Prażmowski herbu Belina, w Mazowieckiem województwie. Dom starożytny: z tych najdawniejszego czytam Wawrzeńca Prażmowskiego wojewodę Mazowieckiego, w r. 1532. a przedtem w roku 1525. kasztelanem był Czerskim, temu Zygmunt I. Król Polski, na dobrach Moglno, w księztwie Mazowieckiem w ziemi Zakroczymskiej leżących, za znaczne jego zasługi, pewną summę zapisał, pókiby mu zaś ta nieoddana była, póty i on i sukcessorowie jego, trzymać ją mieli, o czem czytałem list tego Króla in MS. Petricov. i znowu drugi list, w którym tenże Król, naznaczył go komissarzem, do exekucyi pewnego przywileju. Z tego poznać, jak kiedyś niewinnie szczypał w swoim Eques Polonus dyskursie, gdy ten dom nowym w Polszcze nazwał: Znajdziesz tego wojewodę i w Statucie Mazowieckim fol. 66. N. Prażmowski miał za sobą córkę Alexandra Ciołka, Paproc. o herb. fol. 374. W roku 1598. świadczą Konstytucye f. 690. że miał ten dom prawne kłótnie o dobra Nieporęt. Jędrzej w roku 1629. posłował na sejm, zkąd stanął deputatem na trybunał Radomski, Constit. fol. 7. Jan zaś w roku 1631. i na też funkcyą deputowany, Constit. fol. 10. także na konwokacyą 1632. W którym roku, ci podpisali elekcyą Władysława IV. Jan dworzanin królewski, Jędrzej skarbnik Warszawski, Wawrzeniec, Albrycht, Marcyan, Mikołaj, Marcin, Remigian, Otto i Adam. Jędrzej sędzia ziemski Warszawski 1648. r. syn podkomorzego Czerskiego, wnuk Wawrzeńca wojewody Mazowieckiego. O stryju swoim sędzim ziemskim Warszawskim, że zabity od Wilskiego, świadczy Mikołaj prymas koronny. Jędrzej kasztelan Warszawski, dwa razy śluby małżeńskie ponawiał, pierwszy raz z Zofią Kożuchowską, z której syn Mikołaj, drugi raz z Podlodowską, z której syn Franciszek; byli i drudzy czterej tych dwóch bracia rodzeni, Samuel, Albrycht, Jan i Józef, i córki, jedna za Zelecheńskim herbu Jelita, podczaszym Wiskim, druga za Alexandrem Załuskim wojewodą Rawskim, ale z której matki urodzeni, niewiem.

Mikołaj syn Jędrzeja, arcybiskup Gnieznieński i prymas, z lekka do najwyższej postępował godności, co mu wyprorokował, nasz ksiądz Mikołaj Lancycy: bo gdy brat Mikołaja Prażmowskiego Franciszek, uczył się w Brunsberdze, a wieść płonną o śmierci Mikołaja rozsiano, ten z zapłakanemi oczy. ma przypadł do księdza Lancycego, na którą nowinę wejrzawszy w niebo mąż apostolski, rzekł do Franciszka: Nie płacz, brat twój żyje, dobrze zdrów, i bądź pewien, że w Polszcze najwyższym będzie biskupem; co potem publicznie zeznawał i nieraz tenże Franciszek, prezydując w trybunale

koronnym Piotrkowskim. Histor. Coll. Petricov. W Rzymie skończywszy nauki, z Janem Kazimierzem Królewiczem Polskim powrócił do ojczyzny; już na ten czas w Mikołaju wydawały się piękne natury przymioty, które gdy potem okrasila, nabyta w różnych interesach experyencya, gładkość wymowy, rozsądek głęboki, od tegoż Jana Kazimierza już na tronie Polskim osadzonego, referendarzem koronnym uczyniony, opatem Sieciechowskim i proboszczem S. Michała w Krakowie na zamku, proboszczem Gnieznieńskim i prezydentem trybunału koronnego; a gdy się na tych funkcyach znacznie popisał, po śmierci Korycińskiego wielkiego kanclerza, że pod tenże sam czas, Jędrzej Trzebicki, postępując na Krakowską infułę, zdał pieczęć mniejszą, Mikołajowi, lubo podkanclerzym koronnym wprzód nie był, zaraz wielką pieczęć oddano w roku 1658. a w rok potem wziął i biskupstwo Łuckie, z temi tytułami naznaczony był z sejmu 1662. do pisania instrukcyi na pewną komissyą, Constit. fol. 15. i do traktatów z Moskwą o pokój, Constit. fol. 1. wszakże na tę katedrę nie prędzej, dla ustawicznych i ciężkich w Polszcze rewolucyi, przyszło mu wjechać, aż w roku 1664. co się pokazuje z panegiryku ks. Kanona Societ. Jesu na jego wjeździe rozrzuconego. Pod ten czas z Królem Janem Kazimierzem na Ukrainę do obozu jeździł, kędy jako na kochającego ojczyznę syna przystało, tak radą swoją dźwigał już upadającą, aż też z Moskwą pokój zamknął. Pakta także Oliwskie z Szwedami spisał, i podpisał; domową wojnę przytłumił, związek rozerwał. Tak zasłużonemu, arcybiskupstwo Gnieznieńskie, po zejściu Leszczyńskiego 1666. konferował Kazimierz, po którego abdykacyi, rządził szczęśliwie interregnum, Króla Michała, i żonę jego Eleonore Austryaczkę koronował, Vir (jako mówi o nim jego nagrobek w Łowiczu) consilio magnus, Ecclesiae immunitates (co też najbardziej umierając bratu swemu Franciszkowi zalecał) et Patrias leges, fortiter tutatus, paratum contra Tyrannum orbis Christiani impetum, in se a civibus conversum, fortis sustinuit, ac demum de invidia victor, malatiam Patriae restituit, tandem morbo pulmonis extinctus Jazdoviae 1673. 15. Apr. aetat. 56. cztery herby tamże widzieć, Belinę, Jasieńczyk, Janinę i Odrowąż. Szczypała go co prawda, i sławę jego szarpała zazdrość, ale przy śmierci, do której się długo świątobliwie gotował, protestował się, że to tylko radził i czynił, co widział, że z jako najlepszym profitem tej ojczyzny być mogło, nieprzyjaciołom swoim wszystkie krzywdy zupełnie darował. Zakonu naszego sławy, na publicznym sejmie, gorliwie bronił: jest w druku, jego, Wywód niewin

ności przeciwko niesłusznemu wyrokowi przez konfederacyą w obozie pod Gołębiem 1672. in fol.

Franciszek biskup Łucki, w Wiedniu pod ks. Awancynem Soc. Jesu teologią skończywszy, do Rzymu pokwapił, kędy od Innocentego Papieża XII. na kapłaństwo poświęcony, gdy do Polski powrócił, był sekretarzem koronnym, proboszczem Gnieznieńskim, scholastykiem Płockim, kanonikiem Krakowskim, opactwa Sieciechowskiego administratorem, jedenaście razy prezydentem trybunału korounego, ablegatem do rzeszy Niemieckiej od Jana Kazimierza, na biskupstwo Łuckie w roku 1691. konsekrowany, z którego ustąpił do grobu 1701. 5. Września, w Janowie pogrzebiony, pasterz osobliwszej klemencyi, układności obyczajów, życia przykładnego; kościół nasz w Brześciu Litewskiem konsekrował r. 1697. księdza Mikołaja Lancycego, ile kiedyś swego spowiednika, szczególniej sławił i kochał, miał sobie konferowane biskupstwo Kijowskie, ale go przyjąć niechciał. Samuel Jerzy, trzeci brat Mikołaja, najprzód chorąży nadworny koronny, z którym honorem posłował na sejm 1662. Constit. fol. 2. potem wojewodą Płockim, starostą Krzepickim i Wareckim, umarł 1685. miał za sobą brabiankę Tarnowską, ale potomstwa nie było. Wojciech chorąży nadworny, starosta Łomżyński, czwarty brat Mikołaja arcybiskupa Gnieznieńskiego, był wprzód chorążym Wołyńskim, kiedy mu Rzeczpospolita dobra Łopiennik Lacki, i Ruski, lennem prawem puściła, Constit. 1667. fol. 26. dwa razy śluby małżeńskie ponawiał, pierwszy raz z Anną Radziejowską podkanclerzanką koronną, drugi raz z Zofią czy z Świętosławą Rajecką, wojewodzanką Mińską, wdową po Leszczyńskim podkomorzym Brześciańskim, po Sakowiczu wojewodzie Smoleńskim, po Mikołaju Potockim generale Podolskim, z pierwszej był syn Kazimierz 1684. drudzy tegoż Wojciecha synowie, Paweł starosta Łomżyński, poseł na konwokacyą 1696. żona jego Tarłowna starościanka Goszczyńska, córka Kazimierza, ale sterilis. Drugi Mikołaj starosta Mszczonowski, od tego z Urszuli Tarnowskiej chorążanki Żydaczewskiej, nie został się tylko syn jeden niemy, i to ostatni potomek tego domu. Gabryel pisarz ziemski Warszawski 1667. Constitut. fol. 28. niewiem czy nie tenże sam był podkomorzym ziemi Czerskiej, jako się podpisal na elekcyą Jana III. 1674. r. N. starosta Nieszawski, miał za sobą Teresę Giżycką chorążankę Owrucką. Jędrzej kanonik Pułtuski 1678. Piotr podkomorzyc Czerski.

Tego Mikołaja starosty Mszczonowskiego z Tarnowskiej syn, jak tu wspomina Niesiecki, niemy, był Michał także starosta Mszczonowski wszedł w związki małżeńskie z Joanną Jełowicką i zo

sy

stawił z niej dwóch synów: Eligiusz starosta Mszczonowski mający za sobą Salomeą Wybranowską i Franciszek chorąży Czerniechowski ożeniony z Gurowską. Od wyżej wspomnionego Marcina który pojął Katarzynę Dybowską zostało synów czterech: 1o. Adam, 20. Wawrzeniec. 30. Stanisław, 40. Piotr. - Adam syn Marcina z Dybowskiej urodzony, ożenił się z Elżbietą Kożuchowską, z tą spłodził, córkę Katarzynę. Adama Loskiego małżonkę i synów dwóch: Stanisława, i Adama, który z Petronella Rusiecką, miał córkę Zofią, Alexandra Załuskiego, wojewody Rawskiego małżonkę bezpotomną. Od Stanisława potomstwo niżej wyrażone będzie. Wawrzeniec drugi syn Marcina z Dybowskiej, zostawił pięciu synów: Wawrzeńca sterilem. Mikołaja sterilem. Krzysztofa sterilem, Andrzeja kasztelana Warszawskiego, i Jana sedziego ziemskiego Warszawskiego także i córkę Katarzynę Jana Męczyna małżonkę. Andrzej kasztelan Warszawski z Sobieską spłodził synów czterech (jak wyżej). — Jan sędzia ziemski Warszawski syn piąty Wawrzeńca, z Anny Schennikowny, spłodził syna Remigiana, który z Elźbietą Młochowską, miał syna Jana sterilem. Stanisław trzeci syn Marcina z Dybowskiej, ożeniwszy się z Katarzyną Bielawską, zostawił dwóch nów: Marcina miecznika Warszawskiego, od tego z Elżbiety Kożuchowskiej, Gabryel pisarz ziemski Warszawski, który z Anną Szalapską spłodził dwie córki: Elżbietę, Pawła Cieciszewskiego chorążego Liwskiego małżonkę, 2do voto za Tomaszem Narzymskim, będącą i Katarzynę Franciszka Grzybowskiego kasztelana Inowłodzkiego żonę, z której zostało potomstwo. Stanisław, syn drugi Stanisława z Bielawskiej urodzony, z Agnieszką Leśnowolską, miał Andrzeja sterilem, i Zygmunta skarbnika Warszawskiego, od tego z Katarzyny Samborskiej córka Anna, Adama Jezierzyńskiego małżonka, i synowie: Marcin bezpotomny. Jędrzej z Elżbietą Swidzińską, zostawił córkę Zofia Stefana Nowomiejskiego żonę. Z tej Józef sterilis. Czwarty syn Marcina z Dybowskiej. Piotr, ten z Barbarą Slończanką, spłodził Albrechta podkomorzego Czerskiego, od którego z Konstancyi Łętowskiej, synów czterech: Jan, Piotr, Samuel i Andrzej kanonik Poznański i Pułtuski, wszyscy bezpotomni: Hieronima sterilem, Adama sterilem. Marcina sterilem. Alexandra sterilem, i Piotra podczaszego Warszawskiego, który z Anną Leśnowolską miał córek dwie: Maryannę za Turowskim i Annę za Pawłem Zelechińskim, syna jednego, także Piotra podczaszego Warszawskiego z Izabellą Janowską ożenionego, z której, syn jeden, podobnież Piotr podczaszy Czerski dwuženny, 1mo voto, z Felicyanną Zbroską, od tej Franciszek mający za sobą Angelę Kożuchowską, a z niej, syna Tomasza fowczego Opoczyńskiego, który z Wolskiej, miał syna Stefana. 2do voto Piotr podczaszy Czerski, z Teresą Stepkowską, spłodził Józefa, ożenionego z Anną Skulską, z której syn Ignacy mający za sobą Ciwińską. Stanisław, syn Adama z Elżbiety Kożuchowskiej spłodzony, z Zofią Bielińską, miał syna jednego, Jana miecznika Warszawskiego, który z Maryanną Izbińską miał potomstwo, trzy córki: Zofię, Józefa Stużewskiego, Teresę, Jakóba Skarbka Słąnki, Katarzynę Zeligowskiego, małżonki, mające potomstwo, i synów także trzech: Šta

syn

--

nisława i Franciszka steriles, i Michala starostę Nieszawskiego, ten z Maryanną de Skrzynno Duninowną, spłodził: Piotra kanonika Poznańskiego, kanclerza Warszawskiego, i Antoniego podczaszego ziemi Czerskiej, który z Barbarą Rybczyńską, zostawił potomstwo, dwie córki: Teofilę, Wojciecha Zebrowskiego sędziego Stężyckiego, bezpotomną, i Annę, Łukasza Kłoczowskiego stolnika Rzeczyckiego małżonki, i syna jednego Franciszka kasztelana Zakroczymskiego. Franciszek z Prażmowa Prażmowski kasztelan Zakroczymski orderów Orła białego i S. Stanisława kawaler, wszedł w śluby małżeńskie, z Anną Boską, Pawła Boskiego podkomorzego Czerskiego córką, z którą spłodził córek trzy: Maryanne, Felicyannę, i Franciszkę, i synów pięciu. Adama kanonika Warszawskiego, Wincentego, który pojął, za żonę Teklę Grzybowską, Jozefa Grzybowskiego podstolego Czerskiego córkę Józefa, Pawła i Kaspra. - Wielądek.

Prążowski herbu Poraj, w Ciechanowskiej ziemi. Stefan Prążowski 1700. tego córka Wardęska, i syn Ignacy. Michajło i Bogdan Prazowscy 1528. r. Metryka Wolyńska. N. Prazowska była za Iwanickim, Okol. tom. 2. fol. 389.

Preczkowski herbu Prus 2do, na Dobrzyńskiej ziemi, dom starodawny i znaczny, mężowie z nich sławni bywali, to o nich Paprocki.

Preiss herbu Nabrum, w Bełzkiem województwie, luboć w Prusiech zkąd wyszli, herbu Jastrzębiec zażywali; odmiana zaś tego herbu, z tej okazyi stać się miała: (jako mam z informacyi od jednego, z domu tego) Pradziad, czyli dziad Kazimierza Preissa starosty Wałeckiego, żyjącego z Kosowną, dzieląc się dobrami dziedzicznemi, zabił brata swego stryjecznego, o co obawiając się powinnej kary, salwując życie, uszedł za granice do Niemiec, zkąd przez Węgry na Ruś przebrał się, i przywłaszczywszy sobie imię matki swojej, Pejszowskim się nazwał, i herbu Nabram, którym się ten dom zaszczycał, używać począł, aby się pod nim, i tem imieniem, utail; po jego zaś śmierci, sukcessorowie jego, Preissów imię, jako sobie należące, wzięli, przy herbie jednak Nabram zostali. Zaczem jedenże to dom Preissów Jastrzębczyków, z Preissami teraz herbu Nabram używającemi. Sukcessorowie zaś jego szli z Ligęzianki. Kazimierz Preiss w wojsku książęcia Pruskiego pułkownik, wyprzysiągł się herezyi. Zostawił dwóch synów, Jana i Stanisława, obudwóch ludzi rycerskich. Z tych Jan zostawił synów trzech, Jędrzeja kanonika regularnego, filozofji doktora, Dominika i Jana. Stanisław zaś, zostawił syna Jakóba, sędziego Buskiego, ten żył w dożywotniej przyjaźni z Piotrkowską, która mu powiła syna Michała, temi czasy także sędziego grodzkiego Buskiego, człowieka godnego, ten żyje z Kniejnicką chorążanką Kijowską.