The Muse of Tragedy rebukes Ovid for having written so much love poetry, and desires him to write tragedy.
Amorum LIB. III. Eleg. i.
STAT Vetus, et multos incædua sylva per annos;
Credibile est illi numen inesse loco.
Fons sacer in medio, speluncaque pumice pendens;
Et latere ex omni dulce queruntur aves.
5 Hic ego, dum spatior tectus nemoralibus umbris,
Quod mea, quærebam, Musa moveret opus.
Ingenti venit violenta Tragoedia passu:
Fronte comæ torva, palla jacebat humi.
Læva manus sceptrum late regale movebat:
Lydius alta pedum vincla cothurnus erat.
Et prior, Ecquis erit, dixit, tibi finis amandi?
O argumenti lente poeta tui!
Nequitiam vinosa tuam convivia narrant:
Narrant in multas compita secta vias.
15 Sæpe aliquis digito vatem designat euntem; Atque ait, Hic ille est, quem ferus urit Amor. Fabula (nec sentis) tota jactaris in urbe,
Dum tua præterito facta pudore refers.
Tempus erat thyrso pulsum graviore moveri :
20 Cessatum satis est: incipe majus opus.
Materia premis ingenium. Cane facta virorum
Hæc animo, dices, area digna meo est.
Quod tenera cantent, lusit tua Musa, puellæ ; Primaque per numeros acta juventa suos. 25 Nunc habeam per te Romana Tragoedia nomen : Implebit leges spiritus iste meas.
Description of a peculiar festival in honour of Juno, at Falisci.
Amorum LIB. III. Eleg. xiii.
Cum mihi pomiferis conjux foret orta Faliscis,
Moenia contigimus victa, Camille, tibi.
Casta sacerdotes Junoni festa parabant
Per celebres ludos, indigenam que bovem. 5 Grande moræ pretium ritus cognoscere, quamvis Difficilis clivis huc via præbet iter.
Stat vetus, et densa prænubilus arbore lucus:
Aspice; concedas numen inesse loco.
Accipit ara preces, votivaque thura piorum ;
ΙΟ Ara per antiquas facta sine arte manus.
Hinc, ubi præsonuit solenni tibia cantu,
It per velatas annua pompa vias.
Ducuntur niveæ, populo plaudente, juvencæ,
Quas aluit campis herba Falisca suis :
15 Et vituli, nondum metuenda fronte minaces;
Et minor ex humili victima porcus hara;
Duxque gregis cornu per tempora dura recurvo.
Invisa est dominæ sola capella deæ.
Illius indicio sylvis inventa sub altis
Dicitur inceptam destitnisse fugam.
Nunc quoque per pueros jaculis incessitur index;
Et pretium auctori vulneris ipsa datur.
Qua ventura dea est, juvenes timidæque puellæ
Præverrunt latas veste jacente vias.
25 Virginei crines auro gemmaque premuntur ;
Et tegit auratos palla superba pedes.
More patrum Graio velatæ vestibus albis
Tradita supposito vertice sacra ferunt.
Ore favent populi, tunc cum venit aurea pompa;
Ipsa sacerdotes subsequiturque suas.
Argiva est pompæ facies. Agamemnone cæso,
Et scelus et patrias fugit Halesus opes.
Jamque pererratis profugus terraque fretoque,
Monia felici condidit alta manu.
35 Ille suos docuit Junonia sacra Faliscos.
Sint mihi, sint populo semper amica suo.
Ovid renounces love poetry, and resolves to write tragedy.
Amorum LIB. III. Eleg. xv.
QUERE novum vatem, tenerorum mater Amorum :
Raditur hic elegis ultima meta meis,
Quos ego composui, Peligni ruris alumnus :
Nec me deliciæ dedecuere meæ.
5 Si quid id est, usque a proavis vetus ordinis hæres,
Non modo militiæ turbine factus eques.
Mantua Virgilio gaudet, Verona Catullo :
Pelignæ dicar gloria gentis ego:
Quam sua libertas ad honesta coegerat arma, Cum timuit socias anxia Roma manus. Atque aliquis spectans hospes Sulmonis aquosi Moenia, qua campi jugera pauca tenent; Quæ tantum, dicet, potuistis ferre poetam, Quantulacunque estis, vos ego magna voco. 15 Culte puer, puerique parens Amathusia culti, Aurea de campo vellite signa meo.
Corniger increpuit thyrso graviore Lyæus:
Pulsanda est magnis area major equis.
Imbelles Elegi, genialis Musa, valete;
Post mea mansurum fata superstes opus.
The Poet promises a poem to Germanicus; and enlarges on the dignity and power of poetry.
Ex Ponto LIB. IV. Epist. viii. 31.
NON tibi de Pario statuam, Germanice, templum
Marmore carpsit opes illa ruina meas.
Templa domus vobis faciant urbesque beatæ ;
Naso, suis opibus, carmine gratus erit,
Parva quidem fateor pro magnis munera reddi,
pro concessa verba salute damus.
Sed qui,quam potuit,dat maxima,gratus abunde est;
Et finem pietas contigit illa suum.
Nec, quæ de parva dis pauper libat acerra,
Thura minus, grandi quam data lance, valent.
Agnaque tam lactens, quam gramine pasta Falisco,
Victima Tarpeios inficit icta focos.
Nec tamen, officio vatum per carmina facto,
Principibus res est gratior ulla viris.
Carmina vestrarum peragunt præconia laudum :
Neve sit actorum fama caduca, cavent.
Carmine fix vivax virtus; expersque sepulcri,
Notitiam seræ posteritatis habet.
Tabida consumit ferrum lapidemque vetustas;
Nullaque res majus tempore robur habet.
Scripta ferunt annos: scriptis Agamemnona nosti;
Et quisquis contra, vel simul, arma tulit.
Quis Thebas septemque duces sine carmine nosset,
Et quicquid post hæc, quicquid et ante fuit?
quoque carminibus (si fas est dicere) fiunt;
Tantaque majestas ore canentis eget.
Sic Chaos, ex illa naturæ mole prioris,
Digestum partes scimus habere suas :
Sic affectantes cœlestia regna Gigantas,
Ad Styga nimbifero vindicis igne datos.
Sic victor laudem superatis Liber ab Indis,
Alcides capta traxit ab Echalia.
|