At sacri vates et divum cura vocamur: Quid pater Ismario quid mater profuit Orpheo? Adspice Maeoniden a quo ceu fonte perenni Hunc quoque summa dies nigro submersit Averno: Sic Nemesis longum sic Delia nomen habebunt, Vive pius moriere pius. Cole sacra colentem Hinc certe madidos fugientis pressit ocellos Hinc soror in partem misera cum matre doloris Sum tibi: vixisti dum tuus ignis eram. Cui Nemesis, Quid ais? Tibi sint mea damna dolori, Si tamen e nobis aliquid nisi nomen et umbra Obvius huic venies hedera juvenilia cinctus Tu quoque si falsum est temerati crimen amici Sanguinis atque animae prodige Galle tuae. His comes umbra tua est, si qua est modo corporis umbra. Auxisti numeros culte Tibulle pios. Ossa quieta precor tuta requiescite in urna Description of a Procession at the Festival of Juno at Veii. [Eleg. 13.] QUUM mihi pomiferis conjux foret orta Faliscis Casta sacerdotes Junoni festa parabant Grande morae pretium ritus cognoscere quamvis It per Ducuntur niveae populo plaudente juvencae Ore favent populi tunc quum venit aurea pompa : Ille suos docuit Junonia sacra Faliscos. Sint mihi sint populo semper amica suo. TRISTIA. Ovid was banished by Augustus to Tomi, a town situated on the shores of the Euxine, for some reason which was never made public. He wrote the Tristia during his residence in that place, from whence he never returned. He relates his feelings and the scene which occurred when he was leaving Rome. [Lib. i. Eleg. 3.] QUUM subit illius tristissima noctis imago Nec mens nec spatium fuerant satis apta parandi : Non mihi servorum comitis non cura legendi: Non aliter stupui quam qui Jovis ignibus ictus Ut tamen hanc animi nubem dolor ipse removit, Uxor amans flentem flens acrius ipsa tenebat genas. Nata procul Libycis aberat diversa sub oris, Nec poterat fati certior esse mei. Quodcunque adspiceres luctus gemitusque sonabant, Si licet exemplis in parvo grandibus uti Et quamquam sero clypeum post vulnera sumo, Ut quae sentitis poenae quoque sentiat auctor. Placato possum non miser esse deo. Hac prece adoravi Superos ego: pluribus uxor, Jamque morae spatium nox praecipitata negabat, |