1

μηθὲν—οὐθενὸς MS. A. apud Gaisfordium: sed alteram scripturam prætulerim. Τ. Magister p. 661. Οὐδεὶς Αττικοί· οὐθεὶς Ελληνες. Negat etiam Phrynichus Ecl. 76. οὐθεὶς Atticum esse. Serioris Atticismi esse censet Porsonus Addend. et Corrigend. in Argum. et Notis ad Eurip. Med. 128. qui Supplem. Præfat. ad Hec. Ρ. XLVI. οὐθὲν stare passus est in Aristophanis, vel Platonis, loco apud Athen. XIV. p. 628. Ε. Vide Thiersch. Gr. Gr. S. CCXLIII. 32. Matthiæi Gr. Gr. 137. infra ad Appendicis Fragm. XXVI. n. 8. Nugatur Ammonius, inter οὐδὲν et οὐθὲν distinguens.

που

* Alterum versum addit Hertelius p. 472. τὸ καλῶς ἔχον κρεῖττόν ἐστι καὶ νόμου. Qui tamen non Antiphanis est, sed Menandri. Vide Stob. Τ. 9. 17. Τ. 43. 24. Hertelium sequitur Cumberlandius.

Χ.

Εἴ τις φησὶ τοὺς ἐρῶντας οὐχὶ νοῦν ἔχειν,
ἢ πού τίς ἐστι τοὺς τρόπους ἀβέλτερος.
εἰ γὰρ ἀφέλοι τις τοῦ βίου τὰς ἡδονὰς,
καταλείπετ ̓ οὐδὲν ἕτερον, ἢ τεθνηκέναι.

Apud Sros. Τ. 63. 12.

1 “ ὅς φησι Grotius, qui hanc aliam in notis proponit conjecturam: Εἰ τοὺς ἐρῶντας φησί τις νοῦν οὐκ ἔχειν. Ceterum hos versus Theophilo in Philaulo tribuit Athenæus XIII. p. 563. A. ubi MSS. præbent τίς φησι sine εἰ. edd. habent ὃς cum Grotio. Ε: τοὺς ἐ. φησί τις Gesneri margo.” GAISFORD. "In Parisiensi Stobæi codice MSto, quem Brunckius olim excussit, nude Ei onoi τοὺς ἐρῶντας scribitur.” SCHWEIGHÆUSER. Theophilo tribuit Morelius, sic inchoans: ὅς φησι κ. τ. λ. Totum Fragmentum suo loco vide.

• ἄλλο πλην Athenæus. Soph. Trach. 1178. τὸ δ ̓ ἦν ἄρ ̓ οὐδὲν ἄλλο, πλὴν θανεῖν ἐμέ. Ad sententiam Plato Phæd. p. 38. Heindorf. Καὶ δοκεῖ γέ που, ὦ Σιμμία, τοῖς πολλοῖς ἀνθρώποις, ᾧ μηδὲν ἡδὺ τῶν τοιούτων μηδὲ μετέχει αὐτῶν, οὐκ ἄξιον εἶναι ζῇν, ἀλλ ̓ ἐγγύς τι τείνειν τοῦ τεθνάναι ὁ μηδὲν φροντίζων τῶν ἡδονῶν, αἳ διὰ τοῦ σώματός εἰσι.

1

ΧΙ.

Πενθεῖν δὲ μετρίως τοὺς προσήκοντας φίλους.
οὐ γὰρ τεθνᾶσιν, ἀλλὰ τὴν αὐτὴν ὁδὸν,
ἣν πᾶσιν ἐλθεῖν ἔστ ̓ ἀναγκαίως ἔχον,
προεληλύθασιν· εἶτα χ ̓ ἡμεῖς ὕστερον
εἰς ταυτὸ καταγωγεῖον αὐτοῖς ἥξομεν,
κοινῇ τὸν ἄλλον συνδιάτριψοντες χρόνον.

4

ΑΦΡΟΔΙΣΙΩΙ.

Apud Sros. Τ. 124. 27.

5

' Euphorion apud Stob. ibid. 12. τῷ καὶ μέτρια μέν τις ἐπὶ φθιμένῳ ἀκάχοιτο, | μέτρια καὶ κλαύσειεν. Philetas ibid. 10. ἐκ θυμοῦ κλαῦσαί με τὰ μέτρια, καί τι προσηνὲς | εἰπεῖν, μεμνῆσθαί τ ̓ οὐκ ἔτ ̓ ἐόντος ὁμῶς. ubi όμως correxit Gesnerus. Equidem ἐμοῦ malim, collato Aristoph. Pac. 703. καὶ σύ γε, | ὦ ἄνθρωπε, χαίρων ἄπιθι, καὶ μέμνησό μου. Eurip. Inus Fragm. ibid. 7. γίγνωσκε τἀνθρώπεια, μηδ' ὑπερμέτρως | ἄλγει κακοῖς γὰρ οὐ σὺ πρόσκεισαι μόνη.

• Callistrati (vide Hesych. in Αρμοδίου μέλος) Scolion apud Athen. XV. p. 695. Β. φίλταθ' Αρμόδι, οὔ τί που τέθνηκας | νήσοις δ ̓ ἐν μακάρων σέ φασιν εἶναι, | ἵνα περ κ.τ.λ. Ita Schweighæuserus, pro vulgato οὔπω, præeuntibus Brunckio et Lowthio, qui lectionem illam ex Schol. ad Aristoph. Acharn. 977. adoptarunt. Schweighaeusero obsecutus est Dindorfius. Sic Aristoph. Ran. 523. ἐπίσχες οὗτος. οὔ τί που σπουδὴν ποεῖς, | ότιή σε παίζων Ἡρακλέα γ' ἐσκεύασα. ubi Schol. οὔτι που ἤγουν οὐδαμῶς, quam glossam exscripsit Hesychius. Cf. et Eccles. 329. In Callistrati loco οὔ τί To posuerunt Paulus Leopardus et Grotefendius. Neque hoc malum. Cf. Hom. Il. A. 108. 124. 262. et Od. г. 23. Soph. Aj. 663. Sed alterum præstat. Vide Kidd. ad Dawes. Misc. Crit. p. 581. Epigramma apud Gruter. p. 703. (Gorii T. II. p. 119.) ouk ëdaves, Πρώτη, μετέβης δ ̓ ἐς ἀμείνονα χώρον, | καὶ ναίεις κ. τ. λ. Youngius nostras Night I. Why then their loss deplore that are not lost? | why wanders wretched Thought their tombs around, &c.

* Philemon apud Plutarch. Consol. Apoll. p. 105. F. ἀλλὰ τὴν αὐτὴν ὁδὸν, | ἐάν τε κλαίῃς, ἄν τε μὴ, πορεύσεται.

• Ita etiam Burneius in margine exemplaris Stob. Grot. quod in Museo Britannico asservatur. Vulgo καταγώγιον. Εandem medicinam Machoni apud Athen. VIII. p. 337. D. adhibuit Porso

nus Advers. p. 101. Ceterum confer Sil. Ital. XIII. 278. Edibus in mediis, consurgens ilice multa, | exstruitur rogus, hospitium com

mune receptis. ubi pessime Heinsius auspicium.

5

• συνδιατρίψαντες Stobæi ed. Trincav. corrupte. Vide supra ad Alexidis Fragm. VII. n. 2.

XII. 1.

Εἶτ ̓ ἔστιν ἢ γένοιτ ̓ ἂν ἡδίων τέχνη
ἢ πρόσοδος ἄλλη τοῦ κολακεύειν εὐφυῶς;
ὁ ζωγράφος πονεῖ τι καὶ πικραίνεται,
ὁ γεωργὸς ἐν ὅσοις ἐστὶ κινδύνοις πάλιν
πρόσεστι πᾶσιν ἐπιμέλεια καὶ πόνος
ἡμῖν δὲ μετὰ γέλωτος ὁ βίος καὶ τρυφῆς.
οἷς γὰρ τὸ μέγιστον ἔργον ἐστὶ παιδιά,
ἀδρὸν γελάσαι, σκῶψαί τιν, ἐκπιεῖν πολὺν,
οὐχ ἡδύς; ἐμοὶ μὲν μετὰ τὸ πλουτεῖν δεύτερον.

τε Grotius, haud male.

ΛΗΜΝΙΑΙΣ.

Apud ATHEN. VI. p. 258. D. E.

5

' οὐ cod. Pal. et, post Morelium, Hertelius: quod sensum optimum efficiet, si modo interrogationis notam post To ponas. Tunc probum fuerit fortasse οὐχ ἡδύ γ'; Angl. is it not delightful too? Vide n. 4.

3

ἐκπιεῖν πολὺν, αfatim bibere. Subintellige οἶνον. Multus est in hac ellipsi Bosius Ellips. Gr. p. 347.

4

* ηδύ γ' Ald. ήδύ; edd. Casaub. et Schweigh. itemque cod. Pal. cum hiatu non ferendo. Hertelius, post Morelium, omnino sic: οὐχ ἡδύ γ' ; ἐμοὶ μὲν, μετὰ δὲ τὸ πλ. δ. ἡδὺς pro ήδι, et δεύτερος pro δεύτερον, conjicit Grotius, ut referantur ad βίος, quod præcessit. ἡδέ' pro ήδύ mavult Dobræus Advers. T. II. p. 312. ut δεινὰ dicunt pro δεινόν. Vide Aristoph. Ran. 609. Vesp. 417. 1368. Ceterum ye particulam, extra interrogationem, adeo perdite amat hoc appositum, ut mihi temperare vix queam, quin exempla aliquot exscribam. Alexis Athen. Χ. p. 431. Β. ἡδύ γε τὸ πῶμα. ποδαπὸς ὁ Βρόμιος τρυφῇ; Idem ibid. I. p. 28. Ε. corrigente Porsono : ηδύς γ' ὁ Βρόμιος τὴν ἀτέλειαν Λεσβίου | ποιῶν τὸν οἶνον εἰσάγουσιν ἐνθάδε. ubi du's stare passus est Dindorfius, metro repugnante. Aliter

Dobræus Advers. T. II. p. 295. Menander apud Stob. T. 83. 10. ηδύ γε πατὴρ φρόνησιν ἀντ ̓ ὀργῆς ἔχων. ubi vulgo ἡδὺς π. Locum correxit Porsonus (quod Gaisfordium fugit) Advers. p. 289. (ubi ἔχειν impressum, errore typothetæ et Tracts p. 194. collato Philemone apud Stob. Τ. 88. 9. ήδύ γε πατὴρ τέκνοισιν, εἰ στοργήν ἔχοι. ubi malim ἔχει. Quam Porsoni emendationem præripuit Morelius p. 39. et sic diserte scriptum apud Hertelium p. 44. itemque 142. Idem apud Stob. Τ. 113. 11. ήδύ γε φίλου λόγος ἐστὶ τοῖς λυπουμένοις. ubi ἡδύ γε λόγος φίλου 'στι κ. τ. λ. Porsonus Tracts p. 195. quod latuit Gaisfordium. Id. ibid. Τ. 84. 1. ως ήδύ γ ̓ ἐν ἀδελφοῖς ἐστιν ὁμονοίας ἔρως. ubi ἀδελφοῖσιν Grotius, deleto ἐστιν. ἀδελφοῖσιν etiam ΜS. Β. apud Gaisfordium, atque ἐστιν dudum deleverat Morelius Porsonus Tracts p. 194. (omisit Gaisfordius) versiculum sic corrigit: ἡδύ γ ̓ ἐν ἀδελφοῖς ἐστιν ὁ. ἔ. deleto ως, quod cum γε (ait ille) stare non potest. Id. ibid. Τ. 121. 6. ἡδύ γ' ἀποθνήσκειν, ὅτῳ ζῇν μὴ παρέσθ' ὡς βούλεται. Sic, credo, legendum (me, dum hodie hæc refingo, video præripuisse Meinekium ad Menand. p. 204.) pro vulgato ήδύ τ', quod Gaisfordius retinuit: et notandum, hunc versum jam ante Gaisfordium (et Meinekium) trochaicum effecisse Trincavellum, Gesnerum, Hertelium denique. Morelio deest. In versuum iambicorum partes digessit Grotius, etiam τ' in δ' mutato. Cf. Varr. Lectt. Dindorf. in Athen. VII. p. 282. B. Eurip. apud Clem. Alex. Strom. IV. p. 621. nòv d, ŵv κακόν τι πράξη, συσκυθρωπάζειν πόσει | ἄλοχον. Corrige ήδύ γ'. Gnome μονόστ. Μenand. et Phil. Meinek. p. 321. ήδύ γε δικαίους ἄνδρας εὐτυχεῖς ὁρᾷν. Alexis Athen. IX. p. 383. C. ήψέ μοι δοκεῖ | πνικτόν τι ὄψον δελφάκειον. Β. ηδύ γε. Ita Dindorfus ; sed verum videtur T δελφάκειον ὄψον. Aristoph. ibid. Χ. p. 444. D. ήδύς γε πίνειν οἶνος Αφροδίτης γάλα. Theophrast. XIV. ad fin. ἡδύ γε τῶν ἄστρων ὄζει, ὅτι δὴ καὶ οἱ ἄλλοι λέγουσι τῆς γῆς. Ita correxit Porsonus Tracts p. 276. Vulgo corrupte τ. ἄ. νομίζει, et λ. πίσσης. Diversa autem est sequentium locorum ratio, de quibus consulendus est Porsonus Advers. p. 33. seq. Aristoph. Thesm. 254. νὴ τὴν ̓Αφροδίτην, ἡδύ γ' ὄζει ποσθίου. Philemon Athen. VII. p. 288. D. νὴ τὴν ̓Αφροδίτην, ἡδύ γ ̓ ἔστ ̓ εὐημερεῖν ἐν ἅπασιν. Alexis ibid. Χ. p. 441. D. ἀλλὰ μὴν, νὴ τω θεώ, | ἔσται γ ̓ ὅσον ἂν βουλώμεθ', ἔσται καὶ μάλα | ἡδύς γ ̓, ὀδόντας οὐκ ἔχων, ἤδη σαπρὸς, | λέγων, γέρων γε δαιμονίως. Timocles ibid. XIII. p. 571. Α. πληγάς λαβεῖν ἀπαλαῖσι χερσίν· ἡδύ γε, | νὴ τὸν Δία τὸν μέγιστον.

X.

* Malim ἔμοιγ' οὖν. Eurip. Med. 123. ἔμοιγ ̓ οὖν, εἰ μὴ μεγάλως, | ὀχυρῶς γ ̓ εἴη καταγηράσκειν.

XIII. 2.

Ὁ γὰρ παράσιτός ἐστιν, ἂν ̓ ὀρθῶς σκοπῇς,
κοινωνὸς ἀμφοῖν, τῆς τύχης καὶ τοῦ βίου.
οὐδεὶς παράσιτος εὔχετ ̓ ἀτυχεῖν τοὺς φίλους,
τοὐναντίον δὲ πάντας εὐτυχεῖν ἀεί.

ἔστιν πολυτελής τῷ βίῳ τις, οὐ φθονεῖ·
μετέχειν δὲ τούτων εὔχετ ̓ αὐτῷ συμπαρών.
καστὶν φίλος γενναῖος ἀσφαλής θ ̓ ἅμα,
οὐ μάχιμος, οὐ πάροξυς, οὐχὶ βάσκανος
ὀργὴν ἐνεγκεῖν ἀγαθός ἂν σκώπτῃς, γελᾷ
ἐρωτικός, γελοῖος, ἱλαρὸς τῷ τρόπῳ
πάλιν στρατιώτης ἀγαθὸς εἰς ὑπερβολὴν,
ἂν ᾖ τὸ σιτάρχημα δεῖπνον εὐτρεπές.

ΔΙΔΥΜΟΙΣ.

Apud ATHEN. VI. p. 238. A. B.

5

10

DINDORF.

1 «Ὁ γὰρ Wakefieldus. Legebatur δρα γαρ.” δράς ; π. eleganter conjecit Η. F. C. (Henricus Fynes Clinton) The Philological Museum Vol. I. p. 571. provocans ad Eurip. Orest. 581. 584. Sic Aristoph. Nub. 681. ὁρᾷς; γυναῖκα τὴν ̓Αμυνίαν και λεις. Menander apud Etymol. Mag. in 'Ακαρής: ὁρᾷς; ἐν ἀκαρεῖ παραπόλωλας ἀρτίως. Ita Bentleius; vulgo corrupte ὁρᾷς, ακαρής. Plaut. Capt. II. 2. 54. Sed viden? Fortuna humana fingit artatque, ut lubet. Quem locum præ oculis fortasse habuit Afranius apud Non. c. 4. n. 201. Tu, Castalia, cogita, tu finge, fabricare, ut libet. Vide Valcken. ad Eurip. Phoen. 726. Grotius: ὅρα· π. quod defendi potest ex Soph. Elect. 945. ὅρα πόνου του χωρὶς οὐδὲν εὐ τυχεῖ. Similiter Eurip. Herc. F. 1230. βλέψον πρὸς ἡμᾶς· ὅστις εὐγενὴς βροτῶν, [ φέρει τὰ τῶν θεῶν πτώματ', οὐδ ̓ ἀναίνεται. Sic legendum, cum Dobræo Advers. T. II. p. 120. Vulgo: τὰ θεῶν γε. Edd, vett. τὰ τῶν θεῶν γε. Istud γαρ ex παρ in παράσιτος refuxisse videtur. Alias confusæ reperiuntur syllabæ ΓΑΡ et ΠΑΡ, v. g. Eurip. Elect. 636. ubi vide Musgravium. Cf. infra ad Stratonis Fragm. n. 4. Dobræum ad Aristoph. Thesm. 778. (Advers, T. II. p. 240.) In Diphili versiculo apud Athen. X. p. 446. D. syllabam posteriorem prior extrusit; nam sic, nullo metro, vulgo