Ye winds of ocean, and the midland sea,
Wafting your charge to fair Parthenope.-WORDsworth.
A voyage of Corinna's leads the poet to dwell on the perils of the sea: he looks forward, half anxiously, to a joyous meeting when the voyage is over. (AMORES, II. II.)
If only Argo had been wrecked, men would not again have gone to sea. The wonders of the shore are enough for a maiden to know.
PRIMA malas docuit, mirantibus aequoris undis,
Peliaco pinus vertice caesa vias,
Quae concurrentes inter temeraria cautes
Conspicuam fulvo vellere vexit ovem.
O utinam, nequis remo freta longa moveret,
Argo funestas pressa bibisset aquas!
Ecce, fugit notumque torum sociosque penates,
Fallacesque vias ire Corinna parat.
Quid tibi... me miserum!... Zephyros Eurosque (107a,
Et gelidum Borean egelidumque Notum?
Non illic urbes, non tu mirabere silvas;
Una est iniusti caerula forma maris.
Nec medius tenues conchas pictosque lapillos
Pontus habet: bibuli litoris illa mora est.
Litora marmoreis pedibus signate, puellae :
Hactenus est tutum: cetera caeca via est.
She should be content to hear of storms, which make even the sturdy sailor anxious. It is safer to lounge in one's boudoir than to face them.
Et vobis alii ventorum proelia narrent,
Quas Scylla infestet, quasve Charybdis aquas, 149
Et quibus emineant violenta Ceraunia saxis,
Quo lateant Syrtes magna minorque sinu.
Haec alii referant: at vos quod quisque loquetur,
Credite credenti nulla procella nocet.
Sero respicitur tellus, ubi fune soluto
Currit in immensum panda carina șalum,
Navita sollicitus quia ventos horret iniquos,
Et prope tam letum, quam prope cernit aquam.
Quod si concussas Triton exasperet undas,
Quam tibi sit toto nullus in ore color!
Tum generosa voces fecundae side ra Ledae,
Et "felix," dicas " quem sua terra tenet!"
Tutius est fovisse torum, legisse libellos,
Threïciam digitis increpuisse lyram.
Yet, if you should meet with storms, may the gods of the sea protect you, and bring you safely home. Your lover will be waiting your return, ready to believe any horrors that you may relate.
At si vana ferunt volucres mea dicta procellae,
Aequa tamen puppi sit Galatea tuae.
Vestrum crimen erit talis iactura puellae,
Nereïdesque deae Nereïdumque pater.
Vade memor nostri, vento reditura secundo.
Impleat illa tuos fortior aura sinus.
Tum mare in haec magnus proclinet litora Nereus,
Huc venti spirent, huc agat aestus aquas.
Ipsa roges, Zephyri veniant in lintea soli,
Ipsa tua moveas turgida vela manu.
Primus ego aspiciam notam de litore puppim,
Et dicam "nostros advehit illa deos":
Excipiamque humeris, et multa sine ordine carpam
Oscula pro reditu victima vota cadet.
Inque tori formam molles sternentur arenae,
Et tumulus mensae quilibet instar erit.
Illic adposito narrabis multa Lyaeo:
Paene sit ut mediis obruta navis aquis,
Dumque ad me properas, neque iniquae
Nec te praecipites extimuisse Notos.
Omnia pro veris credam, sint ficta licebit.
Cur ego non votis blandiar ipse meis?
Haec mihi quamprimum caelo nitidissimus alto
Lucifer admisso tempora portet equo.
Good heaven! what sorrows gloom'd that parting day,
That call'd them from their native walls away;
When the poor exiles, every pleasure past,
Hung round the bowers, and fondly look'd their last.
GOLDSMITH, DESERTED VILLAGE.
The poet tells the story of his departure from Rome, and the parting from wife and friends.-(TRIST, I. 3.)
Even now the recollection calls tears to my eyes. My departure was hurried; nothing but sorrow and grief was around me, as I took leave of my wife and my household.
QUUM subit illius tristissima noctis imago,
Quae mihi supremum tempus in urbe fuit;
Quum repeto noctem, qua tot mihi cara reliqui,
Labitur ex oculis nunc quoque gutta meis.
Iam prope lux aderat, qua me discedere Caesar
Finibus extremae jusserat Ausoniae.
Nec mens, nec spatium fuerat satis apta paranti;
Torpuerant longa pectora nostra mora.
Non mihi servorum, comitis non cura legendi,
Non aptae profugo vestis opisve fuit.
Non aliter stupui, quain qui Iovis ignibus ictus
Vivit, et est vitae nescius ipse suae.
Ut tamen hanc animo nubem dolor ipse removit, 152 2. 1
Et tandem sensus convaluere mei;
Alloquor extremum moestos abiturus amicos,
Qui modo de multis unus et alter erant.
Uxor amans flentem flens acrius ipsa tenebat,
Imbre per indignas usque cadente genas.
Nata procul Libycis aberat diversa sub oris,
Nec poterat fati certior esse mei.
Quocumque aspiceres, luctus gemitusque sonabant,
Formaque non taciti funeris intus erat.
Femina virque meo, pueri quoque funere maerent :
Inque domo lacrimas angulus omnis habet.
Si licet exemplis in parvo grandibus uti,
Haec facies Troiae, quum caperetur, erat.
I offered my last prayer to my country's gods, that they would clear my name, my wife joining in bootless requests.
Iamque quiescebant voces hominumque canum-
Lunaque nocturnos alta regebat equos.
Hanc ego suspiciens et ab hac Capitolia cernens,
Quae nostro frustra iuncta fuere lari,
"Numina vicinis habitantia sedibus," inquam
"Iamque oculis numquam templa videnda meis, 107 d
Dique relinquendi, quos urbs tenet alta Quirini,
Este salutati tempus in omne mihi!
Et quamquam sero clipeum post vulnera sumo,
Attamen hanc odiis exonerate fugam,
Caelestique viro, quis me deceperit error,
Dicite: pro culpa ne scelus esse putet.
Ut quod vos scitis, poenae quoque sentiat auctor,
Placato possum non miser esse deo."
Нас prece adoravi superos ego: pluribus uxor,
Singultu medios impediente sonos.
Illa etiam ante lares passis prostrata capillis
Contigit extinctos ore tremente focos,
Multaque in adversos effudit verba penates
Pro deplorato non valitura viro.
In vain my friends tried to hasten my departure; the night was far spent, but I could not tear myself away.
Iamque morae spatium nox praecipitata negabat,
Versaque ab axe suo Parrhasis arctos erat.
Quid facerem? blando patriae retinebar amore:
Ultima sed iussae nox erat illa fugae.
Ah! quotiens aliquo dixi properante "Quid urges?
Vel quo festines ire, vel unde, vide!"
Ah! quotiens certam me sum mentitus habere
Horam, propositae quae foret apta viae.
Ter limen tetigi, ter sum revocatus, et ipse
Indulgens animo pes mihi tardus erat.
Saepe vale dicto rursus sum multa locutus,
Et quasi discedens oscula summa dedi.
Saepe etiam mandata dedi, meque ipse fefelli,
Respiciens oculis pignora cara meis. [inquam
Denique "Quid propero? Scythia est, quo mittimur,”
"Roma relinquenda est: utraque iusta mora est.
Uxor in aeternum vivo mihi viva negatur,
Et domus et fidae dulcia membra domus,
Quosque ego fraterno dilexi more sodales,
O mihi Thesea pectora iuncta fide!
Dum licet, amplectar: numquam fortasse licebit
Amplius: in lucro est quae datur hora mihi."
Nec mora, sermonis verba imperfecta relinquo,
Complectens animo proxima quaeque meo.
At last the dawn appeared. 'Mid the mourning of friends my wife begged to share my exile.
Dum loquor et flemus, caelo nitidissimus alto,
Stella gravis nobis, Lucifer ortus erat.
Dividor haud aliter, quam si mea membra relin-. 144.I.
Et pars abrumpi corpore visa suo est.
Sic doluit Mettus tunc, quum in contraria versos
Ultores habuit proditionis equos.
Tum vero exoritur clamor gemitusque meorum,
Et feriunt maestae pectora nuda manus.
Tum vero coniux, humeris abeuntis inhaerens,
Miscuit haec lacrimis tristia dicta suis:
"Non potes avelli: simul, ah! simul ibimus" inquit:
"Te sequar et coniux exulis exul ero.
Et mihi facta via est: et me capit ultima tellus:
Accedam profugae sarcina parva rati.
Te iubet a patria discedere Caesaris ira,
Me pietas: pietas haec mihi Caesar erit."
Talia temptabat, sicut temptaverat ante,
Vixque dedit victas utilitate manus.
I tore myself away. My wife gave way to her grief.
Egredior (sive illud erat sine funere ferri)
Squalidus immissis hirta per ora comis.
Illa dolore mei tenebris narratur obortis
Semianimis media procubuisse domo:
|