Abbildungen der Seite
PDF
EPUB

ut cedant certis sidera temporibus, ut Triviam furtim sub Latmia saxa relegans dulcis amor gyro devocet aerio,

idem me ille Conon caelesti in lumine vidit e Bereniceo vertice caesariem

fulgentem clare, quam cunctis illa deorum

levia protendens bracchia pollicitast, qua rex tempestate novo auctus hymenaeo vastatum finis iverat Assyrios,

dulcia nocturnae portans vestigia rixae, quam de virgineis gesserat exuviis.

5

10

estne novis nuptis odio Venus? anne parentum frustrantur falsis gaudia lacrimulis,

15

ubertim thalami quas intra limina fundunt?
non, ita me divi, vera gemunt, iuerint.
id mea me multis docuit regina querellis
invisente novo proelia torva viro.

at tu non orbum luxti deserta cubile,

sed fratris cari flebile discidium?

quam penitus maestas exedit cura medullas! ut tibi tunc toto pectore sollicitae

sensibus ereptis mens excidit! at te ego certe cognoram a parva virgine magnanimam.

anne bonum oblita es facinus, quo regium adepta's coniugium, quo non fortius ausit alis?

sed tum maesta virum mittens quae verba locuta's! Iuppiter, ut tristi lumina saepe manu!

quis te mutavit tantus deus? an quod amantes non longe a caro corpore abesse volunt? atque ibi me cunctis pro dulci coniuge divis non sine taurino sanguine pollicita's,

si reditum tetulisset. is haut in tempore longo captam Asiam Aegypti finibus addiderat.

quis ego pro factis caelesti reddita coetu pristina vota novo munere dissoluo.

invita, o regina, tuo de vertice cessi, invita: adiuro teque tuumque caput,

20

digna ferat quod siquis inaniter adiurarit: sed qui se ferro postulet esse parem?

ille quoque eversus mons est quem maximum in orbe

[blocks in formation]

progenies Thiae clara supervehitur,

45 cum Medi peperere novum mare cumque iuventus
per medium classi barbara navit Athon.
quid facient crines, cùm ferro talia cedant?
Iuppiter, ut Chalybon omne genus pereat,
et qui principio sub terra quaerere venas

50

institit ac ferri stringere duritiem! abiunctae paullo ante comae mea fata sorores lugebant, cum se Memnonis Aethiopis unigena inpellens nutantibus aera pennis obtulit Arsinoes Locridos ales equus, 55 isque per aetherias me tollens avolat umbras et Veneris casto collocat in gremio. ipsa suum Zephyritis eo famulum legarat, Graia Canopiis incola litoribus.

60

ardui ibi vario ne sola in lumine caeli

ex Ariadneis aurea temporibus

fixa corona foret, sed nos quoque fulgeremus devotae flavi verticis exuviae,

uvidulam a fletu cedentem ad templa deum me sidus in antiquis diva novum posuit:

65 virginis et saevi contingens namque leonis lumina, Callisto iuncta Lycaoniae,

70

vertor in occasum, tardum dux ante Booten, qui vix sero alto mergitur Oceano.

sed quamquam me nocte premunt vestigia divum, lux autem canae Tethyi restituit,

pace tua fari hic liceat, Rhamnusia virgo,

(namque ego non ullo vera timore tegam, nec si me infestis discerpent sidera dictis, condita quin veri pectoris evoluam),

75 non his tam laetor rebus, quam me afore semper, afore me a dominae vertice discrucior,

80

quicum ego, dum virgo quondam fuit, omnibus expers unguentis, una milia multa bibi.

nunc, vos optato quom iunxit lumine taeda,

non prius unanimis corpora coniugibus tradite nudantes reiecta veste papillas,

iucunda mihi munera libet onyx, quam vester onyx, casto petitis quae iura cubili.

sed quae se inpuro dedit adulterio, illius a mala dona levis bibat inrita pulvis:

namque ego ab indignis praemia nulla peto. sed magis, o nuptae, semper concordia vostras, semper amor sedes incolat adsiduus.

tu vero, regina, tuens cum sidera divam placabis festis luminibus Venerem, unguinis expertem non siris esse tuam me, sed potius largis adfice muneribus.

sidera † cur iterent. utinam coma regia fiam: proximus hydrochoi fulgeret Oarion.

LXVII.

O dulci iucunda viro, iucunda parenti,
salve, teque bona Iuppiter auctet ope,
ianua, quam Balbo dicunt servisse benigne
olim, cum sedes ipse senex tenuit,
quamque ferunt rursus nato servisse maligne,
postquam es porrecto facta marita sene,

[merged small][merged small][ocr errors][merged small]

dic agedum nobis, quare mutata feraris

in dominum veterem deseruisse fidem.

'non, ita Caecilio placeam, cui tradita nunc sum, culpa mea est, quamquam dicitur esse mea,

10

nec peccatum a me quisquam pote dicere quicquam:
verum istud populi vana loquella facit,
qui, quacumque aliquid reperitur non bene factum,
ad me omnes clamant 'ianua, culpa tuast."

non istuc satis est uno te dicere verbo, sed facere ut quivis sentiat et videat.

15

'qui possum? nemo quaerit nec scire laborat.' nos volumus: nobis dicere ne dubita.

'primum igitur, virgo quod fertur tradita nobis, falsum est. non qui illam vir prior attigerit,

languidior tenera cui pendens sicula beta numquam se mediam sustulit ad tunicam:

sed pater illius gnati violasse cubile

dicitur et miseram conscelerasse domum,

ILLUSI

20

25 sive quod inpia mens caeco flagrabat amore,
seu quod iners sterili semine natus erat
et quaerendus is unde foret nervosius illud,
quod posset zonam solvere virgineam.'
egregium narras mira pietate parentem,
qui ipse sui gnati minxerit in gremium.
'atqui non solum hoc se dicit cognitum habere
Brixia Cycneae supposita speculae,

30

flavus quam molli percurrit flumine Mella, Brixia Veronae mater amata meae, 35 sed de Postumio et Corneli narrat amore, cum quibus illa malum fecit adulterium. dixerit hic aliquis 'qui tu istaec, ianua, nosti, cui numquam domini limine abesse licet, nec populum auscultare, sed hic suffixa tigillo tantum operire soles aut aperire domum?' saepe illam audivi furtiva voce loquentem

40

solam cum ancillis haec sua flagitia,

nomine dicentem quos diximus, ut pote quae mi speraret nec linguam esse nec auriculam. 45 praeterea addebat quendam, quem dicere nolo nomine, ne tollat rubra supercilia.

longus homo est, magnas quoi lites intulit olim falsum mendaci ventre puerperium.'

10

LXVIII.

Quod mihi fortuna casuque oppressus acerbo conscriptum hoc lacrimis mittis epistolium, naufragum ut eiectum spumantibus aequoris undis sublevem et a mortis limine restituam,

5 quem neque sancta Venus molli requiescere somno desertum in lecto caelibe perpetitur,

nec veterum dulci scriptorum carmine musae oblectant, cum mens anxia pervigilat,

id gratum est mihi, me quoniam tibi dicis amicum,

muneraque et musarum hinc petis et Veneris: sed tibi ne mea sint ignota incommoda, Mani,

neu me odisse putes hospitis officium, accipe, quis merser fortunae fluctibus ipse, ne amplius a misero dona beata petas. tempore quo primum vestis mihi tradita purast, iucundum cum aetas florida ver ageret, multa satis lusi: non est dea nescia nostri

quae dulcem curis miscet amaritiem:

sed totum hoc studium luctu fraterna mihi mors
abstulit. o misero frater adempte mihi,

tu mea tu moriens fregisti commoda, frater,
tecum una tota est nostra sepulta domus,
omnia tecum una perierunt gaudia nostra,
quae tuus in vita dulcis alebat amor.
cuius ego interitu tota de mente fugavi
haec studia atque omnes delicias animi.
quare, quod scribis Veronae turpe Catullo
esse, quod hic quivis de meliore nota
frigida deserto tepefactet membra cubili,

[blocks in formation]

id, Mani, non est turpe, magis miserumst. ignosces igitur, si, quae mihi luctus ademit,

30

haec tibi non tribuo munera, cum nequeo.

nam quod scriptorum non magna est copia apud me,

hoc fit quod Romae vivimus: illa domus,

illa mihi sedes, illic mea carpitur aetas:

35

huc una ex multis capsula me sequitur.

quod cum ita sit, nolim statuas nos mente maligna id facere aut animo non satis ingenuo,

quod tibi non utriusque petenti copia postast:

ultro ego deferrem, copia siqua foret.

40

non possum reticere, deae, qua me Allius in re iuverit aut quantis iuverit officiis:

nec fugiens saeclis obliviscentibus aetas.
illius hoc caeca nocte tegat studium:
sed dicam vobis, vos porro dicite multis
milibus et facite haec charta loquatur anus

notescatque magis mortuus atque magis, nec tenuem texens sublimis aranea telam in deserto Alli nomine opus faciat.

45

50

« ZurückWeiter »