AD INSIGNISSIMUM VIRUM

D. THO. BURNETTUM,

SACRE THEORIE TELLURIS AUTOREM.

NON usitatum carminis alitem,

BURNETTE, poscis, non humiles modos:
Vulgare plectrum, languidæque

Respuis officium camœnæ.
Tu mixta rerum semina conscius,
Molemque cernis dissociabilem,

Terramque concretam, et latentem

Oceanum gremio capaci :

Dum veritatem quærere pertinax
Ignota pandis, sollicitus parum
Utcunque stet commune vulgi
Arbitrium et popularis error.
Auditur ingens continuo fragor,
Illapsa tellus lubrica deserit
Fundamina, et compage fracta

Suppositas gravis urget undas.

Impulsus erumpit medius liquor
Terras aquarum effusa licentia
Claudit vicissim; has inter orbis
Relliquiæ fluitant prioris.

Nunc et recluso carcere lucidam
Balæna spectat solis imaginem,
Stellasque miratur natantes,

Et tremulæ simulacra lunæ.
Quæ pompa vocum non imitabilis !
Qualis calescit spiritus ingeni!

Ut tollis undas! ut frementem Diluvii reprimis tumultum ! Quis tam valenti pectore ferreus Ut non tremiscens et timido pede, Incedat, orbis dum dolosi

Detegis instabiles ruinas?

Quin hæc cadentum fragmina montium Natura vultum sumere simplicem

Coget refingens, in priorem

Mox iterum reditura formam. Nimbis rubentem sulphureis Jovem Cernas; ut udis sævit atrox hyems Incendiis, commune mundo

Et populis meditata bustum! Nudus liquentes plorat Athos nives, Et mox liquescens ipse adamantinum Fundit cacumen, dum per imas

Saxa fluunt resoluta valles.

Jamque alta cœli monia corruunt,
Et vestra tandem pagina (proh nefas !)
BURNETTE, vestra augebit ignes,

Heu socio peritura mundo.

Mox æqua tellus, mox subitus viror
Ubique rident: En teretem globum !
En læta vernantis Favonî

Flamina, perpetuosque flores!

O pectus ingens! O animum gravem, Mundi capacem! si bonus auguror, Te, nostra quo tellus superbit, Accipiet renovata civem.

END OF VOL I.