Quem plus illa oculis suis amabat : Nam mellitus erat, suamque nôrat Ipsam tam bene, quam puella matrem : Nec sese a gremio illius movebat; Sed circumsiliens modo huc, modo illuc, Ad solam dominam usque pipilabat. Qui nunc it, per iter tenebricosum, Illuc, unde negant redire quemquam. At vobis male sit, malæ tenebræ Orci, quæ omnia bella devoratis! Tam bellum mihi passerem abstulistis! O factum male! O miselle passer! Tuâ nunc operâ meæ puellæ Flendo turgiduli rubent ocelli.
Phaselus ille, quem videtis, hospites, Ait fuisse navium celerrimus, Neque ullius natantis impetum trabis Nequîsse præterire, sive palmulis Opus foret volare, sive linteo. Et hoc negat minacis Adriatici Negare litus, insulasve Cycladas,
Rhodumve nobilem, horridamve Thraciam, Propontida, trucemve Ponticum sinum; Ubi iste, post phaselus, antea fuit Comata silva: nam, Cytorio in jugo, Loquente sæpe sibilum edidit comâ. Amastri Pontica, et Cytore buxifer, Tibi hæc fuisse et esse cognitissima Ait phaselus: ultimâ ex origine Tuo stetisse dicit in cacumine, Tuo imbuisse palmulas in æquore, Et inde tot per impotentia freta Herum tulisse; læva, sive dextera Vocaret aura, sive utrumque Jupiter Simul secundus incidisset in pedem; Neque ulla vota litoralibus Diis
Sibi esse facta, cum veniret a mare Novissimo hunc ad usque limpidum lacum. Sed hæc prius fuêre: nunc recondita Senet quiete, seque dedicat tibi, Gemelle Castor, et gemelle Castoris.
Vivamus, mea Lesbia, atque amemus; Rumoresque senum severiorum
Omnes unius æstimemus assis. Soles occidere et redire possunt : Nobis, cum semel occidit brevis lux, Nox est perpetua una dormienda.
Da mî basia mille, deinde centum : Dein mille altera, dein secunda centum, Dein usque altera mille, deinde centum : Dein, cum millia multa fecerimus, Conturbabimus illa, ne sciamus, Aut ne quis malus invidere possit, Cum tantum sciat esse basiorum.
Quæris, quot mihi basiationes
Tuæ, Lesbia, sint satis superque ? Quam magnus numerus Libyssæ arenæ
Laserpiciferis jacet Cyrenis,
Oraclum Jovis inter æstuosi
Et Batti veteris sacrum sepulcrum ;
Aut quam sidera multa, cum tacet nox, Furtivos hominum vident amores;
Tam te basia multa basiare,
Vesano satis et super Catullo est,
Quæ nec pernumerare curiosi Possint, nec mala fascinare lingua.
Veranni, omnibus e meis amicis Antistans mihi millibus trecentis,
Venistine domum ad tuos Penates,
Fratresque unanimos, anumque matrem ? Venisti. O mihi nuntii beati !
Visam te incolumem; audiamque Iberûm Narrantem loca, facta, nationes, Ut mos est tuus; applicansque collum, Jucundum os oculosque suaviabor. O, quantum est hominum beatiorum! Quid me lætius est, beatiusve?
Varrus me meus ad suos amores Visum duxerat e foro otiosum;
Scortillum (ut mihi tum repente visum est`
Non sane illepidum, nec invenustum. Huc ut venimus, incidêre nobis Sermones varii; in quibus, quid esset Jam Bithynia, quomodo se haberet, Et quonam mihi profuisset ære? Respondi (id, quod erat) nihil neque ipsis Nec prætoribus esse, nec cohorti, Cur quisquam caput unctius referret; Præsertim quibus esset irrumator Prætor, nec faceret pili cohortem. At certe tamen, inquiunt, quod illic Natum dicitur esse, comparâsti
Ad lecticam homines. Ego, ut puellæ Unum me facerem beatiorem, Non, inquam, mihi tam fuit maligne, Ut, provincia quod mala incidisset, Non possem octo homines parare rectos. At mî nullus erat neque hîc neque illic, Fractum qui veteris pedem grabati In collo sibi collocare posset.
Hîc illa, ut decuit cinædiorem,
Quæso, inquit, mihi, mi Catulle, paulum Istos commoda; nam volo ad Serapin Deferri. Mane, inquii puellæ :
Istud, quod modo dixeram me habere, Fugit me ratio: meus sodalis
« ZurückWeiter » |