XIV.

BRISEIS TO ACHILLES.

The fair Briseis, her whom from thy tent

He bore away.-Homer. Iliad, bk. ix. (Lord Derby.) In this pathetic epistle Briseis complains of the craven way in which

Achilles has abandoned her, anit appeals to be allowed to share his return.—(HEROIDES, III.)

111

106 3

127

Why do you desert me? Is my love not worth having? I saw all my kindred slain before my eyes, but to be yours was full compensation. Qua merui culpa fieri tibi vilis, Achille ?

Quo levis a nobis tam cito fugit amor?
An miseros tristis fortuna tenaciter urget,

Nec venit inceptis mollior hora meis ?
Diruta marte tuo Lyrnesia moenia vidi,

112
Et fueram patriae pars ego magna meae.
Vidi consortes pariter generisque necisque

Tres cecidisse: tribus, quae mihi, mater erat. 1078
Vidi, quantus erat, fusum tellure cruenta,
10 Pectora iactantem sanguinolenta virum.
Tot tamen amissis te compensavimus unum:

Tu dominus, tu vir, tu mihi frater eras.
Tu mihi, iuratus per numina matris aquosae,

Utile dicebas ipse fuisse capi...
Scilicet ut, quamvis veniam dotata, repellas, 152,1 5

Et mecum fugias, quae tibi dantur, opes..

2.137, D

It is said that you are going to sail away. It would not be a heavy addition to your freight to take me too, as a captive, not as a wife.

Quin etiam fama est, quum crastina fulserit Eos,

Te dare nubiferis lintea velle Notis ;

Quod scelus ut pavidas miserae mihi contigit aures, {152'11.1 20 Sanguinis atque animi pectus inane fuit.

119 Ibis, et... o miseram... cui me, violente, relinquis? {ior

Quis mihi desertae mite levamen erit ?
Devorer ante, precor, subito telluris hiatu,

154 Aut rutilo missi fulminis igne cremer,

150

Quam sine me Phthiis canescant aequora remis, *152,

Et videam puppes ire relicta tuas.
Si tibi iam reditusque placent patriique Penates,

Non ego sum classi sarcina magna tuae. 106 Victorem captiva sequar, non nupta maritum : 30 Est mihi, quae lanas molliat, apta manus. 150

Let the noblest of Greek matrons be your wife if I may only live in the house. I could put up even with ill-treatment from her to be near you. Inter Achaeïadas longe pulcherrima matres

In thalamos coniux ibit eatque tuos,
Digna nurus socero, Iovis Aeginaeque nepote, 119

Cuique senex Nereus prosocer esse velit:
Nos humiles famulaeque tuae data pensa trahemus,

Et minuent plenas stamina nostra colos.
Exagitet ne me tantum tua, deprecor, uxor,

p. 142,2 Quae mihi nescio quo non erit aequa modo, Neve meos coram scindi patiare capillos, 40 Et leviter dicas “haec quoque nostra fuit.” Vel patiare licet, dum ne contempta relinquar: 154

Hic mihi vae miserae concutit ossa metus. 107 Why do you hang back from the war? Agamemnon rues his haste, and all Greece prays for your help. Let my added prayers turn the scale. Quid tamen exspectas? Agamemnona paenitet irae, 134

Et iacet ante tuos Graecia maesta pedes.
Vince animos iramque tuam, qui cetera vincis.

Quid lacerat Danaas impiger Hector opes?
Arma cape, Aeacide, sed me tamen ante recepta, 125

Et preme turbatos Marte favente viros.
Propter me mota est, propter me desinat ira:
50 Simque ego tristitiae causa modusque tuae.
Nec tibi turpe puta precibus succumbere nostris; 106 4

Coniugis Oenides versus in arma prece est.
Res audita mihi, nota est tibi: fratribus orba 107d

Devovit nati spemque caputque parens.
Bellum erat: ille ferox positis secessit ab armis,
Et patriae rigida mente negavit opem.

106 3 Sola virum coniux flexit. Felicior illa!

At mea pro nullo pondere verba cadunt.

III. I

I will get sent as envoy from the Greeks: old memories must bend you.

Sed tibi pro tutis insignia facta placebant, 60 Partaque bellando gloria dulcis erat.

141 4 An tantum, dum me caperes, fera bella probabas, *152.

Cumque mea patria laus tua victa iacet?
Di melius! validoque, precor, vibrata lacerto

Transeat Hectoreum Pelias hasta latus!
Mittite me, Danai: dominum legata rogabo,

Multaque mandatis oscula mixta feram. [Ulixes,
Plus ego quam Phoenix, plus quam facundus
· Plus ego quam Teucri... credite !... frater agam.

Est aliquid, collum solitis tetigisse lacertis, 140 1 70 Praesentique oculos admonuisse sinu. Sis licet immitis, matrisque ferocior undis, Ut taceam, lacrimis comminuere meis.

152 1.5

Do rescue me; or, if you are tired of me, let your own sword slay me.
But rather show to me the same generosity that you would show to an
enemy, and spare my life.
Nunc, quoque... sic omnes Peleus pater impleat

Sic eat auspiciis Pyrrhus ad arma tuis!... sannos,
Respice sollicitam Briseida, fortis Achille,

Nec miseram lenta ferreus ure mora.
Aut, si versus amor tuus est in taedia nostri, 132 a

Quam sine te cogis vivere, coge mori. Utque facis, coges : abiit corpusque colorque; 80 Sustinet hoc animae spes tamen una tui:

Qua si destituor, repetam fratresque virumque, 1191

Nec tibi magnificum femina iussa mori. Cur autem iubeas ? Stricto pete corpora ferro: Pix41,

Est mihi, qui fosso pectore sanguis eat.
Me petat ille tuus, qui, si dea passa fuisset, B.111

Ensis in Atridae pectus iturus erat.
Ah! potius serves nostram, tua munera, vitam.

Quod dederas hosti victor, amica rogo. Perdere quos melius possis, Neptunia praebent 90 Pergama : materiam caedis ab hoste pete.

XV.

THE STORY OF EVANDER.

At length they come

To poor Evander's lowly home. -CONINGTON'S Aeneid. And he slew Cacus in a cave of stoon.-CHAUCER, Monk's Tale.

ARGUMENT.

EVANDER, a king of Arcadia, being banished from his own country, comes with his mother, Carmentis, to Latium, and settles on the Palatine.

There he entertains Hercules on his return from Spain. Cacus, a freebooter on a neighbouring hill (the Aventine), steals Hercules' cattle, and meets with fit punishment.--(FASTI, I. 461, foll.)

Compare with this the account in Live i. 7, which connects the story with some later Roman customs.

Carmentis shares with her son the exile which she had foretold.

PROXIMA prospiciet Tithono Aurora relicto 125

Arcadiae sacrum pontificale deae.
Te quoque lux eadem, Turni soror, aede recepit,

Hic ubi Virginea Campus obitur aqua.
Unde petam causas horum moremque sacrorum ? p.141,ix.

Dirigat in medio quis mea vela freto ?
Ipsa mone, quae nomen habes a carmine ductum,
Propositoque fave, ne tuus erret honor.

1063 Orta prior luna...de se si creditur ipsi...

se: 148 A magno tellus Arcade nomen habet. Hic fuit Euander, qui quamquam clarus utroque, 116

Nobilior sacrae sanguine matris erat,
Quae simul aetherios animo conceperat ignes,

Ore dabat pleno carmina vera dei.
Dixerat haec nato motus instare sibique,

106 a Multaque praeterea, tempore nacta fidem. Nam iuvenis nimium vera cum matre fugatus

Deserit Arcadiam Parrhasiumque larem.

Eb.c

10

123

She comforts her son in his flight by the remembrance that it is fate, and no fault of his, that banishes him, and by the example of others who have shared the same lot.

Cui genetrix flenti “Fortuna viriliter" inquit, 106 2 20 “Siste, precor, lacrimas.... ista ferenda tibi est. 107 d Sic erat in fatis: nec te tua culpa fugavit,

Sed deus; offenso pulsus es urbe deo.
Non meriti poenam pateris, sed numinis iram;
Est aliquid magnis crimen abesse malis.

107 b Conscia mens ut cuique sua est, ita concipit intra

Pectora pro facto spemque metumque suo.
Nec tamen ut primus maere mala talia passus ;

Obruit ingentes ista procella viros.
Passus idem est Tyriis qui quondam pulsus ab oris
30 Cadmus in Aonia constitit exul humo.
Passus idem Tydeus et idem Pagasaeus Iason,
Et quos praeterea longa referre mora est.

140 Omne solum forti patria est, ut piscibus aequor, 107

Ut volucri, vacuo quicquid in orbe patet.
Nec fera tempestas toto tamen horret in anno,

Et tibi...crede mihi!...tempora veris erunt.”

They reach together the mouth of the Tiber, and Carmentis greets their new home, and prophesies its future greatness. Vocibus Euander firmata mente parentis

125 Nave secat fluctus, Hesperiamque tenet. 112

Iamque ratem doctae monitu Carmentis in amnem 40 Egerat, et Tuscis obvius ibat aquis.

106 a Fluminis illa latus, cui sunt vada iuncta Terenti, 106 1

Aspicit et sparsas per loca sola casas.
Utque erat, immissis puppem stetit ante capillis, 115

Continuitque manum torva regentis iter; } 8:147,
Et procul in dextram tendens sua brachia ripam

Pinea non sano ter pede texta ferit;
Neve daret saltum properans insistere terrae,

Vix est Euandri vixque retenta manu. “Di” que “petitorum" dixit “salvete locorum, 50 Tuque novos caelo terra datura deos, Fluminaque et fontes, quibus utitur hospita tellus, 119

Et nemorum nymphae Naiadumque chori!

106 a