AD PATREM.

DUм tu peritâ fers opem, pater, manu

Angoribus dolentium;

Ultròque tristi, quid tuis debes memor,

Adhuc moraris oppido;

Nos, cum maritâ liberi, peregimus

Amona ruris otia:

Nec scripta fortè displicebunt gaudia,

Queis ipse potieris brevi.

Labuntur ergò ut læta nobis tempora,

Ni tædeat, paucis lege.

Cùm per fenestras sol novum mittat jubar,

Ortumque nunciet diem;

Refecta jamjam membra corripiens toro

Pererro prata roscida,

N

Lætusque miror ut viget nascens nemus,

Seu crescat ulmus fortior,

Meliorve platanus, seu micans abies comis, Fagusve juncta robori;

Dum fida gressus turba comitatur canum

Subindè tentans, quod licet,

Dumos; latentem quippe sub satis adhuc

Turbare perdicem nefas.

Tum gaudeo, vel arte ficto Dædalâ

Muscæ nitentis corpore

Trutam obstinatam, viribus fractam suis,

Vix victor ad ripam trahens;

Hamove lævem callidè vermem implicans

Percis edacibus dolum;

Tincamque, piscinæque regem lucium

Haud parva capta præmia.

Hinc

parca quales mensa delicias habet,

Hinc quantus est cibis sapor!

Mox, ire quà me amœna suadeat via,

Per rura, per campos equo Exerceor; ni fortè juverit magis

Tentare quid profecerim

Torquens sagittam, stridulamque arundinem

Adusque metam dirigens.

At cùm coruscus orbe sol altissimo

Accendat æstus fervidos,

Ah! quanta morus (morus haud ipsi tuæ

Cessura, vates inclyte)

Dat gaudia! illic tegminis sub frigore

Dulci recumbens otio,

Aut nota circum prata mugientium

Armenta prospecto vaga;

Aut miror ut se nunc in ipsa nubila

Columba præpes erigit.

Nunc visa labi, mox resurgit ocyùs

Scinditque gyris aëra.

Horamve quodvis lectitans opusculum

Impendo non inutilem;

Ne fortè credas mentis hæc inter, pater,

Torpere neglectas opes.

Nec nempè vitæ gaudiorum rusticæ

Pars nulla debetur libris.

Sic cùm per arva pallidam sensim stolam

Tranquilla nox induxerit,

Cernas beatum, si quis est alter, gregem

"Circum renidentes lares."

Dum ridet herbis mensa non nocentibus,

Splendetque cœnâ simplici:

Nec sermo dulcis deficit; nec te, pater,

Hunc inter obliviscimur.

Reddent maritæ conjugem pauci dies,

Reddent parentem liberis !

Paucis diebus nostra tibi erunt gaudia, Haud plena, ni tecum simul,

Aug. 13th, 1805.

AN CONTRARIA MUTUO SE EXPELLANT :

AFFIRMATUR.

VESPER erat: plenoque ignes de more vetusto
Lydia subjectos cauta lebete premit ;
Exierat fortè illa domo: mox tollere murmur
Inclusa ærato carcere cœpit aqua.

Surgit paulatim, flammæque coacta calore
Suppositæ, fervens altiùs unda tumet.
Protinus hinc illinc costas amplexus aheni
Ex ære iratas ejicit ignis aquas.

Nec mora, præcipiti per fumea claustra volutus
Candentem torrens irrigat imbre focum.

Vis ignis suppressa perit. Quid plurima ?-Carbo,
Quò tua flamma abiit? quò tua lympha, Lebes?