48 "Vitiosum pakρoù omittit C. et Eustathius." DINDORF. Hesychio auctore, μápov herbæ cujusdam nomen est: id si huic loco velis accommodare, quod fecit interpres, per me licet. Minus tamen probo." CASAUBON. Optime huic loco convenit mari herbæ nomen, quam speciem origani (Angl. origan, organy, wild marjoram) fuisse satis liquet ex Plin. XII. 24. Est enim (ait ille) herba surculosa, flore origani, sed odoratiore, foliisque multo candidioribus. Hesychii locus est: Μάρον. ὄρος καὶ πόα. Quis autem de Maro monte unquam audivit? Ubinam gentium situs est? Repone: Μάρον. ὀρείγανος, πόα. Scilicet ὀρείγαν in quodam codice compendio scriptum est, et yav pro kaì festinanter sumsit librarius, ope in opos protinus mutato. De abjecta terminatione vide infra ad Moschionis Fragm. IV. n. 2. et Glossar. in Hermesianact. p. 30. 33. Vel opos nihil aliud est nisi opeíyavos compendio delineatum, et delenda est otiosa particula: quod eodem redit.

43 6 καὶ delendum.Scribebatur βαρουλίνδου. βάρου quid significet in annotatione explicabitur." DINDORF. “ Βράθυ, sive Βράθυς, Herba quæ Sabina s. Savina dicitur Lat.: Gr. alio nomine BápaOpov, Bápov, Bápνtov, ut est ap. Diosc. 1, 105. et ap. Apul. de Nomin. et Virtut. Herb. Quidam et ßópa@pov vocari aiunt. Plin. 24, 11. Herba Sabina, Brathy appellata a Gr., duorum generum est: altera tamarici similis folio, altera cupresso. Quare quidam Creticam cupressum dixerunt.” H. STEPH. Hesychius: Βραθύ. πόα τις beois Ovoμévn. Juniperus Sabina est Linnæo, teste Schneidero.

Η Eustathius 1. c. λίνδος δὲ, ἀνθηρόν τι εὐωδὲς, ὁμώνυμον Λίνδῳ τῇ Ῥοδίᾳ πόλει. μίνθος δὲ, οὐ πάντως κόπρος ἡ παρὰ τῃ κωμῳδίᾳ παρ' ὑπόνοιαν· ἀλλ ̓ ἡ λεγομένη διαλελυμένως μὲν καλὰ (sic) μίνθη, συνθέτως δὲ καλαμίνθη. περὶ δὲ κίνδου ζητητέον. Ὁμοιοκαταληξία δὲ παιγνιώδης, καὶ τὸ, Τυρὸς χλωρός, τυρὸς ξηρός, τυρὸς κοπτὸς, τυρὸς ξυστὸς, τυρὸς τμητός. ἔτι δὲ καὶ τὸ, Αΐξ οὐρανία, κριὸς τομίας, κάπρος έκτομίας, is où Toμías. Vide n. 1.

45

Respexit Mnesimachus Homerica νέφος πέζων 11. Δ. 274. Ψ. 133. Toλéμoto vépos P. 243. Similiter 'Exλávov vépos dixit Eurip. Hec. 901. védos doidwv Phoen. 257. vépos oiuwyns Med: 106. et στεναγμών νέφος Herc. F. 1181. Imitati sunt Latini. Virg. Æn. VII. 793. Insequitur nimbus peditum. Et X. 809. Æneas nubem belli, dum detonet, omnem | sustinet. Et VII. 705. Urgeri volucrum raucarum ad litora nubem. Et XII. 252. Ætheraque obscurant pennis, hostemque per auras facta nube premunt. Sil. Ital. VI. 336. Nubes densa Laconum. Val. Flacc. III. 573. Nube mali percussus

amor. Vide infra ad Appendicis Fragm. XXV. n. 7. Ceterum ὁμίχλη hic de suffitu male intellexit H. Stephanus in Lexico, id quod patet ex sequentibus πάντων ἀγαθῶν ἀνάμεστος. Vide vv. 50, 51.

46

Aristoph. Eccles. 838. ὡς αἱ τράπεζαί γ ̓ εἰσὶν ἐπινενασμέναι ἀγαθῶν ἁπάντων καὶ παρεσκευασμέναι. Id. Vesp. 1304. εὐθὺς γὰρ ὡς ἐνέπλητο πολλῶν κἀγαθῶν, | ἐνήλατ ̓, ἐσκίρτα, πεπόρδει, κατεγέλα, ὥσπερ καχρύων ὀνίδιον εὐωχημένον.

1

σε

MOSCHIΟ'.

I2.

Εάσατ ̓ ἤδη γῇ καλυφθῆναι νεκρούς·
ὅθεν δ ̓ ἕκαστον εἰς τὸ σῶμ ̓ ἀφίκετο,
ἐνταῦθ ̓ ἀπελθεῖν, πνεῦμα μὲν πρὸς αιθέρα,

τὸ σῶμα δ' εἰς γῆν. Οὔ τι γὰρ κεκτήμεθα
ἡμέτερον αὐτὸ, πλὴν ἐνοικῆσαι βίον·

κάπειτα τὴν θρέψασαν αὐτὸ δεῖ λαβεῖν.

Apud STOв. T. 123. 3.

5

Why Moschio is termed a writer of both tragedies and comedies, it is not easy to determine. He is called, indeed, by Clemens Alexandrinus Strom. VI. Vol. II. p. 745. ὁ κωμικός : but the fragments which have been preserved are all of the tragic cast." BURN. Monthly Review, August, 1799. Vide Grot. Exc. p. 921. 2 "Moschionis al. Menandri." GESNER. "Harlesius in Fabricii Bibl. Gr. Vol. I. p. 722. Menandro tribuit, in errorem inductus a vett. edd. Stobæi.” HERMANN. HERMANN. “ Euripidi in Suppl. 533. non Moschioni hoc fragmentum tribuendum docet Gataker. N. T. S. p. 48. A. M. P. p. 327.” GAISFORD. “ Eurip. Suppl. 541.” DOBR. in margine Stob. Grot.

3 ἕκαστος MS. B. et Arsen. apud Gaisfordium. Et sic Marklandus, itemque, ut ex nota sequenti apparebit, Porsonus.

• « Pro σώμ' lege φως.” PORSON. τὸ ζῇν, vice τὸ σῶμ ̓, Toup. in Suid. II. p. 6. notante Porsono Advers. p. 236. probante Valckenario Diatr. p. 55. σώμ', tanquam mendosum, penna subnotavit Dobræus in margine Stob. Grot.

"Præclare itaque in hanc sententiam Phocylides, etiam resurrectionis mentionem faciens v. 98. καὶ τάχα δ' ἐκ γαίης ἐλπίζομεν ἐς φάος ἐλθεῖν | λείψαν ἀποιχομένων· ὀπίσω δὲ θεοὶ τελέθονται· | ψυχαὶ γὰρ μίμνουσιν ἀκήριοι ἐν φθιμένοισι· | πνεῦμα γάρ ἐστι θεοῦ χρῆσις θνητοῖσι καὶ εἰκών· | σῶμα γὰρ ἐκ γαίης ἔχομεν, καὶ πάντες ἐς αὐτὴν λυόμενοι κόνις ἐσμέν· ἀὴρ δ ̓ ἀνὰ πνεῦμα δέδεκται.” BARNES. Vides pænultimam vocabuli anp perperam corripuisse Pseudo-Phocylidem istum, cui tribuitur ποίημα νουθετικὸν, quod, Brunckio judice, Christiani est alicujus, qui sub finem quarti sæculi vixisse videtur. Cf. Grot. Prolegom. ad Stob. p. 11. Ex quo poemate desumti sunt hi versus. Pseud-Epicharm. apud Clem. Αlex. Strom. IV. p. 640. Potter. εὐσεβὴς τὸν νοῦν πεφυκως, οὐ πάθῃς γ ̓ οὐδὲν κακὸν κατθανών· ἄνω τὸ πνεῦμα διαμένει κατ' οὐράνον. Ita hanc ῥῆσιν emendavit Grotius Exc. p. 481. In Clemente εὐσεβὴς νῷ. Plutarch. Consol. ad Apoll. p. 110. Α. καλῶς οὖν ὁ Ἐπίχαρμος, συνεκρίθη, φησί, καὶ διεκρίθη, καὶ ἀπῆλθεν ὅθεν ἦλθε πάλιν, γὰ μὲν εἰς γᾶν, πνεῦμα δ' ἄνω τί. τῶνδε χαλεπόν; οὐδὲ ἕν. Verba Epicharmi (si modo sint Epicharmi) ad hunc modum dispescenda sunt: Συνεκρίθη, καὶ διεκρίθη, κἀπῆνθεν, ὅθεν ἦνθεν, πάλιν, | γὰ μὲν εἰς γᾶν, πνεῦμ ̓ ἄνω· τί τῶνδε χαλεπόν; οὐδὲ ἕν. Quanquam crediderim retinendum esse istud πνεῦμα δ', quod metrum pessundat, et spurium auctorem arguit. Vide infra Menandri Fragm. V. 3. Eurip. Fragm. inc. ibid. De Orac. defect. p. 416. Ε. ὁ δ ̓ ἄρτι θάλλων σάρκα, (σαρκὶ Valck.) διοπετῆς ὅπως ἀστὴρ, ἀπέσβη, πνεῦμ ̓ ἀφεὶς ἐς αιθέρα.

* « ἐνοικῆσαι μόνον, Τoup. in Suid. II. p. 6.” PORSON.

II'. ].

Κενὸν θανόντος ἀνδρὸς αικίζειν σκιάν.

ΦΕΡΑΙΟΙΣ.

Apud Stob. Τ. 125. 3.

'Hoc Fragmentum Archilocho tribuit Trincavellus, notante Gaisfordio.

• Cf. Fragm. IV.

III'. 2.

Ζῶντας κολάζειν, οὐ θανόντας εὐσεβές.

Apud STOв. T. 125. 4.

1 Tanquam Moschionis MS. Α. et Voss. apud Gaisfordium. Vulgo abest lemma. Moschioni etiam tribuit Hertelius p. 628. quod notatu dignum est.

• Hom. Od. X. 412. οὐχ ὁσίη φθιμένοισιν ἐπ' ἀνδράσιν εὐχετάάσθαι. Archilochus apud Stob. 1. c. 5. et Clem. Alex. Strom. V. p. 727. Potter. οὐ γὰρ ἐσθλὰ κατθανοῦσι κερτομεῖν ἐπ ̓ ἀνδράσιν.

IV. 3.

Τί κέρδος οὐκ ἔτ ̓ ὄντας αἰκίζειν νεκρούς;
τί τὴν ἄναυδον γαῖαν ὑβρίζειν πλέον ;

ἐπὰν γὰρ ἡ κρίνουσα καὶ θ ̓ ἡδίονα

3

2

καὶ τανιαρά φροῦδος αἴσθησις φθαρῇ,
τὸ σῶμα κωφοῦ τάξιν εἴληφεν πέτρου.

Apud Stob. Τ. 125. 14.

5

1 Eurip. Antig. Fragm. apud Stob. 1. c. 6. θάνατος γὰρ ἀνθρώποισι νεικέων τέλος | ἔχει· τί γὰρ τοῦδ ̓ ἐστὶ μεῖζον ἐν βροτοῖς; | τίς γὰρ πετραῖον σκόπελον οὐτάζων δορὶ | οδύναισι δώσει ; τίς δ ̓ ἀτιμάζων νέκυς, [ εἰ μηδὲν αἰσθάνοιντο τῶν παθημάτων; ubi νεκροὺς malim. Sic Eurip. Elect. 902. νεκροὺς ὑβρίζειν, μή μέ τις φθόνῳ βάλῃ. ubi φθόνος Tyrwhittus, quod proculdubio verum est, ut patet ex Pind. ΟΙ. VIII. 73. μὴ βαλέτω με λίθῳ τραχεῖ φθόνος. Vide et Æsch. Agam. 920. et notam Blomfieldii. Cf. Fragm. II.

• Ita Gaisford. ex MS. Β. τα ήδίονα MS. A. Vulgo legitur τα ἡδίω. (ἡδίων Trincav.) Ceterum τὰς ήδονας correxit Porsonus Tracks p. 281. notavitque ex ήδον evanuisse ultimam syllabam, compendio scriptam. Quod Gaisfordium fefellit. Vide supra ad Mnesimachi Fragm. II. n. 42. Confer et ad Alexidis Fragm. II. n. 1. "Neither ἡδίων nor ἡδίω, the comparatives, can be opposed to the positive ανιαρά, even if the metre were without a blemish. 'Hdéa is demanded by the sense of the passage. We may read therefore; 'Eπav yàp ŋ kpíνουσά σοι [σοι etiam Trincav. J. B.] τά θ ̓ ἡδέα Καὶ τἀνιαρα, φ. The defect in the verse may also be remedied in another manner." BURN. Monthly Review, August, 1799. τά θ' ηδέα etiam in margine Stob. Grot. correxit Burneius. In ultimis Porsoni emendationem respexisse videtur. Putaram: ἐπὰν γὰρ ἡ κρίνουσά σοι καὶ τἀγαθὰ ] καὶ τάνιαρὰ κ. τ. λ. Opponuntur τὰ ἀναρὰ et τὰ ἀγαθὰ in Menandri loco apud Stob. Τ. 68. 4. τῶν ἀνιαρῶν ἔχων | τὸ μέρος απάντων, τῶν δ ̓ ἀγαθῶν

MOSCHIO_NICOSTRATUS

PHOENICIDES.

95

οὐ δυνάμενος. ubi recte Meinekius τῶν μὲν d. (ex Gellio scilicet) cum tribrevi in sede quarta, et οὐδὲν μέρος, pro οὐ δυνάμενος, conjecerunt Gaisfordius et Zedelius.

• Menander apud Stob. Τ. 96. 11. ὁ γὰρ μετρίως πράττων περ ρισκελέστερον | ἅπαντα τἀνιαρα, Λαμπρία, φέρει.

NICOSTRATUS.

1

Εἰ τὸ συνεχῶς καὶ πολλὰ καὶ ταχέως λαλεῖν
ἦν τοῦ φρονεῖν παράσημον, αἱ χελιδόνες
ἐλέγοντ ̓ ἂν ἡμῶν σωφρονέστεραι πολύ.

Apud STOв. T. 36. 8.

* Schol. ad Aristoph. Ran. 93. χελιδόνων μουσεῖα, ἀντὶ τοῦ βάρο βαρα καὶ ἀσύνετα· καὶ γὰρ παροιμία ἐπὶ τῶν βαρβάρων καὶ πολυλόγων καὶ ἐπαχθῶν ἐστὶ ταττομένη. τοιοῦτον γὰρ τὸ χελιδόνων γένος, πλέον διὰ τὸ πολὺ τῆς ᾠδῆς ἀνιῶν τοὺς ἀκούοντας ἢ διὰ τὸ μέλος εὐφραῖνον. Cf. et Av. 1679. "Hirundines inepto garritu plus tædii auditoribus adferre, quam voluptatis. Est enim hæc avis minime canora, sed molesto quodam stridore. Unde apud Pythagoricos loquacitatis symbolum esse meruit, cum vetant ne quis hirundinem sub eodem habeat tecto." ERASM.

• Verum videtur ὑμῶν, quod et in versione expressit Cumberlandius, ex Bentleii, ut credibile est, emendatione. Qua confusione nihil tritius. Vide supra ad Eupolidis Fragm. I. n. 2. infra ad Theophili Fragm. n. 7.

PHOENICIDES.

1

Μὰ τὴν Ἀφροδίτην, οὐκ ἂν ὑπομείναιμ ̓ ἔτι,
Πυθιάς, ἑταιρεῖν χαιρέτω μή μοι λέγε,
ἀπέτυχον, οὐδὲν πρὸς ἐμὲ, καταλῦσαι θέλω.