Dum loquor, et cupio pariter timeoque repelli, Increpuit quantis viribus unda latus! Parcite, cærulei vos saltem numina ponti; Infestumque mihi sit satis esse Jovem. Vos animam sævæ fessam subducite morti: Si modo, qui periit, non periisse potest.
36. ULYSSES ET OVIDIUS INTER SE COMPARANTUR.
PRO duce Neritio docti mala nostra poëtæ Scribite Neritio nam mala plura tuli. Ille brevi spatio multis erravit in annis Inter Dulichias Iliacasque domos. Nos, freta sideribus totis distantia mensos, Sors tulit in Geticos Sarmaticosque sinus. Ille habuit fidamque manum, sociosque fideles : Me profugum comites deseruere mei.
Ille suam lætus patriam victorque petebat:
A patria fugio victus et exsul ego.
Nec mihi Dulichium domus est Ithaceve Sameve, Pœna quibus non est grandis abesse locis : Sed quæ de septem totum circumspicit orbem Montibus, imperii Roma deûmque locus. Illi corpus erat durum patiensque laborum: Invalidæ vires ingenuæque mihi.
Ille erat assidue sævis agitatus in armis : Assuetus studiis mollibus ipse fui.
Me deus oppressit, nullo mala nostra levante :
Bellatrix illi diva ferebat opem.
Quumque minor Jove sit, tumidis qui regnat in undis;
Illum Neptuni, me Jovis ira premit.
Adde, quod illius pars maxima ficta laborum : Ponitur in nostris fabula nulla malis. Denique quæsitos tetigit tamen ille Penates; Quæque diu petiit, contigit arva tamen: At mihi perpetuo patria tellure carendum est, Ni fuerit læsi mollior ira dei.
MITIUS inveni, quam te, genus omne ferarum : Credita non ulli, quam tibi, pejus eram. Quæ legis, ex illo, Theseu, tibi litore mitto, Unde tuam sine me vela tulere ratem ;
In quo me somnusque meus male prodidit, et tu, Pro facinus! somnis insidiate meis.
Tempus erat, vitrea quo primum terra pruina Spargitur, et tectæ fronde queruntur aves. Incertum vigilans, a somno languida, movi Thesea prensuras semisupina manus. Nullus erat: referoque manus, iterumque retento, Perque torum moveo brachia nullus erat. Excussere metus somnum: conterrita surgo: Membraque sunt viduo præcipitata toro. Protinus adductis sonuerunt pectora palmis : Utque erat e somno turbida, rupta coma est. Luna fuit: specto, si quid, nisi litora, cernam. Quod videant oculi, nil, nisi litus, habent. Nunc huc, nunc illuc, et utroque, sine ordine, curro:
Alta puellares tardat arena pedes.
Interea toto clamanti litore, Theseu,
Reddebant nomen concava saxa tuum:
Et quoties ego te, toties locus ipse vocabat, Ipse locus miseræ ferre volebat opem. Mons fuit; apparent frutices in vertice rari: Hinc scopulus raucis pendet adesus aquis. Adscendo (vires animus dabat), atque ita late Equora prospectu metior alta meo.
Inde ego (nam ventis quoque sum crudelibus usa), Vidi præcipiti carbasa tenta Noto.
Aut vidi, aut certe, quum me vidisse putarem, Frigidior glacie semianimisque fui.
Nec languere diu patitur dolor: excitor illo; Excitor, et summa Thesea voce voco.
Quo fugis, exclamo, scelerate? Revertere, Theseu; 35 Flecte ratem; numerum non habet illa suum.
Hæc ego, quod voci deerat, plangore replebam :
Verbera cum verbis mista fuere meis.
Si non audires, ut saltem cernere posses, Jactatæ late signa dedere manus: Candidaque imposui longæ velamina virgæ, Scilicet oblitos admonitura mei.
Jamque oculis ereptus eras: tum denique flevi; Torpuerant molles ante dolore genæ.
Quid potius facerent, quam me mea lumina flerent, Postquam desierant vela videre tua?
Aut ego diffusis erravi sola capillis, Qualis ab Ogygio concita Baccha deo: Aut mare prospiciens in saxo frigida sedi;
Quamque lapis sedes, tam lapis ipsa fui. Sæpe torum repeto, qui nos acceperat ambos ; Sed non acceptos exhibiturus erat.
Et tua, qua possum, pro te, vestigia tango; Strataque, quæ membris intepuere tuis.
Incumbo; lacrimisque toro manante profusis, 'Pressimus,' exclamo, te duo: redde duos. Venimus huc ambo; cur non discedimus ambo? Perfide, pars nostri, lectule, major ubi est?' Quid faciam? Quo sola ferar? Vacat insula cultu: Non hominum video, non ego facta boum. Omne latus terræ cingit mare: navita nusquam : Nulla per ambiguas puppis itura vias. Finge dari comitesque mihi, ventosque, ratemque; Quid sequar? Accessus terra paterna negat. Ut rate felici pacata per æquora labar; Temperet ut ventos Eolus; exul ero. Non ego te, Crete, centum digesta per urbes, Aspiciam, puero cognita terra Jovi. Nam pater, et tellus justo regnata parenti, Prodita sunt facto, nomina cara, meo: Cum tibi, ne victor tecto morerere recurvo, Quæ regerent passus, pro duce fila dedi; Cum mihi dicebas, Per ego ipsa pericula juro, Te fore, dum nostrûm vivet uterque, meam.' Vivimus; et non sum, Theseu, tua: si modo vivis, Fœmina, perjuri fraude sepulta viri.
Me quoque, quâ fratrem, mactâsses, improbe, clavâ; Esset, quam dederas, morte soluta fides. Nunc ego non tantum, quæ sum passura, recordor; Sed quæcumque potest ulla relicta pati. Occurrunt animo pereundi mille figuræ ;
Morsque minus pœnæ, quam mora mortis, habet; Jamjam venturos aut hac, aut suspicor illac, Qui lanient avido viscera dente, lupos :
Forsitan et fulvos tellus alat ista leones.
Quis scit, an hæc sævas tigridas insula habet?
Et freta dicuntur magnas expellere phocas. Quid vetat et gladios per latus ire meum? Tantum ne religer durâ captiva catenâ ;
Neve traham servâ grandia pensa manu; Cui pater est Minos, cui mater filia Phœbi: Quodque magis memini, quæ tibi pacta fui. Si mare, si terras, porrectaque litora vidi;
Multa mihi terræ, multa minantur aquæ. Cœlum restabat: timeo simulacra deorum. Destituor rabidis præda cibusque feris. Sive colunt habitantque viri, diffidimus illis; Externos didici læsa timere viros. Viveret Androgeos utinam, nec facta luisses Impia funeribus, Cecropi terra, tuis!
Nec tua mactasset nodoso stipite, Theseu,
Ardua parte virum dextera, parte bovem ! Nec tibi, quæ reditus monstrarent, fila dedissem, Fila per adductas sæpe recepta manus! Non equidem miror, si stat victoria tecum, Strataque Cretæam bellua tinxit humum. Non poterant figi præcordia ferrea cornu: Ut te non tegeres, pectore tutus eras. Illic tu silices, illic adamanta tulisti:
Illic, qui silices, Thesea, vincat, habes. Crudeles somni, quid me tenuistis inertem? At semel æterna nocte premenda fui. Vos quoque crudeles, venti, nimiumque parati, Flaminaque in lacrimas officiosa meas. Dextera crudelis, quæ me fratremque necavit, Et data poscenti, nomen inane, fides. In me jurarunt somnus ventusque fidesque; Prodita sum caussis una puella tribus,
« ZurückWeiter » |