Mitto articulum a Runkelio ante Εὔπολιν prave insertum, inque οἷόν γε πού 'στι a Raspio male positos accentus. Integrum autem Eusta thii locum, inserta Porsoni emendatione, exscribam: Ἐνταῦθα δὲ οἱ παλαιοὶ παρασημειοῦνται τὸ τοῦ ὄχλου παλίμβολον, ὅπως οἱ αὐτοὶ καὶ φεύγειν ἦσαν ἑτοιμότατοι, καὶ μένειν αὖθις ῥᾷον ἀνεπείσθησαν. ἐπιφωνοῦσι δὲ καὶ τὸ τοῦ Εὐπόλιδος, Οἷόν γέ που ἔστι γλῶσσα, κάνε θρώπου λόγος· εἴπερ ὁ μὲν, λέγων φεύγωμεν, ἀναπτεροῖ· ὁ δὲ, αὖθις πείθει λέγων μίμνωμεν. Hic vero antiqui adnotant inconstantiam vulgi, quomodo iidem et ad fugiendum erant paratissimi, et rursus ad manendum facile inducti sunt. Accinunt etiam illud Eupolidis, "Quantum est lingua, et oratio humana!" quandoquidem ille, (Agamemnon) dicendo " fugiamus,” alas addit, hic (Ulysses) vero rursus persuadet dicendo “ maneamus.” Vide et ad Od. T. 160. p. 119. 17. Scilicet alluditur ad Il. Β. 140. ΦΕΥΓΩΜΕΝ σὺν νηυσὶ φίλην ἐς πατρίδα γαῖαν, et ad 331. ἀλλ ̓ ἄγε δὴ ΜΙΜΝΩΜΕΝ εϋκνήμιδες Αχατοὶ | αὐτοῦ, εἰσόκε άστυ μέγα Πριάμοιο Γαλψη, prout in exemplari suo (quod nemo adhuc observavit) plane habuit tum Eustathius, tum etiam Scholiasta Venetus, non, quod hodie editur, ἀλλ ̓ ἄγε, μίμνετε πάντες, κ. τ. λ. Sic ἀλλ ̓ ἄγε δὴ φεύγωμεν, ἀλλ ̓ ἄγε δὴ στέωμεν, et similia, apud Homerum alibi reperiuntur. Ita omnia firmo gradu procedunt, et Eustathii locus facile expeditur. Observandum est, Grotio editoribusque Germanicis fraudi potissimum fuisse videri verbum ἀναπτεροῖ, quod, ab Atticis scriptoribus toties usurpatum, (vide Blomfield. ad #sch. Choeph. 223.) scenæ Atticæ hic loci pertinere festinanter judicarunt. Sed vox est etiam cadentis Græcismi, qua usi sunt Achill. Tat. I. 55. Auctor Fab. Æsop. LXX. p. 32. edente Francisco De Furia. • Nobilis lorarius fuit neus. Cf. infra Diphili Fragm. 11. PLATO. Ι. 1 Α. Οὗτος, τίς εἰ; λέγε ταχύ· τί σιγᾷς; οὐκ ἐρεῖς ; βλέπει τ ̓ ἀγάλμαθ'· ὧδ' ἀνὴρ κεῖνος σοφός. 5 Hunc versum frustra citavit Hermannus Elem. Doctr. Metr. II. 14. 21. tanquam exemplum anapasti tribrachyn excipientis. Lege, cum Dobræo, Addend. ad Porsoni Aristophan. p. (115) Οὗτος, τίς εἶ; λέγε ταχύ· σιγᾷς; οὐκ ἐρεῖς ; Eurip. Hipp. 915. citante Dobræo ibid. σιγᾷς; σιωπῆς δ ̓ οὐδὲν ἔργον ἐν κακοῖς. Id. Andromedæ Fragm. apud Stob. Τ. 34. 12. σιγᾷς; σιωπὴ δ ̓ ἄπορος ἑρμηνεὺς λόγων. * Hactenus Hertelius p. 320. quasi omnia sint Platonis, a Tzetze deceptus, ut videtur, Chil. I. 518. Hertelium sequitur Cumberlandius in versione. Sed versus tres priores tantum sunt Platonis, (Dædalo fabulæ adscribit Grotius ex conjectura) quod reliquum, Euripidis Eurysthei fabulæ Satyricæ. Vide Valcken. Diatr. p. 171. Utrumque Fragmentum suo auctori recte tribuit Scholiasta in Eurip. Hec. 826. Cf. supra Cratini Fragmentum. II. Ὁ σὸς δὲ τύμβος ἐν καλῷ κεχωσμένος Τ χωπόταν ἅμιλλ ̓ ᾖ τῶν νεῶν, θεάσεται. Apud PLUTARCH. Vit. Themist. p. 128. E. 1 Locum persanavit Porsonus Advers. p. 299. Vulgo χωπότε ἅμιλλα τ. ν. Etiam codices nonnulli apud Reiskium χωπόταν. Exciderat syllaba av, (ap) repetitionis, ob au proxime sequentem, laborans suspicione. Cf. Porson. ad Eurip. Οrest. 485. ἐθεᾶτο τους ἁμιλλωμένους dixit Xen. Cyri Anab. IV. 15. Herod. VII. 44. ἐνθαῦτα ὡς ἕζετο, κατορῶν ἐπὶ τῆς ἠϊόνος, ἐθηεῖτο καὶ τὸν πεζὸν καὶ τὰς νέας θηεύμενος δὲ ἱμέρθη τῶν νεῶν ἅμιλλαν γινομένην ιδέσθαι, ἐπεὶ δ ̓ ἐγένετό τε καὶ ἐνίκων Φοίνικες Σιδώνιοι, ἤσθη τε καὶ τῇ ἁμιλλῃ καὶ τῇ στρατιῇ. III'. Απολώλεκας τὸ μειράκιον μου παραλαβών, 5 Α. ζῆν δὲ τὸ τοιοῦτον'; Β. ὡς λέγουσιν οἱ σοφοί. 13 15 11 12 καὶ τὴν κεφαλὴν ζητοῦσιν ὥσπερ πράγματος, ὥστ ̓ ἐκπεπλῆχθαι πάντας. 14 ΣΥΝΕΞΑΠΑΤΩΝΤΙ. 10 15 Hoc Fragmentum bis citat Athenæus, nempe III. p. 103. C.-E. et VII. p. 279. A.-C. idque cum nonnulla, ut mox apparebit, lectionis discrepantia. Non autem Platonis comici hi sunt versus, sed Batonis, seu Bathonis, cujus fabulam Συνεξαπατώντα etiam alibi meminit Athenæus. Errorem sustulit Casaubonus. Vide Gaisford. ad Stob. T. 6. 29. Meinek. ad Menand. 2 p. 150. • Legebatur είθισμένος Athen. p. 279. quod prætulerim. Totum locum præ oculis habuisse videtur Terent. Adelph. I. 1. 36. Cur perdis adolescentem nobis? cur amat? | cur potat? cur tu his rebus sumtum suggeris? | vestitu nimio indulges: nimium ineptus es. 3 ἐγκαλεῖ Morelius et Hertelius. Totum versum sic reddit Kusterus ad Aristoph. Plut. 79. Itane quod vivere didicit, here, mihi vitio vertis? 4 ζῆν δ ̓ ἐστὶ τὸ τοιοῦθ', ως Ald. (Athen. p. 279.) cum tribrevi in loco secundo, quæ vera fortasse lectio est, si modo interrogationis notam post τοιοῦθ ̓ ponas, Β. persona ante w's servata. Et sic edidit Walpolius. 5 Hegesippus Athen. VII. p. 279. D. Επίκουρος ὁ σοφὸς ἀξιώσαντός τινος | εἰπεῖν πρὸς αὐτὸν ὅ τι ποτ ̓ ἐστὶ τἀγαθὸν, | ὃ διὰ τέλους ζητοῦσιν, εἶπεν ἡδονήν. Β. εὖ γ ̓, ὦ κράτιστ ̓ ἄνθρωπε καὶ σοφώτατε | τοῦ γὰρ μασᾶσθαι κρεῖττον οὐκ ἔστ ̓ οὐδὲ ἓν | ἀγαθόν· πρόσεστιν ἡδονῇ γὰρ τἀγαθόν. Athen. ibid. p. 280. Α. Ἐπίκουρος γὰρ ἦν ὁ τούτων διδάσκαλος, ὃς καὶ βοῶν ἔλεγεν “Αρχὴ καὶ ῥίζα παντὸς ἀγαθοῦ ἡ τῆς γαστρὸς ἡδονὴ, καὶ τὰ σοφὰ καὶ τὰ περιττὰ εἰς ταύτην ἔχει τὴν ἀναφοράν.” Vide totum locum. Cf. et Horat. Epist. I. 4. ult. Chaucer. The Prologue to the Canterbury Tales 337. To liven in delit was ever his wone, \ for he was Epicures omen sone, | that held opinion, that plein delit | was veraily felicite parfite. 6 δὴ καλῶς Athen. p. 103. minus recte. Plat. Euthyd. p. 406. Heindorf. ἐφ' ἑκάστοις πᾶσι παγκάλως ἐθορύβουν μόνοι οἱ τοῦ Εὐθυδήμου ἐρασταί. 7 “ εὔσως ἅπαντας ή Schweigh.” DINDORF. Certe ita editum est a Schweighæusero Athen. p. 279. nisi quod leviter figit post ἅπαντας. Idem tamen p. 103. habet εὖ ζώσ ̓ ἅπαντες. ἢ (ἢ etiam Ald. Athen. p. 279.) τυχὸν δώσεις ἐμοί; De qua lectionis varietate ne verbum quidem Dindorfius. εὖ ζῶσι πάντες. ἦ τάχ' ἐνδώσεις ἐμοί ; jam dederat Grotius, partim ex conjectura, partim, quod mox videbimus, ex Casauboni correctione. Qui vero primus interrogative punxit, fuit Hertelius, apud quem impressum legitur ἢ (sic) τυχὸν δώσεις ἐμοί; Sed et εὖ ζωσ' ά. vel εὖ ζῶσι πο T. probare videtur etiam Dobræus Advers. T. II. p. 302. provocans ad Eurip. Athen. X. p. 413. C. (Autolyc. II. 3.) οἳ πρῶτα μὲν ζῆν οὔτε μανθάνουσιν εὖ, οὔτ ̓ ἂν δύναιντο. Adde Soph. Phil. 505. χὦταν τις εὖ ζῇ, τηνικαῦτα τὸν βίον | σκοπεῖν μάλιστα, μὴ διαφθαρείς λάθη. Plat. Protag. p. 612. Heindorf. Λέγεις δέ τινας, ἔφην, ὦ Πρωταγόρα, τῶν ἀνθρώπων εὖ ζῆν, τοὺς δὲ κακῶς ; Ἔφη. Αρ' οὖν δοκεῖ σοι ἄνθρωπος ἂν εὖ ζῆν, εἰ ἀνιώμενός τε καὶ ὀδυνώμενος ζῴη; Οὐκ ἔφη. Τί δ', εἰ ἡδέως βιοὺς τὸν βίον τελευτήσειεν, οὐκ εὖ ἄν σοι δοκεῖ οὕτως βεβιωκέναι ; Gnome μονόστιχος apud Η. Steph. Com. Gr. Sent. p. 247. ὡς ἔργον εὖ ζῆν ἐν πονηροις ἤθεσιν. Ceterum, cum Athen. p. 103. versus in Aldina sic incipiat, Ὦ σωσία πάντη κ. τ. λ. legit omnino Casaubonus: Ὦ Σωσία, πάντη τάχ' ἐνδώσεις ἐμοί. Ο Sosia, omnino futurum est, ut cito manus mihi des, mutata sententia. Nempe sic (ait Casaubonus) loquitur senex, nihil habiturum Sosiam existimans quod hisceret adversus argumentum, quo illius sententiam refellit. Optime sane loco convenit servi nomen, (vide Schol. ad Aristoph. Acharn. 231. J. C. Scalig. Poet. I. 13.) ut vel ex v. 5. patet: et pædagogos antiquitus servos fuisse, diserte ostendit Euripides Phan. 92. Porro εὐσωσία πάντη etiam duo MSS. apud Dindorfum, confundique Ω et EY, v. g. in πλῶνας pro πλεῖνας, notat Schæfer. ad Gregor. p. 469. Pro Távτη Tuxov, Dalecampius (inquit Schweighæu serus) Távτη kakov legerat, in hanc sententiam: mali prorsus quidpiam mihi conflaturus es, Sosia. Corayus tali quodam modo legendum suspicabatur: Ὦ Σωσία πάντη (vel πάντως) δίκην δώσεις ἐμοί: vel Ὦ Σωσία τάχ ̓ ἂν δίκην δώσεις ἐμοί. Totus locus sic fortasse constituendus est: οὐκ ἔστιν δ ̓ ἔχειν | ταύτην ἑτέρωθεν, ἐκ δὲ τοῦ ζῆν παγκάλως. Α. Ω Σωσία, πάντη σύ γ' ἐνδώσεις ἐμοί. | ἑόρακας οὖν φιλόσοφον κ. τ. λ. hanc (voluptatem) autem aliunde adipisci non licet, quam ex bene vivendo. A. O! Sosia, tu prorsus, mutata sententia, mihi concedas Vidistin' ergo philosophum &c. Tunc è dè Toù (ņu valebit ei μn ek TOû (v, quæ ipsissima verba sunt Epitomatoris. Potest et legi, salva sententia: ἐκ δὲ τοῦ ζῆν παγκαλῶς | εὖ ζῶσ ἅπαντες. ἦ σύ γ' ἐνδώσεις ἐμοί; | Α. ἑόρακας οὖν φιλόσοφον κ. τ. λ. necesse est. et ex bene vivendo recte vivunt omnes. Tune hoc mihi concedes? A. Quid? vidistine philosophum &c. 8 Menander apud Stob. (Append. Fragm. XIX. 3.) TOUT' ndiκηκεν, οὗ τυχὸν μεταλήψεται. Adde Menandri Fragm. VII. 7. Conjuncte Tuxov lows Timocles Athen. VIII. p. 339. E. PseudEpicharmus in Gaisfordii Appendice ad Stob. p. 10. Vide Schol. ad Aristoph. Plut. 25. Dobræi Advers. T. I. p. 465. II. p. 130. "Scribebatur ewpakas." DINDORF. éópakas etiam Walpolius, a Porsono, ut videtur, monitus. Menander apud Plutarch. de Divit. Amore p. 525. Α. ̓́Απολλον, ἀνθρώπων τιν ̓ ἀθλιώτερον | ἑόpakas; Ita citat Porsonus ad Eurip. Phon. 1367. Vide Kidd. ad Dawes. p. 379. " In Posidippi loco ὁ μὴ πεπλευκως οὐδὲν ἑώρακεν κακὸν, reponendum έδρακεν. Altera forma optandum est ut tandem aliquando ex Atticis scriptoribus omnino tollatur." MEINEK. (Vide infra ad Phoenicidæ Fragm. n. 5.) éópaкa vere Atticum esse notat etiam Reisig. Conjectan. in Aristoph. p. 73. 10 κηκλούμενον Μorelius, errore typothetæ, quod in κυκλούμενον temere mutavit Hertelius p. 324. reddens versantem. Ad кnλovMevov notat Grotius: "Retineo hanc lectionem, nec assentior mutanti in κυκλούμενον.” 11 12 Your Athen. p. 103. Eurip. Fragm. inc. (alii Menandro tribuunt, alii Philistioni) p. 129. Dindorf. ỏppúv te peięw tŵĤS TÚXNS ÉTηPKÓTα. Amphis apud Laert. Vit. Plat. collato Suida in σκυθρωπάζω: ὦ Πλάτων, | ὡς οὐδὲν οἶσθα πλὴν σκυθρωπάζειν μόνον, | ὥσπερ κοχλίας σεμνῶς ἐπηρκῶς τὰς oppus. Quem locum Aristophani perperam tribuit H. Stephanus Thes. Gr. Ling. in σкvoрwяάw. Menand. apud Donat. in Terent. |