Non alit officio corpus inane suo. Quoque ierit, quaeras, qui fuit ante color. 40 Vos estis fracto tellus non dura phaselo: Quamque negant multi, vos mihi fertis opem. Qui meritam nobis minuat, non finiat iram, No. 59 (E. P. II 10). Entschwundenes Glück. Ecquid ab impressae cognoscis imagine cerae Cognitane est nostra littera facta manu? 5 An tibi notitiam mora temporis eripit horum, 25. possis] im Deutschen Konjunktiv des Imperfekts. 27. Träge fließt mir das Blut etc. 29. damna] Leiden. 43. qui] = = ut is. No. 59. Der Adressat ist Pompeius Macer, ein Dichter (vgl. V. 13) und Freund Ovids, mit dem dieser 19 v. Chr. eine schöne Reise durch Kleinasien und Sizilien gemacht hatte, deren Erinnerung das Gedicht geweiht ist. 1. imagine] des Siegelringes (V. 3); unten (V. 7) heißt er gemma. 5. horum] des Siegels und der Schrift, 10 Nec repetunt oculi signa vetusta tui? Quam tu vel longi debes convictibus aevi, Vel mea quod coniunx non aliena tibi, 20 Te duce magnificas Asiae perspeximus urbes: Subpositus monti quam vomit ore gigans: 30 Nec procul hinc nympha est, quae, dum fugit Elidis amnem, Tecta sub aequorea nunc quoque currit aqua. Hic mihi labentis pars anni magna peracta est. Eheu! quam dispar est locus ille Getis! Et quota pars haec sunt rerum, quas vidimus ambo, Seu rate caeruleas picta sulcavimus undas, 35 Saepe brevis nobis vicibus via visa loquendi: 6. repetunt] wieder erkennen. 11. studiis] dichterische Bestrebungen. 12. Arte] wird durch V. 15 erklärt. 13. Des Macer Iliaca" sind gemeint, die auch die Ereignisse vor dem Zorne des Achilleus, mit dem Homers Ilias beginnt, erzählten. 14. summa] die letzte. 25. olentis] wird deutlich durch met. V 405: olentia sulphure stagna Palicorum. 27. Zur Erklärung s. das Namenverzeichnis unter Arethusa. 35. vicibus loquendi] Wechselgespräch. 36. gradu] Schritte. 40 Saepe dies sermone minor fuit; inque loquendum Iunctaque ad aequoreos vota tulisse deos: Haec tibi cum subeant, absim licet, omnibus annis 45 Ipse equidem certe cum sim sub cardine mundi, 50 10 Redde vicem, et, quoniam regio felicior ista est, No. 60 (E. P. III 2). Das Glück der wahren Freundschaft. Cum feriant unum, non unum fulmina terrent, Quis non e timidis aegri contagia vitat, Vicinum metuens ne trahat inde malum? 15 Me quoque amicorum nimio terrore metuque, 41. Konstruiere: ab illis (rebus) posse referre iocos, quorum non pudeat. 45. cardine] der Polarstern. 46. Vgl. zu No. 31, 29. Gemeint ist, daß der Polarstern nie untergeht. No. 60. Adressat: Maximus Cotta (näheres im Namenverzeichnis unter Cotta). 5. iactata] vom Sturm. 7. pietas] treue Freundschaft. Non odio quidam destituere mei. Defuit: adversos extimuere deos. Utque magis cauti possunt timidique videri, Aut meus excusat caros ita candor amicos, Purgari factum me quoque teste suum. 30 40 Claraque erit scriptis gloria vestra meis. Cumque ego de vestra nuper probitate referrem Forte senex quidam, coetu cum staret in illo, 'Nos quoque amicitiae nomen, bone, novimus, hospes, 45 Est locus in Scythia, Tauros dixere priores, 21. candor] Aufrichtigkeit. 29. illa] nämlich gratia. Auch die Leser Ovids, die längst nach seinem Tode noch Gefallen an seinen Werken finden, werden den treuen Freunden dankbar sein, daß sie ihn nicht in Stich ließen. ortus: 33. Im Extemporale comitatus est schreiben! 48. Gemeint ist die von den Griechen mit Artemis identifizierte Göttin Tauropolos. 50 Templa manent hodie vastis innixa columnis, Quoque minus dubites, stat basis orba dea: Decolor adfuso tincta cruore rubet. 55 Femina sacra facit taedae non nota iugali, Advena virgineo caesus ut ense cadat. Sceptra tenente illo liquidas fecisse per auras Quam levibus ventis sub nube per aëra vectam Cum duo velifera iuvenes venere carina, Presseruntque suo litora nostra pede. Par fuit his aetas et amor, quorum alter Orestes, 75 Dumque parat sacrum, dum velat tempora vittis, 80 "Non ego crudelis, iuvenes: ignoscite!" dixit, Ritus is est gentis. qua vos tamen urbe venitis? Dixit: et audito patriae pia nomine virgo Consortes urbis comperit esse suae. |