IV'. 3 Μὴ καταφρόνει, Φιλῖν, ἐτῶν 6 8 5. ὁ πατήρ ποθ ̓ ὑμῶν, οὐ γέγονας αὐτὸς νέος; 1 Deest Trincav. ΛΑΚΑΙΝΗ.. Apud Sros. Τ. 116. 35. Vulgo: φιλεῖν. Correxit Salmasius apud Grotium. ἐθῶν Meinekius, qui et mox ἔσει. 5 * “ τοῦθ ̓ ᾧ Salmasius. οἱ Α. Β.” GAISFORD. Dobræus: ἀλλ ̓ ἓν μέγα τοῦθ' • Levius, post ήλαττώμεθα, pungit Hertelius, post Gesnerum. Male. * « Leg. ὠνειδίζετ ̓, ἤν—” BURN. Vide supra ad Antiphanis Fragm. XIII. n. 2. ὠνειδίσατ', ἄν τι Gesnerus, nullo metro. * Ita Tyrwhittus, notante Gaisfordio. πρὸς ὑμῶν Grotius. Vulgo corrupte πρόθ' ὑμῶν: unde, ut videtur, προθύμως conjecit Meinekius, collato Menandro apud Stob. Τ. 83. 5. υἱῷ προθύμως τἀξιώμενον ποιῶν, | κηδεμόν ̓ ἀληθῶς οὐκ ἔφεδρον ἕξεις βίον. πρόθυμον, vel προθύμως, etiam Dobræus. 8 av poscit Elmsleii regula, ad quam toties allusum est. Vide ad Menandri Fragm. I. n. 4. 3 5 5 ὁ θυρωρὸς ἱλαρὸς πρωτόν ἐστιν, ἡ κύων” Apud ATHEN. I. p. 3. C. D. 1 εἰσιόντι Αld. Casaub. Quam scripturam unice veram esse censeo. Ita etiam Schweighæuserus, qui tamen in Addendis alteram scripturam antetulit. Permutantur ἔχοντι et ἔχοντα in ipsius Athenæi contextu, Fragmentum, de quo agitur, sic inducentis: τίς γὰρ τὰ οἴκοι ποθῇ τούτῳ ξυνων, αναπεπταμένην ἔχοντι (ἔχοντα tres MSS. τοῖς φίλοις τὴν οἰκίαν; κατὰ γὰρ τὸν κωμῳδοποιὸν ̓Απολλόδωρον, Εἰς οἰκίαν ὅταν τις, κ. τ. λ. 2 Quibus offendiculo erit femininum genus, ii legendum fortasse putabunt ἐστι, χω κ. vel ἐστιν, ὁ δὲ κ. Sed alterum solum verum est. Aristoph. Plut. 1100. ΚΑΡ. οὗτος, εἰπέ μοι, | σὺ τὴν θύραν ἔκοπτες ούτωσὶ σφόδρα; | ΕΡ. μα Δί', ἀλλ ̓ ἔμελλον· εἶτ ̓ ἀνέῳξάς με φθάσας. [ ἀλλ ̓ ἐκκάλει τὸν δεσπότην τρέχων ταχὺ, | ἔπειτα τὴν γυναῖκα καὶ τὰ παιδία, | ἔπειτα τοὺς θεράποντας, εἶτα τὴν κύνα, | ἔπειτα σαυτὸν, εἶτα τὴν ν. ubi membranarum τὸν κύνα recte damnavit Brunckius. Flian. Epist. II. citante Berglero ad Aristophanis l. c. τὴν ὄϊν τὴν τὰ μαλακὰ ἔρια, ἣν ἐπαινῶ πρὸς σέ, παρ ̓ ἐμοῦ προσεῖπε καὶ τω βοϊδίω καὶ τὴν κύνα. Obiter notabo, ἵνα αἱ τοκάδες κύνες Callim. H. in Dian. 89. pro varia lectione indicare manum doctam penes me in margine Callimachi editionis Aldinæ. σε 3 « ἔσῃνε utique malueram cum Toupio [ad Theocr. Vol. II. p. 328.] quam formam aoristi primi verborum in aívw Atticis præsertim frequentatam esse docent grammatici. Sed quum in eoave nihil discreparent libri, ferendum hoc cum Grotio et Henr. Stephano (in Schediasm. II. 1.) putavi.” SCHWEIGHEUSER. Idem tamen in Addendis corrigit ἔσῃνε. Sed verum est ἔσηνε, collato Thiersch. Gr. Gr. S. CCXLIII. 38. Phrynichus Bekker. p. 62. Σημῆναι καὶ ἐσήμηνα ἐρεῖς ἀντὶ τοῦ σημᾶναι καὶ ἐσήμανα. ὡσαύτως φῆναι καὶ ἀποφῆναι καὶ προφήνας, καὶ ἐθέρμηνα καὶ θερμήνας, καὶ ἐτεκτήνατο τεκτήνασθαι, καὶ ἐμήνατο μήνασθαι καὶ ἐκμῆναι· καὶ διὰ τοῦ ρ, ἐχθήρας· καὶ ἐκάθηρας· καὶ διὰ τοῦ λ, ἔσφηλα καὶ σφήλας. Vide et Etymol. Mag. in Κάθαρμα et Ὄνομα. Conferendus autem omnino est Hom. Od. Ρ. 300. ἔνθα κύων κεῖτ ̓ Αργος, ἐνίπλειος κυνοραιστέων. | Δή τότε, ως ἐνόησεν Ὀδυσσέα ἐγγὺς ἐόντα, | οὐρῇ μέν ῥ ̓ ὅγ ̓ ἔσηνε, καὶ οὔατα κάβε βαλεν άμφω. De aoristi usu, hic et in sequentibus, vide infra ad Appendicis Fragm. XXVII, n. 6. • “Post προσῆλθεν aliqua omissa videntur.” DINDORF. Equidem nihil credo omissum esse. Ceterum notandum est, similem sententiarum nexum, constructione verborum partim dissolutionibus de industria relaxata, partim etiam conjunctionibus copulata, exhibere Appendicis Fragm. XXVII. quem locum vide. Exhibet etiam Ephippus apud Athen. VIII. p. 363. C. et XIII. p. 571. D. ἔπειτά γ' εἰσιόντ', ἐὰν λυπούμενος | τύχῃ τις ἡμῶν, ἐκολάκευσεν ἡδέως ἐφίλησεν, οὐχὶ συμπιέσασα τὸ στόμα, | ὥσπερ πολέμιος, ἀλλὰ τοῖσι στρουθίοις | χαυνοῦσ ̓ ὁμοίως· ἦσε, (ᾖσε Ald. et Casaub.) παρεμυθήσατο, ἐποίησέ θ ̓ ἱλαρὸν, εὐθέως τ ̓ ἀφεῖλε πᾶν | αὐτοῦ τὸ λυποῦν, κἀπέδειξεν ἵλεων. ubi τ' post εὐθέως in utroque Athenæi loco omittit Ald. in priore etiam MS. P. apud Dindorfium, itemque Casaubon. Et recte, ut mihi quidem videtur, abesse debuit. In priore loco ad hunc modum interpungit Aldus : ἐποίησε θ' ἱλαρὸν εὐθέως, ἀφεῖλε πᾶν κ. τ. λ. serus. 5 Ita Casaub. ὑπάντησέ τις Ald. υπαντησέ τις MS. C. ὑπαντήσας δέ τις Grotius, probante Valckenario. Et sic edidit SchweighæuGrotii emendationem suam fecit Toupius, sive ipse (dicta sunt Schweighæuseri) in eam inciderat, seu, unde accepisset, oblitus erat. Equidem, collatis conferendis in n. 4. legerim omnino: ἔσηνε καὶ προσῆλθ', ὑπήντησέν τε τις, | δίφρον εὐθέως ἔθηκε, κ. τ. λ. VERSIONES LATINE. EPICHARMUS. (P. 1.) Ah enecas me, mater. ne toties genus Eone ignobiliores sint censentibus? Quicunque ad recta fertur proclivi indole, Scytham exsecramur? nonne et Anacharsis Scytha? GROT. Genus enecabit me. obsecro, si quid me amas, Mater, subinde ne mihi inculces genus. Natura ab ipsa nulla queis virtus inest, EPICHARMUS.] 5 10 5 10 H. STEPH. CRATINUS. (P. 3.) Thressis. ** Pani capacem affer huc, puer, cadum. B. Ære factum, ligneumve? A. Aureum, modo adsiet. : B. Haudquaquam est tibi ligneus. Mi quondam æreus fuit, Ponderis solidi, sed aufugit. B. Anne Dædali Erat opus, vel eum dolo clepsit quis? 5 J. B. EUPOLIS. I. (P. 4.) Tribubus. Ex multis quæ dicenda sunt non video unde incipissam. De gentibus primoribus, deque eminente censu, II. (P. 5.) Assentatoribus. Qualis adulatoribus vita sit, explicabo : Si datis audientiam. quam sumus elegantes, Vix quibus unus est puer, nec tamen ille noster, Et cui perpusillulum sufficiat cibati1. GROT. 5 1 Nonnulla a principio usque sic refinxit Schweighauserus, metrum nihil curans v. 4. Qualis adulatoribus vita sit, explicabo. Accipiatis auribus, quam sumus elegantes: Vix quibus unus est puer, nec tamen ille noster: Et mihi perpusillula suppetit copia ipsi. [CRATINUS EU POLIS, |