third reason which Aristotle assigns is, " because without doubting those that investigate cannot know whether they have found what they explore. For, the end to these is not manifest; but is manifest to those who previously doubt in a proper manner." Hence, those only who have previously doubted, know truth when they have found it; but those who without doubting happen to meet with truth, are ignorant that they have found it. And the fourth reason which the philosopher assigns why he should begin from doubting is, "because he is necessarily better fitted to judge, who has heard all the opposite reasons, which may be compared to the adversaries in a law-suit." Conformably to this, he elsewhere observes, "that the demonstrations of contraries are doubts concerning contraries; and, at the same time, assertions will be more credible, if, previous to their being delivered, all that can be urged in defence of the contending arguments is heard." In short, the whole of his Metaphysics consists either in the enumeration and solution of doubts, or in the discussion of such things as are subservient to their solution. And we have largely shown that every part of his works abounds with doubting, and that he everywhere exhorts the reader to doubt, as above all things necessary to the perception of truth. It may, therefore, from all this be fairly and safely concluded that those who have represented his philosophy as tyrannical, have either ignorantly confounded it with the barbarous reveries of the schoolmen, or, desirous of becoming dictators in philosophy themselves, have most unjustly ascribed to the Stagirite that unbounded ambition with which they were so eminently inspired.

MISCELLA CRITICA

IN ALIQUOT LOCA SCRIPTORUM GRÆCORUM.

Ex Cl. WOLFII Litterarishe Analekten,-NO. III.

Α. Εσμὸς μελίσσης ap. Athen. Χ. p. 432.

IN Euripid. Bacchis 710. Fáλaxтos oμoùs elxov Brunck. proponit Γάλακτος εἶχον νάματ ̓. Εσμούς satis tuetur Philostratus Vit. Soph. I, 19. p. 511. Eoμòv μerioons pro melle dixit Epinicus, Athen. X. p. 452. c. Si probabilem conjecturam adferre voluisset

1 Αι γαρ των εναντιων αποδείξεις, απορίαι περί των εναντίων εισιν, άμα δε και μάλλον αν είη πιστα τα μέλλοντα λεχθήσεσθαι προακηκοσι τα των αμφισβητούντων λόγων δικαιωματα Lib. i. de Cœlo, c. 10.

Brunckius, various yáλaxтes proposuisset. Sed nihil opus esse ex locis citatis clare patet. Zapos xal toμòs copías, Themist. XXIX. p. 345. D." Sic Porsonus in Advers. p. 235. ed. Lips. 'Eouous in Eurip. Bacchis 710. satis tueri Philostrati locum, et in Epinici versu, Εσμὸν μελίσσης τῆς ἀκρολόγου [τον] γλυκὺν, agi de melle, non de apibus, cum viro κριτικωτάτῳ putamus. Sed, ut ἐσμὸν μελίσσης pro melle credamus dixisse poetam, nunquam nobis persuaderi potest. Nam periooãv toμòs apud Græcos et poetas et prosarios, nihil aliud significat, nihil aliud significare potest, quam apum examen, v. Artemo in Epigr. II. Pausan. IX. 771. 793. Dion. Chr. Or. XL. p. 178. 5. (ap. Jacobs. Animadvv. in Athen. p. 326), Aristoph. Vesp. 1102. Xenoph. Hist. III, 2, 20. Geopon. XV, 2, 14. XV, 4, 2. Ælian. V. H. X, 21. Aristot. H. A. IX, 27. Hes. Phot. Suid. Zonar. I. Poll. I, 254. Phavor. Etym. M. p. 383. 9. (ubi pro faròs cum Valck. Ep. ad Röv. p. 47. corrige, deoμòs nai telμòs,) et Hellad. in Meursii Opp. T. VI. p. 832. Phrynichus op. Προπαρ. in Bekkeri Anecdd. Gr. Τ. 1. p. 37., Εσμὸς μελισσῶν καὶ σμήνος μελισσών, ἄμφω δόκιμα : v. Dorv. ad Charit. p. 306. Εσμός, ut Examen apud Latinos, interdum metaphorice ponitur de numero, ut 'Eoμòs yuvaixov, Aristoph. Lys. 355.: Téxvwv, Antip. Sid. 43.: paorov, Platonis Epigr. 7. et '48. 337.: oixerov, Chrysost. T. VI. p. 703.: ¿píwr, Oppian. K. 11. 257.: xaμπéwv, Lycophr. 414.: ubi Müllerus :-" In Lexico Schneideri xáμn perperam e Lycophr. citatur, ut nomen singularis numeri, et cum xáu, eruca, confunditur, quum xάurn, sit pluralis a xúμnos, ut recte Reichard. in Indice, et ut e Schol. patet, (Κάμπη γὰρ τὰ κήτη,) quod κάμπος tamen in Lexicis adhuc deest." Idem vero vir doctissimus, sibi paruin constans, in Indice suo habet :-" Kάun, (Reichard. male κάμπος,) Βρωθεὶς καμπέων (Ionic. pr. καμπῶν) γνάθοις, 414.”) λόγων Plat. Polit. V, 2.: σwpòs xai toμos copias, Themist. p. 345. D.: ovoμáτwv, Lucian. Lexiph. 17.: σrepávwv, Stat. Athl. 32. et 46. in Anthol.: xaxwv, Porphyr. de Abst. II, 60. et poeta incertus ap. Ignat. Ep. ad Tarsens. p. 75. (ap. Toup. Emendd. IV. p. 156. Jacobs. Anthol. IX. p. 205): atv, Porphyr. de Abst. I, 34. Interdum, sed rarius, ponitur de quantitate, ut eoμòs yáλaxtos apud Euripidem, quem imitatus est Philostr. de V. S. p. 511. Quæ quum ita sint, ouds in Epinici versu nil aliud significare potest, quam vel apum examen, vel mellis copiam. Non de apibus ibi, sed de melle agi, docuit Casaubonus. Num igitur oμòs μedíoons sonat mellis copiam? Immo vetat Græcæ linguæ ratio; nam μedioowv éoμòs, ut supra nobis ostensum est, de apum examine tantum usurpatur. Vetant et verba Epinici; nam μελίσσης ἐσμὸς γλυκὺς pro ἐσμὸς μέλιTos yλuxéos, copia dulcis mellis, tam dura est phrasis, ut in nullo scriptore vel eandem vel ejus similem reperire possis. Vetat denique ipse Porsonus; nam soμòv μexíoons interpretatur non copiam mellis,

şed simpliciter mel. Quis tamen unquam dixerit ouòvμedioons pro μé? Phrasis, oμòs yúλaxtos, qua utuntur Eurip. et Philostr. II. cc, nihil praesidii affert ad vindicandam lectionen ἐσμὸν μελίσσης. Copiam lactis recte dici yaλaxtos lopov nemo negabit; sed de loquutione, μελίσσης ἐσμὸς ριο μέλιτος ἐσμὸς, utpote prorsus nova atque inaudita, sive copiam mellis intelligamus, sive cum Porsono mel, omnes omnino dubitare debebunt, et, dum res exemplis firmetur, cum Jacobsio et Schweigh. pro pov reponendum censeamus vaoμov, quæ emendatio, ut videtur, Porsono ipsi non displiceret, Nam, loquens de Brunckii conjectura ad Eurip. Bacch. 710. Táλaxtos eixov váμar', "si probabilem conjecturam," inquit," afferre voluisset, νασμούς γάλακτος proposuisset. Vide nov. Thes. Gr. L.. Fasc. II. p. 48. not, 3. p. 49. not. 1.

Ceterum Dorvillius I. c. ex Bibl. Coisl. p. 466. affert Phrynichi Arabii locum jani supra laudatum, Εσμὸς μελισσῶν καὶ σμήνος μελισ σŵr, aμow dóxiμa, deinde addit, "nempe Grammaticis ambo vocaσῶν, ἄμφω δόκιμα, bula άθροισμα, σύστημα μελισσών. Puto tamen σμήνος prima notione potius esse alveure, vas, ayysiov μexico." Eustath. ad. II. ß. p. 178. 15. :-Βούλονται δὲ οἱ νεώτεροι ἐπὶ μελισσῶν οὐκ ἔθνος λέγειν, ἀλλὰ σμῆνος· μάλιστα δὲ ἑσμὸν μετὰ δασέος πνεύματος, ώς δηλοῖ παρὰ Αριστο τέλει ὁ ἀφεσμός· τὸ γὰρ σμῆνος, οὐ μόνον ἐπὶ πλήθους λέγεται μελισσών, ἀλλὰ καὶ τὸ σίμβλον, ἤτοι τὸ ἀγγεῖον, ἐν ᾧ τὸ μέλι ἀποτιθέασιν αἱ μέλισε σαι, σμήνος καλεῖται. Plane concinit notatio Philemonis in Lexico p. 09.: Σμήνος· οὐ μόνον ἐπὶ πλήθους λέγεται μελισσῶν, ἀλλὰ καὶ τὸ σίμβλον, ἤτοι τὸ ἀγγεῖον, ἐν ᾧ τὸ μέλι ἀποτιθέασιν αἱ μέλισσαι, σμήνος καλεῖται καὶ ἑσμὸς, μετὰ δασέος πνεύματος, ὡς δηλοῖ παρὰ ̓Αριστοτέλει ὁ ἀφεσμός, Sed quum ouès, quod de numero sæpe dicitur, interdum, ut patet ex Eurip. et Philostr., ponatur et de quantitate, quo modo hunc sensum sibi asciverit, non videmus, nisi statuamus ouès pariter ac quos prima notione esse alveare; vas enim, in quo suum mel recondunt apes, facile nobis suggerit vas lacti continendo aptum atque adeo copiam lactis.

Quod vero ad prosodiam vocis attinet, eam μετὰ δασέος πνεύματος scribi vult Eustath., ex Aristot. afferens compos. apeoμòs, quod exstat in H. A. IX, 27. Sed ibi Schneiderus, quem fugit Eustathii locus, pro ὁ ἀφεσμος e Med. currexit ὁ αὐτῶν ἐσμὸς, cum quo, inquit, facit versio Thomæ, et mox, pro rov deμòv scripsit To autŵv toμòv, ex eodem Med. et eadem Thomæ versione. Quum tamen Eustathius suo in exemplari &perpov repererit, amplius de hac lectione cogitandum videtur. Certe pouòs pro simplici ouòs tam mira est loquutio, ut vix eam sine corruptela suspicione transmittere possimus. Porsonus quidem cum spiritu aspero sods scripsit; at in Xenoph. Plat. Aristoph. Lycophr. Oppiano, Aristot. Eliano, Pausan. Philostr. Themist. Porphyr. et Luciano editur auós. In Photio male μos. In Hesychii Cod. Ven. ious scribi testatur

Schorius, sicque editur in Etym. Μ., Suida, Zonara, (ubi tamen ἑσμός,) I. Poll. Phavor. Helladio et Phrynicho Arab. In Euripide Matthiaeus edidit ἑσμούς, ut in Barnesii ed. legitur, sed perperam. Eustathium nihil moramur; nullum enim alium vocis per spiritum asperum scribendæ auctorem affert præter Aristot., in quo, ut diximus, pro vulgato ἀφεσμός, Cod. Med. habet αὐτῶν ἐσμὸς, cum quo facit Thomæ versio. Thetfordiæ.

E. H. Barker.

Β. Ἑσμὸς μελίσσης ad loc. eundem. Neque lectoribus hujus libri, neque ipsi Barkero, viro uti doctissimo, ita candidissimo, ingratum fore arbitror, si his, quæ ille solita diligentia disputavit, pauca addidero. Nam etsi in universum verissima mihi videtur attulisse, tamen est etiam, ubi ab eo dissentiendum putem. Contendit Barkerus, ἑσμὸν μελίσσης neque mel, neque copiam mellis, sed examen apum significare, non solum quia usus ita postulet, sed etiam quod tam duræ sint istæ metaphoræ, ut nullo simili exemplo defendi posse videantur. De hac ipsa vero duritie tanto accuratius quærendum puto, quo facilius exstiturum video, qui ex ipsis vel Athenæi vel Epinici verbis excusationem allatum eat. Et Athenaus quidem ita scribit: ἔπινον δὲ οἱ πολλοὶ καὶ ἄλφιτα ἐπιβάλλοντες τῷ οἴνῳ, ὡς ὁ Δελφὸς 'Ηγήσανδρός φησιν. Επίνικος γοῦν, Μνησιπτολέμου ἀνάγνωσιν ποιησαμένου τῶν ἱσοριῶν, ἐν οἷς ἐγέγραπτο ὡς Σέλευκος ἀπηλφίτισε, γράψας δράμα Μνησιπτόλεμον, καὶ κωμῳδῶν αὐτὸν, καὶ περὶ τῆς πόσεως ταῖς ἐκείνου χρώμενος φωναῖς, ἐποίησε λέγοντα. Apparet ex his, illud egisse Epinicum, ut dictionem Mnesiptolemi rideret. Id magis etiam ex versibus ipsis Epinici intelligitur, quos emendatos hic ponam. Nam in tali causa non satis est, formulas dicendi ipsas spectari, sed videndum est etiam, qua mente quove consilio usurpatæ sint: quæ res cum scripturæ emendatione conjunctissima est. Ita autem scribit Epinicus e persona Mnesiptolemi :

ἐπ' ἀλφίτου πίνοντα τοῦ θέρους ποτὲ
ἰδων Σέλευκον ἡδέως τὸν βασιλέα,
ἔγραψα καὶ παρέδειξα τοῖς πολλοῖς ὅτι

κἂν τὸ τυχὸν ἡ πραγμάτιον ἢ σφοδρ ̓ εὐτελὲς,
σεμνὸν δύναται τοῦθ ̓ ἡ δύναμις ἡ 'μὴ ποιεῖν·

γέροντα Θάσιον, τόν τε γῆς ἀπ ̓ Ατθίδος

ἑσμὸν μελίσσης τῆς ἀκραχόλου γλυκὺν
συγκυρκανήσας ἐν σκύφῳ χυτῆς λίθου,
Δήμητρος ἀκτῇ πᾶν γεφυρώσας ὑγρὸν,
κατησίμωκα πώμα καύματος λύσιν.”

Jactat Mnesiptolemus artem suam res quamvis vulgares dictionis splendore ad eximiam magnitudinem et gravitatem extollendi.

Cujus artis specimen edens, grande quiddam et tragoedia dignum sonare incipit: unde versus, quibus hoc specimen continetur, etiam numeris tragicis incedunt. Ex qua re intelligitur, corruptam esse vulgatam scripturam axpoλóyou, quam Barkerus, si tragicos hic numeros requiri animadvertisset, facile vidisset aliter quam addite ad yλuxdy articulo corrigendam esse. Quod in epitome MS. legitur, ἀκρολόχου, satis aperte monstrat, scribendum esse ἀκραχόλου ; eamque ipsam scripturam in excerptis reperisse se testatur Casaubonus, nuper autem merito adscivit Jacobsius. I'λuxù quidem recte repositum puto pro yλuxù, quod libri habent. Nam etsi etiam yλuxe, quod ad exúc referretur, scribere potuit Epinicus, tamen concinnior videtur oratio, relato hoc nomine ad ἑσμόν. Συγκυρκα voas, quod etiam Jacobsius posuit, emendatio est, nisi fallor, Schneideri in Lexico Græco: nihili est enim vulgatum σvyxvpvανήσας. Tum qui πᾶν γε φυράσας ὑγρὸν scribi voluerunt, neque quid inutilis particula yè sibi vellet, ostenderunt, neque animadverterunt tolli ea mutatione insolentiam dictionis, quam affectabat Muesiptolemus, nec denique cogitarunt, non pultem factam esse, sed paullum farinæ adspersum vino. Aptissime vero Mnesiptolemus, suo quidem genere dicendi Δήμητρος ἀκτῇ παν ὑγρὸν γεφυρώσαι dixit, si quidem injecta farina vinum, ut aqua ponte, sternitur. Natat enim in superficie, donec hausto humore mergatur. Mersa qui vinum bibebant, et ἀπαλφιτίζειν dici potuere, et ἐπ' ἀλφίτου πίνειν, ut non magis in primo versu ån åλpírov scribi, quam propter istud ET' ἀλφίτου apud Athenæum ἐπαλοίτισε reponendum esse videatur. In ultimo versu quod epitome MS. dedit, xaryolμwxa, cæterorum librorum scripturæ κατησίμωσα prætuli, quæ nuper in κατησίμωσε mutata fuit, nescio an haud satis circumspecte. Multo enim credibilius est. Seleucum, quem idéws πívovτa viderat, a Mnesiptolemo introductum fuisse ita magnifice loquentem, quam ipsum Mnesiptolemum in tali re commemoranda isto genere dicendi usum esse. Hoc enim nimis ineptum fuisset: illud vero aliquid excusationis habebat, regem, bene sibi esse dicentem, in compotatione, ipsa paullo tumidius loqui.

Veniam nunc, quo volebam. Ridet quidem Epinicus Mnesiptolemum propter inflatum genus dicendi, verum non illud significat, dixisse eum, quæ dici nequeant, sed hoc notat, quod in rebus exilibus tanto verborum strepitu abutatur. Itaque non conficeret rem, qui éoμòv μedíoons pro melle vel copia mellis a solo Mnesiptolemo, ut scriptore inepto, dictum contenderet. Sed cautius solvenda est hæc dubitatio, videndumque, ne, si eadem verba in re gravi aptoque loco usurpata essent, nihil essent offensionis habitura. Quum autem duæ interpretationes prostent, de utraque seorsum quærendum est. Ac recte omnino negat Barkerus, oμòv μedíoons posse copiam mellis significare: verum rationem hujus rei vellem explicuisset vir