› Post ovca interrogative pungunt Morel. Hertel. Casaub. Grot. Schweigh. et sic in sequentibus. Dobræum ita puncturum fuisse, facile colligetur ex n. 8. Vide infra ad Antiphanis Fragm.

XIII. n. 3.

* τὸ νῶτον MS. C. apud Dindorf.

5 « ὑπενέδυσε αὐτὴν ἐῤῥαμμένα: subius induit vetus meretrix) illi (juniori) consuta quædam.” SCHWEIGHEUSER.

6 “Libri ἰδόντας. εἰσιόντας Clementis editio Florentina: unde εἰσιδόντας Sylburgius et Grotius in Excerptis p. 571.” DINDORF. Speciem veritatis habet Clementis lectio εἰσιόντας. Ephippus Athen. XIII. p. 571. Ε. ἔπειτα γ ̓ εἰσιόντ ̓, ἐὰν λυπούμενος | τύχῃ τις ἡμῶν, ἐκολάκευσεν ἡδέως· | ἐφίλησεν, κ.τ.λ. ἡ ἑταίρα sc. Athen. ibid. p. 589. Ε. ̓Αντισθένης δὲ ὁ Σωκρατικὸς ἐρασθέντα φησὶν αὐτὸν [τὸν Περικλέα sc.] Ασπασίας δὶς τῆς ἡμέρας εἰσιόντα καὶ ἐξιόντα ἀπ' αὐτῆς ἀσπάζεσθαι τὴν ἄνθρωπον. Introire ad amicam dixit Terent. Hec. IV. 1. 36.

7

* αδραν ex Clemente addidit Casaubonus. Theopompus Athen. XIV. p. 649. Β. κοιλίαν σκληρὰν ἔχεις τα πετραῖα τῶν ἰχθυδίων ἀπέσθιε. Μοχ τις ἔχει scriptum in Clemente. Morelius: κοιλίαν ἔχουσι δέ τινες | στῆθος ὡς, κ. τ. λ. Si plurali numero opus esset, facile legeretur: κοιλίαν ἔχουσ ̓ ἀδράν; Sed nihil opus.

8

στήθιες ταυταισὶ Ald. τιτθείαις ταυταισὶ Casaub. τιτθίαις ταύταισιν Clemens. τιτθί ̓ ἔστ ̓ αὐταῖσι Jacobs. στηθί ̓ ἔστ ̓ αὐταῖσι primus Dindorfius. Cum vero vox στηθίου nullius sit auctori tatis, vide annon στήθε simpliciter legendum sit, τιτθί' autem pro glossemate sumendum. Hom. Il. Γ. 397. de Helena: στήθεα θ' ἱμερόεντα, καὶ ὄμματα μαρμαίροντα. Εt Σ. 30. χερσὶ δὲ πᾶσαι | στήθεα πεπλήγοντο. Callim. Lav. Pall. 88. εἶδες ̓Αθαναίας σταθεα καὶ λαγόνας. Incerti Epigr. Anth. Gr. VII. p. 631. Brod. δειρή λυγδινέη, καὶ στήθεα μαρμαίροντα. Deinde claudicat v. 14. spondæo in quintum locum immisso, notatque Dindorfus οὐτοντύνδυτον scriptum apud Clementem, ex quo Sylburgius Touvduтov fecit, et τοιαῦτα γοῦν fortasse in τοιαῦτ ̓ οὖν mutandum. Audiendus autem omnino est Dobræus Advers. T. II. p. 343. · ἔχει; Τιτθί ̓ ἔστ ̓ αὐταῖσι Jacobs. Quare, adjuncta Sylburgii emendatione, forsan nil quærendum ultra:—κοιλίαν αδρὰν ἔχει; Τιτθί ̓ ἔστ ̓ αὐταῖσι τούτων ὧν ἔχουσ ̓ οἱ κωμικοί. Ορθὰ προστιθεῖσα ταῦτα, ΤΟΥΝ. ΔΥΤΟΝ τ. κ. Ὡσπερεὶ κ. τ. εἰς τὸ πρ. ἀπήγαγεν. Venter adducitur, ita ut superne tumeat; quo mammosa videatur.”

σε

10

Aristoph. Eccles. 878. ἐγὼ δὲ καταπεπλασμένη ψιμυθίῳ | ἔστ τηκα καὶ κροκωτὸν ἠμφιεσμένη. Eubulus Athen. XIII. p. 557. F. μα Δί' οὐχὶ περιπεπλασμέναι ψιμυθίοις, | οὐδ ̓ ὥσπερ ὑμεῖς συκαμίνῳ τὰς γνάθους | κεχριμέναι.

11 Athen. XII. p. 542. D. ἐπεμελεῖτο δὲ καὶ τῆς ὄψεως, τήν τε τρίχα τὴν ἐπὶ τῆς κεφαλῆς ξανθιζόμενος καὶ παιδέρωτι τὸ πρόσωπον ὑπαλειφόμενος καὶ τοῖς ἄλλοις αλείμμασιν ἐγχρίων ἑαυτόν. "Unguentum aliquod sic vocari satis constat. conf. auctores ab Hesychii Interpretibus laudatos: et in his maxime Salmasium, Exercit. Plin. p. 808. Latinos acanthum dixisse, quem Græci Taidéρwrα, Dioscorides docuit. Quid sit tamen potissimum e quo confici solitum sit illud pigmentum, non liquet." SCHWEighæuser.

12 SeikvÚEL Clemens. Vide supra ad Pherecratis Fragm. II. n. 5. 13 Totius loci sententia est: Quod si vultu invito rideat puella, necesse est ut domi constanter assulam ex myrti ligno in ore inter labia erectam gestet, laniorum more, qui labia capitum caprinorum in macello venalium interserta assula quadam vel bacillo distendunt, ita ut rictum diducere, velit nolitve, jam tandem consuescat.

14 Cuλídio Morelius, nescio unde; quem secutus est Hertelius, nisi quod nλ. negligenter impressit. Fortasse Cvxípov voluit Morelius; de qua voce ita H. Steph. in Indice in Thes. Ling. Gr. “ ξυλίφιον alicubi reperitur pro ξυλήφιον seu ξυλύφιον.” Formam Evλúpiov tuetur Suidas, et Suidæ MS. apud H. Steph. in Evλápiov. Cf. Athen. V. p. 210. C. Theophr. H. P. IV. 7. ubi (wüßiov, et devSpúpov, habes, simili analogia. Vide et Schol. ad Dionys. Thrac. p. 857. Bekker. Obviam sunt formæ ξυλύφιον et ξυλήφιον. Vid. Fischerus, Animad. ad Weller. P. II. p. 34. Proxima occurrit, e. c. in fragmento Alexidis, cujus versionem dedi in promptuario encyclop. (magasin encyclopedique, anneé VII.) T. I. p. 295. Ramulus myrteus (Evλńpiov pvppívns) rectus et gracilis, instar ejus, quem LANII caprarum capitibus imponunt. Sic verti debebat, nec instar ejus, quem coqui etc. Vid. de hac vocis payepos significatione Davisius et Marklandus ad Max. Tyr. p. 594. et 698." BAST. Formam uλápiov præfert Lobeck. ad Soph. Aj. p. 350. conferens cum θειάφιον, σκυράφιον, χρυσάφιον, quæ perperam (ait ille) pro deminutivis habentur. Equidem Evupio prætulerim. Recte autem payeípois de laniis intellexit Bastius; nam coquis plane hic locus est nullus. Cf. Aristoph. Pac. 982. λaßè tηv μáxaipav· éll' öπws μαγειρικῶς | σφάξεις τὸν οἶν. Id. Eq. 375. καὶ νή Δί' ἐμβαλόντες αὐ- | τῷ πάτταλον μαγειρικῶς εἰς τὸ στόμ, εἶτα δ ̓ ἔνδοθεν | τὴν

γλῶσσαν ἐξείραντες αὐτοῦ, κ. τ. λ. Quid vero sibi voluerit Vir doctissimus, dum ξυλήφιον de ramulo myrteo caprarum capitibus imposito intelligebat, vix expedio. Bastii versionem Francogallicam, Anglicis versionibus intertextam, infra suo loco vide.

15 Theocr. Id. VII. 19. καί μ' ατρέμας εἶπε σεσαρως | ὄμματι μειδιόωντι, γέλως δέ Fοι εἴχετο χείλους. ubi Schol. σεσαρὼς ἀντὶ τοῦ ἠρέμα ἐγέλα διεστηκως τα χείλη. De constructione vide infra ad Eubuli Fragm. I. n. 6.

16

Angl. will or nill. Philemon apud Stob. T. 108. 1. et Plutarch. Consol. Apoll. p. 105. F. ἐάν τε κλαίῃς, ἄν τε μὴ, πορεύεται. Musonius apud Stob. Τ. 56. 18. ἄν τ ̓ οὖν ἰδίαν ἔχῃ τις, ἄν τε μή. Plato Gorg. p. 190. Heindorf. ἐάν τε χαίρωσιν, ἐάν τε μή. Adde Eurip. Suppl. 501. Aristoph. Plut. 638. Lysistr. 939. et Eccles. 981. De ἂν pro ἐὰν vide infra ad Antiph. Fragm. XIII. n. 2.

IV.

Οὐκ ἔστ ̓ ἀναισχυντότερον οὐθὲν θηρίον
γυναικὸς, ἀπ' ἐμαυτῆς ἐγὼ τεκμαίρομαι.

απ

Apud STOB. Τ. 73. 39.

* Malim οὐδὲν, ut in proxime sequenti Fragmento. Ita etiam scriptum in Collect. Gnom. impressis cum Callim. Froben. Vide infra ad Antiph. Fragm. VIII. n. 1.

• Cum εἰσορᾶν γυναικὸς habeant duo MSS. apud Gaisfordium, facile legi potest: οὐκ ἔστ ̓ ἀναισχυντότερον οὐδὲν εἰσορᾷν | γυναικός· ἀπ' ἐμαυτῆς κ. τ. λ. Et sic distinguendum, cum Morelio. Cf. Eurip. Orest. 717. πιστὸς ἐν κακοῖς ἀνὴρ | κρείσσων γαλήνης ναυτίλοισιν εἰσορᾷν. Homericum illud adumbravit Alexis: ως οὐκ αἰνότερον καὶ κύντερον ἄλλο γυναικός. Locus est Od. Λ. 426. Istud θηρίον de suo videtur infersisse librarius, memor fortasse Menandri apud Stob. Τ. 73. 56. πολλῶν κατὰ γῆν καὶ κατὰ θάλατταν θηρίων | ὄντων, μέγιστόν ἐστι θηρίον γυνή. Quanquam vulgatum defendere videtur Aristoph. Lysistr. 1014. οὐδέν ἐστι θηρίον γυναικὸς ἀμαχώτερον, | οὐδὲ πῦρ, οὐδ ̓ ὧδ ̓ ἀναιδὴς οὐδεμία πόρδαλις. Donnius nostras Eleg. XVII. O! Ι prophane; though most of women be | this kind of beast, my thoughts shall except thee, | my dearest love! Cum Fragmenti sententia convenit Plaut. Mil. II. 3. 36. Quid pejus muliere atque audacius ? γ'. 1.

Οὐκ ἔστιν οὔτε τεῖχος, οὔτε χρήματα,

οὐδ' ἄλλο δυσφύλακτον οὐδὲν, ὡς γυνή.

* Alexidi tribuit Stobæus Τ. 73. 42. sed Euripidi in Danae T. 74. 13.

• Pseudo-Phocyl. 203. παρθενικὴν δὲ φύλασσε πολυκλείστοις θα λάμοισι, | μηδέ μιν ἄχρι γάμων πρὸ δόμων ὀφθῆναι ἐάσῃς. | κάλλος δυστήρητον ἔφυ παίδων τοκέεσσιν. Eurip. Fragm. inc. apud Stob. Τ. 74. 10. μοχθοῦμεν ἄλλως θῆλυ φρουροῦντες γένος. | ἥτις γὰρ αὐτὴ μὴ πέφυκεν ἔνδικος, | τί δεῖ φυλάσσειν κἀξαμαρτάνειν πλέον; ubi evdikos est ex conjectura Gesneri, probante Grotio. Vulgo ἔνδον, manco versu. Gaisfordius conjicit: πέφυκ' ἔνδον μένειν. Cf. Hel. 1007. Fragmentum Euripideum adumbravit Menander apud Stob. Τ. 74. 27. ὅστις δὲ μοχλοῖς καὶ διὰ σφραγισμάτων | σώζει δάμαρτα, δρᾷν τι δὴ δοκῶν σοφὸν, | μάταιός ἐστι, καὶ φρονῶν οὐδὲν φρονεῖ. | ἥτις γὰρ ἡμῶν καρδίαν θύραζ' ἔχει, | θάσσον μὲν οἶστοῦ καὶ πτεροῦ χωρίζεται, | λάθοι δ ̓ ἂν ̓Αργοῦ τὰς πυκνοφθάλμους κόρας. Ovid. Amor. III. 4. init. Dure vir, imposito tenera custode puella, | nil agis: ingenio quæque tuenda suo est. Propert. II. 6. 39. Nam nihil invitæ tristis custodia prodest: | quam peccare pudet, Cynthia, tuta sat est. Addam Joannis Audoeni CambroBritanni Monost. Ethic. cui titulus, DIFFICILE EST CUSTODIRE FORMOSAS: Egre formosam poteris servare puellam : | nunc prece, nunc auro, forma petita ruit.

VI. 2.

Ὦ δυστυχεῖς ἡμεῖς * *ι πεπρακότες
τὴν τοῦ βίου παρρησίαν καὶ τὴν τρυφὴν,
γυναιξὶ δοῦλοι ζῶμεν ἀντ ̓ ἐλευθέρων.
ἔπειτ' ἔχειν προῖκ', οὐχὶ τιμὴν πάσχομεν ;
πικράν γε καὶ μεστὴν γυναικείας χολῆς.
ἡ τῶν γὰρ ἀνδρῶν ἐστι πρὸς ἐκείνην μέλι
οἱ μέν γε συγγνώμην ἔχουσ ̓ ἀδικούμενοι,
αὗται δ ̓ ἀδικοῦσαι καὶ προσεγκαλοῦσ ̓ ἔτι·
ὧν οὐκ ἐχρῆν ἄρχουσιν, ὧν δ' ἄρχειν ἐχρῆν
ἀμελοῦσιν· ἐπιορκοῦσιν· οὐδὲ ἓν κακὸν
ἔχουσι, καὶ κάμνειν λέγουσ ̓ ἑκάστοτε.

ων

ΜΑΝΤΕΣΙ.

Apud ATHEN. XIII. p. 558. E. F.

5

10

1 66

Sal

'Indicavi lacunam. μèv oi addidit Grotius." DINDORF. tem μèv, oi, teπp. vertit enim, qui, emancipata libertate, &c. servi sumus. Equidem malim : Ὦ δυστυχεῖς ἡμεῖς μὲν, εἰ πεπρ. κ. τ. λ. 0! nos profecto miseros, siquidem, emancipata libertate, &c. servi vivimus, &c. Sic Aristoph. Eccles. 1098. ὦ τρισκακοδαίμων, εἰ γυναῖκα δεῖ σαπρὰν | βινεῖν ὅλην τὴν νύκτα καὶ τὴν ἡμέραν. Post ἔπειτα autem in v. 4. intelligendum est de, cui respondeat altera particula. Vide Hoogeveen. ad Viger. p. 532. Plene Pind. Nem. X. 168. ava d' ἔλυσεν μὲν ὀφθαλ- | μὸν, ἔπειτα δὲ φωνάν.

"Nicolaus Sturio emendabat pάoкoμev. Placet. Tam fatui, ait, sumus, ut auctoramentum servitutis nostræ vocemus dotem." CASAUBON." Istud paokoμev adoptavit Grotius. Quibus præiverat Dalecampius, sic vertens: Deinde magnam dotem cur non magnum supplicium vocamus? Nos in vulgato ráoxoμev nihil admodum desideravimus. OuXì THμÝ TÁσxoμev; nonne hoc tanquam pœnam patimur? nonne nobis supplicii loco est ?" SCHWEIGHEUSER. PáσKoμev etiam Canterus (vel potius Joannes Auratus) Nov. Lect. IV. 5. Quod fugit Dindorfium. Vulgatum autem verum esse ostendit Lex apud Demosth. c. Mid. 16. ὅτου δ ̓ ἂν καταγνώτε, ἡ Ἡλιαία τιμάτω περὶ αὐτοῦ παραχρῆμα, ὅτου ἂν δόξῃ ἄξιος εἶναι παθεῖν, ἢ ἀποτίσαι.

3 66

'Xoλnv iram male vertunt; cum omnino fel debuissent, propter id quod subjicitur." CASAUBON.

4

πρos èkéívny, ad illam, præ illa, Angl. to that. Vide Matthiæi Gr. Gr. 591. c. y.

Dobræus, in nota margini exemplaris Exc. Grot. adscripta, cujus, necnon et Stob. Grot. exemplaris Dobraici, notitiam debeo benevolentiæ et humanitati G. R. T. Boggis, A.B. ex Aul. Trin. Cant. mihi olim in disciplinam traditi, versum sic corrigebat: avται δ ̓ ἀδικοῦσι, καὶ πρὸς ἐγκαλοῦσ ̓ ἔτι. Quam tamen emendationem calamo transverso postea notavit. Mihi ex certissimis videtur esse. In Aldina impressum legitur, προσ' (sic) ἐγκαλούσ'. Posidippus Athen. p. 377. A. ἂν δ' ἀληθινὸν ] σαυτὸν παραβάλλῃς, καὶ πρὸς ἐκδαρεὶς ἄπει. Ita optime Dindorfius: vulgo προσεκδαρείς. Nec resolutioni, in Alexidis loco, obstat particula ëtɩ, cum non minus recte kaì πρos ἔτι dicatur, quam καὶ πρὸς ἐπὶ τούτοις Aristoph. Plut. 1001. De καὶ πpos, et præterea, vide Toup. Opusc. II. p. 213. Brunck. ad Aristoph. Lysistr. 628. et ad Ran. 611. Hermann. ad Viger. p. 662. Monk. ad Eurip. Hipp. 897.

6

“ ἄρχειν το ἐπιμελεῖσθαι, curare, posuit Alexis: quia τῶν ἀρXóvTwv, id est, magistratuum officium est, curam habere eorum qui