Abbildungen der Seite
PDF
EPUB

Equidem lectionem Porsonianam unice veram esse censeo. Sensus est Angl. and his wear and tear is but little, h. e. and he has an easy place of it. Et pertinet clausula ad assentatoris pedissequam, non alienum tantum, id quod sæpius (Ta Toλλa) evenit, sed et siquidem suum proprium nactus sit. Nempe herus ille o Koμos de facilitate, et indulgentia, qua utriusque generis servulos tractabat, generatim loquitur; alioqui perit sententiæ vis. Locus autem, prout ab Hermanno legitur et exponitur, frigidiusculus est, et nihil sententiæ addit, nec exemplis, quod ad Græca attinet, facile defendetur. Cum Porsono facit illud Eurip. Suppl. 719. ἀλλ ̓ ᾤχετ ̓ εἰς τὸ κάμνον οἰκείου στρατοῦ.

4 66

χαρ. τούτοιν, μετ. vulgo, χ. τούτοιν οὖν μ. Grot. Excc. p. 501. et Lucas 1. 1. meliora Porsonus, Hermannus, et ita Dindorfius edidit. Dubitationem tamen movet argumentum Lucæ, parasitos duo pallia secum non portasse. Præterea constat e Polluce IV. 18. 119. 120. parasitos indutos fuisse éo0nr peλaivyn paiâ, et in manibus gestasse στλεγγίδα καὶ λήκυθον.” RUNKEL.

5“ evlùs tepi toÛTOV Eiμí. Vite je suis à ses cotés. Villebrune.” WALPOL. Ergasilus parasitus de seipso apud Plaut. Capt. III. 1. 18. Namque ut dudum hinc abii, accessi ad adulescentes in foro: | Salvete, inquam. Quo imus una ad prandium? Sic scribendum videtur. Vulgo: Nam et Quo imus una, inquam, a. p. Locum indicavit Walpolius. Confer autem omnino Ter. Eun. II. 2. 17. Est genus hominum, qui esse primos se omnium rerum volunt, | nec sunt: hos consector: hisce ego non paro me ut rideant: | sed his ultro arrideo, et eorum ingenia admiror simul. | Quicquid dicunt, laudo: id rursum si negant, laudo id quoque. | Negat quis? nego: Ait? aio: postremo, imperavi egomet mihi, omnia assentari: is quæstus nunc est multo uberrimus.

* Locutio Homerica. Il. Λ. 486. Τρῶες δὲ διέτρεσαν ἄλλυδις ἄλλος. unde corrigendus est Etymol. Mag. in "Aλλudis.

7" De Acestore, cui barbaros natales (Brunckii verbis utor) et peregrinitatem exprobrabant Comici, vide Scholia ad Aristoph. Vesp. 1221. et Av. 31." WALpol.

8

"Egregia est Porsoni emendatio. Verbis ipsissimis utitur Eupolis in ПρоσTaλτíos; vide Schol. ad Aristoph. Vesp. 57. Necnon Myrtilus in fabula cui titulus Titanopanes; uti ex Aspasii commentariis ad Aristotelem indicavit nobis Vir idem eruditissimus." WALPOL. Antea corrupte legebatur: elmas ëλeyev vel ëλeyes. Vide Porsoni Advers. p. 79. Kidd. ad Dawes. Misc. Crit. p. 523. Ceterum hanc Porsoni emendationem olim exscripseram (Adversariis

ejus nondum evulgatis) ex exemplari Grotii Excerptorum, in pluteis Bibliotheca Coll. Trin. Cant. asservato. Nempe eam, penicilli ope, in uno ex foliis, quæ titulo præfixa sunt, sua ipsius manu exaraverat. In eodem folio a Viro summo etiam alia similiter penicillo exarata est nota, quam hic, quamvis a re nostra alienam, eo tamen libentius imprimendam curabo, quod totum folium a glutinatore, dum liber de novo compingebatur, deletum postea comperiebam. Erat autem hæc, et ad hunc modum expressa:

γε που 'στι

ιμ

[ocr errors]

Pag. 507. l. 11. Scholiastes Venetus ad ILIAD. B. 333. ̓Αργεῖοι δε μέγ' ἴαχον.) οἷον γάρ, φησί, πους, τοῖ ον καὶ γλώσσα, κἀνθρώπου λόγος, κατὰ Εὔπολιν.

μὲν γὰρ λέγων, φεύγωμεν, αναπτεροῖ· ὁ δὲ, μέσ νωμεν, πείθει. ἅμα δὲ καὶ τὸ παλίμβολον τῶν δήμων ἐσήμαινεν.

οἷόμ γέ που 'στι γλῶσσα καμθρώπου λόγος MS. Townl.” Confer Aristoph. Thesm. 21. ubi οἷον γέ που, ut videtur, Porsonus, pro vulgato οἷόν τέ που, itemque Dobræum ad Porsoni Aristophan. p. 209. ejusdemque Collat. Suppl. p. (95). Servatur autem Fragmentum Eupolidis, quo spectat nota Porsoniana, etiam apud Eustath. ad Il. B. 333. p. 175. 21. Bas. notatque Porsonus (apud Dobræum) Tracts p. 207. male rem gessisse Grotium Excerpt. p. 507. verba Eustathii (i. e. Scholiasta) cum Eupolidis versu ad hunc modum conjungentem: οἷόν γέ που | ἡ γλῶσσα τἀνθρώπου 'στιν, εἴπερ ὁ μὲν λέγων, [ φεύγωμεν, ἀναπτεροῖ· ὁ δ ̓ αὖ πείθει λέγων, | μίμνωμεν. Sed nec rem multo melius gessit Runkelius p. 167. Porsoni admonitione penitus neglecta, Scholiastæque loco sic concepto et ordi

nato:

« Οἷόν γέ πού 'στι γλῶσσα κἀνθρώπου λόγος,

κατὰ τὸν Εὔπολιν

Ὁ μὲν γὰρ λέγων φεύγωμεν ἀναπτεροῖ,
Ὁ δὲ μένωμεν πείθει.

ἅμα δὲ καὶ τὸ παλίμβολον τῶν δήμων ἐσήμανεν.” Raspius vel deterius : οἷόν γε πού 'στι γλῶσσα κἀνθρώπου λόγος. [ ὁ μὲν γὰρ οὖν λέγων φεύγωμεν ἀναπτεροῖ, [ ὁ δ ̓ αὖ λέγων μίμνωμεν ἀναπείθει [θαμά.] Nempe hic, quæ verba κατὰ Εὔπολιν excipiunt, ad πείθει usque, malis avibus in malos senarios dispescuit, etiam spondæo in quartam sedem immisso, anapasto autem incerta auctoritatis in quintam, formaque epica μίμνωμεν in versum iambicum Atticum (prout voluit) illata ; ille ea ὅμως γέ πως in mutilum senarium, et partem alterius, transfiguravit. Neuter vidit non Eupolidi, sed Scholiastæ tribuenda esse.

Mitto articulum a Runkelio ante Εὔπολιν prave insertum, inque οἷόν γε πού 'στι a Raspio male positos accentus. Integrum autem Eustathii locum, inserta Porsoni emendatione, exscribam: Ἐνταῦθα δὲ οἱ παλαιοὶ παρασημειοῦνται τὸ τοῦ ὄχλου παλίμβολον, ὅπως οἱ αὐτοὶ καὶ φεύγειν ἦσαν ἑτοιμότατοι, καὶ μένειν αὖθις ῥᾷον ἀνεπείσθησαν, ἐπιφωνοῦσι δὲ καὶ τὸ τοῦ Εὐπόλιδος, Οἷόν γέ που "στι γλῶσσα, κάνε θρώπου λόγος· εἴπερ ὁ μὲν, λέγων φεύγωμεν, ἀναπτεροῖ· ὁ δὲ, αὖθις πείθει λέγων μίμνωμεν. Hic vero antiqui adnotant inconstantiam vulgi, quomodo iidem et ad fugiendum erant paratissimi, et rursus ad manendum facile inducti sunt. Accinunt etiam illud Eupolidis, "Quantum est lingua, et oratio humana!" quandoquidem ille, (Agamemnon) dicendo “fugiamus,” alas addit, hic (Ulysses) vero rursus persuadet dicendo “ maneamus.” Vide et ad Οd. Γ. 160. p. 119. 17. Scilicet alluditur ad Il. Β. 140. ΦΕΥΓΩΜΕΝ σὺν νηυσὶ φίλην ἐς πατρίδα γαῖαν, et ad 331. ἀλλ ̓ ἄγε δὴ ΜΙΜΝΩΜΕΝ εϋκνήμιδες Αχαοὶ | αὐτοῦ, εἰσόκε άστυ μέγα Πριάμοιο Γαλῴη, prout in exemplari suo (quod nemo adhuc observavit) plane habuit tum Eustathius, tum etiam Scholiasta Venetus, non, quod hodie editur, ἀλλ ̓ ἄγε, μίμνετε πάντες, κ. τ. λ. Sic ἀλλ ̓ ἄγε δὴ φεύγωμεν, ἀλλ ̓ ἄγε δὴ στέωμεν, et similia, apud Homerum alibi reperiuntur. Ita omnia firmo gradu procedunt, et Eustathii locus facile expeditur. Observandum est, Grotio editoribusque Germanicis fraudi potissimum fuisse videri verbum αναπτεροῖ, quod, ab Atticis scriptoribus toties usurpatum, (vide Blomfield. ad Æsch. Choeph. 223.) scenæ Atticæ hic loci pertinere festinanter judicarunt. Sed vox est etiam cadentis Græcismi, qua usi sunt Achill. Tat. I. 55. Auctor Fab. Æsop. LXX. p. 32. edente Francisco De Furia.

• Nobilis lorarius fuit Eneus.

Cf. infra Diphili Fragm. 11.

PLATO.
I.

Α. Οὗτος, τίς εἰ; λέγε ταχύ· τί σιγᾷς; οὐκ ἐρεῖς ;
Β. Ερμῆς ἔγωγε, Δαιδάλου φωνὴν ἔχων,
ξύλινος βαδίζων δ ̓ αὐτομάτως ἐλήλυθα.
τα δαιδάλεια πάντα κινείσθαι δοκεῖ

βλέπει τ ̓ ἀγάλμαθ· ὧδ ̓ ἀνὴρ κεῖνος σοφός.

5

Hunc versum frustra citavit Hermannus Elem. Doctr. Metr. II. 14. 21. tanquam exemplum anapæsti tribrachyn excipientis. Lege, cum Dobræo, Addend. ad Porsoni Aristophan. p. (115) Οὗτος, τίς εἶ; λέγε ταχύ· σιγᾷς; οὐκ ἐρεῖς ; Eurip. Hipp. 915. citante Dobræo ibid. σιγᾷς; σιωπῆς δ ̓ οὐδὲν ἔργον ἐν κακοῖς. Id. Andromedæ Fragm. apud Stob. Τ. 34. 12. σιγᾷς; σιωπὴ δ ̓ ἄπορος ἑρμηνεὺς λόγων.

2 Hactenus Hertelius p. 320. quasi omnia sint Platonis, a Tzetze deceptus, ut videtur, Chil. I. 518. Hertelium sequitur Cumberlandius in versione. Sed versus tres priores tantum sunt Platonis, (Dædalo fabulæ adscribit Grotius ex conjectura) quod reliquum, Euripidis Eurysthei fabulæ Satyricæ. Vide Valcken. Diatr. p. 171. Utrumque Fragmentum suo auctori recte tribuit Scholiasta in Eurip. Hec. 826. Cf. supra Cratini Fragmentum.

II.

Ὁ σὸς δὲ τύμβος ἐν καλῷ κεχωσμένος
τοῖς ἐμπόροις πρόσρησις ἔσται πανταχοῦ,
τούς τ ̓ ἐκπλέοντας εἰσπλέοντάς τ' ὄψεται,

T

1

χωπόταν ἅμιλλ ̓ ᾖ τῶν νεῶν, θεάσεται.

Apud PLUTARCH. Vit. Themist. p. 128. E.

1 Locum persanavit Porsonus Advers. p. 299. Vulgo χωπότε ἅμιλλα τ. ν. Etiam codices nonnulli apud Reiskium χωπόταν. Exciderat syllaba av, (ap) repetitionis, ob au proxime sequentem, laborans suspicione. Cf. Porson. ad Eurip. Οrest. 485. ἐθεᾶτο τοὺς ἁμιλλωμένους dixit Xen. Cyri Anab. IV. 15. Herod. VII. 44. ἐνθαῦτα ὡς ἕζετο, κατορῶν ἐπὶ τῆς ἠϊόνος, ἐθηεῖτο καὶ τὸν πεζὸν καὶ τὰς νέας θηεύμενος δὲ ἱμέρθη τῶν νεῶν ἅμιλλαν γινομένην ἰδέσθαι, ἐπεὶ δ ̓ ἐγένετό τε καὶ ἐνίκων Φοίνικες Σιδώνιοι, ἤσθη τε καὶ τῇ ἁμιλλῃ καὶ τῇ στρατιῇ.

III'.

Απολώλεκας τὸ μειράκιον μου παραλαβών,

ἀκάθαρτε, καὶ πέπεικας ἐλθεῖν εἰς βίον
ἀλλότριον αὑτοῦ, καὶ πότους ἑωθινοὺς
πίνει διὰ σὲ νῦν πρότερον οὐκ εἰθισμένον”.
Β. εἶτ ̓ εἰ μεμάθηκε, δέσποτα, ζῆν, ἐγκαλεῖς;

5

A.

Α. ζῆν δὲ τὸ τοιοῦτον"; Β. ὡς λέγουσιν οἱ σοφοί.
ὁ γοῦν Επίκουρός φησιν εἶναι τἀγαθὸν
τὴν ἡδονὴν δήπουθεν· οὐκ ἔστιν δ ̓ ἔχειν
ταύτην ἑτέρωθεν· ἐκ δὲ τοῦ ζῆν παγκάλως
εἴσως ἅπαντας ἦ τυχὸν δώσεις ἐμοί.
Α. όρακας οὖν φιλόσοφον εἰπέ μοί τινα
μεθύοντ ̓ ἐπὶ τούτοις θ ̓ οἷς λέγεις κηλούμενον;
Β. ἅπαντας. οἱ γὰρ τὰς ὀφρὺς ἐπηρκότες
καὶ τὸν φρόνιμον ζητοῦντες ἐν τοῖς περιπάτοις
καὶ ταῖς διατριβαῖς ὥσπερ ἀποδεδρακότα
οὕτως, ἐπὰν γλαυκίσκος αὐτοῖς παρατεθῇ,
ἴσασιν οὗ δεῖ πρῶτον ἅψασθαι τόπου

13

15

11

12

καὶ τὴν κεφαλὴν ζητοῦσιν ὥσπερ πράγματος, ὥστ ̓ ἐκπεπλῆχθαι πάντας.

14

ΣΥΝΕΞΑΠΑΤΩΝΤΙ.

10

15

1 Hoc Fragmentum bis citat Athenæus, nempe III. p. 103. C.-E. et VII. p. 279. A.-C. idque cum nonnulla, ut mox apparebit, lectionis discrepantia. Non autem Platonis comici hi sunt versus, sed Batonis, seu Bathonis, cujus fabulam Συνεξαπατώντα etiam alibi meminit Athenæus. Errorem sustulit Casaubonus. Vide Gaisford. ad Stob. T. 6. 29. Meinek. ad Menand. p. 150.

2

• Legebatur είθισμένος Athen. p. 279. quod prætulerim. Totum locum præ oculis habuisse videtur Terent. Adelph. I. 1. 36. Cur perdis adolescentem nobis? cur amat? \ cur potat? cur tu his rebus sumtum suggeris? | vestitu nimio indulges: nimium ineptus es.

3

ἐγκαλεῖ Morelius et Hertelius. Totum versum sic reddit Kusterus ad Aristoph. Plut. 79. Itane quod vivere didicit, here, mihi vitio vertis?

4

ζῆν δ ̓ ἐστὶ τὸ τοιοῦθ', ως Ald. (Athen. p. 279.) cum tribrevi in loco secundo, quæ vera fortasse lectio est, si modo interrogationis notam post τοιοῦθ ̓ ponas, B. persona ante as servata. Et sic edidit Walpolius.

5

Hegesippus Athen. VII. p. 279. D. Ἐπίκουρος ὁ σοφὸς ἀξιώ σαντός τινος | εἰπεῖν πρὸς αὐτὸν ὅ τι ποτ' ἐστὶ τἀγαθὸν, ] ὃ διὰ τέλους ζητοῦσιν, εἶπεν ἡδονήν. Β. εὖ γ ̓, ὦ κράτιστ ̓ ἄνθρωπε καὶ σοφώτατε· |

« ZurückWeiter »