentiores fæminas factas reor;
Amore nullam credo morituram gravi.

Sed una longe, Elisa, te superat tamen Regina virgo quot tulit casus pia! Quæ regna statuit ! quam dat externis fidem Dignata nullo conjuge Sichæo tamen, Animumque nullus flectat Æneas suum. Tamen, ecce, major hospes Ænea hospite, Cui verba, Dido, rectius quadrent tua ! Quis iste nuper sedibus nostris novus Successit hospes ? ore quem sese ferens? Quam fortis alto pectore armisque inclytus ! Genus esse divům credo, nec vana est fides.

Sed Elisa fato Tyria miserando occubat: At nostra Elisa vivit, et vivat precor, Talesque regnans hospites videat diu, Sabæ salutent undique et magni duces. Huic vos Elisa tollere applausum decet.

MARLOWE'S fragment ends where Leander becomes "lord of his desires." Petowe's continuation (after some mythological matter, and the encomium on Marlowe already cited) informs us that

"Dvke Archilaus, cruell, voyd of pitie, Where Hero dwelt was regent of that citie."

He conceives a violent passion for her: but she, true to Leander, is moved neither by his "thundering threates" nor his soothing words. Upon this, Archilaus, expecting to have better success with the lady if Leander were away, accuses him of treason, and banishes him from Sestos. The lovers take a very tender farewell of each other; and Leander sets out with all speed for Delphi, to consult the oracle of Apollo concerning his

future fortunes.

“True loue quite bannisht, lust began to pleade To Hero, like a scholler deepely reade.

"

'The flaming sighes that boyle within my brest, Faire loue,' quoth he, are cause of my vnrest; Vnrest I entertaine for thy sweet sake,

And in my tent choose sorrow for my make.t Why dost thou frowne?' quoth he;-and then she turn'd;'Oh, coole the fainting soule that flaming burn'd, Forc't by desire, to touch thy matchles beautie, To whome thy seruant vowes all reuerent dutie.' With that, her irefull browes, clowded with

frownes,

* See note t, p. 289.

↑ make] i. e. mate.

His soule, already drencht, in woe's sea drownes: But, floating on the waues, thus he gan say;

• Flint-harted lady, canst thou be so coy!