Abbildungen der Seite
PDF
EPUB

v. g. Pherecr. Athen. VI. p. 263. B. Aristoph. Av. 523. ubi vide Scholiastam. Μανία est serva, ancilla, Ran. 1341. Thesm. 728. Cf. Brodæum ad Anth. Gr. III. p. 341.

[ocr errors]

Sequentibus verbis designatur ea pars fori, ubi reperiri queant invitati. Ito in forum ad Hermas, ubi solent frequentes esse tribuum magistri. Diversorum morum homines diversis in locis et urbis aut fori partibus soliti convenire: quod docet eximie Plautus in Curculione; scena Edepol nugatorem lepidum. [IV. 1.] Noti autem sunt Atheniensium Hermæ et statuæ illæ ἄκωλοι, quas in foro, aut non procul neque a foro neque a gymnasio, fuisse positas ex Pausania discimus. Ad Hermas ventitasse, ait, invitatos, quos appellat φυλάρχους, quasi præfectos tribuum.” CASAUBON. Vide n. seq.

5

"Athenis id fuit non contemnendæ dignitatis nomen. Aristophanes Avibus: [798.] ως Διϊτρεφής γε πυτιναῖα μόνον ἔχων πτερα | ᾑρέθη φύλαρχος, εἶθ' ἵππαρχος.” CASAUBON. Id. Lysistr. 561. νὴ Δί ̓ ἐγὼ γοῦν ἄνδρα κομήτην φυλαρχοῦντ ̓ εἶδον ἐφ ̓ ἵππου | ἐς τὸν χαλκοῦν κ. τ. λ. Suidas: Φύλαρχος, ὁ κατὰ φυλὴν ἑκάστην τοῦ ἱππικοῦ ἄρχων, ὑποτεταγμένος δὲ τῷ ἱππάρχῳ. Lex. Rhet. Bekker. p. 313. Φύλαρχος: ὁ κατὰ φυλὴν ἑκάστην τῆς ἵππου ἄρχων φύλαρχος καλεῖται. ἦσαν δὲ δέκα τὸν ἀριθμὸν, ὑποτεταγμένοι τῷ ἱππάρχω. Quatuor olim fuisse φυλάρχους, eorumque numerum ad decem usque a Clisthene auctum esse, docet Herod. V. 69.

6

μελετᾷ, usu insolentiori, exercet, docet, Angl. trains, practises. Hesychius: Μελετᾷ ἀσκεῖ. Cf. Plat. Hipp. Μaj. p. 137. Heindorf. "Αταρ μή τι κωλύω μιμούμενος ἐγὼ ἐκεῖνον, ἐὰν σοῦ ἀποκρινομένου ἀντιλαμβάνωμαι τῶν λόγων, ἵνα ὅτι μάλιστά με ἐκμελετήσῃς. Usitatius μελετάν est discere, meditari. Sic Plato ibid. p. 134. ὥστ ̓ ἔγωγε δι' αὐτοὺς ἠνάγκασμαι ἐκμεμαθηκέναι τε καὶ μεμελετηκέναι πάντα τὰ τοιαῦτα. Idem ibid. p. 136. ἀκούσας καὶ μαθὼν καὶ ἐκμελετήσας ἰέναι πάλιν ἐπὶ τὸν ἐρωτήσαντα. Mox colo punge post καταβαίνειν. * Vulgo τοὖψον, prout scriptum Aristoph. Εq. 1027. 1102. Vide Thiersch. Gr. Gr. § CCXLIII. 18.

66

8 ώπτηται Casaubonus.” DINDORF. Nempe ob ἥρπασται, quod sequitur. Sed recte se habet vulgata. Coqui celeritatem optime exprimit temporum diversitas: assantur; rapta sunt. Ad χναύρ', (χαύνω corrupte Ald. non χαύνω, prout scriptum apud Dindorfium; χνοῦ Schweigh. quæ vox nauci est) a Dindorfio feliciter repositum, confer supra Pherecratis Fragm. III. 16.

› "Consentaneum videri debet, ut verbum diaλaiporoμeîv comice hic positum statuamus, pro TOUS TÓμOUS (quos modo nominaverat) dia Tov Mayor ayew, frusta carnium per gulam agere, id est deglutire." SCHWEIGHÆUSER. Duram sane interpretandi rationem, et analogiæ prorsus adversantem! Verbum λaoтoμei proprie est jugulum incidere, jugulare; at diaλaoтoμeiv hic idem valere videtur ac diapraμeiv, quod affine et proprium coquorum verbum fuit, teste Casaubono, qui citat illud Anaxandridæ apud Athen. Χ. p. 455. F. ἀρτίως διηρτάμηκε, καὶ τὰ μὲν διανεκῆ | σώματος μέρη δαμάζετ' ἐν πυρὶκτύποισι γας. De voce διαρταμεῖν consulendus est Blomfield. Glossar. in Æsch. Prom. V. 1059. Similiter edevdpotóμnoe TÒ VŵTOV, tergum exscidit et vastavit dixit Aristoph. Pac. 731. cum δενδροτομέω proprie sit arbores exscindo, et τοξοποιεῖν τὰς ὀφρῦς, supercilia contrahere, Lysistr. 8. cum TOOTоiew, proprie sit arcus conficio.

10 « Eustathius p. 1719, 43. τὸ κρατὴρ δ ̓ ἐξερροίβδητ' οἴνου ἴσον tų kai τῷ ἐξηντλήθη καὶ ἔξω πίθου ἐφάνη.” DINDORF. Locum citavit Porsonus Advers. p. 114. Voces κρατὴρ ἐξεῤῥοίβδητ' οἴνου verte Anglice: a bowl of wine is drawn from the cask. Quam interpretationem veram esse, ostendunt quæ protinus sequuntur, πpóñoσis xwpei, Angl. the toasts are going round. Male igitur vertit Schweighæuserus: vini craterem jam dum exhaustum : procedere potum. Nam si vini crater exhaustus fuerit, qui, quæso, fieri potuerit, ut potus procederet?

re

11 « λείπεται aut corruptum, aut transponendum πρόποσις χωρεί κόρδαξ λείπεται. ἀκολασταίνει | νοῦς μειρακίων.” DINDORF. σκόρδαξ (sic libri, cum MS. P. Kópdağ MSS. B. C.) λeitetαι, ¦ άкoλ. etiam Morelius, cui nota fortasse synapheæ natura fuit ex Nicolao Brissæo Montivillario, Terentiani Mauri commentatore et emendatore, cujus opus impressum est Parisiis apud Simonem Colinæum A. D. 1531. Vide Facc. et Forc. Lex. ed. Lond. in Anapastum. Morelium, more suo, exscripsit Hertelius. σε λέπεται σκόρδαξ, ni valde fallor,

alicubi Porsonus." DOBR. Ante Porsonum omnia hic tenebris obsita sunt. Locum vel amplius illustrabit Alexis apud Athen. XIV. p. 663. C. D. τοὔψον λαβοῦσαι τοῦτο τἀπεσταλμένον | σκευάζετ', εὐωχεῖσθε, προπόσεις πίνετε, |λέπεσθε, ματτυάζετε. Vide Eustath. ad Od. E. 78. p. 532. 32. Bas. Vox autem σkóρda Lexicis deest. Vide n. sequentem.

12 akoλaσTaive, lascive et petulanter agit, ad lasciviam fertur, lascivit. Aristoph. Αν. 1226. ὑμεῖς δ ̓ οἱ θεοὶ ͵ ἀκολαστανεῖτε. ubi Schol.

ἀκόλαστα καὶ ἄτακτα πράξετε. Suidas: Ακολασία, καὶ ἀκολασταίνω, τὸ μωραίνω. ubi, pro Ακολασία, legendum videtur Ακολαστέω, et μωραίνω idem significat quod αφροδισιάζω. Suidas in 'Ανόητα: μωραίνειν γὰρ τὸ ἀφροδισιάζειν ἔλεγον. Lex. Seg. Bekker. p. 368. ̓Ακολαστανεῖτε Αριστοφάνης εἶπεν ὁμοίως τῷ σημανεῖτε. ubi, pro σημανεῖτε, legendum, ni fallor, μωρανεῖτε. Suidas: Λυδὸς ἐν μεσημβρίᾳ παίζει. ἐπὶ τῶν ἀκολάστων, ὡς ταύταις ταῖς ὥραις τῶν Λύδων ἀκολασταινόντων. οἱ γὰρ Λυδοὶ κωμῳδοῦνται ταῖς χερσὶν αὐτῶν πληροῦντες τὰ ἀφροδίσια. ἡ δὲ παροιμία αὕτη, ὁμοία τῇ Αἰπόλος ἐν καύματι· ἐπειδὴ ἐν ταῖς τοι αύταις ώραις οἱ αἰπόλοι ἀκολασταίνουσι.

13 σε πάντως δ ̓ ἔνδον τὰ κ. Jacobs. Malim, πάντ ̓ ἐστ ̓ ἔνδον τ. Deinde, χάσκεις, οὗτος (Schw.) βλέψον δευρί. πῶς αὐτὰ φράσεις ; (MSS.)” DOBR. Si vulgatum stare possit, suppleas licet στρέφουσι, vel τρέπουσι. Sensus est: et omnes omnia intus sursum deorsum vertunt. Asch. Eum. 647. τὰ δ ̓ ἄλλα πάντ ̓ ἄνω τε καὶ κάτω | στρέφων τίθησιν. Id. apud Athen. IX. p. 375. Ε. δονοῦσα καὶ τρέ πουσα τύρβ ̓ ἄνω κάτω. Eurip. Herc. F. 1309. ἄνδρ ̓ Ἑλλάδος τὸν πρῶτον αὐτοῖσιν βάθροις | ἄνω κάτω στρέψασα. Obiter corrigendum est Epigramma apud Laertium in Vita Heracliti: Ηράκλει τος ἐγώ· τί μ' ἄνω κάτω ἕλκετ' ἄμουσοι; Sic legendum. Vulgo corrupte τί με ὦν κ. quod in τί με ὦ κ. mutatum reperio in Anth. Gr. edd. Ald. H. Steph. et Brod. Ceterum Schweighausero videtur obscœna quædam huic loco subesse sententia. Cf. Aristoph. Thesm. 216. Ad formulam βλέψον δεύρο, sequentia attulit Casaubonus. Soph. Trach. 402. οὗτος, βλέφ ̓ ὧδε. πρὸς τίν ἐννέπειν δο κείς ; Id. Ed. R. 1121. οὗτος σὺ πρέσβυ, δευρό μοι φώνει βλέπων | ὅσ ̓ ἂν σ ̓ ἐρωτῶ. Plaut. Amph. II. 2. 118. Sosia age: me huc adspice. Id. Capt. III. 4. 38. Quæso hercle, agedum adspice ad me. Id. Most. IV. 3. 32. Quæso edepol, huc me specta, et responde mihi. Et V. 1. 56. Surge, ne nugare, adspicedum contra me. Adde Amph. II. 2. 146. Age adspice huc sis nunc jam.

14

πρόσεχε absolute pro πρόσεχε τὸν νοῦν. Vide Bos. Ellips. Gr. p. 323. Plene Aristoph. Thesm. 25. βάδιζε δευρὶ καὶ πρόσεχε τὸν νοῦν. Εt 381. σίγα, σιώπα, πρόσεχε τὸν νοῦν. Id. Eq. 1009. ἄκουε δή νυν, καὶ πρόσεχε τὸν νοῦν ἐμοί. Photius: Προσέχειν: ἀντὶ τοῦ ἀκούειν καθόλου τιθέασιν. Eodem modo προσίσχε usurparunt antiquæ comoediæ scriptores. Photius: Προσίσχε: τὸ πρόσεχε Κρατίνος· Καὶ μὴ προσίσχε βαρβάροισι βουκόλοις καὶ Εὔπολις Προστ ίσχε τὸν νοῦν τηῒδε. Sic et Latini. Plaut. Bacch. IV. 9. 69. Advorte

igitur. Terent. Hec. II. 2. 25. Nam postquam attendi magis. ubi vide Donatum. Plene Plaut. Mil. II. 1. 170. Nunc huc animum advertite ambo. Terent. Eun. Prol. 44. Date operam, et cum silentio animum attendite. Ita MS. pro vulgato animadvertite, et recte, suadente canone critico, qui præcipit, eam, quæ inusitatior est, lectionem, ceteris paribus, alteri anteferendam esse.

15" auTws Jacobsius. ouros, ad sequentia referendum, Casaubonus." DINDORF. Ceterum omnia post v. 23. servulo tribuit Cumberlandius in versione; quod multum profecto salis in se habet, sed e Græcis non est eliciendum, id quod patet ex. v. 24. Morelium, ut credibile est, secutus est, qui, cum litera capitali, scribit, Avrik' épŵ K. T. λ. et in versione Latina, Statim dixero &c. Tardioris plane ingenii fuit servulus iste, de quo in Ephemeride quadam abhinc biennium sic lepide scriptum est: A young man some time since arrived at a certain inn, and after alighting from his horse, went into the travellers' room, where he walked backwards and forwards for some time, displaying the utmost selfimportance. At length he rang the bell; and upon the waiter's appearance gave him an order nearly as follows. "Waiter!" The waiter replied, "Sir". "I am a man of few words, and don't like to be continually ringing the bell and disturbing the house; I'll thank you to pay attention to what I say." The waiter again replied, "Yes, Sir." "In the first place bring me a glass of brandy and water (cold) with a little sugar, and also a tea-spoon : wipe down this table, throw some coals on the fire, and sweep down the hearth: bring me a couple of candles, pen, ink, and paper, some wafers, a little sealing-wax, and let me know what time the post goes: tell the ostler to take care of my horse, dress him well, stop his feet, and let me know when he's ready to feed; order the chambermaid to prepare me a good bed, take care that the sheets are well aired, a clean nightcap, and a glass of water in the room; send the boots with a pair of slippers that I can walk to the stable in; tell him I must have my boots cleaned, and brought into the room tonight, and that I shall want to be called at five o'clock in the morning; ask your mistress what I can have for my supper ; tell her I should like a roast duck, or something of that sort; desire your master to step in, I want to ask a few questions about the drapers of this town." The waiter answered " Yes, sir," and then went to the landlord and told him a gentleman in the parlour wanted a great many things, and amongst the rest he wanted him, and that was all he could recollect.

λέγων.

16

17

Supple κέλευε, quicum consentiat, quod sequitur, καθ ̓ ἕκαστα

τῷ τε μαγείρῳ μὴ λυμαίνεσθαι, Angl. and not to mar the exertions of the cook, h. e. and not to spoil the dinner. Perit enim (dicta sunt Casauboni) multis cibis sua gratia, nisi opportune comedantur.

18

Colo potius opus est post λέγων, respectu habito ad sequentia, βολβος, ἐλάα, κ. τ. λ.

19

[ocr errors]

σοι

Supple πάρεστι. Cf. supra Pherecratis Fragm. III.17. Eubulus Athen. VII. p. 330. C. πρὸς τούτοισιν δὲ παρέσται | θύννου τέμαχος, κρέα δελφακίων. Εpicharmus Sirenibus apud Athen. VII. p. 277. F. οἴμοι μοι τάλας | περὶ σᾶμά με καλοῦσα κατίσκα λέγει φου τῶν κακῶν, ὁ καὶ παρὰ τρίγλας τε καὶ πάχηα καμίαι δύο | διατε ταγμέναι μέσαι, φάσσαι τε τοσσαῦται παρῆς | σκορπίοι τε. Sic hodie legitur hic locus, omnium Epicharmeorum longe corruptissimus. Lege omnino: οἴμοι μοι τάλας, | περὶ σαμά με καλοῦσ ̓ ἄκοιτίς κα λέγοι Φοῦ τῶν κακῶν, | ὅκκα πάρα τρίγλαι τ ̓ Ἰωνικαὶ παχῆαι καμίαι | διατεταγμέναι μέσαι, φάσσαι τε τοσσαῦται πάρα | σκορπίοι τε. Væ! mihi, mihi misero, circa horam prandii me vocans uxorcula clamabit « O! factum male,” quando et mulli adsunt Ionici, et pingues amiæ, in medio dispositæ, palumbique tam multi adsunt, et scorpii pisces. Voces φοῦ τῶν κακῶν vertas licet Anglice: fe upon thee! vel, out upon thee! Scilicet in secundo versu, pro corruptis καλοῦσα κατίσκα, dedi καλοῦσ ̓ ἄκοιτις κα, vix una literula immutata, (de a et οι confusis vide Porson. ad Eurip. Phoen. 1358. Med. 44. 675.) et λέγοι scripsi, favente etiam MS. B. Tertius versus sic se habet in Aldina: ὁ καὶ παρὰ τρίγλας τε καὶ * πάχηα καμίαι δύο. πάχηα καμίαι δύο. Casaubonus ὅκκα πάρα τρίγλαι optime edidit, ceteris intactis; qua emendatione (ut videtur) recepta, pro πάχηα καμίαι, παχῆαί γ' ἀμίαι legendum esse censuit Koen. ad Gregor. p. 261. spondeo in quintam sedem immisso. Adde quod prima in αμία brevis est. Sic γόγγρων παχήων dixit Epicharmus Athen. VII. p. 312. C. Equidem, πάχηα in παχῆαι mutato, vocem δύο in fine versus delendam putavi, quod ex δια in διατεταγμέναι refuxisse videtur. Archippus Athen. 1. c. ὅτε δ ̓ ἦσθες ἀμίας παχείας. Unde amiam apparet non ex piscibus majusculis fuisse, ut vix et ne vix quidem duæ tantum mensæ imponi recte dicerentur. Quod ad Ιωνικαὶ attinet, ultimam ejus vocis pro καὶ conjunctione accepisse videtur somnolentus librarius, literasque vi, a se parum intellectas, malo omine exstirpasse. Τρίγλας Ἰωνικας Græcis in deliciis fuisse testatur Pollux VI. 10. In v. 4. παρήν est lectio Αldi, quod in,

« ZurückWeiter »