5 Nec, quæ præteriit, iterum revocabitur unda ; Nec, que præteriit, hora redire potest.
Utendum est ætate: cito pede labitur ætas :
Nec bona tam sequitur, quam bona prima fuit.
Hos ego, qui canent frutices, violaria vidi :
Hac mihi de spina grata corona data est.
Quam cito (me miserum !) laxantur corpora rugis,
Et perit, in nitido qui fuit ore, color!
Quasque fuisse tibi canas a virgine jures,
Spargentur subitæ per caput omne comæ.
15 Anguibus exuitur tenui cum pelle vetustas;
Nec faciunt cervos cornua jacta senes.
Nostra sine auxilio fugiunt bona: carpite florem ;
Qui, nisi carptus erit, turpiter ipse cadet.
The value of the mind superior to personal beauty.
De Arte Amat. Lib. II. 113.
FORMA bonum fragile est: quantumque accedit
ad annos,
Fit minor et spatio carpitur ipsa suo.
Nec violæ semper, nec hiantia lilia florent;
Et riget amissa spina relicta rosa.
Et tibi jam cani venient, formose, capilli:
Jam venient rugæ, quæ tibi corpus arent.
Jam molire animum, qui duret ; et adstrue formæ :
Solus ad extremos permanet ille rogos.
Nec levis ingenuas pectus coluisse per artes
Cura sit, et linguas edidicisse duas.
Non formosus erat, sed erat facundus Ulysses;
Et tamen æquoreas torsit amore deas.
O quoties illum doluit properare Calypso;
Remigioque aptas esse negavit aquas!
15 Hæc Troja casus iterumque iterumque rogabat :
Ille referre aliter sæpe solebat idem.
Littore constiterant: illic quoque pulchra Calypso
Exigit Odrysii fata cruenta ducis.
Ille levi virga (virgam nam forte tenebat,)
Quod rogat, in spisso littore pingit opus.
"Hæc, inquit, Troja est:" (muros in littore fecit :) "Hic tibi sit Simois; hæc mea castra puta. Campus erat," (campumque facit :)
Sparsimus, Hæmonios dum vigil optat equos.
25 Illic Sithonii fuerant tentoria Rhesi:
Hac ego sum captis nocte revectus equis."
Pluraque pingebat; subitus cum Pergama fluctus
Abstulit, et Rhesi cum duce castra suo.
Tum dea, "Quas, inquit, fidas tibi credis ituro,
Perdiderint undæ nomina quanta, vides?"
Ergo age, fallaci timide confide figuræ,
Quisquis es; aut aliquid corpore pluris habe.
The poet, indulging himself in the idleness of bed, rebukes Aurora for rising so soon.
Amorum LIB. I. Eleg. xiii.
JAM super Oceanum venit a seniore marito,
Flava pruinoso quæ vehit axe diem.
Quo properas, Aurora? Mane. Sic Memnonis
Annua solenni cæde parentet avis. 5 Quo properas, ingrata viris, ingrata puellis ? Roscida purpurea supprime lora manu.
Ante tuos ortus melius sua sidera servat
Navita; nec media nescius errat aqua.
Te surgit, quamvis lassus, veniente viator:
Miles et armiferas aptat ad arma manus.
Prima bidente vides oneratos arva colentes :
Prima vocas tardos sub juga panda boves.
Tu pueros somno fraudas, tradisque magistris,
Ut subeant teneræ verbera sæva manus.
15 Nec tu consulto, nec tu jucunda diserto;
Cogitur ad lites surgere uterque novas.
Tu, cum fœminei possint cessare labores,
Lanificam revocas ad sua pensa manum.
Optavi quoties, ne nox tibi cedere vellet :
Neu fugerent vultus sidera mota tuos !
Optavi quoties, aut ventus frangeret axem,
Aut caderet spissa nube retentus equus !
Invida, quo properas?
Quod erat tibi filius, ater,
Materni fuerat pectoris ille color.
25 Jurgia finieram: scires audisse; rubebat. Nec tamen adsueto tardius orta dies.
Men gain their objects better by gentleness than by violence.
De Arte Amat. LIB. II. 145; 179.
DEXTERA præcipue capit indulgentia mentes:
Asperitas odium sævaque verba movent.
Odimus accipitrem, quia semper vivit in armis;
Et pavidum solitos in pecus ire lupos :
5 At caret insidiis hominum, quia mitis, hirundo:
Quasque colat turres Chaonis ales habet.-
Flectitur obsequio curvatus ab arbore ramus;
Frangis, si vires experiere tuas.
Obsequio tranantur aquæ ; nec vincere possis
Flumina, si contra, quam rapit unda, nates.
Obsequium tigresque domat, Numidasque leones :
Rustica paulatim taurus aratra subit.
Quid fuit asperius Nonacrina Atalanta?
Succubuit meritis trux tamen illa viri.
Ovid reproaches a river, which stopped him on his road to his mistress.
Amorum LIB. III. Eleg. vi. 1; 83.
AMNIS, arundinibus limosas obsite ripas,
Ad dominam propero; siste parumper aquas.
Nec tibi sunt pontes, nec quæ sine remigis ictu
Concava trajecto cymba rudente vehat.
5 Parvus eras, memini; nec te transire refugi;
Summaque vix talos contigit unda meos.
Nunc ruis apposito nivibus de monte solutis,
Et turpi crassas gurgite volvis aquas.
Quid properasse juvat? Quid parca dedisse quieti
Tempora? Quid nocti conseruisse diem?
Si tamen hic standum; si non datur artibus ullis
Ulterior nostro ripa premenda pedi :
Nunc ego, quas habuit pennas Danaeius heros,
Terribili densum cum tulit angue caput;
15 Nunc opto currum, de quo Cerealia primum
Semina venerunt in rude missa solum.
Prodigiosa loquor veterum mendacia vatum ;
Nec tulit hæc, nec fert, nec feret ulla dies.
Tu potius, ripis effuse capacibus amnis,
(Sic æternus eas) labere fine tuo.
Non eris invidiæ, torrens, (mihi crede) ferendæ,
Si dicar per te forte retentus amans.
|