Hoc ut dixit, Amor, sinistra ut ante,
Dextra sternuit approbationem.
Nunc ab auspicio bono profecti
Mutuis animis amant, amantur.
Unam Septimius misellus Acmen
Mavult, quam Syrias Britanniasque :
Uno in Septimio fidelis Acme
Facit delicias libidinesque.
Quis ullos homines beatiores
Vidit? quis Venerem auspicatiorem?
XLVII. AD SE IPSUM DE ADVENTU VERIS.
Jam ver egelidos refert tepores,
Jam caeli furor aequinoctialis
Jucundis Zephyri silescit auris.
Linquantur Phrygii, Catulle, campi
Nicaeaeque ager uber aestuosae:
Ad claras Asiae volemus urbes.
Jam mens praetrepidans avet vagari,
Jam laeti studio pedes vigescunt.
O dulces comitum valete coetus,
Longe quos simul domo profectos
Diversae variae viae reportant.
XLVIII. AD PORCIUM ET SOCRATIONEM.
Porci et Socration, duae sinistrae
Pisonis, scabies famesque mundi,
Vos Veranniolo meo et Fabullo
Verpus praeposuit Priapus ille?
Vos convivia lauta sumtuose
De die facitis? mei sodales
Quaerunt in trivio vocationes?
XLIX. AD JUVENTIUM.
Mellitos oculos tuos, Juventi,
Siquis me sinat usque basiare,
Usque ad milia basiem trecenta,
Nec unquam videar satur futurus,
Non si densior aridis aristis
Sit nostrae seges osculationis.
Disertissime Romuli nepotum,
Quot sunt, quotque fuere, Marce Tulli,
Quotque post aliis erunt in annis,
Gratias tibi maximas Catullus
Agit, pessimus omnium poeta,
Tanto pessimus omnium poeta,
Quanto tu optimus omnium patronus.
LI. AD LICINIUM.
Hesterno, Licini, die otiosi
Multum lusimus in meis tabellis,
Ut convenerat esse delicatos.
Scribens versiculos uterque nostrum
Ludebat numero modo hoc modo illoc,
Reddens mutua per jocum atque vinum.
Atque illinc abii, tuo lepore
Incensus, Licini, facetiisque,
Ut nec me miserum cibus juvaret,
Nec somnus tegeret quiete ocellos,
Sed toto indomitus furore lecto
Versarer, cupiens videre lucem,
Ut tecum loquerer, simulque ut essem.
LII. AD LESBIAM.
Ille mi par esse deo videtur,
Ille, si fas est, superare divos,
Qui sedens adversus identidem te
Spectat et audit
Dulce ridentem, misero quod omnes
Eripit sensus mihi: nam simul te,
Lesbia, aspexi, nihil est super mi
Vocis in ore,
Lingua sed torpet, tenuis sub artus
Flamma demanat, sonitu suopte
Tintinnant aures geminae, teguntur
Lumina nocte.
Frigidus me sudor adit, tremorque
Me capit totum, magis, ecce, foeno
Palleo: quin emoriar parum deest
Exanimerque.
Otium, Catulle, tibi molestum est:
Otio exultas, nimiumque gestis:
Otium et reges prius et beatas
Perdidit urbes.*)
*) Stropha quinta ad aliud quoddam carmen Catullianum, quod interiit, pertinet.
LIII. AD SE IPSUM DE STRUMA ET VATINIO.
Quid est, Catulle, quod moraris emori?
Sella in curuli Struma Nonius sedet;
Per consulatum pejerat Vatinius:
Quid est, Catulle, quod moraris emori?
LIV. DE QUODAM ET CALVO.
Risi nescio quem modo e corona,
Qui, cum mirifice Vatiniana
Meus crimina Calvus explicasset,
Admirans ait haec, manusque tollens:
„Di magni, salaputium disertum!"
LV. AD CAESAREM.
Othonis caput oppido pusillum,
Vetti rustica semilauta crura,
Subtile et leve peditum Libonis,
Si non omnia, displicere vellem
Tibi et Fuficio seni recocto.
Irascere iterum meis iambis
Immerentibus, unice imperator.
|