1

πολλοῖς ἐμαυτὸν ἐγκυλίσαι πράγμασιν.
ἐγὼ γὰρ, ὦ ἄνδρες, ἡνίκ ̓ ἦν νεώτερος,
ἐδόκουν μὲν, ἐφρόνουν δ ̓ οὐδέν· ἀλλὰ πάντα μοι
κατὰ χειρὸς ἦν τὰ πράγματ ̓ ἐνθυμουμένῳ,

νῦν δ ̓ ἄρτι μοι τὸ γῆρας ἐντίθησι νοῦν.

Apud Sтов. T. 116. 12.

10

Eurip. Herc. F. 638. ἄχθος δὲ τὸ γῆρας ἀεὶ | βαρύτερον Αἴτνας σκοπέλων | ἐπὶ κρατὶ κεῖται. Unde illud fuxit Cic. Cat. Μaj. c. 2, Quæ (senectus) plerisque senibus sic odiosa est, ut onus se Ætna gravius dicant sustinere. Euripidis locum memoriter, ut videtur, citat Teles apud Stob. T. 97. 31.

3 66

"Hanc locutionem illustrat Thierschius in specimine editionis Symposii Platonis, p. 47. s." RUNKEL. Ad loci sententiam convenit Aristoph. Vesp. 441. εἶτα δῆτ ̓ οὐ πόλλ ̓ ἔνεστι δεινὰ τῷ γήρα Kakά; ônλadń. Plaut. Men. V. 2. init. Nam pernicitas deserit, consitus sum | senectute, onustum gero corpus, vires | reliquere. ut ætas mala, mala merx est ergo! | Nam res plurimas pessumas, cum advenit, affert: quas si autumem omneis, nimis longus sermo sit. Vulgatam povŵv ob sensum mutandam esse credidi." RUNKEL. Immo poveîv librorum omnium est. Ceterum didáσkes scribit H. Stephanus p. 435. quod verum censeo, præsertim cum præpositionem, tanquam suspiciosam, calamo subnotarit Dobræus in exemplari Stob. Grot. de quo vide infra ad Alexidis Fragm. VI. n. 5. "Versum sequentem alterius loci initium fecit Grotius." GAISFORD. Quod reliquum, Chironis Pherecrateæ Fragmentum esse censet Runkelius, collato Priscian. XVIII. p. 1190. ubi versus ultimus citatur, et xeipoiσi (Lobeck. ad Phrynich. p. 19. not. xeipwo) in Xeípov mutatum vult Krehlius.

"Toxλoîs Gesn. marg. probante Valckenario ad Euripid. Hippol. 785." GAISFORD. Vulgo Tоáкis.

5 "Vulgo éκuxioa, Valckenærius ad Eurip. Hippol. 785. p. 248. B. C. et Ruhnkenius ad Timæum p. 119. ¿укuкλñoa, sed recte Meinekius Comm. misc. I. p. 10. s. et ad Menandr. p. 189. ¿ykuλîoai.” RUNKEL. Sic &πокоvîσaι legitur apud Hygin. Astron. III. 11. citante Blomfieldio Gloss. in Esch. Pers. 168. Sed unice vera sunt eykuλíσαι, ἀποκονίσαι ; nam, cum pænultima in κυλίω, et κονίω, sit longa, nullus hic contractioni locus est. In Alexidis Fragmento apud Athen. p. 237. C. ávaкúxióv 7' ovoías correxit Porsonus Advers. p. 79.

ubi libri corrupte ανακυλιοντουσίας. Sed verum videtur ανακυλίον τ ̓ οὐσίας, poscente accentuum ratione, prout citat Schæferus ad H. Steph. Thes. Gr. Ling. sub voce Ανακυλίω. Dindorfius, a Meinekio deceptus, ἀνακυλιόν τ' οὐσίας edidit. Κυλίω penultimam producere primus monuit Brunckius ad Soph. Phil. 800. In Theocr. Id. XXIII. 52. et XXIV. 18. pro εκύλισεν, ἐκύλιον, prout hodie editum est, male olim ἐκύλισσεν, ἐκύλισσον, legebatur, quantitatem vocalis ignorantibus, post librarios, editoribus. Pari modo εἰσεκύλισσε olim legebatur Callim. Hymn. in Del. 33. ubi recte Ernestius cum unico σ, idque ex codicum auctoritate: et notandum in Pind. Nem. VIII. 40. ubi hodie ἀμφικυλίσσαις legitur, scribendum plane esse ἀμφικυλίσαις. Sic et κονίσσας, pro κονίσας, minus recte exhibet ed. Robort. Æsch. Pers. 1. c. Conferendum est verbum αλίω, et compositum ejus ἐξαλίω, quod ad quantitatem attinet. Vide Aristoph. Nub. 32, 33. Exscribam Pollucis locum I. 11. de equis: τὸ δὲ κυλίσαι καὶ ἀλίσαι ἐρεῖς, καὶ ἐξαλίσαι. Vides tres aoristos infinitivi hic παροξυτόνως depictos. Ad loci sententiam conferendus est Aristoph. Thesm. 651. eis of ἐμαυτὸν εἰσεκύλισα πράγματα. Εt 767. καμ' ἐσκυλίσας ἐς τοιαυτὶ πράγματα.

II.

2

Εἶτα κεραμεύσαντα τοῖς μὲν ἀνδράσιν ποτήρια πλατέα, τοίχους οὐκ ἔχοντ ̓, ἀλλ ̓ αὐτὸ τοὔδαφος μόνον, κοὐχὶ χωροῦντ ̓ οὐδὲ κόγχην, ἐμφερη γευστηρίοις φασὶ δ ̓ αὐταῖσιν βαθείας κύλικας ὥσπερ ὁλκάδας οἰναγωγούς, περιφερεῖς, λεπτὰς, μέσας, γαστροιίδας, 5 οὐκ ἀβούλως, ἀλλὰ πόρρωθεν κατεσκευασμέναι αὔθ ̓, ὅπως ἀνεκλογίστως πλεῖστος οἶνος ἐκποθῇς. εἶθ ̓ ὅταν τὸν οἶνον αὐτὰς αἰτιώμεθ ̓ ἐκπιεῖν, λοιδοροῦνται, κωμνύουσι μὴ ἐκπιεῖν ἀλλ ̓ ἢ μίαν. ἡ δὲ κρείττων ἡ μί ̓ ἐστὶ χιλίων ποτηρίων.

ΤΥΡΑΝΝΙΔΙ.

Apud ATHEN. XI. p. 481. B.-D.

10

1 « Ad κεραμεύσαντα intelligendum substantivum τὸν κεραμέα, et constructio in hunc modum concipienda: Φασὶ (scil. αἱ γυναῖκες) τὸν κεραμέα, κεραμεύσαντα τοῖς μὲν ἀνδράσι ποτήρια πλατέα,...κεραμεύειν αὐταῖς βαθείας κύλικας.” SCHWEIGHÆUSER. Immo potius:

[Φασὶ τὸν κεραμέα, ] κεραμεύσαντα, τοῖς μὲν ἀνδράσιν [κεραμεύειν] ποτήρια πλατέα,....αὐταῖσιν δέ φασι [κεραμεύειν] βαθείας κύλικας. Scilicet ἀπὸ κοινοῦ intelligendum est illud φασί.

2 Τὸ μὲν, inter τοῖς et ἀνδράσιν, primus inseruit Schweighauserus ex Epitomatore, cujus verba sunt hæc: Φερεκράτης δὲ παίζων φησὶ, τοῖς μὲν ἀνδράσι κεραμεύεσθαι ποτήρια πλατέα κ. τ. λ. Jacobsius conjicit τοῖσιν ά. quod ferri quidem potest, si modo leviter figas post γευστηρίοις, et φασίν, pro φασὶ δ', legas in v. 4. Tum constructio erit: [Φασὶν τὸν κεραμέα,] κεραμεύσαντα τοῖσιν ἀνδράσιν ποτήρια πλατέα,... αὐταῖσιν [κεραμεύειν] βαθείας κύλικας. Sed Jacobsii conjectura facile caremus.

3

γάστριδας Ald. unde ἐγγάστριδας (deest Lexicis) dedit Porsonus Advers. Ρ. 127. facili mutatione. Quæ Porsoni emendatio Dindorfium fugit. Similem mendam exhibet Schol. ad Apoll. Rhod. I. 1182. ubi olim legebatur πρὸς τὸ πῦρ γεννᾶν. Sed recte hodie ἐγγεννᾶν correctum est, prout exstat apud Etymol. Μag. in Πυρήϊα Vides truncatum illud γάστριδας in monstrosum γαστροΐδας, pro ignorantia sua, mutavisse librarios, quo versui utcunque satisfacerent.

4 « Scribebatur αὖθ'.” DINDORF. Legendum videtur ταῦθ'. Voces ἀλλὰ πόῤῥωθεν κατεσκευασμέναι ταῦτα vertendæ sunt Angl. but with this ulterior object in view.

5

σε ἀνεκλογίστως πλεῖστον οἶνον ἐκπίνειν, est plurimum vini bibere, quod tuis rationibus non inferatur.” CASAUBON. Mox, ad κωμνύουσι, vide infra ad Phoenicide Fragm. n. 3.

"Citat Athenæus X. Ρ.

460. C. κρείττων μί ̓ ἐστὶ

Χ· π.” RUN

KEL.

III'. 1.

4

Πλούτῳ δ' ἐκεῖν ἦν πάντα συμπεφυρμένα,
ἐν πᾶσιν ἀγαθοῖς πάντα τρόπον εἰργασμένα.
ποταμοὶ μὲν ἀθάρης καὶ μέλανος ζωμοῦ πλέῳ
διὰ τῶν στενωπῶν τονθολυγοῦντες ἔρρεον
αὐταῖσι μυστίλαισι, καὶ ναστῶν τρύφη,

9

ὥστ ̓ εὐμαρῆ γε καυτομάτην τὴν ἔνθεσιν

χωρεῖν λιπαρὰν κατὰ τοῦ λάρυγγος τοῖς νεκροῖς. φύσκαι δὲ καὶ ζέοντες ἀλλάντων τόμοι

10

παρὰ τοῖς ποταμοῖς σίζοντ ̓ ἐκέχυντ ̓ ἀντ ̓ ὀστράκων. καὶ μὴν παρῆν τεμάχη μὲν ἐξωπτημένα,

5

10

13

11.

καταχυσματίοισι παντοδαποῖσιν εὐτρεπῆ
σχελίδες δ' ὁλόκνημοι” πλησίον τακερώταται
ἐπὶ πινακίσκοις καὶ δίεφθ ̓ ἀκροκώλια
ἥδιστον ἀτμίζοντα”, καὶ χόλικες βοός,
καὶ πλευρὰ δελφάκει ̓ ἐπεξανθισμένα 15
χναυρότατα παρέκειτ ̓ ἐπ ̓ ἀμύλοις καθημένα.
παρῆν δὲ χόνδρος1 γάλακτι κατανενιμμένος
ἐν καταχύτλοις" λεκάναισι καὶ πύου τόμοι.
Β. οἴμ ̓ ὡς ἀπολεῖς μ' ἐνταῦθα διατρίβουσ ̓ ἔτι,
παρὸν κολυμβᾶν ὡς ἔχετ ̓ εἰς τὸν τάρταρον.
Α. τί δῆτα λέξεις ταπίλοιπ ̓ ἤνπερ πύθῃ;
ὀπταὶ κίχλαι δ' ἐπὶ τοῖσδ ̓ ἀνάβραστ' ηρτυμέναι 30
περὶ τὸ στόμ ̓ ἐπέτοντ ̓ ἀντιβολοῦσαι καταπιεῖν,
ὑπὸ μυρρίναισι κἀνεμώναις κεχυμέναι.

ως

24

22

τὰ δὲ μῆλ' ἐκρέματο τὰ καλὰ τῶν καλῶν ἰδεῖν
ὑπὲρ κεφαλῆς, ἐξ οὐδενὸς πεφυκότα.
κόραι δ' ἐν ἀμπεχόναις τριχάπτοις ἀρτίως
ἡβυλλιῶσαι καὶ τὰ ῥόδα κεκαρμέναι 25
πλήρεις κύλικας οἴνου μέλανος ἀνθοσμίου
ἤντλουν διὰ χώνης τοῖσι βουλομένοις πιεῖν.
καὶ τῶνδ ̓ ἕκαστον εἰ φάγοι τις ἢ πίοι,
διπλάσι ̓ ἐγίγνετ' εὐθὺς ἐξ ἀρχῆς πάλιν.

26

27

20

ΜΕΤΑΛΛΕΥΣΙ”.

Apud ATHEN. VI. p. 268. E.-269. C.

15

20

25

30

“ Fragmentum elegantissimum, quamquam Bernhardy Eratosth. p. 231. dicit, ab expilatore e Teleclidis versibus apud Ath. p. 268. B.-D. magnam partem illud concinnatum esse. Convertit Natalis Comes Mytholog. II. 2.-Hic vitam fortunatam apud inferos describi e v. 7. et 21. apparet." RUNKEL. Partem tantum hujus Fragmenti convertit Natalis Comes. Vide infra in Versionibus Latinis.

2 « Tenent ἐκεῖν libri omnes: quod ne solicitari quidem debuisse intelligo: cum præsertim, si ékeî legeremus, oriturus esset hiatus minime ferendus in poeta, quem Αττικώτατον auctor noster adpellat. Commodum tamen foret ἐκεῖ γ': ut ἐκεῖ intelligeretur

ἐν τῷ ταρτάρῳ. conf. vs. 7. et vs. 19. Loquitur fæmina: (vide vs. 19.) narrans quæ per somnum (puto) in tartaro geri vidisset.” SCHWEIGHAUSER. Non video quare quid mutandum sit. Ἐκεῖνα valet τὰ ἐκεῖ, h. e. ἐν τῷ Ταρτάρῳ, ὄντα. Sic Aristoph. Pac. 631. πανε, παν, ὦ δέσποθ' Ἑρμῆ, μὴ λέγε, ͵ ἀλλ ̓ ἔα τὸν ἄνδρ ̓ ἐκεῖνον, οὗπερ ἔστ', εἶναι κάτω. [ οὐ γὰρ ἡμέτερος ἔτ ̓ ἔστ' ἐκεῖνος ἀνὴρ, ἀλλὰ σός. | ἅττ ̓ ἂν οὖν λέγῃς ἐκεῖνον, | κεὶ πανοῦργος ἦν, ὅτ' ἔζη, κ. τ. λ. Soph. Elect. 266. ἔπειτα ποίας ἡμέρας δοκεῖς μ' ἄγειν, | ὅταν θρόνοις Αἴγισθον ἐνθακοῦντ ̓ ἴδω | τοῖσιν πατρῴοις; εἰσίδω δ' ἐσθήματα | φοροῦντ ̓ ἐκεῖνῳ ταὐτὰ, καὶ παρεστίους | σπένδοντα λοιβὰς, ἔνθ ̓ ἐκεῖνον ὤλεσεν; De ἐκεῖ, apud inferos, vide Blomfield. Glossar. in Æsch. Choeph. 353. Burges. ad Glossarium nostrum in Hermesianact. v. 61. (Epist. Crit. Postscript. p. 78.) cui tamen assentiri nequeo prius ἐκεῖνον Aristoph. 1. c. in ἐκεῖ νῦν mutanti.

3 σε

HÆUSER.

εἰργασμένα accipiendum videtur pro ἐξειργασμένα.” SCHWEIG

* « Citat Pollux VI. 9. 58. ubi est αθάρας. cf. Piersonus ad Morin. p. 184.” RUNKEL.

5 σε πλέοι libri et Pollux et Eustathius.” DINDORF. σε πλέον etiam Eustathius ad Homeri Il. P. p. 1095. 18. quod Meinekius Q. sc. II. p. 33. suspectum habet; Dindorfius πλέῳ e conjectura edidit. Ipse omnia reliqui, quæ vel minus Attica, vel saltem rarius usitata, hic occurrunt, ut πλέοι, τονθολυγοῦντες, ἐγχέλυα, γάλατι, τὰ ῥόδα brevi à.” RUNKEL. Ad totum locum conferendus est Teleclides 1. 1. ζωμοῦ δ ̓ ἔῤῥει παρὰ τὰς κλίνας ποταμός, κρέα θερμὰ κυλίνδων. Nicophon Athen. VI. p. 269. Ε. ζωμὸς διὰ τῶν ὁδῶν κυλινδείτω κρέα. Cf. et Metagenem ibid. F. infra Fragm. IV. 3, 4. Similis ingenii est locus incerti Auctoris, fortasse Antonii Brewer, in fabula, quæ inscribitur Lingua, or the Combat of the Tongue, and the five Senses for Superiority: Ramparts of pasty-crust and forts of pies, entrench'd with dishes full of custard-stuffe | hath Gustus made; and planted ordinance, | strange ordinance, cannons of hollow canes | whose powder's rape-seed, charg'd with turnip-shot. Locus in fine Actus secundi est. Fabula, quæ Cromwellio olim in deliciis fuit, ex rarissimis est, socco vere comico identidem calceata. Impressa est Londini anno 1617.

6 cc * « Scripta quædam antiqua manu πομφολυγοῦντες.” CASAUBON. Pro quo πονφολυγοῦντες (πομφολ.) corrupte MS. Β. apud Dindorfum. Cf. Hesych. et Phot. in Πομφόλυγες et Πομφόλυξ, itemque Aristoph. Ran. 249. Diosc. V. 75. de cadmia loquens: ἡ γὰρ ἀπὸ