Utque resurrexit, foedatis pulvere turpi
Crinibus, et gelida membra levavit humo;
Se modo, desertos modo complorasse Penates;
Nomen et erepti saepe vocasse viri:
Nec gemuisse minus, quam si nataeve meumve
Vidisset structos corpus habere rogos:
Et voluisse mori, et moriendo ponere sensus:
Respectuque tamen non posuisse mei.
Vivat; et absentem, quoniam sic Fata tulerunt,
Vivat, et auxilio sublevet usque suo.
OVID'S EXILE AND ITS CONSOLATIONS.
Weep not over poet's wrong,
Mourn not his mischances;
Sorrow is the source of song
And of gentle fancies.
Mid all the perils of a border-land, where neither life nor property is safe, it is some consolation to write. If the verses are imperfect, it is the fault of the circumstances under which they are composed.-(TRISTIA, IV. 1.)
I cheer myself with song, like the ditcher or the bargeman, the shepherd with his sheep, or the maiden at her loom.
Si qua meis fuerint, ut erunt, vitiosa libellis ;
Excusata suo tempore, lector, habe.
Exsul eram: requiesque mihi, non fama, petita est: 107 a
Mens intenta suis ne foret usque malis.
Hoc est, cur cantet vinctus quoque compede fossor, 149
Indocili numero quum grave mollit opus:
Cantet et innitens limosae pronus arenae,
Adverso tardam qui trahit amne ratem:
Quique refert pariter lentos ad pectora remos,
ΙΟ In numerum pulsa brachia versat aqua.
Fessus ut incubuit baculo, saxove resedit
Pastor, arundineo carmine mulcet oves.
Cantantis pariter, pariter data pensa trahentis
Fallitur ancillae decipiturque labor.
Fertur et abducta Lyrnesside tristis Achilles
Haemonia curas attenuasse lyra.
Quum traheret sylvas Orpheus et dura canendo
Saxa, bis amissa conjuge moestus erat.
Me quoque Musa levat Ponti loca jussa petentem;
Sola comes nostrae perstitit illa fugae.
The Muse alone fears none of the dangers which surround me. has been my bane, it is true; but now I am in her power, and I cannot give her up.
Sola nec insidias, nec iter, nec Thracia tela,
Nec mare, nec ventos barbariemque timet.
Scit quoque, quum perii, quis me deceperit error, 149
Et culpam in facto, non scelus, esse meo.
Scilicet hoc ipso nunc aequa, quod obfuit ante,
Quum mecum adiuncti criminis acta rea est.
Non equidem vellem, quoniam nocitura fuerunt, þ.141 IX. 1
Pieridum sacris imposuisse manum,
Sed nunc quid faciam? vis me tenet ipsa sororum,
Et carmen demens carmine laesus amo.
Sic nova Dulichio lotos gustata palato
Illo, quo nocuit, grata sapore fuit.
Nos quoque delectant, quamvis nocuere, libelli :
Quodque mihi telum vulnera fecit, amo.
This may be madness, but there is reason in it; for that which wounded can also heal, or at least enable me to forget the wound.
Forsitan hoc studium possit furor esse videri :
Sed quiddam furor hic utilitatis habet.
Semper in obtutu mentem vetat esse malorum,
Praesentis casus immemoremque facit.
Utque suum Bacche non sentit saucia vulnus,
Dum stupet Edonis exululata iugis,
Sic ubi mota calent viridi mea pectora thyrso,
Altior humano spiritus ille malo est :
Ille nec exilium, Scythici nec litora ponti,
Ille nec iratos sentit habere deos.
Utque soporiferae biberem si pocula Lethes,
Temporis adversi sic mihi sensus abest.
Iure deas igitur veneror mala nostra levantes,
Sollicitae comites ex Helicone fugae.
Sint, precor, hae saltem faciles mihi: namque
Cetera cum magno Caesare turba facit.
My fate grows no lighter by use. I miss the freedom of the city. daily fear of Scythian raids is grievous to one who was never a soldier.
Nec tamen, ut veni, levior fortuna malorum es:
Huc quoque sunt nostras fata secuta vias.
Hic quoque cognosco natalis stamina nostri,
Stamina de nigro vellere facta mihi.
Utque nec insidias capitisque pericula narrem,
Vera quidem, veri sed graviora fide:
OVID'S EXILE AND ITS CONSOLATIONS.
Vivere quam miserum est inter Bessosque Getasque
Illum, qui populi semper in ore fuit!
Quam miserum est, porta vitam muroque tueri,
Vixque sui tutum viribus esse loci !
Aspera militiae iuvenis certamina fugi,
Nec nisi lusura movimus arma manu.
Nunc senior gladioque latus scutoque sinistram,
Canitiem galeae subicioque meam.
Nam dedit e specula custos ubi signa tumultus,
Induimus trepida protinus arma manu.
Hostis, habens arcus imbutaque tela veneno,
Saevus anhelanti moenia lustrat equo.
Utque rapax pecudem, quae non se texit ovili,
Per sata, per silvas fertque trahitque lupus :
Sic, siquem nondum portarum sepe receptum
Barbarus in campis repperit hostis, agit.
Yet, while poetry soothes me, I have no critic here to correct my mistakes, and much that I write I burn; so the reader must make allowances.
Hic ego sollicitae iaceo novus incola sedis:
Heu nimium fati tempora lenta mei!
Et tamen ad numeros antiquaque sacra reverti
Sustinet in tantis hospita Musa malis!
Sed neque cui recitem, quisquam est, mea carmina, 150
Auribus accipiat verba Latina suis
Ipse mihi...quid enim faciam?... scriboque legoque,
Tutaque iudicio littera nostra suo est.
Quum vice mutata quid sim fuerimque recordor, 149
Et tulerit quo me casus, et unde, subit;
Sæpe manus demens, studiis irata malignis,
Misit in arsuros carmina nostra focos.
Atque ita de multis, quoniam non multa supersunt
Ĉum venia facito, quisquis es, ista legas.
TOMI, THE PLACE OF OVID'S EXILE.
To distant climes, a dreary scene,
Where half the convex world intrudes between.
Far different there from all that charmed before,
The various terrors of that horrid shore.
GOLDSMITH'S DESERTED VILlage.
He is in the midst of barbarians, defended by the Danube in summer; but when winter comes wind and snow make the place unendurable. (TRIST, III. 10.)
SIQUIS adhuc istic meminit Nasonis adempti,
Et superest sine me nomen in Urbe meum,
Suppositum stellis numquam tangentibus aequor
Me sciat in media vivere barbarie.
Sauromatae cingunt, fera gens, Bessique Getaeque,
Quam non ingenio nomina digna meo!
Dum tamen aura tepet, medio defendimur Histro:
Ille suis liquidus bella repellit aquis,
At quum tristis hiems squalentia protulit ora,
Terraque marmoreo candida facta gelu est,
Dum vetat et Boreas et nix habitare sub Arcto,
Tum liquet, has gentes axe tremente premi.
Nix iacet, et iactam nec sol pluviaeve resolvunt,
Indurat Boreas perpetuamque facit.
Ergo ubi delicuit nondum prior, altera venit,
Et solet in multis bima manere locis.
Tantaque commoti vis est Aquilonis, ut altas
Aequet humo turres tectaque rapta ferat.
The frost is intense. The very Danube becomes a highway; the very sea is frozen over.
Pellibus et sutis arcent mala frigora braccis, 20 Oraque de toto corpore sola patent. Saepe sonant moti glacie pendente capilli, Et nitet inducto candida barba gelu.
|