ΧΙΙΙ. 2.

2

Διόδωρος οὐπίτριπτος ἐν ἔτεσιν δύο
σφαῖραν ἀπέδειξε τὴν πατρῴαν οὐσίαν
οὕτως ἰταμῶς ἅπαντα κατεμασήσατο.

ΚΝΙΔΙΑ.

Apud ATHEN. IV. p. 165. D.

: Vide Fragm. XIII. et ad sententiam utriusque cf. Æschin. c. Timarch. 19. ἐνταῦθα ἤδη ἐτράπετο ἐπὶ τὸ καταφαγεῖν τὴν πατρώαν οὐσίαν. καὶ οὐ μόνον κατέφαγεν, ἀλλ ̓ εἰ οἷόν τ ̓ εἰπεῖν, καὶ κατέπιεν· καὶ γὰρ οὐδὲ τῆς ἀξίας ἕκαστον τῶν κτημάτων ἀπεδίδοτο, οὐδ ̓ ἐδύνατ' ἀναμένειν τὸ πλέον, οὐδὲ τὸ λυσιτελοῦν, ἀλλὰ τοῦ ἤδη εὑρισκομένου ἀπεδίδοτο. οὕτως ἠπείγετο σφόδρα πρὸς τὰς ἡδονάς.

2

σφαῖραν ἀποδεικνύναι, sive ποιεῖν, est globulum vel pilulam facere: quæ dictiones, earumque synonymum συστρογγύλλειν, jocoso sensu usurpantur, ubi homo, qui bona sua abligurit, dicitur σφαίραν ἀποδεικνύναι (vel ποιεῖν) τὴν οὐσίαν, et συστρογγύλλειν τὴν οὐσίαν, bona sua veluti in pilulam conglobata devorare, prout reddidit H. Steph. Thes. Gr. Ling. p. 8921. Vide Schweighæuser. ad Athen. II. p. 42. F. Atque huc allusisse Horat. Sat. I. 2. 7. censet Stephanus 1.1. Avi cur atque parentis | præclaram ingrata stringat malus ingluvie rem, | omnia conductis coemens opsonia nummis. Eodem sensu, judice Stephano, ubi omne | verterat in fumum et cinerem idem dixit Epist. I. 15. 38.

ΧΙΙΙ. 3.

Σχολῇ γε νὴ τὸν ἥλιον, σχολῇ λέγεις.
Επιχαρίδης ὁ μικρὸς ἐν πένθ ̓ ἡμέραις
σφαῖραν ἐποίησε τὴν πατρῴαν οὐσίαν·
οὕτω συνεστρόγγυλεν ἰταμῶς καὶ ταχύ.

' Vide Fragm. XII.

2 Vide n. 2. ad Fragm. XII.

ΦΑΙΔΡΩΙ.

Apud ATHEN. IV. p. 165. E.

* Ita Dindorfius. Libri, συνεστρόγγυλλεν. Cum unico etiam duo MSS. Eustathius, et ex Eustathio, ut videtur, Hertelius. Cf.

Blomfield. ad Esch. Pers. 310. Nicomachus Athen. II. p. 58. A. οὐσίδιον γὰρ καταλιπόντος μοι πατρὸς | οὕτω συνεστρογγύλικα καξεκόκ κισα | ἐν μησὶν ὀλίγοις, ὥσπερ ὠόν τις ῥοφῶν. Vide Porson. ad Aristoph. Thesm. 61. qui γογγύλλει jam ante Buttmannum ibi correxerat. De στρογγύλλω consulendus est Βast. Append. ad Εpist. Crit. p. 18. monente Dobræo ad Porsoni Aristophan. 1. c.

XIV. 4.

Εἰ τοῦ μεθύσκεσθαι πρότερον τὸ κραιπαλᾶν
παρεγίγνεθ ̓ ἡμῖν, οὐδ' ἂν εἰς οἶνόν ποτε
προσίετο πλεῖον τοῦ μετρίου. νυνὶ δὲ τὴν
τιμωρίαν οὐ προσδοκῶντες τῆς μέθης
ἥξειν προχείρως τοὺς ἀκράτους πίνομεν.

Τῇ τοῦ ΦΡΥΓΙΟΥ διασκευῇ.

Apud ATHEN. X. p. 409. E.

' Vide Matthiæi Gr. Gr. 508. 4. c.

5

• Clearchus Athen. XIV. p. 613. Β. εἰ τοῖς μεθυσκομένοις ἑκάστης ἡμέρας | ἀλγεῖν συνέβαινε τὴν κεφαλὴν πρὸ τοῦ πιεῖν | τὸν ἄκρατον, ἡμῶν οὐδὲ εἷς ἔπινεν ἄν. ] νυνὶ δὲ πρότερον τοῦ πόνου τὴν ἡδονὴν | προλαμβάνοντες ὑστεροῦμεν τἀγαθοῦ.

XV. 5.

1

Εχθὲς ὑπέπινες, εἶτα νυνὶ κραιπαλᾷς.

κατανύστασον παύσει γάρ. εἶτά σοι δότω

ῥάφανόν τις εφθήν.

Apud ATHEN. I. p. 34. C. D.

Amphis Athen. 1. 1. E. corrigente Dobræo Advers. T. II. p. 295. οὐκ ἔστιν, ὡς ἔοικε, φάρμακον μέθης ͵ οὐδὲν τοιοῦτον ὡς τὸ προσπεσεῖν ἄφνω | λύπην τιν. οὕτως ἐξελαύνει γὰρ ταχὺ | σφόδρα, λῆρον ὥστε τὰς ῥαφάνους ὄντως δοκεῖν. ubi vulgo legitur, ἐξελαύνει γὰρ σφόδρα | λῆρον ὥστε τὰς ῥαφάνους οὕτω δοκεῖν, et ὄντως, ex conjectura Casauboni, jam dederat Grotius. Ultima verte Anglice: that a cabbage, it would appear, is a mere nothing to it.

Εἶτ ̓ οὐχ

XVI. 6.

ἁπάντων ἐστὶ τὸ μεθύειν κακὸν

μέγιστον ἀνθρώποισι καὶ βλαβερώτατον ;

ΔΑΚΤΥΛΙΩ.

Apud ATHEN. X. p. 443. E. F.

• The Living Librarie V. 14. Saint Augustin writing to the Virgins, defineth Drunkennesse as followeth; It is the mother of all mischiefe, the matter of offence, the roote of crimes, the spring of vices, the whirl-wind of the braine, the overthrowing of the sense, the tempest of the tongue, the haile of the bodie, the wrack of chastitie, the losse of time, a voluntarie rage, a shamefull languishment, the filthinesse of manners, the shame of life, the staine of honestie, the plague and corruption of the soule.

XVII. 7.

Μάθοις δ ̓ ἂν οἷον ἀνθρώποις κακὸν

ἔστιν ἡ γαστὴρ, διδάσκει δ ̓ οἷ, ἀναγκάζει δ' ὅσα!.

εἴ τις ἀφέλοι τοῦτ ̓ ἀφ ̓ ἡμῶν τὸ μέρος ἀπὸ τοῦ σώματος, οὐκ ἂν ἀδικοῖτ ̓ οὐδὲν οὐδεὶς οὔθ ̓ ὑβρίζοιτ' ἂν ἑκών.

αν

3

νῦν δὲ διὰ ταύτην ἅπαντα γίγνεται τὰ δυσχερῆ.

ΣΥΝΑΠΟΘΝΗΣΚΟΥΣΙΝ.

Apud ATHEN. X. p. 422. A. B.

5

1 Hom. Od. H. 216. οὐ γάρ τι στυγερῇ ἐπὶ γαστέρι κύντερον ἄλλο | ἔπλετο, ἥτ ̓ ἐκέλευσε Γέο μνήσασθαι ἀνάγκῃ, | καὶ μάλα τειρόμενον, καὶ ἐνὶ φρεσὶ πένθος ἔχοντα. Et P. 286. γαστέρα δ' οὔπως ἔστιν ἀποκρύψαι (ἀποπλῆσαι Clem. Αlex.) με μανίαν, | οὐλομένην, ἢ πολλὰ κάκ ̓ ἀνθρώποισι δίδωσιν. Eurip. Fragm. inc. CVII. p. 125. Dindorf. νικᾷ δὲ χρεία μ' ἡ κακῶς τ' ὀλουμένη | γαστήρ, ἀφ' ἧς δή πάντα γίγνεται κακά, Diphilus Athen. X. p. 422. Β. εὖ γ ̓ ὁ κατάχρυσος εἶπε πόλλ ̓ Εὐρι πίδης | Νικᾷ δὲ χρεία μ' ἡ ταλαίπωρός τε μου | γαστήρ. ταλαιπωρότερον οὐδέν ἐστι γὰρ | τῆς γαστρός, εἰς ἣν πρῶτον ἂν πάντ' ἐμβάλοις, (Dobræus, sed frustra, ut postea putavit, εἰς ἣν πάντ ̓ ἂν ἐμβάλοις ἅμα) | ἀλλ' οὐχ ἕτερον ἀγγεῖον. ἐν πήρα φέροις | ἄρτους ἂν, ἀλλ ̓ οὐ ζωμόν· ἢ διαφθερεῖς. ] εἰς σπυρίδα μάζας ἐμβαλεῖς, ἀλλ ̓ οὐ φακῆν· [

οἰνάριον εἰς λάγυνον, ἀλλ ̓ οὐ κάραβον. | εἰς τὴν θεοῖς ἐχθρῶν δὲ ταύτην εἰσφορεῖ | τα πάνθ' ἑαυτοῖς (Dobræus ἅπανθ' ἅμ', αὐτοῖς) μηδὲν ὁμολογούμενα. | κοὐ προστίθημι τἄλλα, διότι πανταχοῦ | διὰ τὴν τάλαιναν πάντα ταύτην (ταῦτα Ald. τὰ κακὰ Casaub. ταύτην probat Schweigh.) γίγνεται. Pseudo-Linus Stob. Τ. 5. 22. ex præclara Grotii emendatione: νηδὺν μὲν πρώτιστ ̓ αἰσχρῶν δώτειραν ἁπάντων, | ἣν ἐπιθυμία ἡνιοχει μάργοισι χαλινοῖς. ubi antea corrupte legebatur: ἤδη μὲν πρώτισται αἰσχρῶν.

2 τοῦτ' tacite Dindorfius. Vulgo ταῦτ ̓. Sed et τοῦτ' olim scribi jusserant Scaliger et Casaubonus, habetque Epitomes MS. probante Schweighæusero. Ita etiam correxit Porsonus ex Eustathio. τοῦτο τὸ μέρος Morelius et Hertelius, deletis ἀφ' ἡμῶν et απο, ut versus sit senarius. Vide n. 4.

3

“ In ὑβρίζοιτ' ἂν si quid est mutandum, aliorum conjecturis præstat ὑβρίζοιτ' ἔτ ̓ ἂν.” DINDORF. Equidem malim : οὔτ ̓ ἂν ἐνυβρί ζοιθ' (vel ἐφυβρίζοιθ') ἑκών. Notum est, præpositiones verborum compositorum librariorum incuria sæpius excidisse. Vide supra n. 6. ad Fragm. III. Porson. ad Eurip. Med. 1095. Cf. et Schafer. ad Gregor. p. 501. Menand. apud Stob. Τ. 97. 18. νυνὶ δὲ διαφέροντα τοῖς καθ' ἡμέραν | δαπανήμασιν δὴ τὸν βίον ὁρῶ μόνον. ubi γ' ὁρῶ MS. B. apud Gaisfordium ; δράω Grotius, quod Ionicum esset; δαπανήμασιν, νὴ τὸν Δία, διορῶ Bentleius ; ἐνορῶ autem conjicit Meinekius. Malim εἰσορῶ, collato Eurip. Med. 1.1. quod opo sæpius valet, et nihil amplius, velut in illo Menandri, vel potius Euripidis in Danae, apud Stob. Τ. 97. 14. ἐγὼ δὲ πολλάκις σοφωτέρους | πένητας ἄνδρας εἰσορῶ τῶν πλουσίων. Sed nec dissimulandum, τὸν βίοτον ὁρῶ jam olim correxisse Porsonum juvenem in margine exemplaris Menandri ed. Cleric. quod hodie in Museo Britannico asservatur. Cf. Porson. ad Eurip. Hec. 1020.

* Conferri potest Timocreontis Rhodii Scolii Fragmentum apud Schol. in Aristoph. Acharn. 506. διὰ σὲ γὰρ | πάντ' ἐν ἀνθρώποις κακά. Totum autem Alexidis Fragmentum ex senariis constare putavit Scaliger, notante Grotio, ideoque in primo versu scriptum voluit, μάθοις δ ̓ ἂν οἷόν ἐστιν ἀνθρώποις κακόν. In senarios ὅμως γέ πως disCeterum vide Porson. Addend.

αν

pescuit Morelius, sequente Hertelio. in Notis ad Hec. 1149. (1141.) p. 100. ed. Lips. 1807. ubi γίνεται scribit, quemadmodum γινώσκει supra Fragm. VIII. 2. Advers. p. 136.

ANTIPHANES.

I. 1.

Μὴ ὄμμασιν' τὸ σῶμα λαμπρύνειν θέλε,
ἔργοις δὲ καθαροῖς καὶ τρόποις τὴν καρδίαν.

Apud STOB. Τ. 74. 3.

1 Grotius: χρώμασιν, ex conjectura Gesneri. χρόμμασιν (sic) Morelius. Putaram: Μήδ' εἵμασιν κ. τ. λ. ut aliquid antecesserit. Sic στολῇ λαμπρύνεται habet Eurip. Elect. 966. Dixit sane Æschylus Eumen. 104. όμμασιν λαμπρύνεται, et Aristoph. Plut. 635. λελάμπρυνται κόρας: sed nihil inde relucet, quod ad rem nostram sit. Notat præterea T. Magister p. 4. ἀγάλλω sensu ornandi magis Atticum esse quam λαμπρύνω. Repone omnino: Μὴ χρώμασιν τὸ σῶμα φαιδρύνειν θέλε. Phintys apud Stob. Τ. 74. 61. χρώματι δὲ φαιδρύνεσα θαι τὰν ποτῶπαν μὴ ἐπακτῷ καὶ ἀλλοτρίῳ, τῷ δ' οἰκήῳ τῷ σώματος δι αὐτῶ τῷ ὕδατος ἀπολουομέναν, κοσμὲν δὲ μᾶλλον αὑταν αἰσχύνῃ. ubi τα ποτωπα frustra conjicit Gaisfordius. Eustath. ad Il. P. 264. p. 1142. 41. Bas. ποτώπαν, ἤτοι πρόσωπον, κατὰ Δωριεῖς. Eurip. Hel. 675. ὤμοι ἐμῶν δεινῶν, λουτρῶν καὶ κρηνῶν, | ἵνα θεαὶ μορφὴν ἐφαίδρυναν. Æsch. Agam. 1078. τὸν ὁμοδέμνιον πόσιν | λούτροισι φαιδρύνασα. Cf. et Plat. Phaedr. p. 228. Heindorf. ἀλλοτρίοις τε χρώμασι καὶ κόσμοις χήτει οἰκείων κοσμούμενον. Ad loci sententiam conveniunt sequentia. Gnome μονόστιχος apud Η. Steph. Com. Gr. Sent. p. 204. (Grot. Exc. p. 929.) γυναικὶ κόσμος ὁ τρόπος, κοὐ χρυσία. ubi vel οὐχὶ legendum, cum Brunckio ad Gnom. Poet. Gr. p. 226. vel οὐ τα, cum Meinekio ad Menand. p. 315. Pseud-Epicharm. apud Clem. Alex. Strom. VII. p. 344. (Grot. Exc. p. 477.) kabapòv åv tòv voûv ëxņs, ἅπαν τὸ σῶμα καθαρὸς εἶ. Alexis, alias Antiphanes, alias Menander, apud Stob. Τ. 93. 1. ψυχὴν ἔχειν δεῖ πλουσίαν· τὰ δὲ χρήματα | ταῦτ ̓ ἐστὶν ὄψις, παραπέτασμα τοῦ βίου. Quem locum sic vertit, et quasi exponit, Cumberlandius: Enrich your mind! Riches are no better than an actor's wardrobe, the paltry tinsel, that enables him to glitter for a few minutes in a counterfeited character-To fret and strut his hour upon the stage, And then be heard no more. Socratis dicterium apud Stob. Τ. 1. 37. οὔτε ἵππος εὐγενὴς κρίνοιτ ̓ ἂν ὁ πολυτελῆ σκευὴν ἔχων, ἀλλ' ὁ τῇ φύσει λαμπρός· οὔτε ἀνὴρ σπουδαῖος ὁ πολύτιμον οὐσίαν κεκτημένος, ἀλλ ̓ ὁ τὴν ψυχὴν γενναῖος. Plaut. Pen. I. 2. 88. Bono med ingenio esse ornatam quam auro, multo mavolo. | Aurum fortuna