Abbildungen der Seite
PDF
EPUB

τον

ταύτης ἀναφερομένη αιθάλη, λευκοτάτη οὖσα, πομφολυγονται. θορυγ. Pollux, probante Casaubono, itemque Elmsleio ad Aristoph. Acharn. 683. nisi quod τονθορογ. ibi impressum est errore, ut videtur, typographico. τον θολυγ. Athenæi ed. Ald. et Eustath. ad Il. P. p. 1126. 47. Bas. qui explicat ποιὸν ἦχον ἀποτελοῦντες, additque ὅθεν ἴσως καὶ τὸ τονθορύζειν. Hesych. Τονθορύζει. ἀτάκτως λαλεῖ. γογγύζει. ψιθυρίζει. Etymol. Mag. Τονθορύζει, ὑπόπτως λαλεῖ, ψιθυ ρίζει, ἠρέμα γογγύζει. Phot. Σκόνθυλλε: τονθόρυζε. Α σκονθύλλω (qua voce carent Lexica) fluxit, ni fallor, Latinum scintillo. Cf. Eustath. 1. 1. in n. 6. ad Fragm. IV.

* Jacobsius intelligit, cum ipsis frustulis. De cochlearibus, quibus hauriretur jusculum, accepit Schweighæuserus.

8 καὶ ναστῶν τρύφη, et panum frustula.

σε

Libri

Ο “ εὐμαρή τε (debebat γε) καὐτομάτην Casaubonus. εὐμαρῇ ἦγεν αὐτόματ ̓ εἰς. In epitome est ὥστε τὴν ἔνθεσιν χωρεῖν λιπαραν—” DINDORF. Te etiam Schweighauserus, cui recte respondere videtur καὶ in καὐτομάτην. Μox confer Telecliden 1. 1. ὥστ ̓ ἀφθονία τὴν ἔνθεσιν ἦν ἄρδονθ ̓ ἁπαλὴν καταπίνειν. Metagenes 1. 1. τεμάχη δ ̓ ἄνωθεν αὐτόματα πεπνιγμένα | εἰς τὸ στόμ ̓ ἄττει.

10 σε σίζοντ' ex Polluce repositum. Libri σίζοντες.” DINDORF. “Neutrum genus σίζοντα refertur ad duo substantiva φύσκαι et τόμοι, quorum alterum fæminini generis est, alterum masculini.” SCHWEIGHAUSER. “ σίζοντες hic delet, et pro ζέοντες in v. præcedenti reponit, Piersonus notis MSS. ad Polluc. VI. 58. conferens Crateta (sive Magneta) ibid. 79. vel Athen. XIV. 646. E. Vide infra VII. 324. C. Equit. 926. Hoc assumto lego, παρὰ τοῖς ποταμοισ[ιν, vel τοῖσι ποταμοις] ἐξεκέχυντ ̓ vel εξέκειντ', quod forsan melius.” DoBR. Vide Porsonum Tracts p. 281. σίζοντες ἔχυντ ̓ Morelius et Hertelius, nisi quod hic σύζοντες operarum menda. Vide Hom. Od. Κ. 415.

66

11 σε εὐπρεπῆ legendum suspicatus erat Hemsterhusius, ad Lucian. Dial. Marin. X. extr. eo quod εὐτρεπής non soleat cum dativo casu construi. Vulgatum tuentur quidem, cum apud Nostrum, tum apud Pollucem, libri omnes,” SCHWEIGHEUSER. Apud Pollucem proxime inseritur hic versus: τεύτλοισί τ ̓ ἐγχέλυα συγκεκαλυμμένα. Ad quem sic notat Porsonus Tracts p. 281. “ τεύτλοισί τ ̓ ἐγχέλεια Piersonus] recte; quanquam nonnihil dubito an vera scriptura sit ἐγχέλεια vel -λνα, penult. producta.”

12 66

Hesych. II. c. 1329. σχελίδες, κρέα ἐπιμήκη τετμημένα, οἱ δὲ, πλευρίδες. Idem II. c. 744. ὁλόκνημοι, ὁλομελεῖς.” RUNKEL.

66

13"άkpoкλia plerumque plurali numero dicta leguntur, trunculi, membrorum extremitates, pedes elixi." SCHWEIGHEUSER. Matro parodus Athen. IV. p. 136. Ε. δάμνα μιν ζωμός τε μέλας ἀκροκώλια θ ̓ ἑφθά. Singulari numero utitur Eubulus Athen. II. p. 63. E. ἀκροκώλιόν τε γεννικόν. Antiphanes ibid. III. p. 95. F. ἔπειτα κακροκώλιον | ὕειον ̓Αφροδίτῃ, γελοῖον. Alexis ibid. p. 96. Α. ήριστης κότων | σχεδόν τι δ ̓ ἡμῶν ἐξ ἀκροκωλίου τινός. Ceterum vv. 12, 13. citat Athen. III. p. 96. A.

14 "Forte άTaτpíCovтa." DINDorf.

15 66

Dalecampius-in ora notavit: ́éreçavdioμéva, efflorescentia, ad verbum; id est bene habita.' At in istam sententiam oportebat ἐπεξηνθισμένα, a verbo ἐξανθίζω.” SCHWEIGHEUSER. “Imo ἀπεξανθ. est ab αποξανθίζω, ἀπεξηνθ. ab απεξανθίζω.” DOBR.

а

16 Vitium metricum tollas licet transpositione xóvopos de παρῆν: quæ tamen non vera correctio est. nam vitium in γάλακτι latet, cujus alia præter usitatam forma exstitisse videtur. Eodem modo laborat yaλaктоlρéμμova Antiphanis X. p. 449. B." DINDORF. “ χόνδρος δὲ παρῆν.” DOBR. "Vulgatam yaλaктi, quæ metro adversatur, Dindorfius ad Aristoph. fragm. p. 231. in yáλarı mutavit, eodem modo in Antiphanis fragmento apud Athenæum X. p. 449. B. yaλaтolρéμμova emendans." RUNKEL. Versus Antiphanis est: veoγενοῦς ποίμνης δ' ἐν αὐτῇ πνικτὰ γαλακτοθρέμμονα. Scande utrobique, tanquam scriptum fuerit γλάκτι, γλακτοθρέμμονα, collato vocabulo yλakтópayos Hom. II. N. 6. Hesiod. Fragm. XVI. Vide Meinek. Cur. crit. p. 8. Cf. et yλayos vetus nomen, cum compositis evyλayn's, wepıyλayn's, &c. cui affine est nostrum claggy. Sic yaλws ab Æolibus monosyllabice sive scriptum, sive pronuntiatum fuisse, patet ex Latino glos. Ne quis autem provocet ad Batrachom. 45. (cujus Auctor fortasse Pigres, Car ex Halicarnasso, Artemisiæ frater, ut olim dixeram Diar. Class. Vol. XII. p. 161.) ubi hodie legitur ἄκρον δάκτυλον καταδάκνω, notabo legendum ibi plane esse, δάκνω κατὰ δάκτυλον ἄκρον. Tmesis est generis non insoliti.

* Fuit κατάχυτλον vas, quo balneatores perfundebant τοὺς λουομένους. Hesych. Κατάχυτλον. τὸ βαλανευτικὸν σκαφίον. Et ἐν και TaxÚTλois dekávalo vertendum est, cum Schweighæusero, in patinis haustra æquantibus, sive per appositionem juncta sint duo substantiva, seu adjectivum KaráɣUTAOS effinxerint Comici. Eupolis apud Pollucem X. 17. ἀλλ ̓, ὦ φίλε Ζεῦ, κατάχυτλον τὴν ῥῖν ἔχεις. ubi frustra Salmasius KaTaxÚTλov voluit. Vide n. 24.

18

'Pollux κάμúλov Tóμoi, quod Casaubonus probavit. Athenæus

vulgo πόντομ', MSSti πυος τόμοι, πυοτομοι, unde Villebrunius verum elicuit. Hesychius II. c. 1082. πύον, γάλα τὸ πρῶτον, ὃ πήγνυται ἑψόμενον.” RUNKEL.

19

Tragicorum Nuntios imitatur Comicus.

20 Locum sic correxit Porsonus ad Eurip. Med. 44. ex Pollucis editione Aldina: quod Dindorfium fugit. In Athenæi Aldina legitur: ὀπταὶ κίχλαι γὰρ ἀνάβραστ ̓ ἠρτυμέναι, haud male, si modo Káváßpaσr' scribas.

* Teleclides 1. 1. ὀπταὶ δὲ κίχλαι μετ ̓ ἀμητίσκων εἰς τὸν φάρυγ ̓ εἰσεπέτοντο·—οἴνῳ γὰρ ἅπασ ̓ ἔρρει χαράδρα, μᾶζαι δ ̓ ἄρτοις ἐμάχοντο | περὶ τοῖς στόμασιν τῶν ἀνθρώπων, ἱκετεύουσαι καταπίνειν. ubi male xapadpa huc usque editum. Nicophon 1. 1. p. 269. E. πλaкοûs ἑαυτὸν ἐσθίειν κελευέτω. Erunt forsan, qui Pherecratis, vel Teleclidæ, locum respexisse autument Chartistarum, quos vocant, hodiernorum par nobile, de quibus sic in Ephemeride quadam nuper scriptum est: Two others addressed the meeting, giving assurances, in effect, that if universal suffrage were once gained, the houses would be tiled with pancakes, the streets paved with gold, and the fowls would fly about, ready roasted, crying, "Come eat me." Tantum ponderis etiam apud Chartistas habet particula brevicula if!

22 “Ta Kaλa Tŵv Kaλv Bernhardy Eratosth. p. 231. locutionem a comicorum sermone abhorrentem dicit, sed bene Meinekius Q. sc. II. p. 33. affert fragmentum Dioclis apud Photium I. p. 124. ubi est τa kaka TOV KAKOV." RUNKEL. Similiter pessimorum pessime dixit Nævius apud Festum in Aleonem, quicum conferri potest Sophocleum illud ἔσχατ ̓ ἐσχάτων κακὰ Phil. 65.

23

"Poteras intelligere, quæ non habebant unde enata essent: sed percommode etiam Dalecampius vertit, nusquam adhærentia.” SCHWEIGHÆUSER.

24

Hesych. Τριχαπτόν. (sic) τὸ βαμβύκινον ὕφασμα ὑπὲρ τῶν τρι χῶν τῆς κεφαλῆς ἁπτόμενον, ἢ πολύτιμον. ubi malim πολυτίμητον. Phot. et Suid. Τριχαπτόν: (antepænacute Suid.) τὸ βαμβύκινον ὕφασμα· ἱμάτιον πολυτίμητον. De constructione vide n. 17.

25 “kai Ta jóda KeKapμévaι. Dalecampius, decerptis rosis ornatæ." SCHWEIGHEUSER. Dalecampio fraudi fuit corruptus Hesychii locus, Κεκαρμένον. περικεκομμένον, ἢ κεκοσμημένον. Quæ glossa ex binis diversis, per librarii somnolentiam, turpiter conflata est. Harum autem alteram servavit Photius, exscriptis verbis Scholiastæ ad Hom. Οd. Δ. 725. Κεκασμένον: κεκοσμημένον. "Nescio quas temerarias emendationes, et male fultas interpretationes excogitant.

Comici locos mulierum vocant ῥόδα. Hesychius, Ρόδον. Μιτυληναῖοι τὸ τῆς γυναικός. Idem significant et κῆπος, πεδίον, λειμών, ac βληχών.” CASAUBON. Schol. ad Theocr. Id. XI. 10. ῥόδων δὲ τῆς γυναικείας ήβης, παρόσον καὶ ῥοδωνιὰν αὐτὴν ἔσθ' ὅτε λέγει. Vide Laert. Vit. Stilponis circa med. Aristoph. Lysistr. 88. 89. Eurip. Cycl. 171. "Pherecrates manifeste muliebrem florem, partemque sacram illam, in qua omnes virum exuimus, ῥόδον vocavit.” HEINS. " Verba ἀρτίως ἡβυλλιῶσαι et sequentia ad Aristophanea expressa dicit Bernhardy Eratosth. 1.1. respiciens, ut videtur, locum in Ranis 515 s. opχηστρίδες Ἡβυλλιῶσαι κἄρτι παρατετιλμέναι.” RUNKEL. Similiter ἄρτι χνοαζούσας αὐλητρίδας dixit Metagenes Athen. XIII. p. 571. Β. Locum autem Pherecrateum cum Aristophaneo jam contulerat Berglerus ad Aristophanis l. collato etiam Eccles. 724. Adde Lysistr. 151. Schol. Ravenn. ad Ranarum 1. λείπει τὰς τρίχας αἱ γὰρ μελλόνυμφοι τίλλουσι τὰς τρίχας. Inde et Pherecrati lux accedit. Ceterum in Hesychii loco, quem citavit Casaubonus, legendum plane: τὸ τῆς γυναικὸς αἰδοῖον. Nempe voculam, præ nimia sua verecundia, vel potius nulla, omisere librarii fastidiosi. Eodem vitio laborat Hesychianum illud, Σέλινον. τὸ γυναικεῖον. Repone ex Photio: Σέλινον. τὸ γυναικεῖον αἰδοῖον. Cf. Suid. in Σάραβον. Quod autem ῥόδον Pherecrati fuit, id rosa est Italis, teste Isaaco Vossio. Atque huc, nisi vehementer erro, pertinet distichon illud apud Athen. XIV. p. 629. E. in saltatione, quæ ἄνθεμα vocabatur, pronunciari suetum: Ποῦ μοι τὰ ῥόδα, που μοι τὰ ἴα, ποῦ μοι τὰ καλὰ σέλινα; | Ταδὶ τὰ ῥόδα, ταδὶ τὰ ἴα, ταδὶ τὰ καλὰ σέλινα. “Brevem a ante literam p in vocibus τὰ ῥόδα apud comicos vetustissimos inveniri negat Meinekius Q. sc. 30. s.” RUNKEL. Vide Kidd. ad Dawes. Misc. Crit. p. 291. seq. Monk. ad Eurip. Hipp. 461.

26

Vulgo ἕκαστος.

Primus Elmsleius ἕκαστον, qui et ὅ τι legit pro ei, et mox διπλάσιον, servata librorum lectione ἐγένετο. Jacobsius ἑκάστοτ ̓. “ἕκασθ ̓ ὃς ἢ φάγοι—” DOBR.

PORSON.

27 “ Recte εγίνετ', ut supra ἦν ἔῤῥεον—παρῆν-παρέκειτο παρῆν—ἐπέτοντο εκρέματο (non ἐκρέμαντο)—ἤντλουν.” Prætermisit Dindorfus. ἐγίνετ' etiam tres MSS. et Schweighauserus in Annotationibus.

28

« Porsonus apud Dobræum ad Aristoph. Plut. 867. αὖθις ἐξ ἀρχῆς πάλιν legit.” RUNKEL. Quod Dindorfium fefellit.

29 Incertum, an Pherecratis sit hæc fabula, necne. Dubitanter Athenæus XV. p. 685. Α. ὁ πεποιηκως τοὺς εἰς αὐτὸν ἀναφερομένους Μεταλλεῖς. Alibi sub Pherecratis nomine hanc fabulam citat.

IV. 2.

4

Τίς δ' ἔσθ' ἡμῖν τῶν σῶν ἀροτῶν ἢ ζυγοποιῶν ἔτι χρεία, ἢ δρεπανουργῶν, ἢ χαλκοτύπων, ἢ σπέρματος, ἢ χαρακισμοῦ; αυτόματοι γὰρ διὰ τῶν τριόδων ποταμοὶ λιπαροῖς ἐπιπάστοις ζωμοῦ μέλανος καὶ Ἀχιλλείοις μάζαις καχυδοῦντες ἐπιβλὺξι ἀπὸ τῶν πηγῶν τῶν τοῦ Πλούτου ῥεύσονται, σφῶν ἀρύτεσθαι. 5 ὁ Ζεὺς δ ̓ ὕων οἴνῳ καπνίᾳ κατὰ τοῦ κεράμου βαλανεύσει, ἀπὸ τῶν δὲ τεγῶν ὀχετοὶ βοτρύων μετὰ ναστίσκων πολυτύρων ὀχετεύσονται, θερμῷ σὺν ἔτνει καὶ λειριοπολφανεμώναις ". τὰ δὲ δένδρ ̓ ἡμῖν τάν τοῖς ὄρεσιν χορδαῖς ὀπταῖς ἐριφείοις 9 φυλλοροήσει καὶ τευθιδίοις ἁπαλοῖς κίχλαις τ ̓ ἀναβράστοις. ΠΕΡΣΑΙΣ".

11

12

Apud ATHEN. VI. p. 269. C.-E.

' De metro consule Porsonum Suppl. Præf. ad Hec. Ρ. LII. seq. Hermannum Elem. Doctr. Metr. II. 33. Gaisfordium ad Hephæst. p. 277. Tatium Greek Tragic and Comic Metres § IX.

* Huc respexisse Pollucem VII. 115. in poetæ nomine errantem, censere videtur Dobræus in Addendis ad Porsoni Aristoph. p. (100) Verba Pollucis sunt haec: καὶ ζυγοποιεῖν, ὡς ἐν Πλούτῳ ̓Αριστοφάνης.

3 Simillimus locus Aristophanis Pluto 510-516.” RUNKEL. 4 66 Quæ appellat λιπαρὰ ἐπίπαστα, alii dixerunt παστά. Sic vocabant ἔτνος ἀλφίτοις μεμιγμένον, pultem cum hordeacea farina mixtam." CASAUBON. “Similiter ἐπίπαστα interpretatur Pollux VI. 61. nec dissentit Scholiastes Aristoph. ad Equit. 103. At idem Scholiastes aliam simul addit interpretationem, quæ aptius convenire huic loco videbatur. Ait enim, ἔθος εἶχον ποιεῖν πλακοῦντας ἢ ἄρτους, καὶ ἐπιπάσσειν τινὰ καρυκεύματα αλμυρά (id est, solebant placentas aut panes conficere, et condimentis quibusdam salsis conspergere:) καὶ διὰ τοῦτο ἔφη τὰ ἐπίπαστα. Eadem Suidas habet in Επίπαστα, ubi καρυκεύματα ἢ ἁλμυρά scribitur, id est, condimenta vel salsa. Est autem mire disjectus h. 1. verborum ordo: nam, ni fallor, naturalis orationis series hæc erat futura, ποταμοὶ ζωμοῦ μέλανος κοχυδοῦντες λιπαροῖς ἐπιπάστοις καὶ ̓Αχιλλείοις μάζαις.” SCHWEIGHEUSER. Cf. supra Fragm. III. 3.

5 669 “Αχιλλείοις μάζαις, ex hordeo 'Αχίλλειον dicto. Aristophanes Equit. 819. συ δ' Αχιλλείων απομάττει, ubi Cf. Scholiasta, et intpp.

[ocr errors]
« ZurückWeiter »