vulgo πόντομ', MSSti πνος τόμοι, πυοτομοι, unde Villebrunius verum elicuit. Hesychius II. c. 1082. πύον, γάλα τὸ πρῶτον, ὃ πήγνυται ἑψόμενον.” RUNKEL.

19

Tragicorum Nuntios imitatur Comicus.

20 Locum sic correxit Porsonus ad Eurip. Med. 44. ex Pollucis editione Aldina: quod Dindorfium fugit. In Athenæi Aldina legitur: ὀπταὶ κίχλαι γὰρ ἀνάβραστ' ηρτυμέναι, haud male, si modo Káváßpaor' scribas.

Teleclides 1. 1. ὀπταὶ δὲ κίχλαι μετ ̓ ἀμητίσκων εἰς τὸν φάρυγ ̓ εἰσεπέτοντα -οἴνῳ γὰρ ἅπασ ̓ ἔρρει χαράδρα, μᾶζαι δ' ἄρτοις ἐμάχοντο | περὶ τοῖς στόμασιν τῶν ἀνθρώπων, ἱκετεύουσαι καταπίνειν. ubi male xápadpa huc usque editum. Nicophon 1. 1. p. 269. E. πλакοûs čavtov éodíew keλevéтw. Erunt forsan, qui Pherecratis, vel Teleἑαυτὸν ἐσθίειν κελευέτω. clidæ, locum respexisse autument Chartistarum, quos vocant, hodiernorum par nobile, de quibus sic in Ephemeride quadam nuper scriptum est: Two others addressed the meeting, giving assurances, in effect, that if universal suffrage were once gained, the houses would be tiled with pancakes, the streets paved with gold, and the fowls would fly about, ready roasted, crying, "Come eat me." Tantum ponderis etiam apud Chartistas habet particula brevicula if!

22 “ta kaλa twv kaλv Bernhardy Eratosth. p. 231. locutionem a comicorum sermone abhorrentem dicit, sed bene Meinekius Q. sc. II. p. 33. affert fragmentum Dioclis apud Photium I. p. 124. ubi est τὰ κακὰ τῶν κακῶν.” RUNKEL. Similiter pessimorum pessime dixit Nævius apud Festum in Aleonem, quicum conferri potest Sophocleum illud ἔσχατ ̓ ἐσχάτων κακα Phil. 65.

23

"Poteras intelligere, quæ non habebant unde enata essent: sed percommode etiam Dalecampius vertit, nusquam adhærentia." SCHWEIGHÆUSER.

24 Hesych. Τριχαπτόν. (sic) τὸ βαμβύκινον ὕφασμα ὑπὲρ τῶν τριχῶν τῆς κεφαλῆς ἁπτόμενον, ἢ πολύτιμον. ubi malim πολυτίμητον. Phot. et Suid. Τριχαπτόν: (antepænacute Suid.) τὸ βαμβύκινον ὕφασμα· ἱμάτιον πολυτίμητον. De constructione vide n. 17.

25 “kai Tà jóda Kekaρμévαι. Dalecampius, decerptis rosis ornata." SCHWEIGHEUSER. Dalecampio fraudi fuit corruptus Hesychii locus, Κεκαρμένον. περικεκομμένον, ἢ κεκοσμημένον. Quæ glossa ex binis diversis, per librarii somnolentiam, turpiter conflata est. Harum autem alteram servavit Photius, exscriptis verbis Scholiastæ ad Hom. Οd. Δ. 725. Κεκασμένον: κεκοσμημένον. "Nescio quas temerarias emendationes, et male fultas interpretationes excogitant.

Comici locos mulierum vocant ῥόδα. Hesychius, Ρόδον. Μιτυληναῖοι τὸ τῆς γυναικός. Idem significant et κῆπος, πεδίον, λειμών, ac βληχών.” CASAUBON. Schol. ad Theocr. Id. XI. 10. ῥόδων δὲ τῆς γυναικείας ἥβης, παρόσον καὶ ῥοδωνιὰν αὐτὴν ἔσθ' ὅτε λέγει. Vide Laert. Vit. Stilponis circa med. Aristoph. Lysistr. 88. 89. Eurip. Cycl. 171. "Pherecrates manifeste muliebrem florem, partemque sacram illam, in qua omnes virum exuimus, ῥόδον vocavit.” HEINS. “Verba ἀρτίως ἡβυλλιῶσαι et sequentia ad Aristophanea expressa dicit Bernhardy Eratosth. 1. 1. respiciens, ut videtur, locum in Ranis 515 s. όρα χηστρίδες Ἡβυλλιῶσαι κἄρτι παρατετιλμέναι.” RUNKEL. Similiter ἄρτι χνοαζούσας αὐλητρίδας dixit Metagenes Athen. XIII. p. 571. Β. Locum autem Pherecrateum cum Aristophaneo jam contulerat Berglerus ad Aristophanis 1. collato etiam Eccles. 724. Adde Lysistr. 151. Schol. Ravenn. ad Ranarum l. λείπει τὰς τρίχας αἱ γὰρ μελλόνυμφοι τίλλουσι τὰς τρίχας. Inde et Pherecrati lux accedit. Ceterum in Hesychii loco, quem citavit Casaubonus, legendum plane: τὸ τῆς γυναικός αἰδοῖον. Nempe voculam, præ nimia sua verecundia, vel potius nulla, omisere librarii fastidiosi. Eodem vitio laborat Hesychianum illud, Σέλινον. τὸ γυναικεῖον. Repone ex Photio: Σέλινον. τὸ γυναικεῖον αἰδοῖον. Cf. Suid. in Σάραβον. Quod autem ῥόδον Pherecrati fuit, id rosa est Italis, teste Isaaco Vossio. Atque huc, nisi vehementer erro, pertinet distichon illud apud Athen. XIV. p. 629. E. in saltatione, quæ ἄνθεμα vocabatur, pronunciari suetum: Ποῦ μοι τὰ ῥόδα, ποῦ μοι τὰ ἴα, ποῦ μοι τὰ καλὰ σέλινα; | Ταδὶ τὰ ῥόδα, ταδὶ τὰ ἴα, ταδί τὰ καλὰ σέλινα. "Brevem & ante literam p in vocibus τὰ ῥόδα apud comicos vetustissimos inveniri negat Meinekius Q. sc. 30. s.” RUNKEL. Vide Kidd. ad Dawes. Misc. Crit. p. 291. seq. Monk. ad Eurip. Hipp. 461.

26 Vulgo ἕκαστος.

Primus Elmsleius ἕκαστον, qui et ὅ τι legit pro ei, et mox διπλάσιον, servata librorum lectione ἐγένετ ̓. Jacobsius ἑκάστοτ ̓. “ἕκασθ ̓ ὃς ἢ φάγοι— DOBR.

37 Recte εγίνετ', ut supra ἦν—ἔῤῥεον—παρῆν-παρέκειτο παρῆν—ἐπέτοντο ἐκρέματο (non ἐκρέμαντο)—ἤντλουν.” Prætermisit Dindorfius. ἐγίνετ' etiam tres MSS. et Schweighaeuserus

in Annotationibus.

PORSON.

28 Porsonus apud Dobræum ad Aristoph. Plut. 867. αὖθις ἐξ ἀρχῆς πάλιν legit.” RUNKEL. Quod Dindorfium fefellit.

29 Incertum, an Pherecratis sit hæc fabula, necne. Dubitanter Athenæus XV. p. 685. Α. ὁ πεποιηκώς τοὺς εἰς αὐτὸν ἀναφερομένους Μεταλλεις. Alibi sub Pherecratis nomine hanc fabulam citat.

IV. 2.

4

Τίς δ' ἔσθ ̓ ἡμῖν τῶν σῶν ἀροτῶν ἢ ζυγοποιῶν ἔτι χρεία, ἢ δρεπανουργῶν, ἢ χαλκοτύπων, ἢ σπέρματος, ἢ χαρακισμοῦ; αὐτόματοι γὰρ διὰ τῶν τριόδων ποταμοὶ λιπαροῖς ἐπιπάστοις ζωμοῦ μέλανος καὶ Ἀχιλλείοις μάζαις κοχυδοῦντες ἐπιβλὺξι ἀπὸ τῶν πηγῶν τῶν τοῦ Πλούτου ῥεύσονται, σφῶν ἀρύτεσθαι. 5 ὁ Ζεὺς δ ̓ ὕων οἴνῳ καπνίᾳ κατὰ τοῦ κεράμου βαλανεύσει, ἀπὸ τῶν δὲ τεγῶν ὀχετοὶ βοτρύων μετὰ ναστίσκων 10 πολυτύρων ὀχετεύσονται, θερμῷ σὺν ἔτνει καὶ λειριοπολφανεμώναις " τὰ δὲ δένδρ ̓ ἡμῖν τάν τοῖς ὄρεσιν χορδαῖς ὀπταῖς ἐριφείοις 9 φυλλοροήσει καὶ τευθιδίοις ἀπαλοῖς κίχλαις τ ̓ ἀναβράστοις.

τα

ΠΕΡΣΑΙΣ”.

11

12

Apud ATHEN. VI. p. 269. C.-E.

De metro consule Porsonum Suppl. Praef. ad Hec. p. LII. seq. Hermannum Elem. Doctr. Metr. II. 33. Gaisfordium ad Hephæst. p. 277. Tatium Greek Tragic and Comic Metres § IX.

* Huc respexisse Pollucem VII. 115. in poetæ nomine errantem, censere videtur Dobræus in Addendis ad Porsoni Aristoph. p. (100) Verba Pollucis sunt hæc: καὶ ζυγοποιεῖν, ὡς ἐν Πλούτῳ ̓Αριστοφάνης.

3 "Simillimus locus Aristophanis Pluto 510-516." RUNKEL. 4.66 Quæ appellat λιπαρὰ ἐπίπαστα, alii dixerunt παστά. Sic vocabant ἔτνος ἀλφίτοις μεμιγμένον, pultem cum hordeacea farina mixtam.” CASAUBON. “Similiter ἐπίπαστα interpretatur Pollux VI. 61. nec dissentit Scholiastes Aristoph. ad Equit. 103. At idem Scholiastes aliam simul addit interpretationem, quæ aptius convenire huic loco videbatur. Ait enim, ἔθος εἶχον ποιεῖν πλακοῦντας ἢ ἄρτους, καὶ ἐπιπάσσειν τινὰ καρυκεύματα αλμυρά (id est, solebant placentas aut panes conficere, et condimentis quibusdam salsis conspergere:) καὶ διὰ τοῦτο ἔφη τὰ ἐπίπαστα. Eadem Suidas habet in Ἐπίπαστα, ubi καρυκεύματα ἢ ἁλμυρά scribitur, id est, condimenta vel salsa. Est autem mire disjectus h. 1. verborum ordo: nam, ni fallor, naturalis orationis series hæc erat futura, ποταμοὶ ζωμοῦ μέλανος κοχυδοῦντες λιπαροῖς ἐπιπάστοις καὶ ̓Αχιλλείοις μάζας.” SCHWEIGHEUSER. Cf. supra Fragm. III. 3.

5 66

Αχιλλείοις μάζαις, ex hordeo 'Αχίλλειον dicto. Aristophanes Equit. 819. σὺ δ ̓ Ἀχιλλείων ἀπομάττει, ubi Cf. Scholiasta, et intpp.

ad Hesychium I. c. 659. s.” RUNKEL. Athen. III. p. 114. Ε. καὶ μάζας ἔστιν εὑρεῖν ἀναγεγραμμένας παρά τε τῷ Τρύφωνι καὶ παρ ̓ ἄλ λοις πλείοσιν. παρ' Αθηναίοις μὲν φυστὴν τὴν μὴ ἄγαν τετριμμένην, ἔτι δὲ καρδαμάλην καὶ βήρηκα, καὶ τολύπας καὶ ̓Αχίλλειον. Eustath. ad Od. B. 290. p. 96. 23. Bas. ομοίως καὶ ἡ ̓Αχιλλέα (lege 'Αχιλλεία) μάζα, ἔχουσά τι, ὡς εἰκὸς, ἐξαίρετον. ἧς Αχίλλεια ἐλέγετο τὰ ἄλφιτα, ὧν μνημονεύειν καὶ τὸν κωμικὸν ἐν Ἱππεῦσι φασί τινες. Possis autem in Pherecrate καχιλλείοις, ut κάγαμέμνονος Eurip. Οrest. 71. κανακρέοντος Aristoph. Fragm. apud Athen. XV. p. 694. Α.

6

He

* κουδεῖν est fluere ubertim, exundare, ex@stuare, ebullire. sych. κοχυδεῖν. ὑπερχέειν. ubi ὑπερχεῖσθαι mavult Schweighauserus ad Athen. I. p. 30. F. Sed verum videtur υπερέειν. Aristot. Probl. citante Η. Stephano : δια τί οὐχ ὑπερζεῖ τοῦ χειμῶνος ὁμοίως καὶ τοῦ θέρους τὸ ὕδωρ. In corrupto illo Hesychii, Κόχυ δ ̓ ἔρρει. ἰσχυρῶς, καὶ μετὰ ψόφου, καὶ λάβρως, legendum plane: Κοχύδεσκεν. ἔῤῥει ἰσχυρῶς, κ.τ.λ. respectu habito ad Theocr. Id. II. 107. Vide Schol. ad l. et Eustath. ad Il. Ρ. 56. p. 1126. 51. Bas. qui de voce κοχνδεῖν omnino audiendus est ibid. 43. ὅτι δὲ βρύειν παρὰ τοῖς ὕστε ρον καὶ ἐπὶ ὑδάτων λέγεται πηγιμαίων, καθὰ τὸ βλύζειν, ἐξ οὗ καὶ τὸ, (Ι. Ι. 487.) Οἴνου ἀποβλύζων, δηλοῖ καὶ ἡ βρύσις, ἧς πρωτότυπον τὸ βρύω, ἀφ' οὗ καὶ τὸ ἀναβέβρυχεν. ὃ καὶ ἀναπιδύειν λέγεται κοινότερον. ἄλλως δέ γε κωμικώς, τονθολυγεῖν καὶ κοχυδεῖν, ὡς αἱ παρὰ τῷ ̓Αθηναίῳ χρήσεις δηλοῦσιν.

7

* ἐπιβλὺξ, afluenter, abunde.

Eustath. ibid. sub fin. τὸ δὲ ἐπιβλὺξ, ἐκ τοῦ βλύζω βλύξω Δωρικοῦ παρῆκται. ubi male Δωρικώς Casaubonus. Vide Gregor. p. 327.

8

ἀρύεσθαι Hertelius, post Morelium. Ad constructionem, supple ὥστε.

« Addit facetus poeta, ὁ Ζεὺς δ ̓ ὕων οἴνῳ καπνίᾳ κατὰ τοῦ κεράμου βαλανεύσει. Jupiter vinum capniam pluens tegulas rigabit tanquam aqua balneari. Inter vina Græcorum est ὁ καπνίας non postremum.” CASAUBON. καπνίαν οἶνον meminit Anaxandrides Athen. IV. p. 131. F. De eo sic ipse Athenæus I. p. 31. Ε. Πολύζηλος δὲ αὐτίτην καλεῖ οἶνον. Πλάτων δ' ὁ κωμικὸς καπνίαν· κάλλιστος δ ̓ οὗτος γίνεται ἐν Βενεβεντῷ πόλει Ἰταλίας. Ad locutionem θειν οἴνῳ, confer Nicophontem Athen. VI. p. 269. Ε. νιφέτω μὲν ἀλφίτοις, | ψακαζέτω δ ̓ ἄρτοισιν, ὑέτω δ ̓ ἔτνει. Aristoph. Horarum Fragm. apud Athen. ΙΧ. p. 372. C. ρίχους δ ̓ ἴδοις ἂν νιφομένους σύκων ὁμοῦ τε μύρτων. Ita Dindorfius, Porsonum secutus Advers. p. 109. qui tamen υρισοὺς dedit Poet. Sc. Gr. p. 153. Vulgo corrupte ρισσούς, ut videre est

in Porsoni Suppl. Præf. ad. Hec. p. XLVII. Hermanni Elem. Doctr. Metr. II. 16. 3. Aliter omnino Porsonus Tracts p. 195. tacente Dindorfo: νίφοντα δ ̓ ἂν ὑρίσχους ἴδοις σ. ὁ. τ. μ. subaudito τὸν Δία. Lucret. II. 627. Ninguntque rosarum | floribus. Similiter Virgil. Georg. IV. 81. Nec de concussa tantum pluit ilice glandis. Chaucer. The Prologue to the Canterbury Tales 345. Withouten bake mete never was his hous, | of fish and flesh, and that so plenteous, | it snewed in his hous of mete and drinke, | of alle deintees that men could of thinke. Shakspear. Merry Wives of Windsor V. 5. citante Porsono ad Nicophontis locum: Let the sky rain potatoes; let it thunder to the tune of Green Sleeves; hail kissing-comfits, and snow eringoes. Quo in loco dicterii Set the thunder to a tune, quod temporibus, quibus scribebat, vulgo innotuit, parum immemor fuisse videtur poeta. Vide Camden. Remaines concerning Britaine p. 417. Lond. 1637. Addas, si tanti est, Issachar Styrkii Euripides's Alcestis Burlesqued 2564. O! may he send thee from the skies | hailstones of beef, and manna-pies, | that thou may'st show thy skill in carving, | and never be in fear of starving. Vide omnino Dobræi Advers. T. II. p. 285.

10 66

Legebatur μετ ̓ ἀμητίσκων [ἀμυτίσκων Ald. J. Β.] καὶ νασíoкwv. priora e Teleclide apud Athenæum VI. p. 268. C. v. 12. illata sunt, et delenda vidit Heringa Obss. 21. p. 176. vaoTioKwv dedit Epitomes MS. unus, pro quo vavíoкwv Casaubonus conjecerat. νάστος est enim panis magnus ζυμίτης, ut ait Athenæus III. p. 111. C."

RUNKEL. Immo potius dele posteriora, et lege: μer' aunτíoκων πολυτύρων. Vocabulum ναστίσκος ex sola Epitomes codicis Parisini auctoritate nititur. Teleclidæ locum vide supra in n. 21. ad Fragm. III. Athen. XIV. p. 644. F. "Iwves dè, w's Pnoi Zeiλnvòs év ταῖς Γλώσσαις, ἄμην αὐτὸν [τὸν ἄμητα se.] καλοῦσι καὶ τοὺς μικροὺς ἀμητίσκους. Τηλεκλείδης· Αὐτόμαται δὲ κίχλαι μετ ̓ ἀμητίσκων εἰς τὸν pápvy' eisenétovTO. ubi Teleclidæ ac Pherecratis loca, memoriæ vitio, confudit Athenæus. Vide Pierson. ad Mor. p. 85.

11 «Villebrunius, Casauboni fere interpretationem secutus, convertit, et du vermicelle assaisonné de lis et d'anémone." SCHWEIGH

EUSER.

12 Hunc versum sic corrigit Porsonus Advers. p. 90. Ta de δένδρη ἐν τοῖς ὄρεσιν χορδαῖς ἐριφείοις φυλλοροήσει—Quod fugit Dindorfium. Sed voce puλλopońσei retro lata, versus laborat proximus, sic fortasse, vel numeris faventibus, legendus: оTтaîs, Kai Tevfidiois ἁπαλοῖς, ἀναβράστοισίν τε κίχλαισι. Ald. omnino: Τα δένδρη τ'