Chodkiewicza hetmana zalecony, w komput rycerstwa Polskiego policzony, przez Konstytucyą sejmową 1616. fol. 50.

Ma być pół strzały białej, żeleźcem do góry prosto wyrychtowanej, na półpierścieniu, w polu czerwonem, w helmie dwie ręce Panieńskie od góry wyciągnione, tak go opisują, Paproc. w Gniazdzie fol. 1179. O herbach fol. 410. Okol. tom. 2. fol. 318. Bielski fol. 217. Według tychże autorów w Morawie starożytna Odrowążów familia Ogonczykowi swój początek dała; ztąd podobnoć w prawdzie obojga domów klejnotne znaki, niejaką jednak odmianą rozróżnio ne, z takiej okazyi; wpadł w Morawę nieprzyjaciel w roku 1100. (ile się dorozumiewa Duryew. in MS. byli to Curii albo Cumani, o których świadczy, Joan. Turoc. Chron. ie trochę przed tym rokiem Węgierskie Królestwo, Morawom od wschodu przyległe, najeżdżali; a w roku 1252. szeroko w Czechy i Morawy zagony zapuściwszy, znaczną liczbę ludzi w niewolą, z tych krajów nagnali. O czem Balbinus Epist. Hist. Bohem. c. 14.) ztamtąd z bogatym plonem powracając, między inszą zdobyczą, jeden z najezdników i poganów owych szlachetnego Odrowążów domu jedynaczkę uprowadzał, tak z tego łupu kontent, jak ta nad niedolą swoją sarkała. Napadł na to nieszczęście Piotr z Radzikowa, odważny kawaler, u którego z płaczem ręce wyciągając Panna, obrony żebrała. Nie dał się długo prosić Piotr, natar! koniem, poganina zabił, a Pannę na nieprzyjacielskiego konia wsadziwszy, szczęśliwie uwiózł, i na bezpiecznem osadził miejscu. Na zawdzięczenie tej łaski, już się widząc wolną z pętów Panna, na nową się ale przyjacielską odważyła niewolą, pierścień albowiem, który na palcu miała, złamawszy, swemu

obrońcy połowicę go dała, poprzysięgając, że się nie komu inszemu w małżeństwo dostać miała, tylko jemu. Odebrawszy niespodzianą deklaracyą, i podziękowawszy, że snać długo, mu tam bawić, czy interessa jego, czy rewolucye tych tam czasów niedozwalały, odjechał. Panna w krótce potem, gdy się jej zacny i z urodzenia i z fortuny kawaler trafil, luboć się na słowo poprzysiężone obrońcy swemu dane oglądała, przecież gdy jego nie widać było, a perswazye rodzicielskie nalegały; na małżeństwo z drugim zdała się nakłaniać. Już tedy dzień wesela naznaczony przyszedł, wszystko do tego aktu gotowo było; w tem nadjeżdża i Piotr z Radzikowa, połowę pierścienia sobie od Panny danego pokazuje, słowa się upomina, ale nie wiele mówić tej było trzeba, ta albowiem poznawszy swego dobrodzieja, z tą się przed swemi rezolucyą dała słyszeć, że raczej śmierć sobie obieram, niżeli żebym miała raz danej obietnicy mojej nie dochować. Godzien tego ten, żebym mu całem życiem przyjaźń świadczyła, który mi życie przywrócił. Widząc rodzice i Piotra z Radzikowa godność, i rzeczy słuszność, córkę mu w małżeństwo oddali, a na pamiątkę tego, herb tym kształ tem, jako się wyżej mówiło, ułożono. Herb ten inni zowią Pogończyk, czy od pogoni za nieprzyjacielem, czy że Poganina zabił, zowią go i Ogończyk, od syna tego Piotra Ogona, zowią i Powała: od drugiego syna tegoż Piotra, Powała nazwanego.

W genealogji Ogończyków w r. 1692. wydanej, Anonymo authore, inszą osnowę czytam; familią albowiem Ogonczyków wywodzi, od Króla Scythyi Og nazwanego, którego Josue zabił, jako mamy Numer 21. Tego potem potomkowie wynieśli się do Kappadocyi, ztamtąd do Włoch, kedy blizko Benewentu miasto Caudim wystawili, a po naszemu Ogon, ztąd znowu do Pannonji przeszli, ale ta osnowa żadnej pewności, ani po sobie autora nie ma. Tamże powiada, że w Radzikach nie daleko cmentarza ku zamkowi, znaleziono kamień z obudwu stron obłupany, i przejeżdżającemi wozami wytarty, na nim herb Ogończyk widzieć było z tą inskry pcyą. Petrus de Radziki F. Nicolai, F. Georgii, F. Janussii, F. Petrassii, Miroslai, F. Powała hic requievi, anno Christi MCXXVI. z tego ten autor wnosi, że pierwszy przodek domu Ogończyków Powała nazwany, z Węgier do Polski przyszedł za Leszka II. koło roku 805. syna miał Mirosławia, ten Piotrasza, który koło roku 906. pojąwszy Odrowążownę, herb swój dawny w Ogończyka przemienił, syn jego Janusz, tego zaś Jerzy, tego Mikołaj, tego Piotr z Radzikowa, od którego rozrodzona familia Kościeleckich w roku

1136. zmarły. Co jeżeli tak jest, toćby trzeba mówić, że dawniejszy dom Ogończyków w Polszcze, niżeli chce Paprocki; przecież ten Piotrasz, który wziął za małżonkę Odrowążownę, chyba kwitnął koło roku 966. kiedy Polacy wiarę Chrześcijańską przyjęli, ile że dawniej Polacy na ten czas Poganie, pewnie że imion katolickich, to jest Piotrów na się niebrali. Długosz w r. 1431. Jędrzeja z Lubina herbu Powała wspomina, ale ten należał do herbu Doliwa, jako się pod literą L. mówiło. Wisława także niektórzy biskupa Krakowskiego do tegoż herbu pociągają, który żył w r. 1284. a to dla tego że się pisał z Kościelec inszy jest w Krakowskim, z którego się ten Wisław i jego dom herbu Zabawa pisał, co o nim świadczą pospoliciej insi. Jam dawniejszych tego herbu przodków pod Kościeleckiemi położył, i pod Powała. Sangaw jeden z Panów Litewskich na sejmie Hrodelskim, herb ten na siebie i na dom swój przyjął.

Duńczewski, Kuropatnicki, Malachowski i inni następującym familiom, także herb Ogończyk przyznają :

Nie wszyscy jednak tu położeni, jednakowo tego herbu zażywają: bo niektórzy z nich, tak na hełmie ręce układają, żeby trzymały w palcach pierścień; jako Działyńscy, Grotkowscy, i inni. Drudzy ręce bez pierścienia noszą, jako Kuczborsey. Insi na strzale krzyż kładą, jako Konczowie w Litwie, inni dwa krzyże, jako Jakimowiczowie.

Ogonowski herbu Ogończyk, w Krakowskiem województwie. Adam Ogonowski na wojnie Pruskiej przeciw Szwedom zalecony, zszedł z tego świata w roku 1640. w Krakowskim kościele Ś. Katarzyny pogrzebiony i z tym herbem Starowol. in Monum. do którego miejsca 00. Augustyanom dobroczynnością swoją, ten się dom przyłożył. Dryacki w Życiu B. Izajasza Bonera p. 2. c. 9. Józef podwojewodzy Sandecki 1705. i Teresa. Jan w Płockiem 1674. piszą się z Ogonowa. Jan w księztwie Litewskiem 1700.

Ogrodziński. Włodko Ogrodziński 1384. Bielski fol. 268. Bartłomiej w nieszczęśliwej pod Chojnicami naszych potyczce, od Krzyżaków pojmany roku 1454. Bielski fol. 404. Jan i Walentyn w Płockiem r. 1632. N. miał za sobą Ewę Palczewską, z tej córka Maryanna była za Jakóbem Pabierowskim.

W roku 1780. Ogrodziński biskup Poznański, kanclerz wielki koronny. W r. 1788. Adam Ogrodziński wiceregent Czerski. Krasicki.

Okęcki herbu Radwan, w ziemi Warszawskiej. Jan, Remigian, Wiktoryn i Mikołaj Okęccy r. 1648. N. miał za sobą Agnieszkę Karczewską pisarzownę ziemską Czerską. Antoni Okęcki biskup Chełmski koadjutor biskupstwa Poznańskiego. Kazimierz skarbnik Czerski. Wiktor skarbnik Warszawski. Józef podsędek Warszawski. Krasicki.

-

Oklędowski, w ziemi Zawkrzeńskiej. Piotr Oklędowski 1648.

Kojał. in MS. (bo Paprocki i Okolski o nim nie wiedzieli) tak ten herb opisuje, strzała z obudwu stron kończata, do góry prosto, przez cyrkuł przewleczona, u której na dole na kształt Habdanka, na hełmie trzy pióra strusie "). Taką formą ten herb miał sobie przysłany, od jednego z tych familiantów. Atoli od drugiego już inszą symmetryą był ułożony, to jest strzała z góry prosto na dół żeleźcem serce przeszyła, a po czterech rogach tarczy krzyże, po jednemu trochę z ukosa do strzały nakłonione, trzy całe, czwarty z góry od lewego boku tarczy, nie zupełny. Dom to dawny, i kiedyś w księztwie Siewierskiem kwitnący, ale gdy to i Smoleńsk od księztwa Litewskiego odpadło, Bogusz dobra swoje zostawiwszy w ręku Moskiewskich, udał się do Zygmunta I. Króla, od którego w nagrodę swej życzliwości, wziął wieś Okmina nazwaną, od której imienia nabył, Okmiński zawolany, luboć ich insi piszą Ochmiński Bogusz. Z tych Jan w województwie Witebskiem, syn jego jeden Stefan konjuszy Witebski 1648. Floryan Bogusz Okmiński, poborca w Żmudzi 1601. Constit. fol. 777. Abraham cywun Twerski. Jędrzej dziekan Bracławski umarł 1658. Karol Szymon. Jan czy Wojciech Okmiński komornik Łukowski i podwojewodzy, pojął Elżbietę Rolankę, z niej były cztery córki, Anna Zaleska, Maryanna Stocka, Zofia Grochowska, Dorota Miastkowska. Stefan r. 1700. N. miał za sobą Katarzynę Mysłowską.

Okno złote herb patrz Schverin.

Okolski herbu Rawicz, w Sendomierskiem województwie. Jan Okolski trzech synów zostawił, Szymona, Stani

*) Podług Małachowskiego w dziele Zbiór nazwisk szlachty, pole herbu tego powinno być niebieskie. - P. W.