TRISTIA. Ovid was banished by Augustus to Tomi, a town situated on the west shore of the Euxine, for some reason which was never made public. He wrote the Tristia during his residence in that place, from whence he never returned. He relates his feelings and the scene which occurred when he was leaving Rome. [Lib. i. Eleg. 3.] QUUM subit illius tristissima noctis imago Nec mens nec spatium fuerant satis apta parandi: Ut tamen hanc animi nubem dolor ipse removit, 10 Alloquor extremum moestos abiturus amicos 15 Qui modo de multis unus et alter erant. Uxor amans flentem flens acrius ipsa tenebat 20 25 Quodcunque adspiceres luctus gemitusque sonabant, Et quamquam sero clipeum post vulnera sumo, 30 40 45 Jamque morae spatium nox praecipitata negabat, Versaque ab axe suo Parrhasis Arctos erat. Quid facerem? blando patriae retinebar amore: 50 Ah quoties certam me sum mentitus habere 60 Saepe eadem mandata dedi: meque ipse fefelli 65 Roma relinquenda est: utraque justa mora. Uxor in aeternum vivo mihi viva negatur; Et domus et fidae dulcia membra domus: Quosque ego fraterno dilexi more sodales, O mihi Thesea pectora juncta fide! Dum licet amplectar: nunquam fortasse licebit Amplius. In lucro quae datur hora mihi est. Nec mora sermonis verba imperfecta relinquo Complectens animo proxima quaeque meo. 70 Dum loquor et flemus coelo nitidissimus alto Stella gravis nobis Lucifer ortus erat. Dividor haud aliter quam si mea membra relinquam, Tum vero exoritur clamor gemitusque meorum 75 Non potes avelli: simul ah! simul ibimus, inquit, 80 Et mihi facta via est et me capit ultima tellus : Me pietas. Pietas haec mihi Caesar erit. Vixque dedit victas utilitate manus. Egredior sive illud erat sine funere ferri, Squalidus immissis hirta per ora comis. Illa dolore amens tenebris narratur obortis Semianimis media procubuisse domo ; Utque resurrexit foedatis pulvere turpi Crinibus et gelida membra levavit humo, Se modo desertos modo deplorasse Penates, Nomen et erepti saepe vocasse viri: 85 90 Nec gemuisse minus quam si nataeve meumve 95 Vivat et absentem, quoniam sic fata tulerunt, 100 He describes the stormy weather he met with on his voyage. [Eleg. 4.] TINGUITUR Oceano custos Erymanthidos Ursae Me miserum! quantis nigrescunt aequora ventis 5 Monte nec inferior prorae puppique recurvae Jam sequitur victam non regit arte ratem: 10 Sic non quo voluit sed quo rapit impetus undae 15 Quod, nisi mutatas emiserit Aeolus auras, 20 25 He reproaches a friend with having forsaken him in his misfortunes. [Eleg. 8.] IN caput alta suum labentur ab aequore retro |