Rome for the redress of grievances, should be laid before the council. XXXVII. Paper-office. 27. An Instrument of Francis I., King of France, for the justification of the Marriage of King Henry VIII. with Queen Anne, and against the Validity of the former Marriage with Queen Catharine, notwithstanding the Pope's Dispensation. Franciscus Dei gratia Francorum Rex Christianissimus omnibus et singulis præsentes lecturis et audituris salutem. Non honoris solum nostri verum etiam officii et pietatis ratio illud a nobis efflagitat, ut non modo fortunas sed etiam fidem, autoritatem, gratiam, et studium omne nostrum adhibeamus ne cum amici longe charissimi et de nobis optime meriti injuria, justitia etiam et veritas negligantur. Hinc est quod cum serenissimus et invictissimus princeps, Henricus Dei gratia Angliæ Rex, Fidei Defensor, dominus Hiberniæ, charissimus frater ac consanguineus et perpetuus confederatus noster vigore cujusdam dispensationis a bonæ memoriæ Julio Papa illius nominis secundo, cum nobili mulieri Catherina præclaræ memoriæ Ferdinandi et Isabella Hispaniarum regum filia, ac præclaræ memoriæ illustris principis Arthuri dicti serenissimi regis Henrici fratris naturalis et legitimi relicta, matrimonium olim de facto contraxerit, et ex eadem in eodem prætenso matrimonio filiam adhuc superstitem Mariam nomine susceperit. Cumque idem serenissimus rex dicti incesti matrimonii conscientia motus a præfata domina Catherina diverterit ac justissimis gravissimisque de causis nobis etiam satis cognitis et perspectis ad id inductus matrimonium cum clarissima ac nobilissima domina Anna nunc Angliæ regina rite legitime et realiter iniverit contraxerit et in facie Ecclesiæ solemnizaverit, et præclarissimam dominam Elisabetham Angliæ principem in eodem matrimonio procreavit et suscepit. Cumque præterea super illius dispensationis et matrimonii viribus ac justitia nec non supra dictæ dominæ Mariæ legitimitate et natalium defectu multæ gravesque quæstiones subortæ fuerunt; in quibus tractandis ac in judicio et veritate discutiendis nos bene multis argumentis perspeximus non eam quam oportuit æquitatis rationem ab ipso pontifice Romano habitam fuisse, et multa sive temporum iniquitate sive hominum vitio, contra omne jus fasque in præmissis et circa ea designata. Voluimus in hac causa tam gravi integerrimos quosque nostri regni viros ac non modo in sacra theologia peritissimos, verum etiam juris ecclesiastici callentissimos consulere, quibus etiam mandavimus ut quid in tota hac causa secundum Deum et conscientiam sentirent fideliter nobis referrent atque responderent. Quoniam autem habitis prius inter eruditissimos viros matura deliberatione diligenti examinatione ac longo tractatu, nos ex eorum omnium et singulorum unanimi sententia et conformi relatione, liquido comperimus invenimus et plene intelleximus non solum quod dicta dispensatio fuit et est omnino nulla inefficax et invalida tam propter subreptionis et obreptionis vitia, quam propter alias causas maxime vero propter potestatis in dispensante defectum ex eo, viz. Quod matrimonia cum relictis fratrum decedentium sine liberis contracta, sint de jure naturali et divino prohibita. Nec Romanus pontifex nec ulla alia humana potestas possit dispensare ut illa aliquo modo legitimo fiant aut consistant; verum etiam cum præfatum matrimonium inter dictum clarissimum fratrem nostrum ac præfatam nobilem mulierem dominam Catherinam de facto ut præfertur contractum, fuit et est incestuosum, ac prorsus nullum ac etiam contra sacrosancta Dei præcepta atque adeo contra omnia jura tam divina quam humana usurpatum: quodque proinde dicta domina Maria in eodem pretenso matrimonio ut præfertur suscepta et procreata ad omnem juris effectum spuria et illegitima proles ac ex illicito et incesto coitu genita fuit et est, sicque ab omnibus reputari ac censeri debuit ac debeat omnino. Ac etiam quod dictum matrimonium quod idem charissimus frater noster cum dicta clarissima domina Anna Angliæ regina contraxit, fuit et est omnibus modis sacrosanctum legitimum et validum. Quodque dicta illustris domina Elisabetha Angliæ princeps ex eodem matrimonio suscepta nec non alia quæcunque proles ex eodem matrimonio divina bonitate in posterum suscipienda, legitima fuit et est eritque et esse debet. Ac denique cum non solum multis ex reverendissimis Romanæ sedis cardinalibus inter quos primus fuit reverendissimus ille quondam Anconitanus, verum etiam ipse nuper bonæ memoriæ Clemens Papa Septimus ex certa et deliberata animi sui sententia cum nobis ipsis Marsiliæ tunc existentibus, tum alias sæpe oratoribus nostris tunc Romæ agentibus palam ac vivæ vocis suæ oraculo confessus sit et expresse declaravit se sentire dictam dispensationem et matri monium cum dicta domina Catherina contractum, fuisse et esse nulla prorsus et de jure invalida, atque eadem sic fuisse et esse per suam sententiam definitivam seu finale decretum declarasset pronuntiasset et definivisset, si privati quidem affectus et respectus humani non obstitissent. Nos igitur Franciscus Francorum rex antedictus ut justum veritati suffragium ferentes, simul et justissimæ charissimi fratris nostri causæ patrocinemur notum facimus et in publicam testationem deduci volumus per præsentes; quod nos primam quidem dictam dispensationem quæ ab dicto Julio secundo ut prædicitur emanavit, nullam prorsus ac minus validam, et ex dictis causis inefficacem irritam et inanem fuisse semper et esse. Deinde ipsum matrimonium quod ejusdem dispensationis virtute cum dicta domina Catherina olim de facto contractum fuit, incestuosum nullum ac omnino illegitimum, ac naturali juri et divino contrarium fuisse et esse, ac pro incestuoso, nullo minusque legitimo haberi debere. Denique dictam dominam Mariam ex eo matrimonio ut præmittitur susceptam prorsus illegitimam et ad succedendam in paterna hæreditate prorsus inhabilem fuisse et esse, et pro tali haberi censerique debere reputamus, acceptamus, judicamus, asserimus, censemus et affirmamus. Similiter reputamus, acceptamus, judicamus, asseremus, censemus et affirmamus quod matrimonium illud quod idem serenissimus rex ac charissimus frater noster cum præfata illustrissima domina Anna contraxit, fuit et est modis omnibus sacrosanctum legitimum et validum, et quod proles ex eodem matrimonio suscepta seu suscipienda, maxime autem dicta clarissima domina Elisabetha nunc Angliæ princeps ex iisdem ut præfertur procreata ad omnem juris effectum legitima fuit et est eritque et esse debet. Quodque non solum omnia et singula quæ dictus serenissimus rex et charissimus frater noster pro confirmando et stabiliendo hujusmodi matrimonio suo quod cum præfata illustrissima domina Anna Angliæ regina contraxit, nec non pro dictæ dominæ Elisabethæ filiæ suæ ac aliorum liberorum qui ex hoc matrimonio procreabuntur legitima et hereditaria in regnum successione statuit, ordinavit aut promulgavit, justissimis et æquissimis fundamentis innitantur et subsistant. Verum etiam quod omnia et singula sententiæ censuræ et decreta ac alia quicunque processus et judicia contra præmissa ac eorum occasione bonæ memoriæ Clementem nuper pontificem Romanum, aut alium quemcunque judicem, sive aliam per autoritatem quamcunque facta edita aut promulgata, aut in posterum edenda, ferenda, facienda sive promulganda sunt ipso jure nulla irrita injusta et iniqua, ac pro talibus haberi, reputari ac judicari et censeri debere, certo credimus, constanter attestamur, censemus, asserimus et affirmamus per præsentes. Promittimus insuper in fide ac verbo regio ac sub hypotheca omnium bonorum nostrorum patrimonialium et fiscalium, nec non bonorum subditorum nostrorum etiam in forma contractus guarantitii paratam executionem habentes, obligamus nos, hæredes et successores nostros dicto serenissimo Henrico charissimo fratri nostro hæredibus et successionibus suis, quod nos hanc animi nostri sententiam et judicium quod super præmissis nos habere vere et ex animo declaravimus, semper et ubique locorum maxime autem in omnibus et singulis futuris synodis aut conciliis generalibus et coram quibuscunque judicibus, nec non apud et contra omnes homines quicunque eidem sententiæ nostræ quacunque ratione adversabuntur, cujuscunque autoritatis præeminentiæ aut dignitatis, etiam si supremæ fuerint, per nos ac nostros subditos quoscunque tam in judicio, quam extra, manu tenebimus propugnabimus, ac si opus fuerit etiam manu forti defendemus ac pro viribus justificabimus, nec ullo unquam modo aut tempore in posterum publice aut occulte directe aut indirecte eidem sententiæ nostræ contraveniemus, nec quicquam unquam attentabimus moliemur aut faciemus, nec ab aliis in posterum cujuscunque autoritatis fuerint fieri aut attentari quantum in nobis est permittemus quod in irritationem, enervationem, præjudicium, aut in contrarium huic nostræ sententiæ cedat, aut cedere possit quovis modo. In cujus rei testimonium, &c. XXXVIII. The Opinion of certain of the Bishops and Clergy touching a 28. Though, that in the old times, when the empire of Rome Paper-office. had his ample dominion over the most part of the world, the first four general councils, which at all times have been of most estimation in the Church of Christ, were called and gathered by the emperor's commandment, and for a godly intent, that heresies might be extinct, schisms put away, good order and manners in the ministers of the Church, and the people of the John xx. 22, 23. same established: like as many councils more were called till now of late, by the negligence as well of the emperor as other princes, the bishop of Rome hath been suffered to usurp this power; yet now, forasmuch that the empire of Rome and the monarchy of the same has no such general dominion, but that many princes have absolute power in their own realms, and a whole entire monarchy, no other prince may by his authority call a general council: but that if any one or more of these princes, for the establishing of the faith, for the extirpation of schisms, do lovingly, charitably, with a good sincere intent to a sure place, require any other prince, or the rest of the great princes be content to agree, that, for the wealth, quietness, and tranquillity of all Christian people, by his or their free consent a general council might be assembled,—that prince or those princes, so required, are bound by order of charity, for the good fruit that may come of it, to condescend and agree thereunto, having no lawful impediment nor just cause to the contrary. The chief causes of the general councils are before expressed. -In all the ancient councils of the Church, in matters of the faith, and in interpretation of Scripture, no man made definite subscription but bishops and priests, forasmuch as the declaration of the Word of God pertains unto them. The words of John, in his 20th chapter,-" Sicut misit me Pater, et ego mitto vos," &c.-have no respect to a king's or prince's power; but only to show how that the ministers of the Word of God, chosen and sent for that intent, are the messengers of Christ, to teach the truth of his Gospel, and to "loose" and " bind " sin, &c., as Christ was the messenger his Father. The words also of St. Paul, in the 20th chapter Acts xx. 28. of the Acts,-" Attendite vobis et universo gregi in quo vos of Spiritus Sanctus posuit episcopos, regere Ecclesiam Dei,”were spoken unto the bishops and priests, to be diligent pastors of the people, both to teach them diligently, and also to be circumspect that false preachers should not seduce the people, as follows immediately after in the same place. Other places of Scripture declare the highness and excellency of Christian princes' authority and power; the which, of a truth, is most high; for he hath power and charge generally over all, as well bishops and priests as others. The bishops and priests have charge of souls within their own cures, power to minister sacraments, and to teach the Word of God: to the which |