Frena minus sentit, quisquis ad arma facit. Quam qui servitium ferre fatentur, Amor. Nil opus est bello: veniam pacemque rogamus, Ipse ego, praeda recens, factum modo vulnus habebo 17s. Ov. m. 8, 633 s. paupertatem fatendo efficere levem nec iniqua mente ferendo; Nr. XIII 57. 18. ferre fatentur] statt seferre f., eine altertümliche Wendung, welche sich auch die klass. Dichter oft gestattet haben; z. Cat. Nr. III 2. 19. II 4, 3 confiteor, siquid prodest delicta fateri. 23. myrto] z. Nr. II 29. maternas col.] die Tauben sind der Venus heilig; Varro r. r. III 7, 9 nihil columbis fecundius; z. Cat. Nr. XV 1. 24. vilricus] Vulcan (am. II 9, 48) ist als Gemahl der Venus der Stiefvater Amors, der von Venus und Mars abstammt. Als Gott der Schmiedekunst (Mulciber) soll Vulcan seinem Stiefsohn den Triumphwagen anfertigen. 25. triumphum] Ausrufungen und angeführte Worte werden im Griechischen und Lateinischen häufig flektiert. Der Festruf war: 'o triumphe' (v. 34). triumphum clamare: m. 1, 560; Liv. XXI 62, 2; XXII 1, 20; io triumphe Nr. XVI 51s.; m. 12,215; Paeana vocare (m. 14, 720) neben dicite 'io Paean' (a. a. 2, 1). 26. adiunctas] angeschirrt. aves] die Tauben. 27. Wie im Trinmphzug die gefangenen Krieger vor dem Wagen des siegreichen Feldherrn gefesselt geführt wurden, so hier die von Amors Pfeilen getroffenen Jünglinge und Mädchen. Vulgus 'io' magna voce 'triumphe' canet. His tu militibus superas hominesque deosque, Tunc quoque non paucos, si te bene novimus, ures, 35 40 45 50 Nr. IV (am. I 15). Quid mihi, Livor edax, ignavos obicis annos, Non me more patrum, dum strenua sustinet aetas, Nec me verbosas leges ediscere nec me Mortale est, quod quaeris, opus. Mihi fama perennis Vivet Maeonides, Tenedos dum stabit et Ide, IV. 'Was tadelt ihr mich, dafs ich mich nicht dem Kriegs- oder Staatsdienst gewidmet habe? Ich strebe nach dem hohen Ruhm des Dichters, dessen Name ewig fortlebt'. 1. edax] z. Nr. I 124; Prop. Nr. XIV 1 s. 2. Verbinde: voc. carm. opus ingen. in. 6. vocem prost.] seine Stimme öffentlich vernehmen lassen, mit dem Nebenbegriff, dafs dies etwas Unwürdiges sei. 7. Z. Nr. I 128. 5 10 15 natürlicher Begabung und ausgebildeter Technik findet sich tr. 2, 424 Ennius ingenio maximus, arte rudis; Prop. II 24, 23. 15. cothurno] eigentlich ein hoher Schuh, wie ihn seit Aschylus die griechischen Schauspieler in der Tragödie trugen; dann die Tragödie selbst. 16. Aratus aus Soloi in Kilikien, geb. um 270 v. Chr., schrieb ein Gedicht Φαινόμενα καὶ Διοσημεία (Himmelserscheinungen und Wetterzeichen), das von Cicero metrisch übersetzt worden ist (Aratea). 17. fallax servus, durus pater u. a. waren stehende Gestalten der jüngeren attischen und der römischen Komödie. 17 s. Menandros, geb. 342 v. Chr., gehörte der jüngeren attischen Komödie (véa xwuqdia) an, welche ihre Stoffe dem bürgerlichen Leben entlehnte. Wir haben zwar kein Stück von ihm erhalten, wohl aber mehrere Übersetzungen von Terenz, dem römischen Lustspieldichter. Über die Form Menandros z. Prop. Nr. XVII 28. Vivent et meretrix blanda, Menandros erit; 19. Ennius aus Rudiae in Calabrien (239-169 v. Chr.) schrieb 18 1. annales, eine Darstellung der Geschichte Roms in Hexametern von den ersten Anfängen bis auf seine Zeit. Die Form seiner Gedichte, die den Späteren nicht gefeilt genug erschien, wird wiederholt getadelt; Hor. epp. Il 1, 50 ss.; 3, 259 ss.; Prop. IV 1, 61. Ov. (tr. 2, 423 s.) nennt ihn ingenio maximus, arte rudis. - L. Accius (170-94 v. Chr.) schrieb Tragödien nach griech. Mustern. Als Tragiker heifst er altus (Hor. epp. II 1, 56) und animosi oris (von leidenschaftlicher Sprache). = occidere. 20. casurum] cadere 21s. P. Terentius Varro Atacinus (82-37 v. Chr.) schrieb nach dem Vorbilde des Apollonios von Rhodos ein Epos Argonautae. 21. prima ratis] Argo. 22. Aesonio duci = lason, S. des Aeson. = ab Aes. duce; 238. T. Lucretius Carus (98-55 v. Chr.) schrieb ein Lehrgedicht de rerum natura. Die Worte Ovids spielen auf Lucr. 5, 92 ss. an: principio maria ac terras caelumque tuere, 20 25 30 quorum naturam triplicem, tria corpora, Memmi, tres species tam dissimiles, tria talia texta, una dies dabit exitio, u. v. 997 s. 25. Die drei berühmten Gedichte Virgils. Die Bucolica beginnen mit den Worten "Tityre, tu patulae recubans sub tegmine fagi'; die Aneide 'arma virumque cano'. segetes] die Georgica. 26. triumphare alqm. heifst sonst 'im Triumph führen (Tac. ann. 12,19; Luc. 2,90); aber triumphatus-victus Verg.ge. 3,33; A. 6, 836; Hor. c. III 3, 43; Ov. a. 114, 46; f. 3,732; Tac. G.37; Plin. 5, 36.. 27. ignes] die Fackeln. 29. Cornelius Gallus] s. Einlei. tung S. 8. Vgl. a. a. 3, 537 Vesper et eoae novere Lycorida terrae. Mit dem Bau des Verses vgl. m. 11, 266 felix et nato, felix et coniuge; 14, 832. 31. patientis] gegen Eindrücke unempfindlich(Prop.I16, 29 Rothst.). 34. Der Tagus] (Tajo) ward von den Alten wegen seines Goldreichtums gepriesen; met. 2, 251. ripa aurif. T. das Gold selbst. = Vilia miretur vulgus; mihi flavus Apollo Cum suus ex merito quemque tuetur honos. Nr. V (am. III 9). Memnona si mater, mater ploravit Achillem, 35. flavus] z. Nr, II 7 u. Cat. Nr. XXVII 63. 36. Die Quelle Kaoralla am Parnafs war den Musen und dem Apollo heilig. 37. coma] das Laub. 'Der Myrtenkranz der Venus möge sein Haupt schmücken; denn von der Liebe will er singen.' 38. multus] für multum. 39. Z. Nr. I 122. 41. supremus ignis] das Feuer des Scheiterhaufens. 42. Hor. c. III 30, 6 s. non omnis moriar, multaque pars mei vitabit Libitinam. V. Elegie auf den Tod des Tibullus, der im J. 19 v. Chr. starb. In demselben Jahre wird die Elegie verfasst sein. 1. Memnon, der Sohn der Eos, König der Athiopen, kämpft auf seiten der Troianer und wird von Achilleus getötet; met. 13, 576 ss. Die Klage der Mutter; met. 13, 621 s. Achillem] den Sohn der Nereide Thetis. 2. tangunt] rühren. 3. flebilis] Fonvntixń. indi 35 40 5 gnos] 'du verdientest es nicht, dafs dein Liebling Tibull so früh starb'. solve cap.] als Zeichen der Trauer. ἐλεγεία scil. ποίησις; das a in Elegeia ist der griech. Form entsprechend lang. 4. Einleitung S. 4. 6. inane] 'entseelt': Geibel; denn der Geist ist aus dem Körper entflohen und zu den elysäischen Gefilden eingegangen; v. 60; m. 13, 488 corpus inane animae; Prop. Nr. XXXII 32. 7. puer Veneris] Amor. Seine Attribute sind der Bogen und der Köcher, in welchem er die sicher treffenden Pfeile verwahrt, mit denen er alles verwundet. Mit der Fackel entflammt er die Herzen zur Liebe. eversam phar.] als Zeichen der Trauer, wie versa lyra (Stat. silv. II 1, 27 Vollmer) und wie beim funus die fasces umgekehrt wurden (Tac. ann. 3, 2). Tib. II 6, 15 s. Bion ep. Ad. 81 s. γὼ μὲν ὀϊστώς, ὃς δ ̓ ἐπὶ τόξον ἔβαιν', δε δ ̓ ἐπτέρνισδε φαρέτραν. 7 s. eversam phar., fractos a., sine luce f] Zeichen der Trauer. |