Agitans columnas, hæc adibant æquora :
Quæ Himilco Poenus mensibus vix quatuor,
Ut ipse semet re probasse rettulit
Enavigantem, posse transmitti adserit,
Sic nulla late flabra propellunt ratem,
Sic segnis humor æquoris pigri stupet.
Adjicit et illud, plurimum inter gurgites
Exstare fucum, et sæpe virgulti vice
Retinere puppim; dicit hic nihilominus
Non in profundum terga demitti maris,
Parvoque aquarum vix supertexi solum :
Obire semper huc et huc ponti feras
Navigia lenta et languide repentia
Internatare belluas.

. Porro in occiduam plagam

Ab his columnis gurgitem esse interminum,
Late patere pelagus, extendi salum,
Himilco tradit. Nullus hæc adiit freta,
Nullus carinas æquor illud intulit,
Desint quod alto flabra propellentia,
Nullusque puppim spiritus cœli juvet:

Dehinc quod æthram quodam amictu vestiat
Caligo, semper nebula condat gurgitem,
Et crassiore nubilum perstet die.
Oceanus iste est, orbis effusi procul
Circumlatrator, iste pontus maximus.

Longo explicatur gurges hujus ambitu,
Produciturque latere prolixe vago.
Plerumque porro tenue tenditur salum,
Ut vix arenas subjacentes occulat.
Exsuperat autem gurgitem fucus frequens
Atque impeditur æstus hic uligine.
Vis belluarum pelagus omne internatat
Multusque terror ex feris habitat freta.
Hæc olim Himilco Poenus Oceano super
Spectasse semet et probasse rettulit:
Hæc nos, ab imis Punicorum annalibus
Prolata longo tempore, edidimus tibi.

XIII. THE RAVENNA GEOGRAPHER.

Geogr. i. 3. Duodecima ut hora diei Britonum est patria, cujus post terga infra Oceanum, ubi longius est, duorum dierum cum suis noctibus prospere navigantibus iter, magna insula Britannia rejacet quam Græcorum philosophi quasi micosmin appellant. Et trans ipsam Britanniam trecentis milliariis spatiis ubi longius Scotorum insula invenitur quæ et Hibernia conscribitur. Nam jam ultra illam, ut ad occidentalem dicamus plagam, nullo modo ab hominibus terra invenitur.

XIV. DICUIL.

De mensurâ Orbis. c. 29. [Ante. p. 67.] Thile ultima in quâ . nox nulla . . . . In medio illius minimi temporis medium noctis fit in medio orbis terræ ; et idcirco mentientes falluntur qui circum eam concretum fore mare scripserunt, et qui a vernali æquinoctio usque ad autumnale continuum diem sine nocte atque ab autumnali versâ vice usque ad vernale æquinoctium assiduam quidem noctem, dum illi navigantes in naturali tempore magni frigoris eam intrabant ac manentes in ipsâ dies noctesque semper præter solstitii tempus alternatim habebant: sed, navigatione minus diei ex illâ ad boream congelatum mare invenerunt."

XV. GASSENDI.

Op. v. 327., Vita Peireskii. 5. Exoptaverat Wendelinus maximam sive solstitialem Solis altitudinem observari Massiliæ: ut Diatribam suam de Solis obliquitate posset. . . expendere ex nostrâ observatione, comparata cum eâ quam sub Alexandri Magni tempora Pytheas Massiliensis peregit. . . . . Dicere sufficiat. . . fuisse ex nostrâ observatione gnomonem ad umbram eâ proportione quam habent 120 ad 423; qui fuit juxta illum "ed proportione quam habent 120 ad 414."

Op. iv. 530. Proport. Gnomon. Epist. ad Wendelinum 2. "Ad Pytheam redeo, cuius propterea fidei nihil detrahitur, tametsi idem potuit cum illis proceribus Ptolemæo, Hipparcho, Eratosthene, peccatum peccare. Venit ille potius mihi commendandus et amore patriæ et civitatis gratiâ, quæ ut Euthymenem in Austrum sic

ipsum in Boream emisit, per Atlanticum: recitaturos quid in terris usque ultimis viseretur. Nec refert quod, ut Seneca mentitum Euthymenem scribit, sic Strabo, Polybium sequutus, plurima mendacia Pytheæ adscribit: Quippe et Philosophus, ex Cleomede fuit; ac veri proinde studiosus; et quod ad cælestes quidem observationes attinet, id videtur sufficere, quod fuerit Matheseos ac ipsius adeo Astronomiæ valde peritus. Peritiorem certe vel ipso Eudoxo ab Hipparcho accipimus, cum Eudoxum quidem reprehendit dicentem esse quandam stellam in eodem semper loco consistentem, quæ quidem Polus mundi fit et Massiliensem Pytheam commendat dicentem "in Polo nullam esse stellam sed vacuum esse locum cui tres stellæ adjaceant, quibuscum ipsum Poli punctum quadrangulam circiter figuram efficiat": ut illud præteream, quod ipsi propterea fidem adhibuit, Eratosthene imitatus, dum ex ejusdem laboribus Geographiam locupletaverit. Nempe et descripsit terræ ambitum, opus Scholiastis celebratum, et memoratos Gemino de Oceano scripsit commentarios. Quin Strabo quoque ipse tacere non potest illius peritiam Teρì ra ovρávia και μαθηματικά ; causatur solum voluisse illum eruditionis suæ prætextu conciliare fabulis fidem. Et vide tamen, ut experientia nos jam edocuerit illa revera contingere in plagis Borealibus . . . quæ Strabo voluit Pythean descripsisse solum πρὸς μέν τοι τὰ οὐράνια KaÌ Tηv μAÐŋμATIKηv Oɛwpíav: ejusmodi sunt, "fructum mitiorum nihil, animaliumque mansuetorum parum ibi nasci, miliis et aliis oleribus, fructibus et radicibus vesci homines"; Quod fabulæ locum potissimum dedit, ipsa est Thules historia, quam hodie etiam plerique volunt non esse dictam Islandiam, sed Insulam quandam ex Orcadibus, adhærentes Ptolemæo, qui eam statuit quatuor gradibus citra Circulum Polarem. Sane vero, si nihil Terrarum sub eo circulo detectum jam foret, posset Pytheas haberi mendax referens "se eo pervenisse, ubi æstivus Tropicus gereret vicem Arctici, hoc est maximi circulorum semper apparentium" : et quia jam etiam navigando pervenitur in Islandiam, ubi Tropicus pro Arctico est; quidni habeamus Pytheæ fidem et hanc Thulen esse credamus, quam sic nominatam primus prodidit? Quam ceteri certe supponunt aut fingunt situm non habet hujusmodi; et Cleomedes melius quam Strabo Thulen reliquit, ubi Pytheas collocasse memorabatur. Et ne dubitare quis possit de Pytheæ sagacitate ac solertiâ, quasi loca citeriora habere potuerit

pro eo in quo dies maximus 24 foret horarum, verba sunt illius apud Geminum, "Monstrabant nobis barbari ubi Sol cubaret &c." Quæ refero, ut innuam quemadmodum Pytheas eo paulatim pervenerit ubi nulla tandem nox foret in æstivo solstitio: ac simul insinuem, quam grata esse debeat illius memoria qui primus mortalium tam longe processit. At fabulam sapit "neque terram ibi porro esse, neque mare, neque aerem, sed quidpiam ex iis concretum, pulmonis marini simile &c." Sed nota potius hominis fidem, si quidem dixit solum Pytheas "se pulmonis formam vidisse, referre autem cetera quasi auditu solo recepta." Addit Strabo dixisse "solum ibi Tropicum pro Arctico esse," quod superest autem non commemorasse, neque an insula sit Thule, neque utrum habitationes eo usque pertingant, et alia similia ; quæ, si voluisset imponere, haud dubie profecto scripsisset alia quoque sunt quæ improbat Strabo, ut abesse Thulen a Britannia sex dierum navigatione (quod Plinius quoque ex Pytheâ habet), Cantium Britanniæ a Celticâ aliquot, et Sacrum Promontorium a Gadibus quinque sed nimirum videtur Pytheas conscripsisse totius suæ navigationis diarium, commemorasseque quantum temporis inter superandum locorum intervalla consumpsisset Quomodo proinde non Pytheas diario, sed Hipparchus ductâ a se consecutione deceptus est, cum Pytheæ fidem dicitur secutus, asserendo maximam diem in australiore Brittanniâ esse 19 horarum, ac simili modo Eratosthenes in assignandis Britannicis affinibus. Vocat præterea ille figmenta, quæ Pytheas rettulit de Ostidamniis, Calbio, Uxisamiâ, aliisque locis: et, quasi nunquam possit ipsi non esse ob Thulen infensus, hominem. appellat mendacissimum, quod qui viderint Hiberniam non ejusmodi insulæ sed aliarum solum parvarum circa Britanniam meminerint. . . . . At quonam modo id excusetur, quod ait Pytheas "se peragrasse quidquid est Europa regionum ad Oceanum ex Gadibus ipsis ad Tanain usque."? Sane, quod potuerit Hispaniæ Galliæ ac Germaniæ oras perlustrare ac fortassis quoque Daniâ superatâ penetrare longe ad Balthicum Sinum, qui fuit olim Sarmaticus Hyperboreusque creditus Oceanus, creditus complecti Scandiæ Insulas, quas nunc esse Noruegiæ Sueciæque continenteis constat: nemo inficias ierit. Quod existimaverit autem se “ad Tanain usque" pervenisse, Deum immortalem! quam id videtur pro caligine eorum temporum esse excusatione dignum!

APPENDIX II.

CHRONOLOGICAL LIST OF GREEK AND LATIN, WRITERS

TO WHICH REFERENCES HAVE BEEN MADE.

ÆLIAN (2nd century A.D.) wrote a History of Animals.” AGATHODÆMON of Alexandria (4th century A.D.), a geographer who is believed to have compiled the earliest maps based upon the Ptolemaic tables.

AMMIANUS, MARCELLINUS (4th century A.D.), a Greek of Antioch, who wrote a Latin History of the Roman emperors, continuing Suetonius. AMOMETUS (3rd century B.C.), one of the Greek writers of imaginary travels.

ANTIPHANES, or the "Man of Berga," a Thracian writer proverbial for the publication of incredible stories.

APULEIUS (2nd century A.D.) was himself a priest of Osiris, and wrote, besides his famous "Golden Ass," various religious and philosophical

tracts.

ARISTOTLE (384-322 B.C.). The "De Mundo," "Mirabilia," and several other books included in the Corpus Aristotelicum, were written or added to by later Peripatetics.

ARTEMIDORUS of Ephesus (circa 100 B.C.) travelled in Spain and Gaul, and wrote a geography, abridged by Marcian of Heraclea. ATHENÆUS (flor. circa 220 A.D.). His "Dripno-Sophista" contains fragments of 800 writers, many of whom are otherwise unknown. AUSONIUS, D. MAGNUS (born about 320 A.D., and lived till the end of the century), was the tutor of the Emperor Gratian.

AVIENUS, RUFUS FESTUS (circa 350-400 A.D.), translated Aratus and Dionysius, and wrote a poem describing the shores of the Mediterranean. He is important as having preserved some fragments of the Carthaginian tablets.

CÆSAR, C. JULIUS (103-44 B.C.).