Andr. II. 4. 4. εὑρετικὸν εἶναί φασι τὴν ἐρημίαν | οἱ τὰς ὀφρῦς αἴροντες. Ita Bentleius: vulgo ευρετικήν. Id. apud Stob. Τ. 22. 9. οἱ τὰς ὀφρῦς αἴροντες ὡς ἀβέλτεροι, | καὶ σκέψομαι λέγοντες. Diphilus Athen. II. p. 35. D. τὸν τὰς ὀφρος αἴροντα συμπείθεις γελάν. Me nand. apud Stob. Τ. 108. 31. ανασπάσας τις τας οφρύς. Alexis Athen. III. p. 124. F. τοὺς μὲν στρατηγοὺς τὰς ὀφρῦς ἐπὰν ἴδω | ἀν εσπακότας, δεινὸν μὲν ἡγοῦμαι ποιεῖν, | οὐ πάνυ τι θαυμάζω δὲ προτετιμημένους | ὑπὸ τῆς πόλεως μεῖζόν τι τῶν ἄλλων φρονεῖν. | τοὺς δ' ἰχθυοπώλας τοὺς κάκιστ ̓ ἀπολουμένους | ἐπὰν ἴδω κάτω βλέποντας τὰς δ ̓ ὀφρὺς | ἔχοντας ἐπάνω τῆς κορυφῆς, ἀποπνίγομαι. Eurip. Iph. Α. 378. μὴ λίαν ἄνω | βλέφαρα πρὸς τἀναιδὲς ἀγαγών. Cf. Valcken. ad Eurip. Hipp. p. 183. Dobræi Advers. T. II. p. 193. Mitchell. ad Aristoph. Acharn. 968. 13 σε ὁ φρόνιμος (sc. λόγος) passim idem est quod φρόνησις sive τὸ φρόνιμον, sapientia.” ΜΕΙΝΕΚ. Bato Athen. IV. p. 163. Β. B. τῶν φιλοσόφων τοὺς σώφρονας ἐνταυθοῖ καλῶ, | τοὺς ἀγαθὸν αὑτοῖς οὐ διδόντας οὐδὲ ἓν, | τοὺς τὸν φρόνιμον ζητοῦντας ἐν τοῖς περιπά τοις | καὶ ταῖς διατριβαῖς ὥσπερ ἀποδεδρακότα. Idem ibid. VII. P. 279. C. ἐξὸν γυναῖκ ̓ ἔχοντα κατακεῖσθαι καλὴν, | καὶ Λεσβίου χυτρίδε (χυτρίδια Porsonus) λαμβάνειν δύο ὁ φρόνιμός ἐστι τοῦτο, τοῦτο τἀγαθόν. Vide Casaubon. ad Athen. p. 313. 14 66 περίπατος, proprie austus, locus deambulationi destinatus; tum et metonymice, schola, et disputatio philosophica.” ScHWEIGH AUSER. 16 σε Vox διατριβή e scholis philosophorum petita est, et modo scholam ipsam denotat, modo studium scholasticum, eruditum studium, et disputationes doctorum hominum." SCHWEIGHÆUSER. MOX leviter figunt post ἀποδεδρακότα Ald. et Schweighauser. 16 Suspectam habuit particulam Corayus, qui οὗτοί γ' corrigendum censuit. Lege: ὄντως. Sic Aristoph. Vesp. 997. ὄντως ἀπε έφυγε; Id. Ran. 189. ἐς κόρακας ὄντως; De οὕτως et ὄντως confusis vide Schæfer. ad H. Steph. Thes. Gr. Ling. p. 3583. Dobræi Advers. T. II. p. 80. Vide et infra n. 1. ad Alexidis Fragm. XV. ΚΕ 17 Verte: et caput piscis petunt, tanquam quæstionis, h. e. ut in tractandis quæstionibus et negotiis solet rei caput peti. "KEφαλὴ vel κεφάλαιον apud Rhetoras est summa quæstionis, caussa conjectio. Eo hic alludit: nam πρᾶγμα est lis.” GROT. 1 CRATES'. Ὁ γὰρ χρόνος μ ̓ ἔκαμψε, τέκτων οὐ σοφὸς, ὠνειδίσας μοι γῆρας ὡς κακὸν μέγα, ᾧ μὴ τυχόντι, θάνατός ἐσθ ̓ ἡ ζημία, 5 Hæc omnia, more suo, coacervavit Hertelius, quasi unum Cratetis Fragmentum efficerent. Bifariam dispertivit Morelius, ita ut ab ὠνειδίσας μοι inciperet particula posterior. Hertelium, cæcum ducem, interjectis etiam duobus Diphili versibus, secutus est Cumberlandius. Vide n. 3. Versus priores duo sunt Cratetis apud Stob. T. 116. 31. absque fabulæ mentione. Tertius, cum tribus sequentibus, ex Antiphane, Cratetis fabula, desumptus est, si qua fides Stob. Τ. 115. 9. ubi lemma est Κράτητος ἐξ Αντιφάνους. Quos tamen versus non Crateti, sed Antiphani, tribuit Scaliger ad Varr. VI. p. 82. 25. et recte, ut opinor. Vide n. 6. Ultimum ex Sophoclis Acrisio (p. 32. Dindorf.) citat Stob. T. 119. 7. et ex Sophocle, sine fabulæ nomine, T. 116. 39. qui tamen eum Crateti tribuit T. 115. 9. id quod et facit H. Stephanus Com. Gr. Sent. p. 421. Hujusmodi coagmentationum Hertelianarum particulas Arabicorum, quos vocant, numerorum ope distinctas posthac enumerabo. 3 * μὲν Vossius, et Gesnerus in margine Stobæi, notante Gaisfordio. Huc, ut videtur, duos Diphili versus, ex Puteo fabula, qui priores duos Cratetis apud Stobæum protinus excipiunt, traxit Cumberlandius. Sunt autem hi: πολιός (σκολιός Grot.) τεχνίτης ἐστὶν ὁ χρόνος, ὦ ξένε. | χαίρει μεταπλάσσων πάντας ἐπὶ τὰ χείρονα. Quem locum in rem suam vertisse videtur (quisquis fuit ille deorum) Auctor Sapphicorum versuum εἰς Ρώμην apud Stob. Τ. 7. 13. Melinnoni, vel Erinnæ Lesbiæ, attributorum: πάντα δὲ σφάλλων ὁ μέγιστος αἰων, | καὶ μεταπλάσσων βίον ἄλλοτ ̓ ἄλλως, κ. τ. λ. Conferendus autem cum Diphili versibus est Menandri locus apud Auct. Compar. Menand. et Phil. p. 357. ὦ γῆρας ἐχθρὸν σωμάτων ἀνθρωπίνων, | ἅπαντα συλῶν τὰ καλὰ (ita Meinek. vulgo deest articulus) τῆς εὐμορφίας, καὶ μεταχαράσσον τὴν μὲν ἀνδρίαν μελῶν | εἰς ταπρεπές, (ita Meinek. pro vulgato απρεπὲς) τὸ δὲ τάχος εἰς ὄκνον πολύν. 4 οὗ mavult Gesnerus. οὗ etiam Morelius et Hertelius. 5 εν Antiph. apud Stob. Τ. 116. 23. ὦ γῆρας, ως ἅπασιν ἀνθρώποισιν εἶ | ποθεινὸν, ως εὔδαιμον· εἶθ ̓ ὅταν παρῇς, | ἀχθηρὸν, ως μοχθηρόν λέγει τέ σε | οὐδείς· κακῶς δὲ πᾶς τις, ὃς σοφῶς λέγει. ubi vide annon verum fuerit ὃς σαφῶς λέγει. Angl. who speaks his mind. Cf. Eurip. Dictyis Fragm. IV. p. 90. Dindorf. Comicus incertus apud Stob. Τ. 116. 6. ὦ γῆρας, οἵαν ἐλπίδ ̓ ἡδονῆς ἔχεις, | καὶ πᾶς τις εἰς σὲ βούλετ' ἀνθρώπων μολεῖν· [ λαβὼν δὲ πεῖραν, μεταμέλειαν λαμβάνει, | ὡς οὐδέν ἐστι χεῖρον ἐν θνητῷ γένει. Menecrates Anth. Gr. I. p. 33. Brod. γῆρας ἐπὰν μὲν ἀπῇ, πᾶς εὔχεται· ἢν δέ ποτ ̓ ἔλθῃ, | μέμφεται. ἔστι δ ̓ ἀεὶ κρεῖσσον ὀφειλόμενον. Cf. et Eurip. Alc. 685. • "Sunt alia apud Ciceronem quoque poetarum exempla, quæ nemo, ne isti quidem Tulliastri, suspicati sunt poetæ alicujus, non Ciceronis, esse; ut in Catone Majore: Quam ut adipiscantur omnes optant, eandem item Adepti accusant: tanta est inconstantia, Stultities et perversitas.-Quisquis enim fuit ille comicus, (vereor, ne Cæcilius) vertit ex Antiphane illa; qui ita de senectute scripserat: Οἱ πάντες ἐπιθυμοῦμεν, ἂν δ ̓ ἔλθῃ ποτὲ, ̓Ανιώμεθ'. οὕτως ἐσμὲν ἀχάριστοι φύσει.” SCALIG. Vide n. 1. Locus Ciceronis est c. 2. ubi Comici Latini versus adhuc in textu latent: de quo obiter notandum est, pro inconstantia, Stultities, prout correxit Scaliger, inconstantia stultitiæ habere edd. Græv. et Ernest. Vero propius accedit ed. Gryph. (Lugd. 1546.) optimæ notæ, in qua inconstantia, stultitia impressum est. Quæ editio tum Ernestium, tum editores Bipontinos fugit. PHERECRATES. 1 I. Ὦ γῆρας, ὡς ἐπαχθὲς ἀνθρώποισιν εἶ, 5 πολλοῖς ἐμαυτὸν ἐγκυλίσαι πράγμασιν. νῦν δ ̓ ἄρτι μοι τὸ γῆρας ἐντίθησι νοῦν. Apud STов. T. 116. 12. 10 1 Eurip. Herc. F. 638. ἄχθος δὲ τὸ γῆρας ἀεὶ [ βαρύτερον Αἴτνας σκοπέλων | ἐπὶ κρατὶ κεῖται. Unde illud fluxit Cic. Cat. Maj. c. 2. Quæ (senectus) plerisque senibus sic odiosa est, ut onus se Ætna gravius dicant sustinere. Euripidis locum memoriter, ut videtur, citat Teles apud Stob. T. 97. 31. * "Hanc locutionem illustrat Thierschius in specimine editionis Symposii Platonis, p. 47. s." RUNKEL. Ad loci sententiam convenit Aristoph. Vesp. 441. εἶτα δῆτ ̓ οὐ πόλλ ̓ ἔνεστι δεινὰ τῷ γήρᾳ kakά; | dŋλadń. Plaut. Men. V. 2. init. Nam pernicitas deserit, consitus sum | senectute, onustum gero corpus, vires | reliquere. ut ætas mala, mala merx est ergo! | Nam res plurimas pessumas, cum advenit, affert: | quas si autumem omneis, nimis longus sermo sit. 3 Vulgatam povŵv ob sensum mutandam esse credidi.” RUNKEL. Immo poveîv librorum omnium est. Ceterum didáσkes scribit H. Stephanus p. 435. quod verum censeo, præsertim cum præpositionem, tanquam suspiciosam, calamo subnotarit Dobræus in exemplari Stob. Grot. de quo vide infra ad Alexidis Fragm. VI. "Versum sequentem alterius loci initium fecit Grotius." GAISFORD. Quod reliquum, Chironis Pherecrateæ Fragmentum esse censet Runkelius, collato Priscian. XVIII. p. 1190. ubi versus ultimus citatur, et xeipoio (Lobeck. ad Phrynich. p. 19. not. xeipwσi) in Xeípov mutatum vult Krehlius. n. 5. "Toxλoîs Gesn. marg. probante Valckenario ad Euripid. Hippol. 785." GAISFORD. Vulgo TOMάKIS. 5 "Vulgo eykuλíoai, Valckenærius ad Eurip. Hippol. 785. p. 248. B. C. et Ruhnkenius ad Timæum p. 119. ¿yкuкλñoa, sed recte Meinekius Comm. misc. I. p. 10. s. et ad Menandr. p. 189. éукλîσai.” RUNKEL. Sic ȧTокоvîσαι legitur apud Hygin. Astron. III. 11. citante Blomfieldio Gloss. in Æsch. Pers. 168. Sed unice vera sunt eykuλíσαι, ἀποκονίσαι ; nam, cum pænultima in κυλίω, et κονίω, sit longa, nullus hic contractioni locus est. In Alexidis Fragmento apud Athen. p. 237. C. άvakúλióv ovcías correxit Porsonus Advers. p. 79. ubi libri corrupte ανακυλιοντουσίας. Sed verum videtur ανακυλίον τ' οὐσίας, poscente accentuum ratione, prout citat Schæferus ad H. Steph. Thes. Gr. Ling. sub voce Ανακυλίω. Dindorfus, a Meinekio deceptus, ἀνακυλιόν τ ̓ οὐσίας edidit. Κυλίω pænultimam producere primus monuit Brunckius ad Soph. Phil. 800. In Theocr. Id. XXIII. 52. et XXIV. 18. pro ἐκύλισεν, ἐκύλιον, prout hodie editum est, male olim ἐκύλισσεν, ἐκύλισσον, legebatur, quantitatem vocalis ignorantibus, post librarios, editoribus. Pari modo εἰσεκύλισσε olim legebatur Callim. Hymn. in Del. 33. ubi recte Ernestius cum unico σ, idque ex codicum auctoritate: et notandum in Pind. Nem. VIII. 40. ubi hodie ἀμφικυλίσσαις legitur, scribendum plane esse ἀμφικυλίσαις. Sic et κονίσσας, pro κονίσας, minus recte exhibet ed. Robort. Æsch. Pers. 1. c. Conferendum est verbum αλίω, et compositum ejus ἐξαλίω, quod ad quantitatem attinet. Vide Aristoph. Nub. 32, 33. Exscribam Pollucis locum I. 11. de equis: τὸ δὲ κυλίσαι καὶ ἀλίσαι ἐρεῖς, καὶ ἐξαλίσαι. Vides tres aoristos infinitivi hic παροξυτόνως depictos. Ad loci sententiam conferendus est Aristoph. Thesm. 651. εἰς οἳ ἐμαυτὸν εἰσεκύλισα πράγματα. Εt 767. κἄμ' ἐσκυλίσας ἐς τοιαυτὶ πράγματα. II. 2 Εἶτα κεραμεύσαντα τοῖς μὲν ἀνδράσιν ποτήρια πλατέα, τοίχους οὐκ ἔχοντ ̓, ἀλλ ̓ αὐτὸ τοὔδαφος μόνον, κοὐχὶ χωροῦντ ̓ οὐδὲ κόγχην, ἐμφερῆ γευστηρίοις φασὶ δ ̓ αὐταῖσιν βαθείας κύλικας ὥσπερ ολκάδας οἰναγωγούς, περιφερεῖς, λεπτὰς, μέσας, γαστροιίδας, 5 οὐκ ἀβούλως, ἀλλὰ πόρρωθεν κατεσκευασμέναι αὔθ ̓, ὅπως ἀνεκλογίστως πλεῖστος οἶνος ἐκποθῇς. εἶθ ̓ ὅταν τὸν οἶνον αὐτὰς αἰτιώμεθ ̓ ἐκπιεῖν, λοιδοροῦνται, κωμνύουσι μὴ ἐκπιεῖν ἀλλ ̓ ἢ μίαν. ἡ δὲ κρείττων ἡ μί ̓ ἐστὶ χιλίων ποτηρίων. σε ΤΥΡΑΝΝΙΔΙ. Apud ATHEN. XI. p. 481. B.-D. 10 1 “ Ad κεραμεύσαντα intelligendum substantivum τὸν κεραμέα, et constructio in hunc modum concipienda: Φασὶ (scil. αἱ γυναῖκες) τὸν κεραμέα, κεραμεύσαντα τοῖς μὲν ἀνδράσι ποτήρια πλατέα,...κεραμεύειν αὐταῖς βαθείας κύλικας.” SCHWEIGHEUSER. Immo potius: |