ronnych policzyła przez Konstytucyą 1659. wspomina go Konstytucya 1690. fol. 7. miał za sobą Helenę Wrzezewską herbu Krzyż, z tej córka Ewa Katarzyna żyła z Jerzym Stanisławem Hulewiczem wojskim Włodzimierskim, sędzią Łuckim, synowie zaś dwaj, Adam komornik Łucki pisarz grodzki Zytomierski, pojął Katarzynę. Ledochowską wojską Krzemieniecką, z tej córki, Maryanna Komorowska podstolina Czerniechowska, Helena Białobrzeska, Krystyna Sieniucina, Anna Przyłuska chorążyna Zakroczymska, Barbara zakonnica w Dubnie; synowie zaś, Pius, albo Zbożny zakonu Kaznodziejskiego, Jan miecznik Bracławski wszedł w kontrakty małżeńskie z Magdaleną Lubieniecką, ta mu powiła Franciszka i Józefa synów, i córkę Antoninę, temi czasy jeszcze nie dorosłych. Trzeci Wojciech, związał się dożywotnie z Anielą Kunicką miecznikowną Chełmską, z tej dzieci Wacław i Rozalia. Czwarty Ignacy ma za sobą Linkiewiczownę. Piąty Michał, szósty Tomasz jeszcze młodziani. Drugi syn Krzysztofa, a brat rodzony Adama komornika, Jan Alexander cześnik Latyczowski, zaślubił sobie Helene Stępkowską kasztelanicownę Bracławską, z tej były córki jego, Dorota za Danielem Piaskowskim, Rozalia za Stanisławem Rohozińskim, stolnikiem Drohickim, Jadwiga zakonnica S. Brygitty w Sokalu: synowie zaś, Adam łowczy Inflantski, podstarości Nowogrodzki, ten w związki małżeńskie wkroczył z Zofią Mężyńską chorążanką Żytomierską, wkrótce jednak i młodo z światem się pożegnał, zostawiwszy z niej syna Alexandra, drugi Konstantyn, tego żona Głogowska, trzeci Stanisław, czwarty Gabryel. Perlicki. Wojciech Perlicki proboszcz i officyal Lwowski, administrator archidyecezyi Lwowskiej Sede va cante 1603. Perka. Stanisław Perka i Adam, których synowiec Stanisław 1502. Acta Terrest. Leopol. Jan Perkowski w Zatorskiem 1705. Przez tarczę błękitną balk biały od prawego boku tarczy trochę z góry na dół na lewy bok idący, na tym balku trzy gruszki, jedna podle drugiej, każdej połowa czerwona, połowa złota, przy każdej dwa listki u spodu, jeden z jednej, drugi z drugiej strony gruszki przy różczce, z hełmu i korony kur biały pyskiem w prawą tarczy obrócony, po piersi wygląda, grzebyk na głowie jego, tak go opisał Okol. tom. 3. fol. 211. gdzie ten autor powiada, że Pernusowie, z tym herbem do Polski weszli koło roku 1442. z Królestwa Czeskiego, gdzie różnemi dziełami tej ojczyznie zasłużeni, otrzymali od Zygmunta III. Króla Polskiego, konfirmacyą dawnych przywilejów, danych sobie od Cesarzów Rzymskich, a oraz indygenat w koronie, przez list dany 1589. r. który słowo w słowo kładzie Okolski, z tego listu poznać, że ten herb przedtem się zwał Kippenhan, tamże namienia, że Waleryan Pernus albo Pyrnus mąż uczony, miał za sobą Agnieszkę Fogelwederownę (brat Waleryana według Okolskiego Melchior biskup Nikopolitański, suffragan i dziekan Ołomuniecki, Wrocławski i Bruński kanonik) drugi brat Stanisław, którego żona Jadwiga kupiła Polanowice od Mikołaja Polanowskiego, Acta Terrest. Cracov. 1536. z której był syn Paweł Pernus, ten wysokiej osobliwie w prawie nauki będąc, w legacyi jeździł do książęcia Brunswickiego, a gdy interregnum po śmierci Stefana Batorego Króla nastąpiło, a Maxymilian książę Austryacki od niektórych, pod elekcyą niezgodną, na tron Polski forytowany, chciał miasto Kraków ubiec, Pernus nie tylko że mężny mu dał odpór, ale TOM VII. 18 też wpadających Niemców w bramę miejską, mężnie i fortunnie odpędził, nieustraszony groźbami, nie skorrumpowany bogatemi obietnicami, przy Zygmuncie III. dostawał, w nagrodę odwagi swojej wzwyż pomieniony przywilej od tego Króla odebrał: zostawił czterech synów: Daniela, pod Tarnowem osiadł; Samuela, ten w zasługach wziął od Króla Zygmunta III. dobra Pierzchowice; Tobiasza, ten się do Litwy wyniósł. Alexandra, ten żołniersko traktował; Mikołaj pisarz dekretowy królewski, widzieć ich nagrobki marmurowe w kościele Krakowskim Panny Maryi w rynku z tym herbem. Persa. Ci nobilitowani na sejmie 1662. Pęski. Jan Pęski w Pińskiem 1632. Mikołaj na Głębokim Stoku i Stanisław 1648. w Czerniechowskiem, Maciej w Płockiem. Jadwiga Pawła Płotnickiego, Anna Stanisława Hańskiego chorążego Żytomierskiego, małżonki, Adam w zakonie naszym umarł w Krośnie 1665. Walentyn miał za sobą Białobrzeską. Walentyn Soc. Jesu umarł w Poznaniu 1681. pierwszy z ambony Piotrkowskiej z Jezuitów do trybunału koronnego kaznodzieja, gdzie gdy się powietrze zakurzyło, niewypowiedzianą ochotą przez czternaście niedziel zarażonym służył, za co wdzięczne miasto Piotrkowskie, do-wiedziawszy się o jego śmierci, solenne mu exekwie u fary z kazaniem sprawiło. Jest w druku jego Kazanie na pogrzebie Jędrzeja Radolińskiego, z tytułem, Żniwo nieśmiertelne; wiersz Polski gładko pisał, jeszcze podziśdzień, niektóre jego pieśni nabożne, wiele ludzi smakują, dla przenikających serce affektów. Peszeński herbu Cholewa czyli Pestrzyński. Z tych Józef Peszeński na Rusi osiadł, i sukcessorów zostawił, inni w Płockiem kwitną. Peszkowski herbu Jastrębiec, w księztwie Mazowieckiem. Peszkowski chorąży Bracławski, poborca w temże województwie. Constit. fol. 321. Franciszek w zakonie naszym i Alexander, tamten w Rawie 1710. ten w Ostrogu 1733. życie skończyli. Pet herbu Jastrzębiec. Takim kształtem tego herbu zażywają Petowie w Prusiech, jako Placheccy i Haubiccy, MS. de Famil. Pruss. patrz Haubicki. Franciszek Pety miał za sobą Kiszczankę wojewodzankę Podlaską wszakże go tam hrabią Węgierskim zowią. Gvagnin Kronika Ruska, Zwierciadło korony Polskiej fol. 14. Petelczyc herbu Pobog, z tą jednak odmianą, że w hełmie trzy pióra strusie kładą, według Kojał. in MS. Są zaś Petelczycowie w Oszmiańskim powiecie. Sebastyan, Stanisław i Piotr, Petelczycowie 1484. w Trockiem. Pętkowski, w Podlaszu i na Rusi. Kasper Pętkowski w zakonie naszym przez wiele lat z pochwałą do ludzi kazał: Vir doctissimus et trium linguarum sacrarum homo, zowie go tak Cichoc. in Allogu. Osecen. lib. 3. cap. 14. Wydał do druku, Święty a powszechny Sobor we Florencyi odprawiony, z Greckiego na Polski przełożony 1609. in 4to Cracov. tamże umarł 1612. Annuae Societ. zowią go Virum infinitorum laborum, cibi tamen modici, ut omisso inter labores prandio, vulgari caena contentus esset. Adam pisarz ziemski Warszawski, Jan pisarz grodzki Drohicki 1648. r. Piotr 1632. Jędrzej miał za sobą Katarzynę Buczyńską. Kazimierz regent i poborca Nurski 1674. N. sędzia kapturowy Lwowski 1733. Antoni Pętkowski w r. 1788. podwojewodzi Opoczyński. — Krasicki. - Petru albo Petryczajko. Stefan Petru wojewoda Multański, który w samą tlejącą się wojnę Turecką, ojczyznie naszej życzliwy adherent, dobra swoje w ręku nieprzyjacielskich, dla niej i dla wiary Chrześcijańskiej zostawił, za co w roku 1676. na sejmie indygenat mu dano, Constit. fol. 59. a gdy w następujące dalsze expedycye wierność swoję ku Polszcze pokazał i życie swoje dla niej ofiarował, jako wspomina z pochwałą jego Konstytucya 1685. tamże kazano mu co rok z skarbu koronnego dawać dwadzieścia tysięcy. Constit. fol. 11. Petryczyn herbu Prus 1mo, w Krakowskiem województwie. Dostoło mi się widzieć czterech Królów Polskich przywileje temu domowi nadane, w grodzie Krakowskim r. 1693. oblatowane. Pierwszy Kazimierza Jagiellonowicza Króla, dany w roku 1455. gdzie Wacławowi Petryczynowi Prusakowi, ten herb Prus, albo jako go tam zowie, Prusak, i nobilitacyą konferował w krwawych zasługach, o których te są słowa przywileju. Cum adversus Ludovicum de Erlihausen Magistrum Prussiae, cum exercitu nostro progressi sumus, castraque ad Civitatem Chojnicensem in anno praecedenti posuimus, Venceslaus cum trecentis selectissimorum Rajtarorum militibus, sumptu proprio conductis, ad nos castraqne nostra venit, cum quibus, ut praeiret exercitum nostrum, et hostem aggrederetur; rursus solita dexteritate, reique militaris scientia et fortitudine hostem ad auroram aggressus, exercitum totum Crucigerorum ad magnam induxit confusionem, et multis trucidatis hostibus, insuper Ducem Bernardum Stumborski gloriose captivavit, nobisque victum tradidit. Semper postea in oculis nostris laudabiliter pugnavit, multasque de illis victorias obtinuit. Wspomina Długosz lib. 13. w roku 1454. tego Bernarda Schumbor skiego Czecha, z Rudolfem książęciem Zegańskim w ośm tysięcy jazdy i piechoty, z Niemców, Ślęzaków i Czechów zebranych, szedł na sukkurs Krzyżakom: i w roku następującym pisze, że ten Bernard siedząc w niewoli w Toruniu, chciał z innemi to miasto Krzyżakom poddać; przecież nie pisze kiedy, i od kogo wzięty w niewolą, ani o tej potyczce namienia: lubo przywilej wyraźnie o niej mówi. Drugi przywilej Zygmunta Augusta Króla dany w roku 1559. Władysławowi Petryczynowi, wnukowi Wacława wzwyż wspomnionego, a synowi Hieronima, gdzie tenże sam przywilej od Kazimierza Króla Jagiellonowicza dany konfirmuje, tam zasługi tego Władysława wysławia temi słowy: Quod propriis selectissimorum militum cohortibus peculio suo conscriptis, nobis contra Magistratum Livoniae adstitit, plurimaque certamina in conspectu nostro cum hostibus semper gloriose peregit. Similiter in expeditione contra Ducem Moschoviae, dum ad civitatem Derp Moschus castra sua posuit, ille et civitatem Derp et arcem illius celeriori impetu, in nomen nostrum, propriis tantum occupavit armis, et ex eodem fortalitio, creberrimas excursiones in castra hostis feliciter peragens, nunquam victus, sed semper victor trucidatis Moschis gloriose rediit. Trzeci Stefana Króla w r. 1579. dany Stanisławowi Petryczynowi synowi Władysława wzwyż wspomnionego, ten pod Połock dwieście usaryi, sześćdziesiąt rajtaryi, wybór ludzi, swoją szkatułą wystawiwszy, gdy do szturmu tego miasta przyszło, pierwszy z swemi ludźmi zsiadłszy z koni, wielką odwagą i sercem, wał opanował. Moskwę tam pro praesidio będącą wyciął, twierdze niektóre w proch spalił, za które męztwo Stefan Król, jemu i sukcessorom jego stolnikostwo Połockie w tym przywileju konferował. Czwarty Jana Kazimierza Króla dany w roku 1657. Janowi Bogusła wowi Petryczynowi wnukowi dopiero wspomnionego Stanisława, a synowi Jędrzeja Petryczyna z Anny Bonieckiej, ten z młodych lat swoich do rycerskich dzieł przyuczony, służąc z książęciem Dymitrem Wiśniowieckim wojewodą Ruskim, pod oblężenie Zbarazkie, wycieczki częstokroć w małej kwocie ludzi, atoli szczęśliwie czynił: bo przedniejszych Kozaków żywcem łapając, prostszych znaczną liczbę pobiwszy, do obozu odprowadzał. Pod Beresteczkiem na harcu kilku Tatarów i Kozaków częścią pobił, częścią pojmał. Podczas wojny Szwedzkiej, gdy Jan Koniecpolski wojewoda Sieradzki od zamku Krzepickiego, gdzie się byli Szwedzi zamknęli z wojskiem ustąpił, Szwedzi z wielkim impetem na kościół i klasztor kanoników regularnych natarli, i tak złupili, że i grobom nie przepuścili, z których cynowe trumny Tarnowskich |