XLVI. ICARUS ATTEMPTS TO FLY, AND Falls.
Jamque volaturus parvo dedit oscula nato :
Nec patriæ lacrimas continuere genæ.
Monte minor collis, campis erat altior æquis:
Hinc data sunt miseræ corpora bina fugæ.
Et movet ipse suas et nati respicit alas
Dædalus, et cursus sustinet usque suos.
Jamque novum delectat iter; positoque timore
Icarus audaci fortius arte volat.
Hos aliquis, tremula dum captat arundine pisces,
Vidit et inceptum dextra reliquit opus.
Jam Samos a læva fuerant Naxosque relictæ,
Et Paros, et Clario Delos amata Deo.
Dextra Lebynthos erat, silvisque umbrosa Calymne,
Cinctaque piscosis Astypalea vadis:
Quum puer incautis nimium temerarius armis
Altius egit iter, deseruitque patrem.
Vincla labant; et cera deo propiore liquescit :
Nec tenues venti brachia mota tenent.
Territus a summo despexit in æquora cælo:
Nox oculis pavido venit oborta metu.
Tabuerant ceræ ; nudos quatit ille lacertos :
Et trepidat; nec quo sustineatur habet.
Decidit; atque cadens, Pater, O pater, auferor, inquit;
Clauserunt virides ora loquentis aquæ.
At pater infelix, non jam pater, Icare clamat,
Icare clamat, ubi es? quove sub axe volas ?
Icare, clamabat: pennas adspexit in undis.
Ossa tegit tellus; æquora nomen habent.
OVID. ART. AM., II. 69–96.
XLVII. THE CAVE OF SLEEP.
Est prope Cimmerios longo spelunca recessu,
Mons cavus, ignavi domus et penetralia Somni:
Quo nunquam radiis oriens mediusve cadensve
Phoebus adire potest. Nebulæ caligine mixtæ
Exhalantur humo, dubiæque crepuscula lucis.
Non vigil ales ibi cristati cantibus oris
Evocat Auroram, nec voce silentia rumpunt
Sollicitive canes canibusve sagacior anser.
Non fera, non pecudes, non moti flamine rami,
Humanæve sonum reddunt convicia linguæ.
Muta quies habitat. Saxo tamen exit ab imo
Rivus aquæ Lethes, per quem cum murmure labens
Invitat somnos crepitantibus unda lapillis.
Ante fores antri fecunda papavera florent,
Innumeræque herbæ, quarum de lacte soporem
Nox legit et spargit per opacas humida terras.
Janua, ne verso stridorem cardine reddat,
Nulla domo tota, custos in limine nullus.
At medio torus est ebeno sublimis in antro,
Plumeus, unicolor, pullo velamine tectus :
Quo cubat ipse deus, membris languore solutis.
Hunc circa passim varias imitantia formas
Somnia vana jacent totidem, quot messis aristas,
Silva gerit frondes, ejectas litus arenas.
XLVIII. NARCISSUS AND ECHO.
Ergo ubi Narcissum per devia rura vagantem
Vidit et incaluit, sequitur vestigia furtim:
Quoque magis sequitur, flamma propiore calescit,
Non aliter, quam quum summis circumlita tædis
Admotas rapiunt vivacia sulfura flammas.
O quoties voluit blandis accedere dictis,
Et molles adhibere preces! Natura repugnat,
Nec sinit incipiat. Sed, quod sinit, illa parata est
Exspectare sonos, ad quos sua verba remittat.
Fortè puer, comitum seductus ab agmine fido
Dixerat: 66
Ecquis adest?" et "Adest"
et "Adest" responderat
Echo.
Hic stupet, atque aciem partes dimisit in omnes ;
Voce "Veni" clamat magna. Vocat illa vocantem. 13
Respicit et rursus nullo veniente: Quid" inquit "Me fugis ?" et totidem, quot dixit, verba recepit. Perstat, et alternæ deceptus imagine vocis: "Huc coëamus " ait, nullique libentius unquam Responsura sono Coëamus retulit Echo.
OVID. MET., III. 370–388.
XLIX. PYTHAGORAS THE PHILOSOPHER AND HIS DOCTRINES.
Vir fuit hic, ortu Samius. Sed fugerat unà
Et Samon et dominos, odioque tyrannidis exul
Spontè erat. Isque, licet cœli regione remotus,
Mente deos adiit, et quæ natura negabat
Visibus humanis, oculis ea pectoris hausit.
Cumque animo et vigili perspexerat omnia cura,
In medium discenda dabat. Coetusque silentum
Dictaque mirantum magni primordia mundi
Et rerum causas et quid natura, docebat;
Quid Deus, unde nives, quæ fulminis esset origo,
Jupiter, an venti, discussa nube, tonarent;
Quid quateret terras, qua sidera lege mearent,
Et quodcumque latet. Primusque animalia mensis
Arguit imponi. Primus quoque talibus ora,
Docta quidem, solvit, sed non et credita, verbis. 15
Parcite, mortales, dapibus temerare nefandis
Corpora! Sunt fruges, sunt deducentia ramos
Pondere poma suo, tumidæque in vitibus uvæ.
Sunt herbæ dulces, sunt quæ mitescere flamma
Mollirique queant. Nec vobis lacteus humor
Eripitur, nec mella thymi redolentia flore.
Prodiga divitias alimentaque mitia tellus.
Suggerit, atque epulas sine cæde et sanguine præbet. Carne feræ sedant jejunia, nec tamen omnes.
Quippe equus et pecudes armentaque gramine vivunt: At quibus ingenium est immansuetumque ferumque, Armeniæque tigres iracundique leones,
Cumque lupis ursi, dapibus cum sanguine gaudent. 28
Heu quantum scelus est in viscera viscera condi,
Congestoque avidum pinguescere corpore corpus, 30
Alteriusque animantem animantis vivere leto!
Scilicet in tantis opibus, quas optima matrum
Terra parit, nil te nisi tristia mandere sævo
Vulnera dente juvat, ritusque referre Cyclopum ?
Nec, nisi perdideris alium, placare voracis
Et male morati poteris jejunia ventris ?
At vetus illa ætas, cui fecimus aurea nomen,
Fetibus arboreis et quas humus educat herbis
Fortunata fuit, nec polluit ora cruore.
Tunc et aves tutas movere per aëra pennas,
Et lepus impavidus mediis erravit in herbis,
Nec sua credulitas piscem suspenderat hamo:
Cuncta sine insidiis, nullamque timentia fraudem,
Plenaque pacis erant. Postquam non utilis auctor
Victibus invidit, quisquis fuit ille, deorum,
Corporeasque dapes avidam demersit in alvum,
Fecit iter sceleri. Primaque e cæde ferarum
Incaluisse putem maculatum sanguine ferrum.
Idque satis fuerat. Nostrumque petentia letum
Corpora missa neci salva pietate fatemur.
Sed quam danda neci, tam non epulanda fuerunt. 51
Longius inde nefas abiit, et prima putatur
Hostia sus meruisse mori, quia semina pando
Eruerit rostro, spemque interceperit anni.
Vite caper morsa Bacchi mactandus ad aras
Ducitur ultoris. Nocuit sua culpa duobus.
Quid meruistis, oves, placidum pecus, inque tuendos
Natum homines, pleno quæ fertis in ubere nectar,
Mollia quæ nobis vestras velamina lanas
Præbetis, vitaque magis, quam morte juvatis?
Quid meruere boves, animal sine fraude dolisque,
Innocuum, simplex, natum tolerare labores ?
|