AD

SERENISSIMUM

DELPHINUM

PHILIPPUS SILVIUS

T. E. C. P.

Hos etiam Vates tenerorum suscipe Amorum,
DELPHINE; hos Comites namque Catullus amat.
Suscipe: nec pigeat Vates tractasse venustos,
Materno fovit quos sua Roma sinu,
Aurea dum Latii sermonis sæcla vigerent,
Certaretque armis æmula lingua suis.

Hic pulchram cecinit Nemesin, cecinitque Neæram;
Illum oculis cepit Cynthia prima suis.
Delia sola suo domus est, et turba Tibullo,
Cura recens Nemesis, Delia primus amor.
Quæ teneri pectus succendit amore Propertî,
'Cynthia prima fuit, Cynthia finis' erat.
Ambo pares genus, ambo animis, studiisque gemelli;
Carmine Acidalias concinuere faces,
Carmine, quo voti inclusa est sententia compos,
Quo claudebatur sola querela prius.

Tam cultis commissi Elegis vixere calores,
Et vivent donec spicula figet Amor.
'Donec erunt ignes, arcusque Cupidinis arma,'
Vivent, Nasoni si modo habenda fides.

Delph. et Var. Clas.

Tibul.

A

Certius auspicium facies, DELPHINE, Poëtis
Si sese possint annumerare tuis.
BORBONIDUM in tectis sub tanti nominis umbra
Clara illis parta est gloria, fama, decus.
Par ævum ipsa suo immortalia Lilia spondent,
Si quæ scripta velint Numine tuta suo.
Ite, boni Vates; nec vos operosa moretur
Pompa Loci, aut quatiens horrida pila cohors.
Tympana, nec lituus crepitans, raucusque tubarum
Clangor, nec strepitu terreat Aula frequens.
Non etiam his major cunctis præsentia MAGNI:
Incutiat solis hostibus illa metum.
Temperat augustos mitis clementia vultus,
Et præbet faciles obsequiis aditus.

Et vos MAGNUS amat, MAGNI patet Aula Camœnis,
Nec teneræ Mavors obstrepit ipse lyræ.
Vestræ illic artes media inter bella vigebant;
Quanta hæ tranquillæ pars modo pacis erunt ?
Non semper sulcant augustas seria frontes ;
Interdum gaudent lusibus atque jocis.
Est ibi fidus amor, sunt fidi pignora amoris,
Pignora Liligeri spes geminata Throni.
Est mater Latii cultrix VICTORIA Pindi;
Est ea Pieridum, credite, tota domus.
Ite: paterna olim fors per vestigia natis
Sternetis faciles ad sacra vestra vias.
Ite modo; et nostros DELPHINO offerte labores,
Vestra meo si quid munere scripta nitent.
Si vestros penna bene solvi interprete nodos;

Ne studium huic pigeat commemorasse meum.
Dicite quam pauca hæc non ficto pectore donem ;
Quam dare plura velim, si dare plura queam.

Lutetiæ Parisiorum,

Kal. Mart. An. Chr. 1685.

IMMAN. G. HUSCHKII

PRÆFATI O.

[EX EDIT. AN. 1819.]

Hoc inprimis propositum habui, ut Tibulli Carmina accurate exigerem ad Editiones veteres, libris scriptis, quibus hodieque utimur, auctoritate non inferiores, ætate propemodum pares; planumque facerem, quo olim illa habitu expressa, quas mutationes vel a codicibus recens comparatis vel a doctorum hominum ingeniis paulatim subierint, quo denique jure nova quævis lectio substituta sit antiquiori; unde, facile intelligebam, pendere hujus operis, toties recocti, recensionem paulo accuratiorem. Sed hoc inquirendi studium magnam mihi otii partem absumsit, nec uno simul tempore omnia in promtu fuerunt subsidia. Quo factum est, ut libro primo quædam afferre non potuerim adjumenta, quæ perlata demum ad me sunt jam occupatum in recensendis reliquis. Cai incommodo statim ab initio occurrendum mihi esse vidi Analectis, quibus colligerem, quæ adjicienda essent, vel etiam retractarem, si quid melius constitui posse videretur.

Jam in iis subsidiis, quæ mihi librum Elegiarum primum illustranti defuerunt, primo loco memoranda est Collatio Editionis Sæculi xv. quæ nunc separata invenitur, nunc conjuncta cum Propertio a. 1472. Propertium ego quon

dam vidi sine Tibullo apud Santenium, qui libro inscripserat: Editio omnium princeps.' Hoc Santenii exemplum, quod nunc servatur in Bibliotheca Berolinensi, mala sedulitate cujusdam possessoris, qui scalpello veterem lectionem erasit eique calamo induxit novam, adeo depravatum est, nullum prope ut usum afferat antiquæ scripturæ studioso. Tamen mihi jam tum convenerat cum Santenio, hanc esse Editionem Propertii illam, quam in manibus habuisset Vulpius, sed tam negligenter contulisset, ut pro non collata haberi deberet. Vulpii exemplum Tibullum simul complectebatur. Hoc Heynius confudit cum majoris formæ Editione a. 1472. posita ab ipso in fronte Editionum omnium, quam ego item principem vocavi propterea, quod, præter Tibullum et Propertium, Catullum quoque, qui tunc primum editus mihi videbatur, adde etiam Statii Sylvas, continet; postea, ut accuratius distinguerem, alteram a forma et amplitudine majorem, alteram minorem appellavi. Sed ab hac Editione Catullum non abfuisse, in mentem jam venit Audiffredo Catalog. Histor. Crit. Roman. Edd. Sæc. xv. p. 440. nec me dubitare sinit observatio quædam Scipionis Maffeii in Museo Veronensi, de qua videbimus infra. Nunc dicendum mihi est de Collatione Tibulli. Nam cum certior factus essem a Bardilio, illius Editionis, quam in manibus habuisse Vulpium ipse confirmaverat, exemplum reperiri in Bibliotheca Regia Parisiensi, rogavi virum præstantissimum, quem amicitiam cum Hasio contraxisse sciebam, ut, hoc auspice, utriusque Poëtæ Carminum Collationem cum Ald. a. 1502. meo ære conficiendam curaret. Nec frustra. Hasius, ad omnia item officiorum genera vir promtissimus, curam rei demandavit Gregorio Zalyco Thessalonicensi, cui acceptam refero totius libri lectionem diversam, eamque accurate perscriptam.

Hæc Editio sine dubio expressa est ad Codicem vel plane perditum vel nondum denuo excussum. Nam quis credat, Editorem suopte ingenio intulisse v. c. lectionem, adhuc in hoc uno repertam exemplo, 111. 1. 14. ' Sic et†† comptum mittere oportet opus.' Mutila verba inferre non

solent Editores, ubi vox integra, quæ a sensu non abhorreat, in manibus est, emendandi autem ratio tam promta et parata. At ille, hæsitans fortasse, utrum vocem decurtatam mutaret inetenim' an in 'etiam,' maluit librum suum sequi, quam ingenium periclitari. Quare nullus equidem dubito, quin ex eodem libro scripto pariter ductæ sint lectiones quædam aliæ, quas nemo fortasse non Tibullo restituendas esse censeret, nisi ceterorum codicum obstaret numerus et auctoritas. 1. 3. 29. Ut mea votivas persolvat Delia poenas;' quam lectionem re vera pro' voces' reposuit Vulpius, sed, quod notandum, ne monito quidem lectore, ductam eam esse ex Editione illa. Cujus generis simile mangonium, fateor, mihi adhuc oblatum esse alibi nullum. Hoc omnium instar argumentorum est, Vulpium ob oculos habuisse hanc Editionem. Porro 1. 3. 76. Assiduas atro sanguine pascit aves.' Probabilis haud dubie scriptura. Vulgo' viscere.' Iv. 1. 72. Cum canibus rapidas inter freta curreret undas.' Qua memorabili lectione, a nobis recepta pro serperet,' quod vulgo legitur, tota loci illius facies mutata est. iv. 13. 13. Nunc licet et templo mittetur amica Tibullo.' Ubi vide Commentarium. Hanc omnem diversitatem ne dignam quidem habuit, quam commemoraret, Vulpius, quamvis postea scripserit in Prolegomenis ad Propertium p. VII. Usus valde sum Editione omnium principe Anni MCCCCLXXII. cujus locus incertus.' Hanc cum manu scriptis codicibus fere consentientem Broukhusius omnino ignoravit. Laudavit eam quatuor ad summum Propertii locis, 1. 2. 2. 11. 34. 9. III. 17. 29. IV. 4. 48. Hoc ille vocabat • valde uti.' Ego quavis pagina laudassem. Nam Codicis vicariam esse hanc Editionem, inprimis demonstrant lectiones quædam, quas nullus quidem liber editus, at scripti confirmant complures, velut illa satis a me commendata diversitas 1. 2. 51. Sola tenere malas Medeæ dicitur artes,' pro herbas.' 1. 4. 43. Quamvis prætexens picea ferrugine cœlum.' Ubi omnes, quod sciam, Editiones veteres habent picta,' præter principem illam, e qua Vulpius