Mais e mais, e aleando açouta os ares : Tárchon não menos da Tiburcia presa Folga. Os Meonios com o exemplo investem. Aqui, devido à morte, um dardo em punho, A' pista Arunte da Veloz Camilla,
Catando o occasião, por onde as tropas Ella em furia penetra, cauteloso
Improbo o dardo a menear certeiro.
A rodêa, e por onde vencedora
Do inimigo reverte, a furto o joven Retorce tacito a ligeira brida;
Esta aberta em circuito e aquella tenta,
Chloreu sacro a Cybele, outrora antiste,
Cega após elle, sem que os mais lhe importem,
Dá-me apagar, ó padre, a nossa injuria.
Trophéo não peço da prostrada virgem
Nem seus despojos, honrem-me outros feitos :
Como ao golpe desta arma a dira peste Derribe, á patria me retiro inglorio. » Parte lhe ouviu do rogo o deus benigno, Parte em fumo dissipa: á morte annúe
Sterneret ut subitâ turbatam morte Camillam
Annuit oranti: reducem ut patria alta videret Non dedit; inque notos vocem vertêre procellæ.
Ergo, ut missa manu sonitum dedit hasta per auras,
Convertêre animos acres oculosque tulêre
Cuncti ad reginam Volsci. Nihil ipsa neque auræ Nec sonitûs memor aut venientis ab æthere teli; Hasta sub exsertam donec perlata papillam Hæsit virgineumque altè bibit acta cruorem. Concurrunt trepidæ comites, dominamque ruentem Suscipiunt fugit ante omnes exterritus Aruns, Lætitia mixtoque metu; nec jam amplius hastæ Credere nec telis occurrere virginis audet. Ac velut ille, prius quàm tela inimica sequantur, Continuò in montes sese avius abdidit altos, Occiso pastore, lupus, magnove juvenco, Conscius audacis facti, caudamque remulcens Subjecit pavitantem utero silvasque petivit : Haud secus ex oculis se turbidus abstulit Aruns, Contentusque fugâ mediis se immiscuit armis. Illa manu moriens telum trahit; ossa sed inter Ferreus ad costas alto stat vulnere mucro. Labitur exsanguis, labuntur frigida leto Lumina; purpureus quondam color ora reliquit. Tum sic exspirans Accam, ex æqualibus unam, Alloquitur, fida ante alias quæ sola Camillæ, Quicum partiri curas; atque hæc ita fatur: Hactenus, Acca soror, potui; nunc vulnus acerbum Conficit et tenebris nigrescunt omnia circum. Effuge et hæc Turno mandata novissima perfer: Succedat pugnæ Trojanosque arceat urbe. Jamque vale. Simul his dictis linquebat habenas, Ad terram non sponte fluens. Tum frigida toto Paulatim exsolvit se corpore, lentaque colla Et captum leto posuit caput, arma relinquens ; Vitaque cum gemitu fugit indignata sub umbras. Tum verò immensus surgens ferit aurea clamor Sidera; dejectâ crudescit pugna Camilla : Incurrunt densi simul omnis copia Teucrum, Tyrrhenumque duces Evandrique Arcadis alæ.
Da sorpresa Camilla, mas lhe nega Rever a excelsa patria, e pelos Notos As procellas a voz lhe dispersaram.
Ao despregar da rechinante vira, Os Volscos todos á rainha os olhos Convergem turbos. Ella não pressente
O ar, o estridor, a farpa, até que á cercea
Mama ferra-se a ponta e funda o sangue
A haste ella a morrer saca; mas o ferro Pregado ás costas fica-lhe entre os ossos. Desmaia, baça a vista, exangue e fria; Desbotam-lhe no rosto as frescas rosas. A donzella, a expirar, dos seus cuidados
A' confidente e mãi querida falla:
« Mais, Acca irmã, não posso; ao golpe acerbo
Falleço, tudo se me ennoita em roda.
Já, leva de Camilla o final termo:
Turno succeda-me e repilla os Teucros.
Adeus, adeus. » E então largando as redeas,
Da sella cahe; gelada a morte aos poucos Solve-lhe o corpo, languida a cabeça E o collo pousa, demittindo as armas; Geme e agastada a vida aos Manes baixa. De chofre grita immensa atroa os astros; Mais se encruece a pugna: em mó concorrem Teucros, Tyrrhenos e de Evandro as alas.
At Triviæ custos jamdudum in montibus Opis Alla sedet summis spectatque interrita pugnas; Utque procul medio juvenum in clamore furentûm Prospexit tristi multatam morte Camillam, Ingemuitque deditque has imo pectore voces: Heu! nimium, virgo, nimium crudele luisti Supplicium, Teucros conata lacessere bello! Nec tibi desertæ in dumis coluisse Dianam
Profuit, aut nostras humero gessisse pharetras.
Non tamen indecorem tua te regina reliquit
Extremâ jam in morte, neque hoc sine nomine letum
Per gentes erit, aut famam patieris inultæ ;
Nam quicumque tuum violavit vulnere corpus,
Morte luet meritâ. Fuit ingens monte sub alto Regis Dercenni terreno ex aggere bustum Antiqui Laurentis opacâque ilice tectum : Hic dea se primùm rapido pulcherrima nisu Sistit et Aruntem tumulo speculatur ab alto; Ut vidit fulgentem armis ac vana tumentem : Cur, inquit, diversus abis? huc dirige gressum, Huc periture veni; çapias ut digna Camillæ Præmia. Tune etiam telis moriere Dianæ? Dixit, et auratâ volucrem Threis a sagittam Deprompsit pharetra, cornuque infensa tetendit Et duxit longe, donec curvata coirent
Inter se capita, et manibus jam tangeret æquis, Læva aciem ferri, dextrâ nervoque papillam. Extemplo teli stridorem aurasque sonantes Audiit unà Aruns hæsitque in corpore ferrum: Illum exspirantem socii atque extrema gementem Obliti ignoto camporum in pulvere linquunt; Opis ad æthereum pennis aufertur Olympum.
Prima fugit, dominâ amissâ, levis ala Camillæ ; Turbati fugiunt Rutuli, fugit acer Atinas; Disjectique duces desolatique manipli Tuta petunt et equis aversi ad monia tendunt. Nec quisquam instantes Teucros letumque ferentes Sustentare valet telis aut sistere contra :
Sed laxos referunt humeris languentibus arcus;
Quadrupedumque putrem cursu quatit ungula campum. 875
Mas por Diana, ha muito em celso monte Espreita Opis impavida as pelejas, E avistando entre os jovens clamorosos Ao passamento a victima rendida, Exclamou suspirosa: «Ai! triste virgem! De encarares o Phrygio atroz castigo! Honrar a Trivia por desertas brenbas Nem hombrear valeu-te aljavas nossas. Porem tua rainha em tal affronta
Não sem lustre ou renome te abandona, Nem morrerás inulta: as justas penas,
Quemquer que seja o temerario, pague-as. »
De um teso ás faldas, sob azinha opaca,
Do Lacio rei Dercenno havia antigo
De terreo acervo o mausoléo : parando
O impeto alli, do combro a nympha bella
Pesquiza Arunte; a relumbrar tumente
Como o avistou: « Vem cá; porque te afastas?
Recebe de Camilla os dignos premios.
Que! vam manchar-se em ti de Phebe as armas? >>
E tirando, qual Thracia, do aureo coldre
Voluvel setla, infensa o corno atesa,
Encurva e puxa, até que ajunta as pontas, Que toca a sestra mão no ferro agudo, Na teta o nervo e a dextra: simultaneo Sente Arunte o zunido e o ar sonoro
E o virote no corpo: em mortaes vascas No ignito pó soluça; os seus o esquecem; Opis libra-se, adeja á casa etherea.
Falta a rainha, a leve turma foge;
Fogem Rutulos, foge o mesmo Atinas;
Chefes e esquadras, por salvar-se, á pressa Em confusão galopam destroçados.
Ninguem resiste aos sitibundos Phrygios E a lethiferos dardos: mal sustentam
Os bambos arcos nos languentes hombros; No trote o chão poento as patas batem. Volve ás muralhas turbida caligem;
« ZurückWeiter » |