CARMINE dum tali silvas, animosque ferarum
Threïcius vates, et saxa sequentia ducit;
Ecce nurus Ciconum, tecta lymphata ferinis
Pectora velleribus, tumuli de vertice cernunt
Orphea, percussis sociantem carmina nervis.
E quibus una, levem jactato crine per auram,
En, ait, en hic est nostri contemtor: et hastam
Vatis Apollinei vocalia misit in ora.
Quæ foliis præsuta notam sine vulnere fecit.
Alterius telum lapis est: qui missus, in ipso
Aëre concentu victus vocisque lyræque est;
Ac veluti supplex pro tam furialibus ausis,
Ante pedes jacuit. Sed enim temeraria crescunt
Bella: modusque abiit: insanaque regnat Erinnys.
Cunctaque tela forent cantu mollita: sed ingens
Clamor, et inflato Berecynthia tibia cornu,
Tympanaque, plaususque, et Bacchei ululatus
Obstrepuere sono citharæ. Tum denique saxa
Non exauditi rubuerunt sanguine vatis.
Ac primùm attonitas etiamnum voce canentis
Innumeras volucres, anguesque, agmenque ferarum,
Mænades Orphei titulum rapuere theatri:
Inde cruentatis vertuntur in Orphea dextris :
Et coëunt, ut aves; si quando luce vagantem
Noctis avem cernunt: structoque utrimque theatro
Ceu matutinâ cervus periturus arenâ,
Præda canum est: vatemque petunt; et fronde virenti
Conjiciunt thyrsos, non hæc in munera factos.
Hæ glebas, illæ dereptos arbore ramos,
Pars torquent silices. Neu desint tela furori ;
Fortè boves presso subigebant vomere terram:
Nec procul hinc, multo fructum sudore parantes,
Dura lacertosi fodiebant arva coloni.
Agmine qui viso fugiunt, operisque relinquunt
Arma sui: vacuosque jacent dispersa per agros
Sarculaque, rastrique graves, longique ligones.
Quæ postquam rapuere feræ, cornuque minaci
Divellêre boves; ad vatis fata recurrunt:
Tendentemque manus, et in illo tempore primùm
Irrita dicentem, nec quidquam voce moventem,
Sacrilegæ perimunt. Perque os (prô Jupiter!) illud,
Auditum saxis, intellectumque ferarum
Sensibus, in ventos anima exhalata recessit.
Te mæstæ volucres, Orpheu, te turba ferarum,
Te rigidæ silices, tua carmina sæpe secutæ
Fleverunt silvæ: positis te frondibus arbos,
Tonsa comam, luxit: lacrimis quoque flumina dicunt
Increvisse suis; obscuraque carbasa pullo
Naïdes et Dryades, passosque habuere capillos.
Membra jacent diversa locis. Caput, Hebre, lyramque
Excipis, et (mirum) medio dum labitur amne,
Flebile nescio quid queritur lyra, flebile lingua
Murmurat exanimis: respondent flebile ripe.
Jamque mare invectæ flumen populare relinquunt;
Et Methymnææ potiuntur litore Lesbi.
Hic ferus expositum peregrinis anguis arenis
Os petit, et sparsos stillanti rore capillos.
Tandem Phoebus adest; morsusque inferre parantem Arcet; et in lapidem rictus serpentis apertos Congelat; et patulos (ut erant) indurat hiatus. Umbra subit terras: et, quæ loca viderat antè, Cuncta recognoscit. Quærensque per arva piorum Invenit Eurydicen, cupidisque amplectitur ulnis.
Hic modò conjunctis spatiantur passibus ambo:
Nunc præcedentem sequitur: nunc prævius anteit:
Eurydicenque suam jam tutò respicit Orpheus.
Non impune tamen scelus hoc sinit esse Lyæus;
Amissoque dolens sacrorum vate suorum,
Protinus in silvis matres Edonidas omnes,
Quæ fecere nefas, tortâ radice ligavit.
Quippe pedum digitos, in quantum quæque secuta est,
Traxit: et in solidam detrusit acumine terram.
Utque suum laqueis, quos callidus abdidit auceps,
Crus ubi commisit volucris, sensitque teneri ;
Plangitur; ac trepidans adstringit vincula motu :
Sic, ut quæque solo defixa cohæserat harum,
Exsternata fugam frustrà tentabat. At illam
Lenta tenet radix, exsultantemque coërcet.
Dumque abi sunt digiti, dum pes ubi quærit, et ungues,
Adspicit in teretes lignum succedere suras,
Et conata femur mærenti plangere dextrâ,
Robora percussit. Pectus quoque robora fiunt :
Robora sunt humeri: porrectaque brachia veros
Esse putes ramos; et non fallare putando.
Nec satis hoc Baccho est: ipsos quoque deserit agros: Cumque choro meliore, sui vineta Tymoli, Pactolonque petit: quamvis non aureus illo Tempore, nec caris erat invidiosus arenis.
Hunc adsueta cohors Satyri, Bacchæque frequentant:
At Silenus abest. Titubantem annisque meroque 90
Ruricolæ cepere Phryges: vinctumque coronis
Ad regem traxere Midan: cui Thracius Orpheus
Orgia tradiderat, cum Cecropio Eumolpo.
Qui simul agnovit socium comitemque sacrorum,
Hospitis adventu festum genialiter egit
Per bis quinque dies, et junctas ordine noctes.
Et jam stellarum sublime coëgerat agmen
Lucifer undecimus, Lydos cùm lætus in agros
Rex venit; et juveni Silenum reddit alumno.
Huic Deus optandi gratum, sed inutile, fecit
Muneris arbitrium, gaudens altore recepto.
Ille malè usurus donis, ait, Effice, quidquid
Corpore contigero, fulvum vertatur in aurum.
Adnuit optatis: nocituraque munera solvit
Liber; at indoluit, quòd non meliora petîsset.
Lætus abit; gaudetque malo Berecynthius heros:
Pollicitamque fidem tangendo singula tentat.
Vixque sibi credens, non altâ fronde virentem
Ilice detraxit virgam: virga aurea facta est.
Tollit humo saxum: saxum quoque palluit auro. 110
Contigit et glebam : contactu gleba potenti
Massa fit. Arentes Cereris decerpsit aristas:
Aurea messis erat. Demtum tenet arbore pomum:
Hesperidas donâsse putes. Si postibus altis
Admovit digitos; postes radiare videntur.
Ille etiam liquidis palmas ubi laverat undis,
Unda fluens palmis Danaën eludere posset.
Vix spes ipse suas animo capit, aurea fingens
Omnia. Gaudenti mensas posuere ministri,
Exstructas dapibus, nec tostæ frugis egentes.
Tum verò, sive ille suâ Cerealia dextrâ
Munera contigerat, Cerealia dona rigebant.
Sive dapes avido convellere dente parabat,
Lamina fulva dapes admoto dente nitebant.
Miscuerat puris auctorem muneris undis,
Fusile per rictus aurum fluitare videres.
Attonitus novitate mali, divesque, miserque
Effugere optat opes: et, quæ modò voverat, odit.
Copia nulla famem relevat: sitis arida guttur
Urit, et inviso meritus torquetur ab auro.
Ad cœlumque manus et splendida brachia tollens,
Da veniam, Lenæe pater; peccavimus, inquit:
Sed miserere, precor, speciosoque eripe damno.
Mite Deûm numen Bacchus peccâsse fatentem
Restituit, pactamque fidem, data munera, solvit.
Neve male optato maneas circumlitus auro,
Vade, ait, ad magnis vicinum Sardibus amnem;
Perque jugum montis labentibus obvius undis
Carpe viam; donec venias ad fluminis ortus.
Spumiferoque tuum fonti, quâ plurimus exit, Subde caput: corpusque simul, simul elue crimen. Rex jussæ succedit aquæ. Vis aurea tinxit Flumen, et humano de corpore cessit in amnem. Nunc quoque jam veteris percepto semine venæ Arva rigent, auro madidis pallentia glebis. Ille, perosus opes, silvas et rura colebat, Panaque montanis habitantem semper in antris. Pingue sed ingenium mansit: nocituraque, ut ante, Rursus erant domino stolidæ præcordia mentis. Nam, freta prospiciens, latè riget arduus alto Tmolus in adscensu, clivoque extentus utroque, Sardibus hinc, illinc parvis finitur Hypæpis. Pan ibi dum teneris jactat sua carmina Nymphis, Et leve ceratâ modulatur arundine carmen; Ausus Apollineos præ se contemnere cantus, Judice sub Tmolo certamen venit ad impar. Monte suo senior judex consedit; et aures Liberat arboribus. Quercu coma cærula tantùm Cingitur; et pendent circum cava tempora glandes. Isque Deum pecoris spectans, In judice, dixit, Nulla mora est. Calamis agrestibus insonat ille: Barbaricoque Midan (aderat nam fortè canenti) Carmine delinit. Post hunc sacer ora retorsit Tmolus ad os Phobi: vultum sua silva secuta est. Ille caput flavum lauro Parnaside vinctus Verrit humum Tyrio saturatâ murice pallâ: Instructamque fidem gemmis et dentibus Indis Sustinet à lævâ: tenuit manus altera plectrum. Artificis status ipse fuit. Tum stamina docto Pollice sollicitat: quorum dulcedine captus Pana jubet Tmolus citharæ submittere cannas. Judicium sanctique placet sententia montis Omnibus. Arguitur tamen, atque injusta vocatur Unius sermone Midæ. Nec Delius aures Humanam stolidas patitur retinere figuram; Sed trahit in spatium, villisque albentibus implet; Instabilesque imo facit; et dat posse moveri.
|